«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)
(Αποστολικές Διαταγές – «ου της του Χριστού διατάξεως», η ιερωσύνη γυναικών)
ΜΕΡΟΣ Θ΄
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Αναμφίβολα, η προσπάθεια των οικουμενιστών να προωθήσουν «χειροτονίες» γυναικών» είναι πορεία φυγής πέραν των ορίων της Εκκλησίας.
Με την «χειροτονία» νεαρής γυναίκας στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, βλέπουμε το πόσο επιθυμούν οι οικουμενιστές επίσκοποι πατριάρχες μια οικουμενιστική ολοκλήρωση∙ την προωθούν σε μορφή επαλλήλων ή τεμνομένων κύκλων όπου, μέσα στον καθένα η οικουμενιστική προώθηση διαφοροποιείται (δικαιολογείται) κατά τόπο και χρόνο, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Το οικουμενιστικό φρόνημα το είχε διακηρύξει (δυστυχώς) και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Νικόλαος Στ΄ (1968-1986) στον ενθρονιστήριο λόγο του:
«Θα είμεθα συνακόλουθοι του Οικ. Πατριάρχου (=Αθηναγόρα) εν παντί και πάντοτε, μάλιστα δε εις την προς την ένωσιν πορείαν αυτού, διότι αύτη τυγχάνει απαίτησις τωνκαιρών και θελήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα γίνωμεν πάντες μία ποίμνη υπό ένα αρχιποιμένα αυτόν τον Χριστόν∙ διότι εις την ουσίαν ουδέν μας χωρίζει. Εις και ο ίδιος Χριστός και ιδία η Παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον βάπτισμα, η ιδία πίστις, το ίδιον άγιον ποτήριον»!
Στο ξετύλιγμα των χρόνων, παρατηρούμε:
1ο) Μία αυτομόληση (γενικά) των ποιμένων προς το στρατόπεδο της αιρέσεως∙ αυτομόληση εκείνων που εκ φύσεως και θέσεως είναι (υποτίθεται) φρουροί της Ορθοδοξίας∙ φαινόμενο – σημείο των καιρών.
2ο) Μία διαστροφή του Ευαγγελίου και της παραδόσεως προς την κατεύθυνση – γνώμη της αιρέσεως.
3ο) Μία επακόλουθη ακινητοποίηση των εκατομμυρίων αιρετικών στις αιρέσεις τους.
4ο) Μία στάση παθητική (έναντι του οικουμενισμού) του ποιμνίου και της μοναχικής πολιτείας, άγνωστη (μέχρι τώρα) στο χώρο της Ορθοδοξίας και
5ο) Μία «σύνοδο» συντελεστή του οικουμενιστικού «εγώ»∙ μια «σύνοδος» (Κρήτη) απομονωτική και διαστροφής της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας∙ μια «σύνοδος» οικουμενιστικής υπερηφανείας – ματαιοδοξίας. Μετά την ανωτέρω βραχεία επισκόπηση, να θρηνήσουμε και την σιωπή (γενικά) του ποιμνίου, που διευκολύνει την εξάπλωση της αιρέσεως. Ο λόγος των Πατέρων (διαχρονικά) είναι σαφής:
Α) «Των θείων νόμων υβριζομένων, ο σιγήσας και παριδών, ουκ εστιν κολάσεως άξιος;» (Ι. Χρυσόστομος – P.G. 50, 547, «Εις τον μακάριον Βαβύλα, λόγος 2ος).
Β) «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνεούσης πίστεως. Λαλεί γαρ, φησί, και μη σιώπα… Δια τούτο καγώ ο τάλας, δεδοικώς το κριτήριον, λαλώ» (Αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης – P.G. 99, 1321).
Γ) «Πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθειαν και μη λέγων κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των Ορθοδόξων η κρηπίς. Το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δε λέγειν, ομολογίας ειλικρινούς» (Ιωσήφ Βρυέννιος – ευρεθέντα έργα, τόμος Β΄, σελ. 18).
1ο Σχόλιο: Ο Ι. Χρυσόστομος στους δύο (2) λόγους του «Εις τον Άγιον Ιερομάρτυρα Βαβύλαν (P.G. 50, Σελ. 527 – 572), υπογραμμίζει την πνευματική τόλμη και ανθρωπισμό του Αγίου Βαβύλα, ο οποίος στηριζόμενος στα γερά κρηπιδώματα της πίστεως, αρνήθηκε σε Ρωμαίο αυτοκράτορα, που είχε εγκληματήσει, να εισέλθει σε χριστιανικό ναό (βλέπε τον 2ο λόγο του). Η ζωή του Αγίου Βαβύλα (πίστις και θάρρος), και ο μαρτυρικός θάνατός του, μας δίνουν αφορμή να συλλογισθούμε ότι οι σημερινοί επισκοπικοί θρόνοι στερούνται προσώπων του θάρρους, του κύρους και της αγιότητος του επισκόπου Αντιοχείας Βαβύλα.
Η επισκοπική τόλμη, σήμερα, έχει συσταλή, γι’ αυτό και ξαπλώνεται η αίρεση και η πολιτική των Σοδομιτικών φρονημάτων! (τέλος σχολίου).
Στη συνέχεια να τονίσουμε ότι οι θεωρίες των οικουμενιστών περί «Ιερωσύνης γυναικών» είναι λόγος φορμαλιστικός, που έχει αποκοπή από το Ευαγγέλιο και την Αποστολική διδαχή.
Στις «Διαταγές των Αποστόλων», Γ΄, V, διαβάζουμε:
«Ουκ επιτρέπομε ουν γυναίκας διδάσκειν εν Εκκλησία, αλλά μόνον προσεύχεσθαι και των διδασκάλων επακούειν∙ και γαρ και αυτός ο διδάσκαλος ημών και Κύριος Ιησούς ο Χριστός ημάς τους δώδεκα πέμψας μαθητεύσαι τον λαόν και τα έθνη, γυναίκας ουδαμού εξαπέστειλεν εις το κήρυγμα, καίτοι ουκ απορών∙ συνήν γαρ υμίν ή τε μήτηρ του Κυρίου «και αι αδελφαί αυτού» έτι δε Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η Ιακώβου και Μάρθα και Μαρία αι αδελφαί Λαζάρου και Σαλώμη και έτεραί τινες. Ει γαρ ην αναγκαίον γυναιξίν διδάσκειν, αυτός αν εκέλευσε πρώτος και ταύταις συν ημίν κατηχείν τον λαόν∙».
2ο Σχόλιο: Οι λόγοι των Αγίων Αποστόλων, ως ενότητα σκέψης, ομιλίας και γνώσης μετά του Χριστού, δεν αποτελούν «κατασκευές» υποκειμενικές, όπως είναι η αναστοχαστικότητα των σημερινών οικουμενιστών επισκόπων, όπου αφθονεί η υποκειμενοποίηση, ο φορμαλισμός και η αίρεση.
Η διδασκαλία των οικουμενιστών έρχεται σ’ αντίθεση με τις διδασκαλίες των Αποστόλων περί Ιερωσύνης.
Στις Αποστολικές Διαταγές καταγράφεται (σαφώς) η αφετηρία και η πορεία της Ιερατικής Διακονίας.
Όσα αναφέρουν οι Διαταγές και η διδασκαλία των Αποστολικών Πατέρων, αποτελούν πλούτο της Εκκλησίας, ο οποίος δεν χάνεται, δεν αλλοιώνεται μέσα στο χρόνο και αξιοί (αυτός ο πλούτος) τη μελέτη και την αυστηρή προσήλωσή μας στην Αποστολική παράδοση, στην Ορθοδοξία.
Μέσα στους καπνούς του οικουμενιστικού πυρός, όπου ακούγεται ο γδούπος της πτώσεως των οικουμενιστών επισκόπων και ο συριγμός της φωτιάς που έχουν ανάψει, αναπαυόμεθα στην κεκαθαρμένη (αυθεντική) Αποστολική διδασκαλία, που είναι εντολοδόχος, αποκαλύπτουσα τον εαυτής εντολέα, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν (τέλος σχολίου).
Στην επιτομή του Η΄ βιβλίου των Αποστολικών Διαταγών διαβάζουμε, ότι ο πρώτος φυσικός Αρχιερέας είναι ο μονογενής Χριστός:
«Πρώτος τοίνυν τη φύσει αρχιερεύς ο μονογενής Χριστός, «ουχ εαυτώ την τιμήν αρπάσας» (Φιλιπ. β΄,6 και Εβρ. ε΄, 4), αλλά παρά του Πατρός κατασταθείς».
Στην ομιλία ΙΔ΄, 3 του Ι. Χρυσοστόμου (Εις τας Πράξεις – Ε.Π.Ε. 15), διαβάζουμε:
«Αυτό είναι χειροτονία. Το χέρι τοποθετείται επάνω στον άνδρα, το όλο δε έργο το επιτελεί ο Θεός, και το χέρι του είναι εκείνο, που αγγίζει το κεφάλι του χειροτονουμένου, εάν χειροτονείται όπως πρέπει».
Στις Μυστηριακές Λειτουργικές πράξεις στην Αποστολική Εκκλησία, στη θεολογική και πρακτική σημασία τους, όλες συστηματοποιούνται (πνευματικά) γύρω από τον άνθρωπο «άνδρα», χωρίς αυτό να σημαίνει υποτίμηση της γυναίκας∙ γι’ αυτό και η πρόσφατη χειροτονία νεαρής γυναικός στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είναι μη έγκυρη, ατέλεστη!
Ο βίος και η διδασκαλία του Αγίου Ιγνατίου είναι στη διάθεση της Εκκλησιολογικής Αγωγής του σημερινού πληρώματος∙ πολλοί άνθρωποι θα φθάσουν (κάποτε) στο τέρμα της επιγείου ζωής τους, σέρνοντας προς τον τάφο έναν ορμαθό κοσμικών γνώσεων, στείρων πνευματικά. Είναι ευκαιρία, σήμερα, να μελετήσουν (όλοι) τις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου, ως ωφέλιμο σύνορο Ορθοδοξίας και στοργικής εκκλησιολογικής αγωγής.
«Συνεγένετο τοις αποστόλοις γνησίως, και των πνευματικών ναμάτων απήλαυσεν» δηλ. «έζησε με τους αποστόλους γνήσια ζωή κι απόλαυσε τα άφθονα πνευματικά νερά» (Ι. Χρυσόστομος – «Εις τον Άγιον Ιγνάτιον τον Θεοφόρον» P.G. 50, σελ. 587 – 596). (Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου