ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ
Ο ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Προσφορά στον Σύγχρονο Μοναχισμό»
Αγ. Ιγνατίου
Μπριατσιανίνωφ,
Εκδ. Ι. Μ. Νικοπόλεως
και Πρεβέζης.
τομ. Α’, σελ. 139-156
Εισαγωγή - Η υπακοή
χάρισμα
1.
....
Αυτά που είπαμε για τους αναχωρητές και τους
εγκλείστους, ισχύουν και για εκείνους που ζουν με υπακοή σε
γέροντα, όπως την βρίσκομε στον αρχαίο μοναχισμό. Τέτοιο
πράγμα όμως δεν υπάρχει πια στον καιρό μας.
2.
Ο όσιος Κασσιανός
ο Ρωμαίος λέγει,
ότι οι Αββάδες της Αιγύπτου, που αποτελούν την ακμή του
μοναχισμού και τους πιο καταπληκτικούς καρπούς του, «μας
διαβεβαιώνουν ότι είναι καλό, να έχει κανείς άλλους στην
υπακοή του - και να ζει ο ίδιος, όσο σοφός κι αν είναι, με
υπακοή! Και το τονίζουν: Ότι αυτό είναι το πιο μεγάλο δώρο
και χάρισμα του Αγίου Πνεύματος» (Αγ. Κασσιανού, Κανών
Κοινοβιακός, βιβλ.. Β'. κεφ. 3).
α. Απαραίτητη προϋπόθεση
1.
Απαραίτητη
προϋπόθεση
για μία τέτοια υποταγή
είναι να βρεθεί οδηγός πνευματοφόρος,
που θα μπορούσε κατά θέλημα τού Πνεύματος
•
να νεκρώσει το αμαρτωλό θέλημα
εκείνου που υποτάχθηκε σ’ αυτόν εν Κυρίῳ
•
να τον βοηθήσει,
με αυτό το αμαρτωλό θέλημα του, να νεκρώσει
και όλα του τα πάθη!
Η καταφθαρείσα φύση και θέληση τού ανθρώπου
το έχει μέσα της να ρέπει σε όλα τα πάθη! Είναι λοιπόν
φανερό, ότι την νέκρωση μιας τέτοιας θέλησης, (που
την πραγματοποιεί με τρόπο τόσο μεγαλειώδη και τόσο νικηφόρα
η θέληση τού Πνεύματος τού Θεού) δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει
η θέληση ενός πνευματικού
οδηγού, που ο ίδιος είναι υποδουλωμένος σε πάθη.
2.
«Αν θέλεις να απαρνηθείς τον κόσμο και να
μάθεις να ζεις την ευαγγελική πολιτεία», (έλεγε ο άγιος Συμεών
ο Νέος Θεολόγος
στους μοναχούς τού καιρού
του), «μη
παραδίδεις τον εαυτό σου σε άπειρο η σε γεμάτο πάθη δάσκαλο,
γιατί τότε, αντί για την
Ευαγγελική ζωή,
θα μάθεις μία
ζωή διαβολική.
Γιατί των καλών δασκάλων η διδαχή είναι καλή,
ενώ των κακών κακή. Από σπόρους κακούς φυτρώνουν φυτά, που
κάνουν πάντα κακούς καρπούς.
Εκείνος, που ενώ είναι τυφλός, αναλαμβάνει να οδηγήσει
άλλους,
είναι απατεώνας·
και όσοι τον ακολουθήσουν θα πέσουν στον
λάκκο απώλειας, σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου, «τυφλός
τυφλόν εάν οδηγή αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται» (Ματθ. 13,
14) (Φιλοκ. τομ. Γ', σελ. 242).
Σε άλλη περίπτωση ο μεγάλος αυτός ασκητής,
συμβουλεύοντας τον μοναχό να μην κάνει τίποτε χωρίς ευλογία
τού πνευματικού του πατέρα, προσθέτει: «μα να ενεργεί έτσι,
μόνο αν ξέρει,
ότι ο πνευματικός του πατέρας
έχει μέθεξη Αγίου Πνεύματος,
ότι δεν θα τού ειπεί ποτέ κάτι το αντίθετο από το θέλημα τού
Θεού, αλλά κατά το χάρισμα του, και κατά το μέτρο της
αρετής τού υποτακτικού, θα ειπεί πράγματα μόνο ευάρεστα
στον Θεό και ωφέλιμα στις ψυχές, γιατί διαφορετικά
θα καταντήσει να είναι δούλος ανθρώπων
και όχι τού Θεού»
(Λόγος 83).