Θεολογική ἑρμηνεία τῆς εὐχῆς (α΄μέρος...) Ἀρχιμ. Νικόδημος Σκρέττας καί Ἀνωνύμου τινός Ἀγίου Λόγος Θαυμάσιος

 Θεολογική ἑρμηνεία τῆς εὐχῆς (α΄ μέρος...)

Ἀρχιμ. Νικόδημος Σκρέττας

καί

Ἀνωνύμου τινός Ἀγίου Λόγος Θαυμάσιος

 

 Ἀρχιμ. Νικόδημος Σκρέττας:

 Ὁ τύπος τῶν λόγων τῆς εὐχῆς παραλλάσσει, ὑποτάσσεται καί δέν ὑποτάσσει τήν ἐλευθερία καί τήν εὐλάβεια τοῦ ἀγωνιστοῦ. Ἔτσι λαμαβάνει τίς ἑξῆς μορφές: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν", "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με", "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με", "Ἰησοῦ Χριστέ μου, ἐλέησόν με", "Ἰσηοῦ μου, ἐλέησόν με", "Ἰησοῦ, Ἰησοῦ...", "Ἰησοῦ μου". Ἡ μονολόγιστη δέ συμπύκνωσή της περιλαμβάνει ὅλη τήν ὀρθόδοξη σωτηριολογία. (Ἀρχιμ. Νικοδήμου Σκρέττα, Ἡ νοερά προσευχή, ἔκφραση ἀληθοῦς λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἐκδ. Μυγδονία, Θεσ/νίκη 2006, σελ. 272).

Ἀνωνύμου τινός Ἀγίου Λόγος Θαυμάσιος:

Περί τῶν λόγων τῆς Θείας Προσευχῆς, δηλαδή τοῦ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με: "Τά θεῖα λόγια τῆς εὐχῆς, φανερώνουν καί τό ὀρθόν δόγμα τῆς πίστεώς μας καί ἀνατρέπουν κάθε αἵρεσιν τῶν αἱρετικῶν. 

Τό "Κύριε", φανερώνει τήν θείαν φύσιν τοῦ Χριστοῦ καί ἀνατρέπει τήν αἵρεσιν ἐκείνων, ὅπου Τόν ἔλεγον πώς εἶναι μόνον ἄνθρωπος καί Θεός δέν εἶναι.

Τό "Ἰησοῦς", φανερώνει τήν ἀνθρώπινην φύσιν τοῦ Χριστοῦ και ἀνατρέπει τήν αἵρεσιν ἐκείνων, ὁπού Τόν ἔλεγον πώς εἶναι μόνον Θεός καί ἄνθρωπος δέν εἶναι, ἀλλά κατά φαντασίαν φαίνεται ἄνθρωπος.

Τό "Χριστός", φανερώνει τήν θέωσιν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὁποῦ ἔλεβεν ὁ Κύριος ἡμῶν καί ἐσαρκώθη καί ἔγινε ἄνθρωπος. Πρίν ἀπό τό πάθος καί τόν θάνατόν Του, τό ἐμπόδιζεν εἰς τούς μαθητάς Του και δέν τούς ἄφηνε νά Τόν κηρύττουν. Μέ μεγάλην παρρησίαν Τόν ὠνόμαζει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἔμπροσθεν εἰς τόν λαόν τῶν Ἰουδαίων, Χριστός, λέγοντας "γινωσκέτω πᾶς οἶκος ἱσραήλ, ὅτι καί Κύριον αὐτόν καί Χριστόν ὁ Θεός ἐποίησε" (Πράξ. β΄, 36).

Οἱ θεόσοφοι Πατέρες μας παρέλαβον ὡσάν μίαν κληρονομίαν πατροπαράδοτον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τή παρέδωσαν εἰς ἡμᾶς διά νά λέγωμεν καί ἡμεῖς τά θεῖα αὐτά λόγια, τό "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με".

Εἰς ἡμᾶς τούς ἀρχαρίους καί ἀτελεῖς πρεπόντως παρέδωσαν νά λέγωμεν ἀκόμη καί τό "ἐλέησόν με". Δηλαδή, "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με". Ὄχι διά ἄλλο αἴτιον, παρά διά νά γνωρίζωμεν τά μέτρα μας καί τήν κατάστασίν μας καί πῶς χρειαζόμεθα τό μέγα καί πλούσιον ἔλεος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ. Πρέπει νά πιστεύωμεν ὅτι εἴμεθα ὡσάν τόν τυφλόν ἐκεῖνον ὁπού λέγει τό Εὐαγγέλοιν, ὁ ὁποῖος ἔχοντας πόθον νά λάβῃ τό φῶς τῶν ματιῶν του, ἐφώναζεν πρός τόν Κύριόν μας καί ἔλεγεν: "Ἰησοῦ, ἐλέησόν με" (Μάρκ. ι΄, 47). Ἔτσι καί ἐμεῖς ὡσάν τυφλοί ὁπού εἴμεθα εἰς τήν ψυχήν, νά παρακαλοῦμεν τόν Θεόν νά δείξῃ τό ἔλεός Του εἰς ἡμᾶς καί νά ἀνοίξῃ τά μάτια τῆς ψυχῆς μας νά Τόν ἰδοῦμε νοερῶς.

Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τήν ὁποίαν πρέπει νά τήν ζητοῦμεν ἀπό τόν Θεόν ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί νά φωνάζωμεν ἀκαταπαύστως τό: 

"Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με", 

δηλαδή λυπήσουμε, Κύριε, τόν ἁμαρτωλόν 

εἰς τήν ἐλεεινήν κατάστασιν ὁπού εὐρίσκομαι

 καί δέξου με πάλιν εἰς τήν χάριν Σου" 

(Φιλοκαλία, ἔκδ. Περιβόλι τῆς Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1993, τ. 5, σελ. 285-288).

Ἡ μονολόγιστη εὐχή τοῦ Ἰησοῦ
"Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με"
στήν κατ' ἰδίαν προσευχή τῶν πιστῶν
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου
Προηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου
Γιά τό διαδίκτυο, πληκτρολόγηση-διάθεση:
ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ http://kaiomenivatos.blogspot.com/ 

 

 

17 ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε,

18 ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε·

 τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ εἰς ὑμᾶς.)

(Α Θέσ. 5: 17,18)