ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (Φιλοκαλικές σελίδες 4) Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου Ἀρχιμ. Ἰωαννίκιου (Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης) "Δάκρυα μετανοίας" (4ο)

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (Φιλοκαλικές σελίδες 4)

Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου

Ἀρχιμ. Ἰωαννίκιου
(Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου
 Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης)
"Δάκρυα μετανοίας" (4ο)

 

Διαβάστε ὅλα τά ἀποσπάσματα ἐδῶ:

"Ἡ ἀναγκαιότης τῶν δακρύων" (1ο)
"Τό δεύτερο βάπτισμα¨ (2ο)
"Προσευχή καί δάκρυα" (3ο)
"Δάκρυα μετανοίας" (4ο)
"Ἡ ἐγκυμοσύνη καί ὁ τοκετός τῆς ψυχῆς" (5ο)   
"Ἄκαρπα καί ἁμαρτωλά δάκρυα" (6ο)
"Πολυτίμητο μύρο" (7ο)
"Δάκρυα καί κατάνυξις" (8ο)
"Δάκρυα χαροποιά" (9ο)
"Τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου" (10ο)

"Τοῦ ἰδίου (Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου) (11ο)  

Ἡ αἴσθησις τῆς ἀληθινῆς μετανοίας γιά τόν ρύπο τῆς ψυχῆς καί γιά τά ἀναρίθμητα πταίσματά της εἶναι πάντα ἀδρανής καί ἀμφίβολη χωρίς τό πένθος τῶν δακρύων τῆς μετανοίας. Γι' αὐτό "πρό τοῦ πένθους καί τῶν δακρύων ἄς μή μᾶς ἀπατᾶ κανείς μέ κενά λόγια, οὔτε νά πλανᾶμε τόν ἑαυτό μας. Δέν ὑπάρχει μέσα μας μετάνοια, οὔτε ἀληθινή μεταμέλεια, οὔτε φόβος Θεοῦ στίς καρδιές μας, οὔτε ἐγνωρίσαμε βαθιά τόν ἑαυτό μας, οὔτε αἰσθάνθηκε ἡ ψυχή μας τήν μέλλουσα Κρίσι καί τά αἰώνια βάσανα" (Ἅγιος Νικήτας ὁ Στηθάτος, Φιλοκαλία τ. Γ΄ 249 ξθ΄). Τά δάκρυα, συνεπῶς, εἶναι ἡ ἐγγύησις τῆς ὁλκληρωμένης μετανοίας καί χωρίς αὐτά τά φερέγγυα ἡ μετάνοια εἶναι κάλπικη καί ἀναξιόπιστος. Ὅπου ἀληθινή μετάνοια, ἐκεῖ καί ἀληθινά δάκρυα καί ὅπου πηγαῖα δάκρυα, ἐκεῖ καί πηγαία μετάνοια.

Ἀλλά δέν μπορεῖ νά ἔλθη ὁ ἄνθρωπος σέ ἀληθινή καί πηγαία μετάνοια, ἄν δέν γνωρίση πρῶτα τήν ἄβυσσο τῆς ὑπάρξεώς του, τήν ἀπόστασι, πού τόν χωρίζει ἀπό τήν τῆν Πρώτη Δημιουργική καί Πανσωστική καί Λυτρωτική Αἰτία. Ἄν δέν ἀποκτήση τήν γνῶσι τοῦ πραγματικοῦ προσώπου του, σχίζοντας τό ἀπατηλό καί ψεύτικο προσωπεῖο πού τόν καλύπτει, ἄν δέν δοκιμάση τήν χαρά τῆς αὐτοανακαλύψεως, τῆς αὐτογνωσίας. Δέν μπορεῖ νά γίνη ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Θείου μέσα στήν θεοειδῆ ὕπαρξί του, ἄν δέν προηγηθῆ ἡ ἀποκάλυψις τοῦ βαθυτέρου "ἐγώ", δηλαδή τῆς ψυχῆς πού ἀσθενεῖ, τῆς φύσεως πού πάσχει, τῆς θείας εἰκόνος πού ἐφθάρη. Αὐτή ἡ σωτήρια αὐτογνωσία ὅτι εἶμαι ἕνας ἐπαίτης, ξένος καί ἔρημος, ἕνας ἄσωτος υἱκός, ἕνα ἀπολωλός πρόβατο, μία πόρνη καί ἕνας ληστής, γεννᾶ τήν γνησία μετάνοια. Καί αἠτή ἡ γνησία μετάνοια ἀναβλύζει στά γνήσια δάκρυα. "Ἄν ἐγνωρίσαμε τόν ἑαυτό μας-συνεχίζει ὁ ἅγιος Νικήτας-, τότε ἀποκτήσαμε καί τά δάκρυα καί σ' αὐτά θά βαδίζωμε ἀμέσως καί δάκρυα θά κατεβάζωμε. Διότι χωρίς αὐτά οὔτε ἡ σκληροκαρδία μας μπορεῖ νά ἁπαλύνη ποτέ, οὔτε ἡ ψυχή θά ἀποκτήση πνευματική ταπείνωσι, οὔτε θά μπορέσωμε νά γίνωμε ταπεινοί. Καί αὐτός πού δέν θά γίνη τέτοιος, δέν μπορεῖ νά ἑνωθῆ μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα. Καί αὐτός πού δέν ἑνώθηκε μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀφοῦ καθαρισθῆ, οὔτε στήν θεωρία καί στήν γνῶσι τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά φθάση, οὔτε ἄξιος θά γίνη νά διδαχθῆ μυστικῶς τίς ἀρετές τῆς ταπεινώσεως".

Συχνά παραπονούμεθα γιά τήν σκληρότητα καί τήν ἀναισθησία πού καταλαμβάνει τήν καρδιά μας. Δέν γνωρίζομε ὅτι ἡ σκληρότης ἁπαλύνεται καί ἡ ἀναισθησία ἐξαφανίζεται μέ τά πύρινα δάκρυα τῆς μετανοίας γιά τά "πεπραγμένα μας δεινά", ὅπως μαλακώνει τό ξερό χῶμα τοῦ χωραφιοῦ μέ τήν βροχή καί ὅπως καίγονται τά ἀγκάθια μέ τήν φωτιά. 

 

Ἐκδόσεις: Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Ἀπό: Ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ