ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (Φιλοκαλικές σελίδες 4) Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου Ἀρχιμ. Ἰωαννίκιου (Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης) "Ἄκαρπα καί ἁμαρτωλά δάκρυα" (6ο)

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (Φιλοκαλικές σελίδες 4)

Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου

Ἀρχιμ. Ἰωαννίκιου
(Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου
 Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης)
"Ἄκαρπα καί ἁμαρτωλά δάκρυα" (6ο)

 

Διαβάστε ὅλα τά ἀποσπάσματα ἐδῶ:

"Ἡ ἀναγκαιότης τῶν δακρύων" (1ο)
"Τό δεύτερο βάπτισμα¨ (2ο)
"Προσευχή καί δάκρυα" (3ο)
"Δάκρυα μετανοίας" (4ο)
"Ἡ ἐγκυμοσύνη καί ὁ τοκετός τῆς ψυχῆς" (5ο)   
"Ἄκαρπα καί ἁμαρτωλά δάκρυα" (6ο)
"Πολυτίμητο μύρο" (7ο)
"Δάκρυα καί κατάνυξις" (8ο)
"Δάκρυα χαροποιά" (9ο)
"Τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου" (10ο)

"Τοῦ ἰδίου (Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου) (11ο)  

Ὑπάρχουν τά ἅγια δάκρυα τῆς μετανοίας, τῆς κατανύξεως, τῆς ἀγάπης καί τοῦ θείου ἐλεόυς, πού φέρνουν καρπό πνευματικό καί χαριτώνουν τόν ἄνθρωπο. Ἀλλά ὑπάρχουν καί τά ἄκαρπα καί ἁμαρτωλά δάκρυα.

Πρίν νά ἀποκτήση ἡ ψυχή αἴσθησι τῆς μετανοίας καί τῆς ἀναστάσεως ἀπό τήν ἀποδημία της "εἰς τήν μακρυνήν χώραν" καί τῆς ἐπιστροφῆς πρός τόν Πατέρα, τά δάκρυα εἶναι χωρίς καρπό. Ὅταν, ὅμως, ἀρχίζει ἠ ψυχή νά βλέπη τά πταίσματά της, ὅπως τήν ἄμμο τῆς θαλάσσης, τότε αὐτό εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ φωτισμοῦ καί τό σημάδι τῆς ὑγείας της. Διότι ἐκεῖνα πού γίνονται πρωτύτερα-σημειώνει ὀ ἅγιος Νικήτας (Φιλοκαλία τ. Γ' 129, 29) "δῆθεν δάκρυα καί θεῖα νοήματα καί κατάνυξις, εἶναι ἐμπαιγμός καί ἀπάτη τῶν δαιμόνων καί μάλιστα σ' ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν ἀνάμεσα στόν κόσμο ἤ σέ περισπασμό, ἀκόμα καί σέ πολύ μικρό".

Ὁ φυσικός ἤ ὁ πνευματικός πόνος κινεῖ τήν καρδία καί τούς ὀφθαλμούς σέ δάκρυα. Ἀλλά Ὅταν τό δάκρυ αὐτό συνοδεύεται ἀπό τήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωσι, τότε καί ἄκαρπο γίνεται καί μέσον ἀπάτης καί φθορᾶς τῆς ψυχῆς.

Ἄκαρπα εἶναι καί τά ἀσταμάτητα δάκρυα πού χύνονται στήν κοίμησι κάποιου συγγενικοῦ καί ἀγαπητοῦ μας προσώπου. Βεβαίως τό δάκρυ τοῦ χωρισμοῦ καί ὁ πόνος εἶναι ἀνθρωπίνη ἐκδήλωσις, δικαιολογημένη ἀπολύτως. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Ἀπαθής, ἐδάκρυσε ἐμπρός στόν "τεθνεῶτα" φίλο Του Λάζαρο. Ἀλλά πέραν τούτου τό φαινόμενο τοῦ ὁδυρμοῦ καί τῆς ἀπλεπισίας δέν δικαιολογεῖται γιά ἔνα Χριστιανό.

Ἁμαρτωλά εἶναι τά δάκρυα τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς εὐθιξίας, τῆς μεγάλης ἰδέας γιά τόν ἑαυτό μας, τῆς ὑπερβολικῆς εὐαισθησίας (κατά τήν κοσμική ἔκφρασι), τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας. 

Ἡ δίψα πολλῶν ἀνθρώπων γιά τήν δόξα, τήν κοσμική ἐπίδειξι καί προβολή τοῦ "ἐγώ" φέρονουν τά φιλόδοξα δάκρυα. Ὁ ἔρως τῶν σωμάτων καί ἡ φιλήδονος ὁρμή τῶν φαγητῶν καί τῆς γαστριμαρίας ἐκβλύζουν τά φιλήδονα δάκρυα. Ἡ ἀπώλεια καί ἡ μανιώδης συλλογή χρημάτων ὁδηγοῦν στά φιλάργυρα δάκρυα.

Ἐγωϊστικά δάκρυα συχνά, μέ σύνδρομο κατακρίσεων καί "παραπόνων", χύνονται περισσότερο ἀπό ἀνθρώπους πού δέν ἐκαθάρισαν μέ τήν μετάνοια καί τήν συντριβή τό ἐπιθυμητικό τῆς ψυχῆς καί δέν ἐφωτίσθηκαν ἀπό τήν συντριβή τῆς κατανύξεως καί τοῦ χαροποιοῦ πένθους καί δέν ἐκαλλιέργησαν τήν αὐτομεμψία καί τήν ἐπαγρύπνησι.

Τά δάκρυα γιά νά ἔχουν πνευματική καρποφορία εἶναι ἀνάγκη νά ἔχουν στόχο καί σκοπό. Καί ὁ σκοπός εἶναι ἡ κάθαρσις καί ὁ φωτισμός τῆς ψυχῆς. "Πολλοί πού δακρύζουν ὐπέρ τῶν ἁμαρτιῶν των, ξεχνῶντας τόν σκοπό τῶν δακρύων, ἐξετράπησαν ἀφοῦ τούς κατέλαβε ψυχασθένεια" (Φιλοκαλία τ. Α΄ 178 η΄ ).

Ἐκδόσεις: Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Ἀπό: Ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ