ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (Φιλοκαλικές σελίδες 4) Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου Ἀρχιμ. Ἰωαννίκιου (Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης) "Δάκρυα χαροποιά" (9ο)

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (Φιλοκαλικές σελίδες 4)

Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου

Ἀρχιμ. Ἰωαννίκιου
(Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου
 Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης)
"Δάκρυα χαροποιά" (9ο)

 

Διαβάστε ὅλα τά ἀποσπάσματα ἐδῶ:

"Ἡ ἀναγκαιότης τῶν δακρύων" (1ο)
"Τό δεύτερο βάπτισμα¨ (2ο)
"Προσευχή καί δάκρυα" (3ο)
"Δάκρυα μετανοίας" (4ο)
"Ἡ ἐγκυμοσύνη καί ὁ τοκετός τῆς ψυχῆς" (5ο)   
"Ἄκαρπα καί ἁμαρτωλά δάκρυα" (6ο)
"Πολυτίμητο μύρο" (7ο)
"Δάκρυα καί κατάνυξις" (8ο)
"Δάκρυα χαροποιά" (9ο)
"Τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου" (10ο)

"Τοῦ ἰδίου (Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου) (11ο)  

Ἔλεγε κάποιος ἀδελφός: Σήμερα ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος "ὁ κοπιῶν καί περφορτισμένος" ἄνθρωπος ἀπό τά ἀμέτρητα βάρη του, ζητᾶ νά δῆ κάπου ἕνα χαμόγελο ἐλπίδος καί ἀναστάσεως γιά νά χαμογελάση καί ὁ ἴδιος, νά ἐλπίση, νά ἀναστηθῆ.

Ἀλλά ὁ ἀγχώδης σύγχρονος ἄνθρωπος δέν θά νιώση ποτέ τό χαμόγελο τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀναστάσεως, ἄν δέν μάθη πρῶτα νά κλαίη, νά δακρύζη καί νά πενθῆ μέ τό πνευματικό πένθος, πού μᾶς διδάσκουν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ἡ Αὐτοσοφία, καί οἱ μεγάλοι ἅγιοι δάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης. 

Ὁ Κύριος, ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, μακαρίζει τούς κλαίοντας, τούς θλιμμένους, τούς πονεμένους. Διότι μέσα ἀπό τόν θρῆνο καί τό πένθος, ἀπό τήν θλῖψι κάι τόν πόνο καί τό δάκρυ ἀναβλαστάνει ἡ χαρά καί ὁ μακάριος γέλως τῆς ψυχῆς: "Μακάριοι οἰ κλαίοντες νῦν ὅτι γελάσετε". 

Οἱ ἄνθρωποι δέν χαίρονται, δέν χαμογελοῦν πνευματικά, διότι δέν ἔμαθαν καί δέν ἐδοκίμασαν τά δάκρυα τοῦ πένθους καί τῆς κατανύξεως, τῆς μετανοίας καί τῆς ταπεινώσεως, δέν σπέρνουν μέ δάκρυα γιά νά θερίσουν χαρούμενα. "Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυρι ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι".

Τό πένθος γιά τήν ἐφθαρμένη εἰκόντα τοῦ Θεοῦ μέσα μας, γιά τήν ἀθέτησι τῶν ἱερῶν ὑποσχέσεών μας στήν ὥρα τοῦ Βαπτίσματος, γιά τό ἐσωτερικό σκότος, μεταβάλλεται σέ χαροποιόν πένθος καί τά δάκρυα τοῦ πόνου καί τῆς συντριβῆς μεταποιοῦνται σέ χαροποιά δάκρυα.

Ἕνας ἀπό τούς μεγάλους ἐργάτας τῶν δακρύων καί τοῦ χαροποιοῦ πένθους, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, λέγει σχετικῶς μέ τό θέμα αὐτό:

"Μητέρα τῆς ἀμεριμνίας εἶναι ἡ ἀκτημοσύνη. Ἡ ἀμεριμνία ὅμως ἀπό τά γήϊνα πράγματα ἀποβαίνει μητέρα τῆς πνευματικῆς προσοχῆς καί τῆς προσευχῆς. Ἡ προσοχή καί ἡ προσευχή γεννοῦν τό πνευματικόν πένθος καί τά δάκρυα, πού ἀποπλένουν τούς ψυχικούς ρύπους. Ὅταν, λοιπόν, καθαρθοῦν τά πάθη καί ἔτσι ἐκτοπισθοῦν τά ἐμπόδια, ἡ πρός τήν ἀρετή ὁδός γίνεται εὔκολη καί ἀκολούθως ἐπέρχεται ἡ εἰρήνη τῆς συνειδήσεως. Ἀπό ὅλα αὐτά πηγάζει ἡ πνευματική χαρά καί ὁ μακάριος γέλως τῆς ψυχῆς". 

 

Ἐκδόσεις: Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Ἀπό: Ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ