Ἀκτημοσύνη
( ἀφορᾶ καί λαϊκούς
καί προπάντων μοναχούς πού ἔδωσαν ὅρκο ἀκτημοσύνης
καί ἀφιλαργυρίας )
Γεροντος Σωφρόνιου
Η πείρα δεικνύει σαφώς εις πάντα άνθρωπον
ότι δια να φθάση εις τον καθαράν προσευχήν, είναι ανάγκη να ελευθερώση
τον νουν αυτού εκ των εικόνων της ύλης, αίτινες βαρύνουν αυτόν.
Εν τη μοναχική υποσχέσει της ακτημοσύνης η
έμφασις δίδεται εις την πάλην προς το πάθος της «φιλοκτημοσύνης» ή της
«φιλαργυρίας». Δι’ αυτής ο μοναχός δεν υπόσχεται τόσον να ζήση «εν
πτωχεία» (ως υπόσχονται οι δυτικοί), όσον να ελευθερώση το πνεύμα αυτού
από της επιθυμίας του «κατέχειν» μέχρι τοιούτου βαθμού ώστε ο αληθής
θεράπων της ακτημοσύνης παύει να φείδηται και του ιδίου αυτού σώματος.
Μόνον υπό τας συνθήκας αυτάς είναι όντως δυνατή η γνησία βασιλική ζωή
του πνεύματος.
Η συνετή άσκησις συνίσταται εις το να
περιορίσωμεν εαυτούς εις εκείνο το αναγκαίον ελάχιστον των πραγμάτων και
της ύλης, άνευ του οποίου η ζωή θα καθίστατο πλέον αδύνατος. Αλλά το
μέτρον των δυνατοτήτων εκάστου είναι διάφορον.