Ἡ θλίψη καί ἡ θεϊκή παρηγοριά.
(Μέ μία μόνο εἰκόνα...)
*
Ἡ θλίψη ἕλκει ὡς μαγνήτης τήν θεϊκή παρηγοριά
καί γλυκαίνεται ἀπό αὐτήν,
ὅπως τό ἄνθος γλυκαίνεται ἀπ' τό νέκταρ του!
ὅπως τό ἄνθος γλυκαίνεται ἀπ' τό νέκταρ του!
Ὅποιος διψάσει γιά πολύ, πίνει μέ μεγαλύτερη λαχτάρα τό νερό.
Ὅποιος θλίβεται γιά πολύ,
ζητᾶ μέ μεγαλύτερη λαχτάρα τό Ὕδωρ τό Ζῶν!
ζητᾶ μέ μεγαλύτερη λαχτάρα τό Ὕδωρ τό Ζῶν!
Ἡ θλίψη δέν μᾶς χωρίζει ἀπό τήν εὐτυχία,
ἀλλά μπορεῖ νά μᾶς ἑνώσει μέ τήν πηγή τῆς εὐτυχίας, τόν Θεόν!
Ἡ θλίψη μπορεῖ νά κάνει τίς ἀρετές νά φυτρώνουν στά δύσκολα,
ὅπως κάποια σπάνια ἀγριολούλουδα
μποροῦν νά φυτρώνουν ἀκόμη καί στίς πέτρες!
μποροῦν νά φυτρώνουν ἀκόμη καί στίς πέτρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου