Hotel California. Ύμνος στον σατανά ή μια μουσική καταγγελία της απληστίας;

Hotel California.  
Ύμνος στον σατανά

 ή μια μουσική καταγγελία της απληστίας;
&

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ (Church of Satan)-

Anton Szandor LaVey

To 1977, κυκλοφόρησε το τραγούδι “Hotel California” του συγκροτήματος Eagles. Είναι ένα από τα πιο γνωστά ροκ κομμάτια στον κόσμο, αλλά όταν βγήκε, είχε προβληματίσει τους ακροατές με τους ασυνήθιστους στίχους του.

Υπήρξαν διάφορες εκδοχές για το ποιο είναι το νόημα του τραγουδιού, αλλά η επικρατέστερη ήθελε τους Eagles να έχουν γράψει έναν ύμνο για τον σατανισμό.

Ο Άντον Λαβέι

Η θεωρία ξεκίνησε από μια ομάδα Ευαγγελιστών. Είχαν παρατηρήσει τη μυστηριώδη μορφή στο εξώφυλο του δίσκου. Το συγκρότημα βρίσκεται σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας και ποζάρει στον φακό, ενώ τριγύρω τους γίνεται πάρτι. Σε ένα παράθυρο στο βάθος, μπορεί κανείς να διακρίνει μία σκοτεινή μορφή, που κοιτάζει το συγκρότημα.

Είπαν, λοιπόν, ότι η σκοτεινή φιγούρα στο παράθυρο ήταν ο Άντον Λαβί, ο συγγραφέας της “Βίβλου του Σατανά”. Ο Λαβί είχε αγοράσει ένα ξενοδοχείο στο Σαν Φρανσίσκο, για να στεγάσει την Εκκλησία του Σατανά, της οποίας ηγούνταν.

Στο τραγούδι ακούγεται ο στίχος “Kill the Beast”, δηλαδή “σκοτώστε το θηρίο”. Θεώρησαν ότι όταν οι Eagles έγραφαν για το θηρίο, εννοούσαν τον Σατανά.

Το ξενοδοχείο, απ” το οποίο δεν μπορείς να φυγεις ποτέ, όπως λέει ο στίχος “you can check out anytime you like, but you can never leave”, είναι η εκκλησία των Σατανιστών.

Σύμφωνα με τους δημιουργούς, το τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με τον Λαβί και τον σατανισμό.

Οι στίχοι μιλάνε για ένα ταξιδιώτη, που πάει σε ένα ξενοδοχείο πολυτελείας. Αρχικά φαίνεται παραδεισένιο, αλλά αργότερα αποκαλύπτονται οι άσχημες πτυχές του. Δυστυχώς για τον ταξιδιώτη, από αυτό το ξενοδοχείο και κατά συνέπεια από τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής, δεν μπορεί να φύγει ποτέ.

Eagles: "Hotel California"

Το τραγούδι είναι μία αλληγορία για τον ηδονισμό, την αυτοκαταστροφή και την απληστία στη μουσική βιομηχανία στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Ο Ντον Χένλεϊ, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, είπε ότι είναι η δική τους ερμηνεία για τη “μεγάλη ζωή” στο Λος Άντζελες και ότι είναι “ένα τραγούδι για το σκοτεινό υπογάστριο του αμερικανικού ονείρου και την υπερβολή στην Αμερική”.

Ο Ντον Φέλντερ, ο κιθαρίστας των Eagles, περιέγραψε το 2008, πώς εμπνεύστηκαν το τραγούδι:

“Ο Ντον Χένλεϊ και ο Γκλεν (Φρέι) έγραψαν τους περισσότερους απ” τους στίχους. Όλοι μας φτάσαμε στο Λος Άντζελες νύχτα, οδηγώντας. Κανείς μας δεν ήταν απ” την Καλιφόρνια και αν οδηγήσεις προς το Λ.Α. τη νύχτα… μπορείς να δεις αυτή τη λάμψη, στον ορίζοντα, απ” τα φώτα και οι εικόνες αρχίζουν να παίζουν στο μυαλό σου και όλα τα όνειρα που έχεις κάνει. Και το τραγούδι είναι γι” αυτό το πράγμα.”

Oι στίχοι
On a dark desert highway, cool wind in my hair
Warm smell of colitas, rising up through the air
Up ahead in the distance, I saw a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night.
There she stood in the doorway;
I heard the mission bell
And I was thinking to myself
“This could be heaven or this could be Hell”
Then she lit up a candle and she showed me the way
There were voices down the corridor,
I thought I heard them say
Welcome to the Hotel California
Such a lovely place (such a lovely place)
Such a lovely face.
Plenty of room at the Hotel California
Any time of year (any time of year) you can find it here
Her mind is Tiffany-twisted, she got the Mercedes benz
She got a lot of pretty, pretty boys, that she calls friends
How they dance in the courtyard, sweet summer sweat
Some dance to remember, some dance to forget
So I called up the Captain,
“Please bring me my wine”
He said, “we haven’t had that spirit here since nineteen sixty-nine”
And still those voices are calling from far away,
Wake you up in the middle of the night
Just to hear them say»
Welcome to the Hotel California
Such a lovely place (such a lovely place)
Such a lovely face.
They livin” it up at the Hotel California
What a nice surprise (what a nice surprise), bring your alibis
Mirrors on the ceiling,
The pink champagne on ice
And she said, “we are all just prisoners here, of our own device”
And in the master’s chambers,
They gathered for the feast
They stab it with their steely knives,
But they just can’t kill the beast
Last thing I remember, I was
Running for the door
I had to find the passage back to the place I was before
“Relax” said the night man,
“We are programmed to receive.
You can check out any time you like,
But you can never leave!

Πηγή: http://sinomosiologos.blogspot.gr/2015/01/hotel-california.html

Σχόλιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ: τό τραγούδι εἴτε ἀποτελεῖ τό πιό κλασικό ρόκ τραγούδι-ὔμνο στόν Σατανᾶ (αὐτό φημολογεῖται ἐδῶ καί δεκαετίες...), εἴτε ἀναφέρεται στήν "λάμψη" τῆς ἀσύδοτης-ἀνήθικης πλευρᾶς (ὅπως ἀπορρέει ἀπό τούς στίχους), δέν ἀκυρώνει τό γεγονός ὅτι οὔτως ἤ ἄλλως ἡ ἀπρόσεχτη καί ἀνήθικη ζωή εἶναι πάντα ἔργο τοῦ Σατανᾶ!
Κοντά στό νοῦ κι ἡ γνώση λοιπόν...
Διαβάστε πῶς σχετίζεται ἐξάλλου ἡ Πολιτεία τῆς Καλιφόρνια μέ τήν "Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ" ἐκεῖ:

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ (Church of Satan)-

Anton Szandor LaVey

Εκκλησία τού Σατανά (Church of Satan)

Anton Szandor LaVey

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ 

   Η ομάδα αυτή προσδιορίζει ουσιαστικά το χώρο τού νεοσατανισμού. Γι αυτό και θεωρούμε απαραίτητο να αναφερ­θούμε διεξοδικότερα σ' αυτή!

1. Ιστορικά στοιχεία

Σύμφωνα με την άποψη τού Massimo Introvigne οι ρί­ζες αυτής της κίνησης στο San Francisco πρέπει να αναζητη­θούν στην ανάμειξη της παράδοσης τού Crowley, τού κό­σμου της υποκουλτούρας, των οργανώσεων που έχουν αντι-κληρικό πνεύμα και στρέφονται εναντίον της κυριαρχούσας ηθικής, όπως είναι η Sexual Freedom League (Λίγκα για σεξουαλική Ελευθερία) της δεκαετίας τού 1970 στην Καλι­φόρνια. Ο «μεσσίας» της «Εκκλησίας τού Σατανά» Anton Szandor LaVey ήταν μέλος αυτής της κίνησης (Μ. Introv­igne, Auf dem Spuren des Satanismus, σ. 16).

Ο LaVey γεννήθηκε το 1930. Δεκαπεντάχρονος εγκατέ­λειψε οικογένεια και σχολείο για να εργαστεί σε τσίρκο, όπου εξελίχθηκε σε θηριοδαμαστή. 19 ετών εγκατέλειψε το τσίρκο και εργάστηκε σε «Karneval», ένα είδος θεάματος για ενήλικες, όπου έπαιζαν άνθρωποι των τρικ, υπνωτιστές, χορεύτριες και Striptease - Girls. Τότε άλλαξε το όνομα του σε LaVey (Το αρχικό του όνομα ήταν Howard Levy). Στα 21 του χρόνια παντρεύτηκε. Σχεδόν αμέσως πήρε διαζύγιο. Παρακολούθησε μαθήματα εγκληματολογίας και έγινε φω­τογράφος στην αστυνομία τού San Francisco.

Όπως ο ίδιος αναφέρει, η συχνή επαφή του με πτώματα που έπρεπε να φωτογραφίσει, τον έκαναν πιο κυνικό απένα­ντι στο θάνατο. Στη δεκαετία τού 1950 άρχισε να ενδιαφέ­ρεται σοβαρά για τον αποκρυφισμό. Κάθε Παρασκευή βράδυ συγκέντρωνε στο σπίτι του οπαδούς για «συνέδρια» εσωτερικισμού, για τα οποία απαιτούσε εισιτήριο. Τράβηξε την προ­σοχή τού τύπου. Δημοσιεύθηκε η είδηση πως ένα «συνέδριο» για τον κανιβαλισμό έκλεισε με γεύμα, όπου προσφέρθηκε για φαγητό ψημένο κρέας από ανθρώπινο πτώμα (βλ. Α.Lyons, Satan Wants you. The Cult of Devil Worship in America, New York 1988, σ. 107). 

Στη δεκαετία τού 1970 γνωρίστηκε με τον γνωστό αποκρυφιστή Kenneth Anger, που παρήγαγε ένα σατανικό φιλμ με τίτλο «Inauguration of the Pleasure Dome», το οποίο εκινείτο στον πνευματικό χώρο τού Α. Crowley. Ένα άλλο «προϊόν» τού Kenneth, ήταν το βιβλίο «Hollywood Babylon» (1959), που εμφορείται από ανάμικτα συναισθήματα αγάπης και μίσους για το κόσμο. Ο Kenneth εισήγαγε τον LaVey στην «καλή κοινωνία» τού Hollywood.

Ο LaVey μαζί με τη δεύτερη γυναίκα του Diane και τον Anger ίδρυσε την κίνηση Magic Circle, από την οποία το 1966 προήλθε η «Εκκλησία τού Σατανά». Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η σατανιστική αυτή «εκκλησία» ιδρύθη­κε την νύχτα της 30^ης Απριλίου, δηλαδή την Walburgisnacht που αποτελεί βασική σατανιστική εορτή. Το έτος αυτό θεωρείται ως έναρξη της Εποχής τού Σατανά. Γι αυτό και από αυτό το έτος αρχίζει το ημερολόγιο της κίνησης. Έτσι στη «Βίβλο τού Σατανά» (The Satanic Bible), έκδοση 1976, σημειώνεται: XI Anuo Satana. Η «Βίβλος» αυτή εκ­δόθηκε από τον LaVey, κατ’ αρχήν το 1968. Το 1972 ο LaVey εξέδωκε το «Τυπικό τού Σατανά», όπου αναφέρονται οι σατανιστικές τελετουργίες.

Το 1969 ο LaVey, στην πρώτη μορφή μιας ταινίας, με τίτλο «Επίκληση τού αδελφού μου δαίμονα» (1969), με μουσική τού Mick Jagger από τους Rolling Stones, έπαιξε το ρόλο τού Σατανά. Ο Kenneth προχώρησε σταδιακά στη διαμόρφωση των σατανιστικών του αντιλήψεων. Έτσι το 1970 υπογράμμισε ότι ο Εωσφόρος είναι ο Θεός τού Φωτός και δεν πρέπει να αξιολογηθεί αρνητικά, ως θεός τού σκό­τους. Αυτό αποτελεί δυσφήμηση από μέρους των χριστιανών.

Η ταινία τού Kenneth θεωρήθηκε ως γιορτή των γενε­θλίων της Εποχής τού Υδροχόου. Ο Εωσφόρος, ο επανα­στάτης άγγελος, βρίσκεται πίσω από όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα. Το μήνυμα του είναι: το κλειδί της χα­ράς είναι η ανυπακοή (τόμος 3, άριθ. 10, σ. 247).

Αυτή η αντίληψη δεν συμφωνούσε με τη θέση του LaVey, που θεωρούσε τον Σατανά ως σύμβολο και δεν έκανε διάκρι­ση ανάμεσα στο Διάβολο και στον Εωσφόρο. Έτσι ο LaVey δεν εμφανίστηκε στην τελευταία έκδοση της ταινίας (1980). Όμως η επίδραση του Kenneth στην «Εκκλησία του Σα­τανά» ήταν προσδιοριστική.

λόγω της διασυνδέσεως τού LaVey με το Hollywood η σατανιστική εκκλησία έγινε πρωτοσέλιδο θέμα στις εφημερί­δες του 1967. Αυτό συνέβη με την ευκαιρία της τελέσεως σατανιστικού γάμου τού ριζοσπαστικού δημοσιογράφου John Ragmond με την Judith Case που άνηκε στην «καλή κοι­νωνία» της Καλιφόρνιας και με τη σατανιστική βάπτιση της κόρης τού LaVey.

Κατά τα τέλη του 1967 τελέστηκε η σατανιστική βάπτιση ενός αξιωματούχου του Αμερικανικού Ναυτικού, που εντά­χθηκε στην «Εκκλησία του Σατανά». Το ναυτικό των ΗΠΑ αντέδρασε με την αναγνώριση της εκκλησίας τού LaVey. Την καταχώρησε στο «Εγχειρίδιο για Κληρικούς» του Αμερικα­νικού Ναυτικού.

Ο «Αρχιερέας τού Σατανά», όπως άρχισε να αυτοαπο­καλείται ο LaVey, απέκτησε οπαδούς μεταξύ των ηγετικών κύκλων του Hollywood. Στο διάστημα 1969 και 1972 ο LaVey εξέδωσε τα βασικά του βιβλία: The Satanic Bible (1969), το Βιβλίο των Μαγισσών (1971), που προσανατολίζετο εντε­λώς προς την σεξουαλική μαγεία. Το 1972 εξέδωσε το «Τυ­πικό τού Σατανά».

Η κίνηση τού LaVey διαδόθηκε σε πολλά μέρη. Το 1973 υπολογίζεται ότι υπήρχαν ομάδες «Grotten» (Κοινότητες της Κόλασης, Grotte σημαίνει Κόλαση!) σε 13 αμερικανικές πόλεις, 2 στον Καναδά και 3 σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το 1975 ιδρύθηκε η «Εωσφορική Διεθνής», που περιελάμβανε οπα­δούς από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία και τη Γερμανία (Jean-Paul Borre, Les Sectes Luciferienccs Oujourdui, Paris 1978, α 126-127).

Δογματικές διαφορές οδήγησαν την κίνηση σε διάσπαση. Η μεγαλύτερη συντελέσθηκε το 1975, με τη δημιουργία του «Ναού του Seth». Η διάσπαση έγινε εξαιτίας της κατηγο­ρίας εναντίον του LaVey ότι πούλησε «χειροτονίες ιερέων». Το σχίσμα χώρισε το σύστημα των «Κοινοτήτων της Κόλα­σης» (Grotten) και απετέλεσε πηγή συνεχών διαιρέσεων. Μετά το 1975 η πλειοψηφία των μελών της «Εκκλησίας τού Σα­τανά» στις ΗΠΑ προσχώρησε στην κίνηση «Ναός τού Seth». Όμως στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες σχηματίστηκαν «εκ­κλησίες του Σατανά», που ακολουθούσαν το «τελετουργικό» του LaVey, χωρίς όμως να έχουν μαζί του επαφή.

Η κίνηση της Καλιφόρνιας υφίσταται σήμερα κυρίως ως οργάνωση που λειτουργεί με αλληλογραφία και καλλιεργεί την επαφή με ανά τον κόσμο διεσπαρμένους οπαδούς. Το κέντρο στο San Francisco διευθύνεται από μέλη της οικογε­νείας του LaVey. Προσπάθειες να οργανωθεί η «Εκκλησία τού Σατανά» στο Amsterdam τελικά απέτυχαν.

2. Διδασκαλία

Η «Εκκλησία του Σατανά» ανήκει στον ορθολογιστικό Σατανισμό. Εδώ ο Σατανάς δεν έχει δική του υπόσταση, δεν αποτελεί οντότητα. Αυτό υπογραμμίζεται ιδιαίτερα στη «Σα­τανιστική Βίβλο»:

«Για να γίνεις σατανιστής δεν χρειάζεται να πουλήσεις την ψυχή του στον Διάβολο ή να κάνεις συμφωνία με τον Σατανά. Αυτή η απειλή είχε μεταφερθεί από την Χριστιανο­σύνη για να τρομοκρατήσει τους ανθρώπους και να μην ξεφύγουν από την Μάνδρα» (σ. 61).

«Οι περισσότεροι Σατανιστές δε δέχονται τον Σατανά ως ένα ανθρωπόμορφο πλάσμα με οπλές τράγου, με ακιδωτή ουρά και κέρατα. Απλά αντιπροσωπεύει μία δύναμη της φύσης - τις δυνάμεις τού σκότους- μόνο και μόνο επειδή καμία θρησκεία δεν πήρε αυτές τις δυνάμεις έξω από το σκοτάδι. Ούτε και η επιστήμη κατάφερε να καθιερώσει μία τεχνική ορολογία γι αυτή τη δύναμη. Είναι μία απείραχτη δεξαμενή καυσίμων, που λίγοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν, εξαιτίας της έλλειψης ικανότητας να χρησιμοποιήσουν ένα εργαλείο χωρίς να είναι υποχρεωμένοι πρώτα να διαλύσουν τη δεξαμε­νή και να ονομάζουν όλα τα μέρη, τα οποία την κάνουν να λειτουργεί. Είναι αυτή η παράλογη ανάγκη να αναλύσεις που απαγορεύει στους περισσότερους ανθρώπους να εκμεταλλευ­τούν αυτά τα πολύμορφα κλειδιά τού άγνωστου, που ο Σατανιστής επιλέγει να ονομάζει "Σατανά"» (σ. 62).

Όποιος θεωρεί το Σατανά οντότητα και προσπαθεί να οικειοποιηθεί τη δύναμή του με τις μαύρες λειτουργίες λογί­ζεται κατά τη «Σατανιστική Βίβλο» ψευδοσατανιστής. Αντί­θετα όποιος απολυτοποιεί τη δύναμη και την κατέχει, αυτός είναι αληθινός σατανιστής, ακόμη και αν δεν το γνωρίζει:

«Ο ψευδο-Σατανιστής πάντα κατάφερνε να εμφανίζεται μέσα από την μοντέρνα ιστορία, με τις μαύρες τελετές δια­φόρων επιπέδων βλασφημίας. Αλλά ο πραγματικός Σατανιστής δεν αναγνωρίζεται τόσο εύκολα ως τέτοιος. Θα ήταν μία υπεραπλούστευση, εάν λέγαμε ότι κάθε επιτυχημένος άνδρας ή γυναίκα στη γη χωρίς να το ξέρει είναι ένας ενεργός Σατανιστής. Αλλά η δίψα για επίγεια επιτυχία και την επιβεβαιωμένη πραγματοποίησή της είναι συνήθως ση­μεία, τα οποία ο άγιος Πέτρος αποδοκιμάζει. Εάν η είσοδος τού πλουσίου ανθρώπου στον παράδεισο μοιάζει πράγμα τόσο δύσκολο, όσο και το να περάσεις μία καμήλα στο κεφάλι βελόνας, εάν η αγάπη για το χρήμα είναι η πηγή τού κακού, τότε πρέπει να υποθέσουμε τουλάχιστον ότι οι πιο δυνατοί στη γη πρέπει να είναι και οι πιο Σατανικοί. Αυτό βέβαια ισχύει για οικονομολόγους, βιομηχάνους, πάπες, πρίγκιπες, δικτάκτορες και για όλους τους πρωτεργάτες των παγκοσμίων γεγονότων» (σ. 104).

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας Θεός ή κανένας Διάβολος. Ο άνθρωπος παίρνει τη θέση του Θεού:

«Εάν ο άνθρωπος επιμένει στο να εξωτερικεύει τον αλη­θινό εαυτό με την μορφή ενός "Θεού", τότε γιατί να φοβά­ται τον ίδιο του τον εαυτό με το "Φοβού τον Θεόν" - γιατί να επιμείνει στο να εξωτερικεύεται μέσω τού Θεού, θέλοντας να κάνει μια τελετή και θρησκευτική τελετουργία στο όνομά του;» (σ. 44).

«Ο Σατανιστής αισθάνεται: "Γιατί να μην είσαι ειλικρι­νής και να δημιουργήσεις έναν θεό της φαντασίας σου, όπως εσύ;" Κάθε άνθρωπος είναι ένας θεός, αν αναγνωρίσει τον εαυτό του σαν μοναδικό. Γι’ αυτό ο σατανιστής γιορτάζει τα γενέθλιά του ως την μεγαλύτερη γιορτή τού χρόνου. Και εκτός των άλλων δεν είσαι πιο ευτυχισμένος από το γεγονός της γεννήσεώς σου, από το γεγονός της γέννησης κάποιου άλλου που ποτέ δεν έχεις καν γνωρίσει; Ή για τον ίδιο λόγο, εκτός από τις θρησκευτικές γιορτές, γιατί να αποδίδεις μεγαλύτερη τιμή στα γενέθλια ενός προέδρου ή μιας ιστορι­κής ημερομηνίας, αντί να το κάνεις για την ημέρα που ήρθες σ' αυτόν τον καλύτερον απ' όλους κόσμο;» (σ. 96).

3. Ναζιστική ηθική

Αν θελήσουμε να χαρακτηρίσουμε την σατανιστική ηθική, πρέπει να πούμε ότι πρόκειται για ωφελιμιστική ηδονιστική και υλιστική φιλοσοφία, που προσδιορίζεται στην «Σατανιστι­κή Βίβλο». Η φιλοσοφία της συνοψίζεται στο κείμενο: «Η ζωή είναι η μεγαλύτερη απόλαυση, ο θάνατος είναι η μεγαλύ­τερη αποχή. Γι’ αυτό απολαύστε τη ζωή όσο πιο πολύ μπορεί­τε, εδώ και τώρα! Δεν υπάρχει παράδεισος λαμπρής δόξης και ούτε κόλαση.... Εδώ και τώρα είναι η ημέρα της χαράς! Εδώ και τώρα η ευκαιρία μας! Διαλέξτε αυτή τη μέρα, αυτή την ώρα, γιατί κανείς Λυτρωτής δεν σώζει! Πες στη δική σου καρδιά: Είμαι Λυτρωτής τού εαυτού μου!» (33).

Στη «Σατανιστική Βίβλο» το καλό συνίσταται στην εκπλήρωση των επιθυμιών. Η άρνηση των επιθυμιών ή η μη εκπλήρωση τους θεωρείται κακό. Ο LaVey έπαιξε το ρόλο τού Σατανά στο φιλμ τού Polansky, «Το μωρό της Ρόζμαρυ», που αποτελούσε αντιστροφή της χριστιανικής ηθικής.

Ο Σατανάς δεν είναι πρόσωπο ή κάτι το κακό˙ είναι σύμβολο των σαρκικών ικανοποιήσεων που πρέπει να ακο­λουθεί ο άνθρωπος, για να εμποδίσει την εμφάνιση του πραγματικού κακού.

Εδώ βλέπουμε μία αντιστροφή των αξίων, όπως εμείς τις γνωρίζουμε με βάση τη χριστιανική πίστη και τον πολιτισμό μας. Η ηδονή και η πλεονεξία θεωρούνται αρετές. Στη θέση της εγκράτειας αναφέρεται το ότι «ο Σατανάς ενσαρκώνει την ικανοποίηση των παθών»: Προβάλλει την εκδίκηση αντί του «στρέψε και το άλλο σαγόνι» και «όλες τις ονομαζόμε­νες αμαρτίες, επειδή όλες οδηγούν στη σωματική, πνευματι­κή και συναισθηματική ικανοποίηση».

Ο σατανισμός τού LaVey δεν αισθάνεται οίκτο για τους ασθενείς και τους αδύνατους· είναι η «θρησκεία της δύνα­μης»· η ηθική της αποτελεί αντιστροφή της επί τού όρους ομιλίας τού Χριστού:

«Δώσε χτύπημα για χτύπημα, περιφρόνηση για περιφρό­νηση, χαμό για χαμό, με πρόσθετο τόκο, πρόσθεσε σ' αυτό ελεύθερα!

Μάτι για μάτι, δόντι για δόντι, σε τετραπλάσια, 100πλάσια ισχύ! Γίνε ο τρόμος για τον αντίπαλό σου και, όταν θα έχει συνεχίσει το δικό του δρόμο, θα έχει πολύ περισσότερη σοφία για να το ξανασκεφτεί. Έτσι θα γίνεις σεβαστός σε όλους τους τομείς της ζωής και το πνςεύμα σου - το "αθάνα­το" πνεύμα σου - θα ζει όχι σε έναν άπιαστο παράδεισο, αλλά στα μυαλά και στα νεύρα αυτών, των οποίων το σεβα­σμό κέρδισε» (σ. 35).

«Τρεις φορές καταραμένοι οι αδύνατοι^˙ η ανασφάλεια τους κάνει ποταπούς, αυτοί θα υπηρετούν και θα υποφέ­ρουν!» (σ 35).

«Μακάριοι οι δυνατοί, γιατί αυτοί θα κατέχουν τη γη. Καταραμένοι οι αδύνατοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν το ζυγό!» (σ. 35).

«Μακάριοι οι δυνατοί, γιατί αυτοί θα κατέχουν μεγάλο θησαυρό. Καταραμένοι οι πιστεύοντες στο καλό και στο κακό, γιατί αυτοί θα εκφοβηθούν από τις δυνάμεις του σκότους!» (σ. 35).

«Ο σατανιστής περιφρονεί όρους, όπως "ελπίδα" και "προσευχή", αφού αυτό είναι ενδεικτικό φόβου. Εάν ελπί­ζουμε και προσευχόμαστε για κάτι να γίνει, δεν θα ενεργή­σουμε με θετικό τρόπο που θα το κάνει να συμβεί. Ο σατανιστής, συνειδητοποιώντας ότι ο,τιδήποτε αποκτά είναι από τις δικές του πράξεις, παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, αντί να προσεύχεται στον Θεό για να γίνει αυτό. Η θετική σκέψη και η θετική πράξη προστιθέμενες δίνουν αποτελέ­σματα» (σ. 41). Για τη «θετική σκέψη» βλ. βιβλίο μας «Αυ­τογνωσία - Αυτοπραγμάτωση, Σωτηρία» Πρέβεζα, 1991).

«Ο σατανισμός αντιπροσωπεύει την υπευθυνότητα στους υπεύθυνους, αντί να ασχολείται με τους ψυχολογικούς βρυκόλακες. Πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται στην γη εξα­σκούν την ωραία τέχνη του να κάνουν τους άλλους να νιώ­θουν υπεύθυνοι και ακόμη και να τους είναι υπόχρεοι, χωρίς κανένα λόγο. Ο Σατανισμός παρατηρεί αυτές τις βδέλλες κάτω από το πραγματικό φως.

Οι ψυχολογικοί βρυκόλακες είναι άτομα που απομυζούν τους άλλους από τη ζωτική τους ενέργεια. Αυτός ο τύπος ανθρώπου μπορεί να βρεθεί σ' όλες τις οδούς της κοινωνίας Δεν πληρούν κανένα χρήσιμο σκοπό στη ζωή τους και δεν είναι ούτε ερωτικά αντικείμενα ούτε πραγματικοί φίλοι. Παρ όλα αυτά νιώθουμε υπεύθυνοι σ' αυτούς τους ψυχικούς βρυ­κόλακες χωρίς να ξέρουμε το γιατί» (σ. 75).

Εδώ γίνεται φανερή η πνευματική συγγένεια με το ναζισμό. Η «Σατανική Βίβλος» δεν παραλείπει να αναφερθεί στον Χίτλερ:

«Από κάθε σύνολο άρχων (είτε είναι θρησκευτικές, πολι­τικές ή φιλοσοφικές) κάποια καλά μπορούν να διακριθούν. Μέσα από την τρέλλα της Χιτλερικής φιλοσοφίας ένα σημείο βγαίνει σαν φωτεινό παράδειγμα άπ' αυτήν: "Η δύναμη μέσα από την διασκέδαση!". Ο Χίτλερ δεν ήταν χαζός, όταν προ­σέφερε στους Γερμανούς χαρά σε προσωπικό επίπεδο, για να εξασφαλίσει την πίστη τους σ' αυτόν, και την κορυφαία αποτελεσματικότητα» (σ. 82).

Όταν γίνεται κανείς μέλος αυτής της ομάδας, πρέπει ν' απαντήσει στην ερώτηση, αν αγαπάει ταινίες τρόμου, αν μισεί περισσότερο τον πατέρα του ή τη μητέρα του. Αν είναι γυναίκα πρέπει να δώσει απάντηση στο ερώτημα: «θα επιθυ­μούσες να υπηρετήσεις σαν θυσιαστήριο για μια τελετουργία; Αν όχι, τότε γιατί;» (βλ. Annete Haack/ F.W. Haack, σ. 20).

Η αντεστραμμένη ηθική της Church of Satan φαίνεται και στις σατανιστικές εντολές (Statements):

«1. Ο Σατανάς ενσαρκώνει την απόλαυση αντί της εγκρά­τειας.

2. Ο Σατανάς ενσαρκώνει την πραγματική ζωή αντί για τις πνευματικές φαντασιώσεις.

3. Ο Σατανάς ενσαρκώνει καθαρή σοφία αντί της υποκρι­τικής αγίας αυτοεξαπάτησης.

4. Ο Σατανάς ενσαρκώνει τη φιλικότητα έναντι αυτών που το αξίζουν, στη θέση της αγάπης που σπαταλάται σε αγνώμονες!

5. Ο Σατανάς ενσαρκώνει εκδίκηση, αντί τού "πρόσφερε και το άλλο μάγουλο".

6. Ο Σατανάς ενσαρκώνει υπευθυνότητα έναντι εκείνων που είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους. Ψυχικά ανά­πηροι δεν τον ενδιαφέρουν!

7. Ο Σατανάς βλέπει τον άνθρωπο ως ένα άλλο ζώο, που μερικές φορές είναι καλύτερο, συχνά όμως χειρότερο από άλλα, τετράποδα.

8. Ο Σατανάς ενσαρκώνει όλες τις ονομαζόμενες αμαρτίες. Μόνο αυτές οδηγούν στη σωματική και πνευματική ικα­νοποίηση!

9. Ο Σατανάς είναι πάντοτε ο καλύτερος φίλος της Εκ­κλησίας. Αφού την κράτησε στη δουλειά της όλα αυτά τα χρόνια» (σ. 25).

Οι Μ. Langone και L. Blood, σχολιάζοντες τη «Σατανική Βίβλο» τού LaVey παρατηρούν τα ακόλουθα.

Ο LaVey υποστηρίζει τη βίαιη ανεξαρτησία που είναι γνώρισμα της αναρχίας, την επανάσταση και την ριζοσπα­στική αυτάρκεια, απευθυνόμενος σε παιδιά των οποίων η συμπεριφορά προς κάθε είδους αρχή βρίσκεται στο στάδιο της διαμόρφωσης. Ακόμη στο βιβλίο αυτό κηρύσσεται η ελεύθερη έκφραση των βιαιότερων σεξουαλικών ορμών η φροντίδα και η ζεστασιά είναι γνωρίσματα των αδυνάτων. Ολ' αυτά είναι ένα δείγμα δαρβινισμού, μακιαβελλισμού, με στοιχεία ναζιστικά και νιτσεϊκά, που παραπέμπουν στο δόγ­μα «η θέληση της δύναμης». Φυσικά, αυτή η κοσμοθεωρία τού LaVey φαίνεται «τίμια» και «ρεαλιστική» σε μερικούς εφήβους, οι οποίοι βλέπουν την κοινωνία των ενηλίκων γε­μάτη βία, υποκρισία, αδηφαγία και διαφθορά. Επιπροσθέ­τως μερικοί απ' αυτούς αισθάνονται ότι θα μπορούσαν να επωφεληθούν περισσότερο από τη ζωή, αν μπορούσαν να κυριαρχήσουν επάνω σε συνανθρώπους τους μέσω τού φό­βου.

4. Σατανιστικές εορτές

Στη «Σατανιστική Βίβλο» αναφέρεται πως για το σατανιστή «η μεγαλύτερη γιορτή απ' όλες είναι η ημερομηνία της

γέννησής του. Αυτό είναι σε άμεση αντίθεση με την αγιότητα των άλλων ημερών των άλλων θρησκειών, που αποθεώ­νουν ένα συγκεκριμμένο θεό» (σ. 96).

Εκτός από τα γενέθλια, οι δύο επόμενες μεγάλες γιορτές του σατανισμού είναι η «Νύχτα Βαλμπούργκις» (Walburgisnacht) και η Halloween ή «Η βραδυά των Αγίων Πάντων» (All Hallows Eve) (σ.96).

Η «Σατανιστική Βίβλος» ισχυρίζεται πως η σατανιστική γιορτή «Νύχτα Βαλμπούργκις» έχει σχέση με την αγία Walburgis (710-779), της οποίας η εορτή τελείται στις 20 Φε­βρουαρίου και στην 1^η Μαΐου. Όμως η σύνδεση αυτή είναι εντελώς αυθαίρετη. Όπως αναφέρεται στο Lexikon furTheologie und Kirche (έκδ. Herrder, Freiburg, τόμος 10, σ. 928), Walburgisnacht είναι η νύχτα προς την πρώτη Μαΐου. Κατ' αυτή, σύμφωνα με αρχαίο μύθο, λύνονται όλες οι μαγικές δυνάμεις, ιδιαίτερα των μαγισσών στο όρος Blockberg στο Harz (Γερμανία). Ο μύθος αυτός δεν βρίσκεται σε κανένα συσχετισμό με τη ρωμαιοκαθολική αγία Walburgis ή, σύμφω­να με άλλες ονομασίες, Walburga a Walburg.

Η εορτή των αγίων Πάντων είναι σύμφωνα με το εορτο­λόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. Όμως στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία γιορτά­ζεται κατά την 1^η Νοεμβρίου. Σύμφωνα με τη «Σατανική Βίβλο» η εορτή Halloween πέφτει στις 31 Οκτωβρίου ή την 1η Νοεμβρίου. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ φω­τιάς στη Βρετανία κατά την εποχή των Δρυΐδων και στη Σκωτία συνοδεύετο με τον χρόνο «που τα πνεύματα των νεκρών, οι δαίμονες, οι μάγοι και οι μάγισσες, οι γητευτές, ήσαν ασυνήθιστα ενεργοί και ευμενείς» (σ. 97).

Στο σατανιστικό χώρο γιορτάζονται ακόμη τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες. Η διαφορά μεταξύ του ηλιοστασίου και της ισημερίας θεωρείται σημαντική, γιατί «προσδιορίζει τη σχέ­ση μεταξύ του ήλιου, του φεγγαριού και των απλανών αστέ­ρων. Το ηλιοστάσιο αναφέρεται στο καλοκαίρι και στο χει­μώνα. Η ισημερία αναφέρεται στην άνοιξη και στο φθινόπωρο. Το θερινό ηλιοστάσιο είναι τον Ιούνιο και το Σεπτέμ­βριο, ενώ το εαρινό τον Μάρτιο. Και τα δύο ηλιοστάσια και οι ισημερίες διαφέρουν μια-δυό μέρες από χρόνο σε χρόνο, εξαρτώμενα από το σεληνιακό κύκλο, αλλά συνήθως πέ­φτουν στις 21 ή 22 του μήνα. Πέντε με έξι εβδομάδες αργότερα από τις μέρες αυτές γιορτάζονται τα θρυλικά σα­τανικά όργια» (σ. 98).

5. Λευκή και μαύρη μαγεία

Κατά τη «Σατανιστική Βίβλο» δεν υπάρχει διάκριση ανά­μεσα στην «λευκή» και «μαύρη» μαγεία, όπως δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο «καλό» και στο «κακό». Ο,τιδήποτε κι αν κάνει ο σατανιστής ή ο «μάγος», είναι κατά την κρίση του «καλό», γιατί «αυτός κρίνει το σωστό» (σ. 110). Η θέση του LaVey είναι σαφής:

«Η λευκή μαγεία υποτίθεται ότι χρησιμοποιείται μόνο για καλούς ή μη εγωιστικούς σκοπούς και η μαύρη μαγεία, μας λένε, χρησιμοποιείται μόνο για "κακούς" ή εγωιστικούς σκοπούς. Ο σατανισμός δεν τραβά τέτοιες διαχωριστικές γραμμές. Η μαγεία είναι μαγεία είτε για καλό είτε για παρεμπόδιση. Ο σατανιστής, όντας μάγος, θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να αποφασίζει τι είναι δίκαιο και μετά να εφαρμόζει τις μαγικές του δυνάμεις για να πετύχει τους στόχους του» (σ. 51).

«Ο "λευκός" μάγος υποθέτει ότι, καθώς το αίμα αντι­προσωπεύει τη δύναμη ζωής, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κατευνάσει τους θεούς ή δαίμονες από το να τους παρου­σιαστεί με αυτά που θεωρεί απαραίτητα προσόντα» (σ. 87)

Ο "λευκός" μάγος, όντας προφυλακτικός στις συνέπειες που συμπεριλαμβάνει ο φόνος ενός ανθρώπινου πλάσματος, συνήθως θυσιάζει πουλιά ή άλλα "κατώτερα" όντα στις τελε­τές του. Φαίνεται ότι αυτοί οι ψευδοευλαβείς ελεεινοί δεν αισθάνονται καμία ενοχή με το να σκοτώνουν κάτι μη ανθρώπινο, αντίθετα με το αν σκότωναν κάποιον άνθρωπο» (σ. 87).

«Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ "λευκής" και "μαύ­ρης" μαγείας, εκτός από την αυτάρεσκη υποκρισία, την οδη­γούμενη από ενοχή έλλειψης τιμιότητας και την αυταπάτη τού ιδίου τού "λευκού" μάγου. Στην κλασσική θρησκευτική παράδοση η "λευκή" μαγεία γίνεται από αλτρουιστικούς, εξελικτικούς και "καλούς" σκοπούς. Ενώ η "μαύρη" χρησι­μοποιείται για αύξηση τού εαυτού, προσωπική δύναμη και "διαβολικούς" σκοπούς» (σ. 110-111).

6. Σατανιστικά «σύνεργα»

Η «Σατανιστική Βίβλος» αναφέρεται στα κυριώτερα σα­τανιστικά σύνεργα περιγράφοντας ταυτόχρονα και τη σημα­σία τους.

Βωμός

«Ο σατανισμός είναι μια θρησκεία κυρίως της σάρκας κι όχι τού πνεύματος. Γι' αυτό ένα ιερό από σάρκα χρησιμο­ποιείται στις σατανικές τελετές. Ο σκοπός τού ιερού είναι να υπηρετήσει ένα κεντρικό σημείο, στο οποίο θα επικε­ντρώνεται η προσοχή κατά τη διάρκεια της τελετής. Μια γυμνή γυναίκα χρησιμοποιείται ως βωμός στις σατανικές τελετές, γιατί η γυναίκα είναι η φυσική παθητική αποδέ­κτρια και αντιπροσωπεύει την μητέρα φύση».

«Σε μερικές τελετές η γύμνια της γυναίκας, που υπηρετεί ως βωμός, δεν είναι πρακτική, γι' αυτό μπορεί να είναι ντυμένη ή μερικώς καλυμμένη. Εάν μια γυναίκα κάνει μόνη της τελετή, δεν χρειάζεται καμιά γυναίκα να χρησιμοποιηθεί ως βωμός. Εάν δεν χρησιμοποιείται κάποια γυναίκα για βωμός, το ανυψωμένο σχέδιο που χρησιμοποιείται για να ξαπλώσει πάνω, θα χρησιμοποιηθεί για άλλα αντικείμενα για την τελετή. Για τελετές πολυπληθών ομάδων φτιάχνεται ένας ειδικός τραπεζοειδής βωμός για να ξαπλώσει η γυναίκα, περίπου 3-4 πόδια ύψος και 5 1/2-6 πόδια μάκρος» (The Satanic Bible, σ. 135-136).

Baphomet 

«Το σύμβολο του Baphomet χρησιμοποιόταν από τους Ιππότες τού Ναού (Knights Templar) για ν' αναπαραστήσει τον Σατανά. Διαμέσου των αιώνων το σύμβολο αυτό έχει αποκαλεστεί με πολλά διαφορετικά ονόματα. Ανάμεσα σ' αυτά: Ο τράγος του Mendes (The goat of Mendes), ο τράγος των χιλίων νέων (the goat of a thousand young), ο μαύρος τράγος (the black goat), ο τράγος του Ιούδα (the judas goat) και ίσως το πιο κατάλληλο, αποδιοπομπαίος τράγος (the scape-goat)».

«Ο Baphomet αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις του σκότους σε συνδυασμό με την γενετική ευφορία του τράγου. Στην "αγνή" του μορφή το πεντάγραμμο δείχνει περικυκλωμένη τη φιγούρα ενός άνδρα από τα πέντε σημεία ενός αστεριού - τα 3 δείχνουν πάνω και τα δύο προς τα κάτω - συμβολί­ζουν την πνευματική φύση του ανθρώπου. Στον σατανισμό, χρησιμοποιείται επίσης το πεντάγραμμο, αλλά μια και ο σατανισμός αντιπροσωπεύει τα σαρκικά ένστικτα τού ανθρώπου ή το αντίθετο της πνευματικής φύσης, το πεντά­γραμμο είναι ανεστραμμένο, ώστε να χωράει τέλεια το κεφά­λι τού τράγου - τα κέρατά του αντιπροσωπεύουν την δυαδικότητα, γυρισμένα προς τα πάνω σε πρόκληση.

Οι εβραϊκές φιγούρες γύρω στον εξωτερικό κύκλο τού συμβόλου, που πηγάζει από τις μαγικές διδασκαλίες της Kabbala, σχηματίζουν τη λέξη «Leviathan», το ερπετό της υγρής αβύσσου, που ταυτίζεται με τον Σατανά. Αυτές οι φιγούρες απαντούν στα πέντε σημεία του αντεστραμμένου άστρου» (The Satanic Bible, σ. 136).

Κεριά

«Τα κεριά που χρησιμοποιούνται στην σατανική τελετουργία αντιπροσωπεύουν το φως του Lucifer - τον κουβα­λητή του φωτός, την διαφώτιση, την ζωντανή φλόγα, την αεικαή επιθυμία και τις φλόγες της Αβύσσου».

«Μόνο μαύρα κι άσπρα κεριά χρησιμοποιούνται στην σατανική τελετή. Ποτέ δεν χρησιμοποιείται πάνω από ένα άσπρο κερί, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν όσα μαύρα κεριά απαιτούνται, για να φωτιστεί ο τελετουργικός θάλα­μος.... Το λευκό κερί χρησιμοποιείται για την καταστροφή των εχθρών. Οι περγαμηνές, στις οποίες είναι γραμμένες οι κατάρες, καίγονται στην φλόγα του λευκού κεριού» (The Satanic Bible, σ. 136).

Καμπάνα

«Το συντριπτικό αποτέλεσμα της καμπάνας χρησιμοποιεί­ται για να δηλώσει την αρχή και το τέλος της τελετής. Ο ιερέας χτυπάει την καμπάνα εννέα φορές.... Αυτό γίνεται μια φορά στην αρχή της τελετής, για να καθαριστεί κι εξαγνι­στεί ο αέρας άπ' όλους τους εξωτερικούς ήχους, και άλλη μια στο τέλος της τελετής, για να εντείνει την διεργασία και να λειτουργήσει σαν μόλυσμα, που φανερώνει τελειότητα» (The Satanic Bible, σ. 137).

Το «Άγιο Ποτήρι»

Στην σατανική τελετή το κύπελο που χρησιμοποιείται συμβολίζει το Ποτήρι της έκστασης. «Ιδανικό θα ήταν το Άγιο Ποτήρι να ήταν από ασήμι, αλλά αν δεν είναι δυνατόν να αποκτηθεί ένα ασημένιο, ένα φτιαγμένο από οποιοδήπο­τε μέταλλο, γυαλί ή από πηλό μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε εκτός από χρυσάφι. Ο χρυσός έχει πάντοτε συνδεθεί με τις λευκόφωτες θρησκείες και το παραδεισένιο Βασίλειο (The Satanic Bible, σ. 137).

Το ελιξίριο

Πρόκειται για βλάσφημη απεικόνιση της θείας ευχαριστίας με τη χρήση αλκοόλ. Στη «Σατανιστική Βίβλο» αναφέ­ρεται ότι ο σατανισμός «επαναφέρει τη θεία κοινωνία... στον αρχικό της σκοπό, εκείνον του ερεθισμού των συναισθημά­των που είναι απαραίτητος για τις σατανιστικές τελετές. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείται μόνο κρασί - οποιοδήποτε ποτό είναι το πιο ερεθιστικό και ευχάριστο στην γεύση κάνει εξίσου».

«Το ελιξίριο της ζωής είναι για να πίνεται από το Άγιο ποτήρι της Έκστασης, που αναφέρθηκε παραπάνω, αμέ­σως μετά την επίκληση στον Σατανά» (The Satanic Bible, σ. 138).

Το ξίφος

«Το ξίφος της Δύναμης είναι συμβολικό της επιθετικής δύναμης και λειτουργεί ως προέκταση και επέκταση του χεριού με το οποίο ο ιερέας χειρονομεί και δείχνει. Κάτι παράλληλο σε αυτό είναι το μπαστούνι της ένδειξης ή της εκρηκτικής ράβδου που χρησιμοποιούνται σε άλλες μορφές μαγικών τελετών».

«Το ξίφος κρατιέται από τον ιερέα και χρησιμοποιείται για να δείξει προς το σύμβολο του Baphomet κατά τη διάρ­κεια της επίκλησης στον Σατανά. Χρησιμοποιείται επίσης στα τελετουργικά βήματα, όταν καλούνται μπροστά οι τέσ­σερις πρίγκηπες της κόλασης. Ο ιερέας σπρώχνει την άκρη του ξίφους μέσα από τον πάπυρο που περιέχει το μήνυμα ή το αίτημα, αφού έχει διαβαστεί δυνατά!».

«Για τις ιδιωτικές τελετές, εάν δεν μπορεί να βρεθεί ξίφος, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα μακρύ μαχαίρι ή ρά­βδος ή παρόμοιο σκεύος» (The Satanic Bible, σ. 138)

Ο Φαλλός

Σε ομαδικά τελετουργικά χρησιμοποιείται και ένα φαλλι­κό σύμβολο προς γελοιοποίηση του χριστιανικού αγιασμού (The Satanic Bible, σ. 139).

Το Gong 

«Το Gong χρησιμοποιείται για να κληθούν οι δυνάμεις του Σκότους. Το κρούουν μια φορά αφού καθένας που συμ­μετέχει έχει επαναλάβει τα λόγια του ιερέα, "ζήτω ο Σατα­νάς" (Hail Satan)» (The Satanic Bible, σ. 139).

Η περγαμηνή

«Η περγαμηνή είναι ο τρόπος μέσω του οποίου το γραμ­μένο μήνυμα/αίτημα μπορεί να "καταναλωθεί" από τις φλό­γες του κεριού και να σταλεί στους αιθέρες. Το αίτημα είναι γραμμένο στην περγαμηνή ή σε χαρτί, διαβάζεται δυνατά από τον ιερέα και έπειτα καίγεται στην φλόγα είτε του άσπρου είτε του μαύρου κεριού, όποιο είναι το κατάλληλο για την συγκεκριμένη απαίτηση» (The Satanic Bible, σ. 139-140).

7. Σατανιστικά τελετουργικά

Η «Εκκλησία του Σατανά» έχει το δικό της «σατανιστικό τελετουργικό», που γράφτηκε από τον LaVey το 1972. Κάθε τελετή αρχίζει με την επίκληση: «In Nomine dei Nosti Satanas». Ακολουθεί δέηση στην οποία αναφέρονται τα 77 ονόματα του Σατανά. Μερικά από αυτά είναι παραδοσιακά, όπως Ασταρώθ ή Βεελζεβούλ, άλλα είναι ονόματα θεοτήτων ανατολικών ή άλλων αρχαίων θρησκειών που ερμηνεύονται με διαβολική έννοια, όπως Κάλι, Σίβα, Πλούτων, Μολώχ. Ακόμη άλλα προέρχονται από ιστορίες στη φιλολογία· Δρά­κουλας, Μεφιστοφελής. Άλλα πάλι είναι πρωτότυπα, όπως Mormo (πράγμα που χρησιμοποιείται ως κριτική από τους πολεμίους των Μορμόνων).

Στην «ακολουθία για το βάπτισμα των νηπίων» αναφέρεται μεταξύ άλλων:

«Στο όνομα του Σατανά, Εωσφόρου, Βελίαλ, Λεβιάθαν και όλων των επωνύμων και ανωνύμων δαιμόνων που πορεύονται στο σατανικό σκότος, ακούετέ μας... χαιρετήστε μια νέα και άξια αδελφή/αδελφό (όνομα του παιδιού).... Χαίρε μάγισσα/μάγε, φυσικώτατε και αληθινέ μάγε. Τα μικροσκοπι­κά σου χέρια έχουν τη δύναμη να συντρίψουν τους κατε­στραμμένους θόλους των ψεύτικων ουρανών και από τα συντρίμμια τους να οικοδομήσουν ένα μνημείο μιας γλυκιάς υποχώρησης. Η τιμιότητα σου σε καθιστά δικαιούχο μιας αξιοκερδισμένης κυριαρχίας πάνω σε ένα κόσμο γεμάτο από ανθρώπους που γονατίζουν φοβισμένα».

Εκτός από τη βάπτιση, το γάμο και την κηδεία η Church of Satan έχει και άλλες τελετουργίες, κατά τις οποίες οι άν­δρες ντύνονται στα μαύρα και φορούν μάσκες. Οι γυναίκες φορούν ενδύματα, ώστε να είναι σεξουαλικά προκλητικές.

Το τελετουργικό του LaVey μπορεί να ερμηνευθεί και αποκρυφιστικά. Αυτό έγινε πράγματι από τις διάφορες σχι­σματικές ομάδες της «Εκκλησίας του Σατανά». Αυτό που για το LaVey είναι ψυχόδραμα, μπορεί να εκληφθεί από τους οπαδούς λατρεία του Διαβόλου. Στη συνέχεια αναφέ­ρουμε τις κυριώτερες τελετουργίες της «Εκκλησίας του Σα­τανά».

Μαύρη λειτουργία

Σύμφωνα με το Satanic Rituals του LaVey (σ. 34), σκο­πός της «μαύρης λειτουργίας» είναι η απελευθέρωση των χριστιανών από την προηγούμενη πίστη τους. Γι' αυτό απο­τελεί παρωδία της Ρωμαιοκαθολικής λειτουργίας και συνί­σταται σε ύβρεις εναντίον του Χριστού, στη βεβήλωση της καθαγιασμένης Όστιας στο σώμα γυμνής γυναίκας πάνω στο βωμό. Η Όστια πετάγεται στη συνέχεια από τον τελετουργό στο έδαφος και πατιέται, ενώ εκστομίζονται ύβρεις απευθυνόμενες στο πρόσωπο του Χριστού: «εξαφανίσου στην ανυπαρξία του κενού ουρανού γιατί ποτέ δεν υπήρξες και ποτέ δεν θα υπάρξεις» (Michael Α. ABuino, The Church οι Satan. 1989. σ. 22).

Η «Εκκλησία τού Σατανά» χρησιμοποιεί σήμερα Όστιες όχι από Ναούς, αλλά «καθαγιασμένες» από ιερείς-οπαδούς που έχουν χειροτονηθεί από «επισκόπους» (Episcopi Vagantes) διαφόρων μικρών ψευδο-εκκλησιών. Σε περίπτωση που ο «ιερέας» είναι ταυτόχρονα και Ιερέας του Σατανά, χρησιμοποιεί στην «λειτουργία» τη φόρμουλα που απευθύνε­ται στον Χριστό: «Συ, τον όποιο εγώ με την ιδιότητα του ιερέως αναγκάζω, ανεξάρτητα από το αν θέλεις ή όχι, να κατέλθεις σ' αυτή την όστια και να ενσαρκωθείς σ' αυτό τον άρτο... άκουσε...»! (Μ.Α. Aquino, σ. 46).

Βαρειά ατμόσφαιρα

Ο LaVey υποστηρίζει πως πήρε αυτή την τελετή από μασωνική οργάνωση. Εκεί εορτάζετο σε τελετουργική μορφή μία δίκη, όπου ελάμβανε χώρα η εκδίκηση των Ναϊτών ενα­ντίον του βασιλέα της Γαλλίας που «διαλύετο στο τίποτε» και εναντίον του πάπα της Ρώμης. Αυτός τοποθετείται μέσα σε ένα φέρετρο, όπου βρίσκει μία νεαρή γυναίκα η οποία τον μεταστρέφει στην σαρκική ηδονή και έτσι μπορεί να υποστεί την τιμωρία του.

Το όραμα τού ζώου

Στην τελετή αυτή οι άνθρωποι απαρνούνται την πνευμα­τική τους φύση και γιορτάζουν την ζωώδη ταυτότητά τους.

Ένας αρουραίος, που συμμετέχει στην τελετουργία μέσα σ' ένα κλουβί, ελευθερώνεται κατά το τέλος της και οι πιστοί τον ακολουθούν μεταβαλλόμενοι σε ζώα, βαδίζοντας με τα τέσσερα, επαναλαμβάνοντας την κραυγή «Ο άνθρωπος είναι Θεός, αλλά και γι' αυτό είμαστε και μείς Θεοί» (The Satanic Bible, σ. 25).

Ο Νόμος των Τραπεζοϊδών

Το περιεχόμενο προέρχεται από την σεξουαλική ψυχανάλυση του Wilhelm Reich. Μέσω φωτός, ήχου και μιας «ηλεκτροστατικής γεννήτριας» που ταυτίζεται με σεξουαλικά προσδιορισμένη δραστηριότητα, αποσκοπείται η δημιουργία της οργονικής ενέργειας, που κατά τον Reich είναι η σε­ξουαλικής φύσεως ζώσα ενέργεια του σύμπαντος.

Φόρος τιμής για τον Tschort 

Στη τελετουργία αυτή δοξάζεται η γυμνή γυναίκα που χρησιμοποιείται ως βωμός. Ψάλλονται ύμνοι στα σαρκικά πάθη.

8. Το σεξ

Στη «Σατανιστική Βίβλο» υπογραμμίζεται ο σεξουαλικός παράγων στα πλαίσια της σατανιστικής τελετουργίας και κηρύττεται ελευθερία σ' αυτό το ζήτημα:

«Ο σατανισμός πράγματι συνηγορεί στην σεξουαλική ελευ­θερία, αλλά μόνο με την πραγματική σημασία της λέξης. Ελεύθερος έρωτας βάσει της σατανιστικής σύλληψης σημαί­νει ακριβώς αυτό. Ελευθερία είτε να είσαι πιστός σ' ένα μόνο πρόσωπο, ή να παραδώσεις κυριολεκτικά τις σεξουαλι­κές σου επιθυμίες με όσους άλλους νοιώθεις ότι είναι απα­ραίτητο για να ικανοποιήσεις τις συγκεκριμένες σου ανά­γκες» (σ. 65).

«Ο σατανισμός αποδέχεται κάθε μορφή σεξουαλικής δρα­στηριότητας που ικανοποιεί σωστά τις ατομικές επιθυμίες -είτε είναι ετεροφυλοφιλικές ομοφυλοφιλικές, αμφοτεροφιλοφιλικές ή ακόμη και την αποχή, εφόσον αυτό επιλέγεις. Ο σατανισμός επίσης επικυρώνει κάθε είδωλο ή παρεκτροπή που θα προάγει την σεξουαλική ζωή» (σ. 67-68).

9. Ανθρωποθυσίες

Στη Βίβλο τού LaVey αναφέρεται πως η «μαύρη τελετή» κατά την οποία ένας γυμνός ιερέας στέκεται μπροστά σ' ένα βωμό που αποτελείται από μια γυμνή γυναίκα και γίνεται χρήση μαύρων κεριών από λίπος αβάπτιστου μωρού και ενός κάλυκα με ούρα πόρνης αποτελεί «τέχνασμα» και «φιλολο­γική ανακάλυψη».

Παρ' όλα όμως αυτά υπάρχουν βασικά κομμάτια στο ίδιο κείμενο, που διασαφηνίζουν το ζήτημα της «ανθρωποθυ­σίας», σύμφωνα με το «δόγμα» της Church of Satan:

«Η χρήση μιας ανθρωποθυσίας σε μια σατανική τελετή δεν σημαίνει ότι το θύμα κατακρεουργείται για να εξευμενί­σει τους θεούς. Συμβολικά το θύμα καταστρέφεται δια της επενέργειας μιας μαγικής φόρμουλας ή κατάρας που στη συνέχεια οδηγεί στη φυσική, πνευματική ή συναισθηματική καταστροφή του θύματος με τρόπους και μέσα που δεν μπορούν να αποδοθούν στο μάγο» (σ. 88).

«Η μόνη φορά που ένας σατανιστής θα έκανε μια ανθρώ­πινη θυσία θα ήταν εάν εξυπηρετούσε διπλό σκοπό. Ο ένας, είναι να απελευθερώσει την οργή τού μάγου, με το να καταραστεί, και ακόμα περισσότερο να απαλλαγεί από ένα τε­λείως απεχθές άτομο που του αξίζει να το πάθει. Ένας σατανιστής σε καμία περίπτωση δεν θα θυσίαζε ένα ζώο ή ένα μωρό» (σ. 89).

Η ερώτηση που τίθεται είναι: «ποιος, τότε θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν κατάλληλο και ταιριαστό ανθρώπινο θύμα και πως κανείς έχει το δικαίωμα να καταδικάσει ένα τέτοιο άτομο;» Η απάντηση είναι τρομακτικά απλή: «Οποιοσδή­ποτε σε έβλαψε άδικα, κάποιος που ξέφυγε από τα όρια για να σε πληγώσει, επίτηδες για να σου προκαλέσει δυσκολίες και ταλαιπωρίες, σε σένα ή στους αγαπητούς σου» (σ. 89).

«Με λίγα λόγια, ένα άτομο που με τις ίδιες του τις πράξεις πάει γυρεύοντας να το καταραστείς. Όταν ένα πρό­σωπο με τη σιχαμερή συμπεριφορά του, ουσιαστικά εκλιπα­ρεί να καταστραφεί, τότε είναι πραγματικά υποχρέωσή σου να του εκπληρώσεις την επιθυμία του. Ο άνθρωπος που εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία, για να προκαλέσει τους άλλους, συχνά, αλλά λανθασμένα ονομάζεται "σαδιστής". Στην πραγματικότητα αυτό το άτομο είναι ένας παραπλανημένος "μαζοχιστής" που εργάζεται για την ίδια την καταστροφή του. Ο λόγος που ένα άτομο που σε χτυπάει λυσσασμένα, είναι επειδή σε φοβάται ή φοβάται αυτό που αντιπροσω­πεύεις, ή ζηλεύει την ευτυχία σου. Είναι αδύναμο, ανασφα­λές και νιώθει πως στέκεται σε τρεμάμενο έδαφος, όταν τον καταραστείς. Αυτοί γίνονται ιδανικά ανθρώπινα θύματα για θυσίες» (σ. 90).

«Γι' αυτό έχεις κάθε δικαίωμα να τους καταστρέψεις (συμ­βολικά), και εάν η κατάρα σου προκαλέσει την πραγματική τους εκμηδένιση, να χαίρεσαι γιατί έχεις συντελέσει στο να απαλλαγεί ο κόσμος από μία πληγή. Εάν η επιτυχία ή ευτυχία σου ενοχλεί κάποιον, εσύ δεν του χρωστάς τίποτα. Έχει δημιουργηθεί για να ποδοπατηθεί. Εάν οι άνθρωποι έπρεπε να δέχονται τις συνέπειες των πράξεων τους, θα το σκεφτόταν πολύ καλά!» (σ. 90).

«Ο υποτιθέμενος σκοπός της εκτελέσεως του τυπικού της θυσίας είναι για να σκορπίσει την ενέργεια, η οποία διοχε­τεύεται μέσω του αίματος του φρεσκοσκοτωμένου θύματος στην ατμόσφαιρα των μαγικών έργων και μ' αυτό τον τρόπο να επιτείνει την επιτυχία του μάγου. Ο "λευκός" μάγος παραδέχεται ότι εφόσον το αίμα αντι­προσωπεύει την ζωική δύναμη, δεν υπάρχει καλύτερος τρό­πος για να κατευνάσει τους θεούς και τους δαίμονες παρά με το να τους προσφέρει αρκετές ποσότητες απ' αυτό. Ο "λευκός" μάγος, επειδή φοβάται τις συνέπειες που έχει ο φόνος ενός ανθρωπίνου όντος, φυσικά χρησιμοποιεί πουλιά ή αλλά "κατώτερα" όντα στις τελετουργίες του. Φαίνεται ότι αυτοί οι αδιάντροποι παλιάνθρωποι δεν αισθάνονται ένοχη με το να παίρνουν τη ζωή μη ανθρωπίνων όντων, εν αντιθέ­σει με ενός ανθρώπου. Το θέμα είναι ότι εάν ο "μάγος" αξίζει το όνομα του, θα είναι ασυγκράτητος στο να ελευθερώσει την αναγκαία δύναμη από το ίδιο του το σώμα, αντί από ένα απρόθυμο και ανάξιο θύμα» (σ. 87).

Το βάρος, λοιπόν, δεν τίθεται στην λατρεία τού Σατανά και στην προσφορά θυσίας σ' αυτόν, με αντάλλαγμα την ικανοποίηση των αιτημάτων του μάγου ή των πελατών του, αλλά στην απελευθέρωση της οργής που φωλιάζει στο εσωτε­ρικό τού μάγου και αυτό ενισχύει τη δύναμή του για την πραγμάτωση τού «σκοπού». Υπενθυμίζουμε ότι ο LaVey δέχεται τον Σατανά ως σύμβολο και όχι ως πραγματική οντότητα. Η σατανική δύναμη βρίσκεται «μέσα» στο σατανιστή και όχι έξω απ' αυτόν.

Αυτή η δύναμη ελευθερώνεται κατά τον LaVey στη διάρ­κεια της οδύνης τού θανάτου, κατά το σεξουαλικό οργασμό ή ακόμη με τον «τυφλό θυμό» ή το «θανάσιμο τρόμο».

«Αντίθετα προς όλες τις μαγικές θεωρίες, η απελευθέρω­ση της δυνάμεως δεν γίνεται κατά τη διάρκεια του πεσίμα­τος κάτω του αίματος, αλλά κατά τη διάρκεια της οδύνης του θανάτου τού ζωντανού όντος. Αυτή η έκχυση της βιο-ηλεκτρικής ενέργειας είναι το ίδιο φαινόμενο με αυτό που συμβαίνει κατά τη διάρκεια της μυστηριώδους εξάρσεως των συναισθημάτων, όπως π.χ. τον σεξουαλικό οργασμό, τον τυ­φλό θυμό, τον θανάσιμο τρόμο, την θλίψη που σε λυώνει κλπ. Απ' αυτά τα συναισθήματα, το ευκολότερο άπ' όλα στα οποία μπορείς να μπεις με τη θέλησή σου, είναι ο σεξουαλι­κός οργασμός και ο θυμός, με τη θλίψη στην τρίτη θέση. Ας θυμηθούμε ότι τα δύο πιο εύκολα από αυτά τα τρία συναισθήματα (ο σεξουαλικός οργασμός και ο θυμός) έχουν εντυπωθεί στο υποσυνείδητο τού ανθρώπου ως "αμαρτωλά" από τους θρησκευόμενους» (σ. 88). Εδώ βλέπουμε και πάλι την αντιστροφή της χριστιανικής ηθικής. 

Από όλα τα ανωτέρω, αποδεικνύεται ο ορθολογιστικός χαρακτήρας του σατανισμού του LaVey. Απορρίπτει εξίσου τον παράδεισο των χριστιανών, όπως και τη δοξασία της μετενσάρκωσης των αποκρυφιστών. Για τον «μεσσία» της Church of Satan η ζωή είναι ένα μεγάλο «πάρτυ» και πρέπει να το απολαύσει κανείς στην πληρότητα. 

Όμως στην πράξη, το τελετουργικό του LaVey μπορεί να κατανοηθεί και αποκρυφιστικά. Αυτό συνέβη με τις σχισμα­τικές ομάδες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αλλά και στο εσωτε­ρικό της «Εκκλησίας του Σατανά». Αυτό που για το LaVey αποτελεί ψυχο-δράμα, για τους οπαδούς του θα μπορούσε να σημαίνει πραγματική επίκληση σατανικών οντοτήτων.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ - ΑΘΗΝΑ 1996 - ΓΙΑ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ Π. Ε. Γ,  τηλ. 210 6396665

Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com

Πηγή: http://www.egolpion.com/lavey.el.aspx