Παπικές εκτιμήσεις
για την «Αγία και Μεγάλη» Σύνοδο
Σε
μετάφραση:
www.katholisch.de/aktuelles/aktuelle-artikel/der-orthodoxe-wunderknabe
Μία διαμάχη μεταξύ Μόσχας
και Ινστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη για
πολλούς Παπικούς δεν υπάρχει)
...«Ο οικουμενικός Πατριάρχης
Βαρθολομαίος ανακοίνωσε την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας για το 2016.
Παρόλα αυτά η διαμάχη μεταξύ Μόσχας και Ινστανμπούλ επισκιάζει τις ετοιμασίες. Ο Βαρθολομαίος ο Α΄έχει καλύτερες σχέσεις
με τον Πάπα Φραγκίσκο παρά με τον Κύριλλο. Θα πάρει η Ρώμη τον ρόλο
διαμεσολαβητή;...». (Αυτό το κείμενο γράφηκε
πριν την συνάντηση του πάπα με τον Πατριάρχη Μόσχας στην Κούβα. Μήπως ξέρουν οι
παπικοί περισσότερα από εμάς;).
de.radiovaticana.va/news/2015/08/28/140_orthodoxe...in...2016.../1168054
... «Θα είναι η πρώτη μεγάλη
συνάντηση ορθοδόξων επισκόπων μετά από μία χιλιετία. Η τελευταία σύνοδος, που παραβρέθηκαν
αντιπρόσωποι της ανατολικής και δυτικής
εκκλησίας, ήταν η δεύτερη σύνοδος της Νικαίας το 787...»[1]. (Είναι σαφές ότι οι Παπικοί
πιστεύουν ότι με τις ενέργειες των Οικουμενιστών και τη φροντίδι του
Βαρθολομαίου, θα είναι η πρώτη φορά που σε Ορθόδοξη Σύνοδο θα είναι παρόντες
αντιπρόσωποι της Ρώμης, έστω ως παρατηρητές! Δηλαδή θα είναι παρόντες αιρετικοί
ως τιμώμενοι και όχι ως μετανοούντες
και αποδίδοντες λόγο για τις κακοδοξίες τους! Ασφαλώς μεγάλο αυτό το κατόρθωμα
του Βαρθολομαίου! Ακόμα κι αν δεν αμνηστεύσουν –λόγω των πιέσεων– επίσημα και ρητά τους αιρετικούς, θα έχει γίνει
πλέον το πρώτο βήμα προς αυτόν τον σκοπό!).
«…Ο κανονικός ορθόδοξος κόσμος
είναι χωρισμένος γενικά σε δύο ομάδες,
αυτή της Κωνσταντινούπολης και αυτή της Μόσχας. Στην oμάδα της Κωνσταντινούπολης ανήκουν τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας,
Αντιοχείας, Ιερουσαλήμ, Σόφιας, Βελιγραδίου, οι Εκκλησίες των Ελληνοφώνων και η
Αλβανία. Στην ομάδα της Μόσχας ανήκουν δίπλα στην Ρώσικη Εκκλησία, η Τιφλίδα, η
Βαρσοβία, η Πράγα, το Πρέσμπουργκ και πρόσφατα το Βουκουρέστι…».
Σε αυτά τα λίγα αλλά αποκαλυπτικά
αποσπάσματα παπικών σχολίων για την Σύνοδο της Κρήτης διακρίνουμε απλά και
ξεκάθαρα πράγματα: Οι παπικοί μιλούν συνεχώς για μία διαμάχη και έναν διπολισμό μέσα στην Ορθοδοξία και
τονίζουν την στενή σχέση Βαρθολομαίου και Πάπα σε αντίθεση με
την διαμάχη Βαρθολομαίου και Κυρίλλου, γιατί ξέρουν ότι οι σημερινοί
οικουμενιστές ιεράρχες παρουσιάζουν τον αιρεσιάρχη και -κατα τον αγ. Κοσμά τον
Αιτωλό- δικέρατο διάολο Πάπα, ως αδελφό, ως ισαπόστολο, προστάτη των φτωχών και
νέο Φραγκίσκο της Ασσίζης, ενώ παράλληλα κατηγορούν ασυστόλως τον οποιονδήποτε
ορθόδοξο ιεράρχη, όποτε βρίσκονται σε αντιπαλότητα. Θριαμβολογούν για την
παρουσία παπικών αντιπροσώπων τους στην Σύνοδο της Κρήτης και δια ταύτα την
εγκωμιάζουν, έχοντας φυσικά γνώση, ότι μία πραγματικά ορθόδοξη σύνοδος δεν θα
επέτρεπε κάτι τέτοιο ούτε κατά διάνοια. Παράλληλα τονίζουν την σημασία της
Συνόδου μετά από χίλια χρόνια απουσίας της, γιατί για αυτούς η όγδοη και η
ένατη οικουμενική σύνοδος δεν ήταν καν σύνοδος. Μιλούν για μεσολάβηση του πάπα
και άφήνουν άλλα υπόγεια υποονοούμενα, γιατί γνωρίζουν ότι έτσι δυστυχώς υπογείως
λειτουργούν σήμερα οι περισσότεροι ιεράρχες των Ορθοδόξων. Γράφουν και
συνεχίζουν να γράφουν κατά τέτοιο τρόπο, γιατί σε όλα αυτά τα σχόλια δεν
αντιπαρατίθεται καμία ορθόδοξη φωνή, που να τους φωνάζει: Όχι είμαστε το ένα
ποίμνιο του Θεού ενωμένοι,· όχι δεν υπάρχουν ομάδες στην Μία Εκκλησία του Κυρίου
παρά ελεύθερες φωνές,· όχι εμείς δεν εφαρμόζουμε παπικές, σκοτεινές μεθόδους,· όχι ακόμα και αν έχουμε
διαφωνίες –μία αναπόφευκτη παράμετρος της ισότητας που υπάρχει μέσα στην
Εκκλησία –ποτέ ο αιρετικός πάπας δεν θα μου είναι πιο αγαπητός από τον αδελφό
μου Ορθόδοξο.
Όλοι προσευχόμαστε να μην
γίνει αυτή η σύνοδος, γιατί τα ήδη αυτά που γίνονται και αυτά που πρόκειται να
γίνουν, την αποδεικνύουν ως ληστρική. Προσευχόμαστε επίσης, αν είναι θέλημα
Θεού να γίνει αυτή η σύνοδος, τότε
να λάβει χώρα ως συνέχεια
της αναγνωρισμένης ογδόης επί Μ. Φωτίου, του 879-880, και ενάτης οικουμενικής συνόδου
επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του 1351,
να έχουν το δικαίωμα συμμετοχής
όλοι οι επίσκοποι χωρίς το φαινόμενο της ομογενοποίησης, οι οποίοι θα έχουν ο
καθένας ξεχωριστά, όπως προστάζει ο 34ος Κανόνας
των Αγίων Αποστόλων, δικαίωμα ψήφου,
αντί για τις σχέσεις της
Ορθοδοξίας με ΠΣΕ κλπ. να συζητήσει και να λύσει επιτέλους κατά ορθόδοξο
τουτέστιν κατά τους Ιερούς Κανόνες τρόπο το ημερολογιακό και εορτολογικό θέμα,
όπως ήταν και η συμβουλή του αγ. Παϊσίου
να καταδικάσει τον
οικουμενισμό κατά παρακαταθήκη των αγίων και οσίων πατέρων ως παναίρεση, να
ανακηρύξει αυτόματα όλους τους εκτός της Μίας Καθολικής και Αδιαίρετης
Εκκλησίας ως αιρετικούς και όχι ως ψευδοεκκλησίες και να τους καλέσει σε
μετάνοια και επιστροφή στην αγκαλιά της Εκκλησίας και στην σωτηρία τους,
να γαληνεύσει τους απανταχού
σκανδαλισμένους Ορθόδοξους,
να ανακηρύξει παγκοσμίως,
ότι η Ορθοδοξία είναι ο μόνος λιμένας σωτηρίας για τον σύγχρονο άνθρωπο που
έχει χάσει την πυξίδα του και βομβαδίζεται από χίλια είδους μηνύματα απωλείας.
Αδαμάντιος Τσακίρογλου,
Κλασσικός φιλόλογος, Ιστορικός
[1] Βέβαια τούτο είναι
ανακριβές, γιατί στην επί Μεγάλου Φωτίου Σύνοδο (σύμφωνα
με την Εκκλησιαστική Ιστορία του Στεφανίδη Β., σελ. 364): Τα Πρακτικά της Η΄
Οικ. Συνόδου «πρώτα υπέγραψαν οι αντιπρόσωποι της Ρώμης… ανεγνώσθη… το
σύμβολον… ανευ της προσθήκης “και εκ του Υιού”, (filioque), προς τούτοις δε
ανεγνώσθη δήλωσις, ότι ο δια προσθήκης ή αφαιρέσεως αλλοιών το σύμβολον, αν
είναι μεν κληρικός, υπόκειται εις καθαίρεσιν, αν είναι σε λαϊκός, εις ανάθεμα».
Επίσης «Η Σύνοδος του Φωτίου το 879/880 είναι όντως η Ογδόη Οικουμενική, της
καθολικής Εκκλησίας, Ανατολικής και Δυτικής και Ορθοδόξου. Είναι μια Σύνοδος
Ενότητος –η τελευταία πριν από το μεγάλο Σχίσμα– που βασίστηκε στην κοινή
Αγία Παράδοση και ιδιαιτέρως στην ανόθευτη πίστη του Οικουμενικού Συμβόλου
της Πίστεως». Βέβαια, αυτό οι Παπικοί δεν το δέχονται. Ένας εξ αυτών, ο
«Jedin λέει μεν πως “το σχίσμα προφανώς απεφεύχθη”, όμως δεν διευκρινίζει πως
αυτό οφειλόταν στο ότι ο Πάπας –δια των εκπροσώπων του– είχε αποδεχθεί όχι μόνο την αποκατάσταση του Αγίου Φωτίου, αλλά και
την καταδίκη των προηγουμένων, αντι-Φωτικών συνόδων της Ρώμης και της
Κωνσταντινουπόλεως”» (π. Δραγά Γεωργίου, Καθηγητής του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης
Η Ογδόη Οικουμενική Σύνοδος … και η Καταδίκη της Προσθήκης και του Δόγματος του
«Filioque», «The Greek Orthodox Theological Review», Τόμος. 44, αριθ. 1-4,
1999, σελ. 357-369.