Πῶς αὐτός πού δέν μένει στήν Ἱερά Παράδοση καί ὡς "ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι" εἶναι καταραμένος!

 Πῶς αὐτός πού δέν μένει στήν Ἱερά Παράδοση

καί ὡς "ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι"

εἶναι καταραμένος!

 

Πολλές φορές, κάποιες λέξεις καί φράσεις ἐκ τοῦ ἀνεκτίμητου καί ἀστείρευτου πνευματικοῦ θησαυροφυλακίου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί μόνης Ἀληθείας ἠχοῦν βαριές στά αὐτιά τῶν Χριστιανῶν καί πολύ περισσότερο τῶν κοσμικῶν. Ἀκόμη χειρότερα, ἐξαιτίας τῆς παρερμηνείας αὐτῶν τῶν λέξεων καί φράσεων, δυστυχῶς πολλοί Χριστιανοί καί πολύ περισσότερο οἱ κοσμικοί σκανδαλίζονται καί τότε βλασφήμως ἀποδίδουν σκληρότητα, ἀναλγησία, κακῶς νοουμένη ἀπολυτότητα, ἔλλειψη ἀγάπης, ἀκόμη καί ἀπανθρωπιά στούς Χριστιανούς πού μέ πίστη τίς πρεσβεύουν, χείριστα δέ καί στόν ἴδιο τόν Θεό στόν Ὁποῖον ἐναντιώνονται σάν τόν χειρότερο ἐχθρό τους!

Εἶναι, ὅμως, ἔτσι ἡ ἀλήθεια;

Ὄχι! 

Ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ λέγει·

"Δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου" (Ψαλμ. 142, 10). 

Δέν θεοποιεῖ ἐγωιστικά τά δικά του θελήματα. Δέν προβαίνει καί δέν θεοποιεῖ ἐγωιστικά τίς δικές του "ἑρμηνεῖες" στήν Πίστη, ἀλλά ζητᾶ ἀπό τόν Κύριο ὄχι ἁπλῶς νά πιστεύει ὀρθά θεωρητικῶς, ἀλλά οὐσιαστικά ἐμπράκτως νά ποιεῖ τό θέλημά Του, ὁμολογῶντας Αὐτόν ὡς Θεό του.

Συμπέρασμα: ἀντιστρέφοντας τά νοήματα, ὅποιος ποιεῖ τό δικό του θέλημα καί ὄχι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁμολογεῖ ἀσυνείδητα τόν ἑαυτό του καί κτίσμα τοῦ Ἀκτίστου Θεοῦ ὡς "θεό του" κι ἔτσι, δέν μπορεῖ νά εἶναι εὐλογημένος, ἀλλά καταραμένος!

Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Χρυσορρήμων, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, λέγοντας:

"Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ προσκυνῶν κτίσματι καὶ ποιήματι. Ἡμεῖς δὲ οὐ κτίσματι προσκυνοῦμεν, ἀλλὰ Τριάδα ἄκτιστον, ἄτρεπτόν τε καὶ ἀναλλοίωτον" ("Περί τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου Τριάδος", Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου).

Εἶναι παρά φύσιν κατάστασις ὅταν τό δημιούργημα δέν ἀναγνωρίζει τόν Δημιουργό Του Θεό καί μάλιστα καθώς ἐστίν, ἀλλά Τόν ἀντικαθιστᾶ μέ τόν ἑαυτό του καί μέ ἄλλα ἔμψυχα καί ἄψυχα δημιουργήματά Του.

Εἶναι τόσο γελοῖο, ὅσο τό νά ἀναγνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνα παιδί, ἀλλά ὅτι δέν ὑπάρχει ὁ πατέρας πού τό γέννησε, κι ὅτι ἐμφανίσθηκε μόνο του ἀπό τό πουθενά.

Μά ἐκτός ἀπό γελοῖο, ἀκόμη χειρότερα εἶναι καί βλάσφημο, διότι στήν προκειμένη περίπτωση δέν ἀναγνωρίζεται ὁ Οὑράνιος Πατέρας καί Δημιουργός τῶν πάντων καί Θεός!

Συμπέρασμα: αὐτός πού δέν προσκυνᾶ τόν Ἄκτιστο, Ἄτρεπτο καί Ἀναλλοίωτο Ἀληθινό Θεό καί τόν Νόμο Του εἶναι καταραμένος, διότι γίνεται εἰδωλολάτρης λατρεύοντας τό αὐτείδωλό του μέ τίς "φιλοσοφίες" του καί ἄλλα εἴδωλα (πρόσωπα καί πράγματα) κτιστά, τρεπτά, πού ἀλλοιώνονται! Ἀντικαθιστᾶ τήν οὐράνια σωτήρια εὐλογία μέ τήν ὀλέθρια ἐπίγεια ἀλογία καί παραλογία!

     

Ἐπίσης, συνεχίζει καί λέγει ὁ Ψαλμωδός· 

"Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν.

ἀλλ᾿ ἤ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός"  (Ψαλμ. 1, 1-2). 

Ὁ Προφητάναξ συγκαταλέγει στούς μακαρίους, δηλαδή στούς σωσμένους, αὐτούς πού μελετοῦν τό Νόμο τοῦ Κυρίου ἐν παντί καιρῷ-"μέρα καί νύχτα" λέγει χαρακτηριστικά-καί ὑπακοῦν σ' Αὐτόν. Προσέξτε, δέν κάνει διακοπές σέ αὐτήν τήν ἀδιάλειπτη ἐξωτερική κι ἐσωτερική θεϊκή μελέτη, ἐργασία καί ὑπακοή τῆς ψυχῆς, προκειμένου νά πιστεύει καί νά πράττει ἐνίοτε κατά τό δικό του βούλεσθαι.

Συμπέρασμα: ἀντιστρέφοντας τά νοήματα, ὅποιος ξεφεύγει ἀπό τό Νόμο τοῦ Θεοῦ ἀναπόφευκτα θά καταλήξει σύμφωνα μέ τούς ἄνομους "νόμους" τῶν ἀσεβῶν. Ὅποιος ξεφεύγει ἀπό τό Νόμο τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε· "ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός" (Ἰωά. 14, 6), ἀναπόφευκτα θά κάνει στραβοτιμονιά μέ τό τιμόνι τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς του, θά παραστρατήσει εἰς ὁδόν ἁμαρτωλῶν καί θά συγχρωτισθεῖ μέ πνευματικά ἀσεβεῖς καί νηστικούς ἀνθρώπους, μέ τούς ὁποίους πολύ σύντομα θά ὁμοιάσει, κατά τό·  "φθείρουσιν ἤθη χρηστά ὁμιλίαι κακαί" (Α' Κορ. 15:33). Καί βεβαίως, ὅλοι γνωρίζουμε πώς ἡ ἀσιτία ὁδηγεῖ στόν θάνατο! Ὑπάρχει χειρότερη κατάρα ἀπό τόν θάνατο;

Ἐπικαιροποιῶντας τό λεχθέν τοῦ Προφήτου, "γιγνώσκουμε" τό "δένδρον" "ἐκ τοῦ καρποῦ" στό σημερινό πνευματικό γίγνεσθαι τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅταν ἐπί δεκαετίες ἔχουμε Ὀρθοδόξους νά "κάνουν διαλόγους ἐπί διαλόγων" μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, καί ὄχι μόνο νά μήν τούς ὁδηγοῦν σέ μετάνοια, ἀλλά ἀντιθέτως, νά ἐπιστρέφουν οἱ ἴδιοι ἀλλοτριωμένοι στά ἱερά δόγματα τῆς Πίστεως καί νά ὀρέγονται "ἑνότητα" μέ αὐτούς πού παραμένουν ἀμετανόητοι! Πόσο "μακάριοι" εἶναι ὅλοι αὐτοί καί ὄχι καταραμένοι, ἀφοῦ "πορεύονται ἐν βουλῇ ἀσεβῶν" καί "ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν" καί "ἐπί καθέδρα λοιμῶν";...

Καί ἀμέσως παρακάτω λέγει καί πάλι ὁ Προφητάναξ·

"οὐχ οὕτως οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ᾿ ἢ ὡσεὶ χνοῦς, ὃν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς"  (Ψάλμ. 1, 4). 

Καταλήγει ὁ Προφήτης Δαυΐδ μέ μία ἀποκορύφωση τοῦ λόγου του ἀναφορικά μέ αὐτούς πού δέν μελετοῦν καί δέν τηροῦν τό Νόμο τοῦ Θεοῦ,  ἀλλά συναναστρέφονται κακῶς μέ ἀσεβεῖς, ἀποκαλύπτοντας τό τέλος πού τούς περιμένει, καί πού θά εἶναι ἄσχημο!

Συμπέρασμα: ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τό Νόμο τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ γίνεται ἀδύναμος ἄνομος καί τελικά χάνεται ὁριστικῶς. Σέ αὐτήν τήν ζωή ἀποδυναμώνεται ἀπό τούς ἀέρηδες τῶν ἀσεβειῶν ὑποκύπτοντας σέ ἁμαρτωλές πτώσεις, οἱ ὁποῖες στήν αἰώνιο ζωή θά τοῦ κοστίσουν νά ἐξαλειφθεῖ ὁλοσχερῶς ἀπό αὐτήν καί νά χαθεῖ γιά πάντα ὅπως ἕνα ἐξασθενημένο χνοῦδι πού ἀποσυντίθεται ἀπό τά σκαμπίλια τοῦ ἀέρα!

Σέ ἄλλον Ψαλμό ὁ Προφητάναξ κατονομάζει ἀκόμη πιό ξεκάθαρα ὅσους ἐκτρέπονται ἀπό τήν ὀρθή ὁδό τῆς Ἀληθείας·

"ἐπετίμησας ὑπερηφάνοις· ἐπικατάρατοι οἱ ἐκκλίνοντες ἀπὸ τῶν ἐντολῶν σου" (Ψαλμ. 118, 21).

Ὁ Προφήτης Δαυΐδ ξεκαθαρίζει ἀρχικῶς ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτιμᾶ τούς ὑπερήφανους. Δέν Τοῦ εἶναι ἀρεστοί. Γιατί; Τό ξεκαθαρίζει ἀμέσως μετά. Ἐπειδή ἐκκλίνουν ἀπό τίς ἐντολές Του. Καί πῶς χαρακτηρίζονται αὐτοί πού ὑπερήφανα ἐκκλίνουν ἀπό τίς ἐντολές Του; Διά στόματος Δαυΐδ: ἐπικατάρατοι!

Συμπέρασμα: ὅποιος δέν τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, ἔχει ὑπερηφάνεια καί εἶναι καταραμένος! Ὁ Ἑωσφόρος πρῶτος ἐξέκλινε ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Δημιουργοῦ του, ἀφοῦ πρῶτα ὑπερηφανεύθηκε θέλοντας νά γίνει ἰσόθεος καί κατέληξε καταραμένος, ἀφοῦ ἐξέπεσε ἀπό Ἄγγελος φωτός σέ Δαίμονα σκότους καί ἀπό τόν μακάριο Παράδεισο! Ποιά μεγαλύτερη ἀπόδειξη ἔχουμε ἀπό αὐτήν;

 

Οἱ Χριστιανοί, λοιπόν, καί βεβαίως πολλῷ δέ μᾶλλον οἱ κοσμικοί, πού στεροῦνται ταπεινώσεως, ἀναπόφευκτα θά στεροῦνται πόθο Θεοῦ καί Ἀληθείας γιατί εἶναι ὑπερήφανοι καί ἐπιθυμοῦν νά κάνουν τό δικό τους θέλημα. Χωρίς δέ πόθο Θεοῦ καί Ἀληθείας καί ταπεινώσεως, ἀναπόφευκτα θά στερηθοῦν τῆς ὀρθῆς Πίστεως!

Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν τῶν ὑστερήσεων-πνευματικῆς ἀσιτίας τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἐξασθένηση καί ἡ τύφλωση-τό σκότος τῶν πνευματικῶν ὀφθαλμῶν της.

Τότε εἶναι πού τό ἄσπρο ὁρᾶται γιά μαῦρο καί τό μαῦρο γιά ἄσπρο. Τό λάθος ὑποστηρίζεται γιά σωστό καί τό σωστό γιά λάθος. Ἡ ψυχή χάνει πᾶσα διάκριση καί γίνεται ἕρμαιο παθῶν, αἱρέσεων, κακοδοξιῶν, ἀθεΐας καί περιγέλαστο ὑποχείριο τοῦ πατέρα καί εἰσηγητῆ ὅλων αὐτῶν, δηλαδή τοῦ μισόθεου καί μισάνθρωπου διαβόλου.

Χωρίς κατήχηση καί μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων δέν σπέρνεται ὁ σπόρος τῆς Πίστεως καί δέν καλλιεργεῖται. 

Χωρίς Πίστη στόν Θεό καί στούς Ἁγίους Του δέν σπέρνεται ἡ ταπείνωση καί δέν καλλιεργεῖται. 

Ὁ ἄνθρωπος πιστεύει σέ ὅ,τι θέλει, σέ ὅποιον θέλει, ὅπως θέλει, καί ἄν θέλει. Μέ ἄλλα λόγια γίνεται ἐμπαθής, ἁμαρτωλός, ὀλιγόπιστος, κακόπιστος ἤ ἄπιστος. Δίνει δικές του ἑρμηνεῖες σέ πνευματικές λέξεις καί φράσεις, αὐτές πού δέν συντάσσονται ὀπίσω τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων Του, καί ὄχι ὡς "ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι". Αὐτο-ἁγιάζεται καί αὐτο-θεώνεται ἐπαρμένα ὅπως ἔκανε ὁ Ἑωσφόρος πού βρέθηκε ἀπό τόν Οὐρανό στά ἔγκατα τῆς γῆς, γινόμενος ἀπό Ἄγγελος Φωτός σέ σκοτεινό ὑπόγειο δαίμονα. Σέ τοῦτον ὁμοιάζει, διότι ἀκολουθεῖ τήν πορεία του. Εἶναι ἀναπόφευκτη ἐξέλιξη καί κατάληξη.

Ὁ Ἑωσφόρος πρῶτος θέλησε νά γίνει Θεός καί αὐτός πρῶτος εἰσηγήθηκε παρερμηνευτικά τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός εἶχε πεῖ στούς Πρωτοπλάστους νά μήν φᾶνε ἀπό τόν καρπό συγκεκριμένου δένδρου, γιατί θά πεθάνουν. Ὁ Διάβολος, ὅμως, τούς εἶπε πώς δέν εἶναι ἔτσι, πώς δέν θά πεθάνουν. Καί τελικῶς, παραπλάνησε τήν Εὔα κι αὐτήν μέ τήν σειρά της τόν Ἀδάμ, ἀκολούθως οἱ δύο ἔχασαν τόν Παράδεισο καί κατόπιν παρέσυραν πρός τήν πτώση καί τά μύρια δεινά της ὁλάκερη τήν ἀνθρωπότητα. Ἑνός κακοῦ μύρια ἕπονται...

Ὁ Θεός φανέρωσε ἀγαπητικῶς τό Νόμο του στούς Πρωτοπλάστους· 

"16 καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, 17 ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε." (Γέν. 2, 16-17),

Ὁ Διάβολος ὅμως πού αὐτο-θεώθηκε παρερμήνευσε τό Νόμο τοῦ Θεοῦ ἀπό μῖσος γιά Αὐτόν, καί ψευδόμενος στούς ἀνθρώπους καί πλάσματά Του, τούς παραπλάνησε διαστρέφοντάς τον·

"καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου; 2 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει· ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα, 3 ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ ξύλου, ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε. 4 καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε 5 ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν." (Γέν. 3, 1-4).

Δέν ἔγιναν καταραμένοι οἱ Πρωτόπλαστοι ἀφοῦ ἐξώσθησαν ἀπό τόν Παράδεισο ὑπό τῶν Ἀγγέλων; Δέν ἔγιναν καταραμένοι χάνοντας τήν ἀφθαρσία, τό κάλλος, τήν δόξα, τίς οὐράνιες τρυφές, τήν ὑγεία, τήν μακαριότητα, τήν ἀπάθεια, τήν αἰωνιότητα, τήν θεωρία τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή δέν φύλαξαν καί δέν τήρησαν τό Νόμο Του;

Ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου πρός ὅλους διά στόματος Ἀποστόλου Παύλου εἶναι· 

"Ἄρα οὐν ἀδελφοί, στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν" (Β΄ Θεσσαλονικείς, 2,15). 

Ἡ παραμονή καί ἡ ἐμμονή (ἐν+μένω=μένω μέσα) στήν Ἀλήθεια εἶναι ἡ μόνη εὐλογία σωτηρίας. 

Ὁ Κύριος, ὅμως, πάλι διά στόματος Ἀποστόλου Παύλου, εἶπε καί τήν ἔκβαση ὅσων δέν παραμένουν στήν Ἱερά Παράδοση καί δέν ἐμμένουν στήν Ἀλήθεια τοῦ Νόμου Του· 

«ἐπικατάρατος πᾶς ὅς οὐκ ἐμμένει ἐν πᾶσι τοῖς γεγραμμένοις ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ Νόμου τοῦ ποιῆσαι αὐτά» (Γαλ. 3, 10-11).

Ἑπομένως, δέν χωρεῖ ἀμφιβολία πώς ἡ παρέκκλιση καί ἀπόκλιση ἀπό τήν Παράδοση εἶναι κατάρα καί καταραμένος ὁ παρεκκλίνων καί ἀποκλίνων ἀπό αὐτήν.

Οἱ συγκεκριμένες πνευματικές λέξεις καί φράσεις, πού δέν χωροῦν παρερμηνείας, δέν εἶναι "σκληρές", κακῶς ἐννοουμένως "ἀπόλυτες", "ἀπάνθρωπες" καί ἄλλα παρόμοια πρός τόν κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ὁποῖο παρεμπιπτόντως ὁ Κύριος εἶπε, καί πάλι διά στόματος Ἀποστόλου Παύλου· 

"ὃς (ὁ Κύριος) πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν" (Τιμοθ. Α΄ 2, 4).

Ἀντιθέτως, εἶναι ὑπέρ φωτιστικές καί καθοδηγοῦν τόν ἄνθρωπο ξεκάθαρα, χωρίς ἀμφιβολίες, μέ ἀσφάλεια καί δυναμικά  πρός τήν σωστή καί σωτήρια κατεύθυνση τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν Του, διότι αὐτές τοῦ ἐξασφαλίζουν πατερικῶς καί ἀγαπητικῶς πῶς νά γλιτώσει τήν ψυχή του ἀπό τήν κατάρα τῆς αἰωνίου κολάσεως ἡ ὁποία περιμένει τούς ἀρνητές Του, ἐν οἷς μή γένοιτο νά συγκαταλεγοῦμε ποτέ εἰς τόν αἰώνα. 

Ἀμήν καί τῷ Θεῷ δόξα.

 

Συντάκτης τοῦ ἄρθρου τό:

Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ http://kaiomenivatos.blogspot.gr/