Νά ἀναλογίζεσαι ὅτι εἶσαι "ἀχρεῖος δοῦλος",
Ἅγιος Θεόδωρος Ἐπίσκοπος Ἑδέσσης,
ἐκ τῆς Μικρῆς Φιλοκαλίας
78. Μήν ἀναλογίζεσαι πόσα χρόνια ἀσκεῖσαι στόν πνευματικό ἀγώνα, μήτε νά αἰχμαλωτιστεῖς (ἀπό τόν δαίμονα τῆς ὑπερηφάνειας) καυχώμενος γιά τήν ὑπομονή πού ἐπέδειξες στήν σκληρότητα αὐτοῦ τοῦ ἀγώνα, ἀλλά νά ἔχεις πρσηλωμένο τό νοῦ σου σ' αὐτό πού λέγει ὁ Κύριος, ὅτι εἶσαι "ἀχρεῖος δοῦλος", καί ὅτι δέν ἐκπλήρωσες ἀκόμη τήν ἐντολή Του.
Καί πράγματι ἔτσι εἶναι, ἀφοῦ ζοῦμε ἀκόμη στόν παρόντα βίο καί δέν ἀνακληθήκαμε ἀπό τή ἐξορία, ἀλλά ἀκόμη καθόμαστε στόν ποταμό τῆς Βαβυλώνας (Ψαλμ, ρλς΄ 1), καί δέν εἴδαμε ἀκόμη τή "γῆ τῆς ἐπαγγελίας" (τήν μακαρία Βασιλεία τοῦ Θεοῦ).
Ἀφοῦ δέν ξεντυθήκαμε ἀκόμη τόν "παλαιό ἄνθρωπο", ὁ ὁποῖος φθείρεται ἀπό τίς πονηρές ἐπιθυμίες· ἀφοῦ δέν φορέσαμε τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου, ἀλλά φοροῦμε ἀκόμη τήν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ (Α΄ Κορ. ιε΄, 49).
Δέν ὑπάρχει λοιπόν ἀφορμή γιά νά καυχιόμαστε, ἀλλά μᾶλλον ὀφείλουμε νά δακρύσουμε, παρακαλώντας τόν δυνατό Θεό νά μᾶς σώσει ἀπό τήν καταπιεστική δουλεία τοῦ νοητοῦ Φαραῶ, τοῦ διαβόλου, ἐλευθερώνοντάς μας ἀπό τήν τυρρανία του, καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἀγαθή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, γιά νά ἀναπαυθοῦμε στόν ἁγιασμένο τόπο τοῦ Θεοῦ καί νά βρεθοῦμε στά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Ὑψίστου.
Ἡ ἐπιτυχία τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν, πού ὑπερβαίνουν τήν ἀνθρώπινη σκέψη, δέν ὀφείλεται στά δικά μας ἔργα, ὡς ἀνταπόδοση ἐπειδή πράξαμε ἔργα δικαιοσύνης, ἀλλά στό ἀμέτρητο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ἄς μήν παύσουμε λοιπόν νά χύνουμε τά δάκρυά μας νύχτα καί ἡμέρα, σύμφωνα μέ τόν Ψαλμωδό πού λέγει:
"Ἀπέκαμα ἀπό τούς στεναγμούς γιά τίς παρεκτροπές μου· βρέχω κάθε νύχτα τό κρεβάτι καί τό στρῶμα μου μέ τά ἄφθονα δάκρυά μου" (Ψαλμ. ς' 7)· διότι πρέπει νά ἔχουμε ὑπόψη μας ὅτι "ὅσοι σπέρνουν μέ δάκρυα, θερίζουν μέ ἀγαλλίαση καί χαρά" (Ψαλμ. ρκε', 5).
Γιά τό διαδίκτυο ἀπό τό: