Η ΟΥΝΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ – Η ΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΩΝ ‘’ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΩΣ’’ (ΑΣΣΟΜΨΙΟΝΙΣΤΩΝ) ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΗΣ, Β. Χαραλάμπους, Θεολόγου

Η ΟΥΝΙΑ ΣΤΗ  ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ – 

Η ΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΩΝ

 ‘’ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΩΣ’’ (ΑΣΣΟΜΨΙΟΝΙΣΤΩΝ) ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΗΣ,

Β. Χαραλάμπους, Θεολόγου

 

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

_____________________

Μεγάλο πρόβλημα δημιουργεί η Ουνία στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας.    Οι παπικοί εκμεταλλεύτηκαν κατά καιρούς τις πολιτικές καταστάσεις για να δραστηριοποιηθούν στη Βουλγαρία, με σκοπό την εξουσιαστική εδραίωση του Παπισμού στη χώρα αυτή. Αυτό καταμαρτυρείται από τις διάφορες ενέργειες των παπικών στη Βουλγαρία μετά το Σχίσμα του 1054. 

Oι ουνίτες της Βουλγαρίας υπολογίζονται περί τις 10,000.  Η Ουνία στη Βουλγαρία δραστηριοποιείται σε δεκατρείς πόλεις.  Στη Βουλγαρία δραστηριοποιούνται οι παπικές μοναστικές κοινότητες των Καρμελιτών, των Σαλεσιανών που δρουν σε επίπεδο νεολαίας, των ‘’Ασσομψιονιστών’’,  κλπ.  

Καθοριστικό ρόλο στην εδραίωση της Ουνίας  στη Βουλγαρία διαδραμάτισαν οι ‘’Ασσομψιονιστές’’, η λεγόμενη κοινότητα των ‘’Πατέρων της Μεταστάσεως’’.  Ιδρυτής των ‘’Ασσομψιονιστών’’ ήταν ο παπικός ‘’πατέρας’’ Εμμανουή d’ Alzon, ο οποίος ήταν παπικός ‘’αρχιερατικός επίτροπος’’ στην ‘’αρχιεπισκοπή’’ της πόλης Νιμ, που βρίσκεται στη Νότια Γαλλία.  Η αναφορά του Πάπα Πίου ΙΧ, στον παπικό ‘’πατέρα’’ Εμμανουή d’ Alzon, ότι ‘’εγώ ευλογώ τα έργα σου της Ανατολής και της Δύσης’’, φανερώνει τη εξουσιαστική σκοπιμότητα της ενέργειας αυτής.   Να αναφέρομε παρενθετικά ότι ο παπικός ‘’πατέρας’’ Εμμανουή d’ Alzon, ποτέ δεν ήρθε στη Βουλγαρία, αλλά απέστειλε προς τούτο τον παπικό ‘’πατέρα’’ Galabert το έτος  1863.

Καθοριστικό για την Ουνία στη Βουλγαρία ήταν το έτος 1860, όπου ο Πάπας Πίος ΙΧ είχε ‘’εγκρίνει’’ την ένταξη των Βουλγάρων ουνιτών στον Παπισμό, διορίζοντας ως ‘’αρχιεπίσκοπο’’ τον ‘’αρχιμανδρίτη’’ Ιωσήφ Sokolsky το έτος 1861. Η έδρα των ουνιτών της Βουλγαρίας βρίσκεται στη Σόφια και ο επικεφαλής ‘’επίσκοπός’’  των καλείται ‘’Αποστολικός Έξαρχος της Σόφιας’’.  Ο σημερινός επικεφαλής των ουνιτών της Βουλγαρίας, είχε διοριστεί το έτος 2009 από τον Πάπα Βενέδικτο XVII σύμβουλος της συνόδου των καλουμένων ‘’Ανατολικών εκκλησιών’’ που υπάγονται στο διοικητικό μηχανισμό του Βατικανού.

Σημαντικό ρόλο επίσης στην αύξηση των ουνιτών στη Βουλγαρία  αποτελεί το γεγονός ότι οι ‘’ιερωμένοι’’ τους  ενδύονται με άμφια όμοια των Ορθοδόξων Ιερωμένων.  Η τήρηση των λεγομένων «ανατολικών εθίμων’’  όπως οι παπικοί ουνίτες τα καλούν, συνέβαλε στην εξάπλωση της Ουνίας.  Ως γνωστό ο Πάπας Κλήμης ο VIII  «επέτρεψε» να διατηρήσουν τα καλούμενα από τους παπικούς «ανατολικά έθιμα».

Τα περί ‘’συνέχειας’’ και παπικής δικαιοδοσίας στη Βουλγαρία που ουνίτες προβάλλουν, καταμαρτυρούν μόνο την παπική εξουσιαστική θρασύτητα.  Προβάλλουν τα γεγονότα του 1204, όπου ο καρδινάλιος  Λέων ήρθε στο Τύρνοβο ως απεσταλμένος του Πάπα Ιννοκεντίου ΙΙΙ και έχρισε αρχιεπίσκοπο Βουλγαρίας και πάσης Βλαχίας τον Βασίλειο.  Το αποτέλεσμα ήταν η παροδική μόνο ‘’εξάρτηση’’ από τον Πάπα.  Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρομε ότι ακόμα και οι δεσμεύσεις στον Πάπα καταμαρτυρούσαν την παπική εξουσιαστική μάνητα, με πρώτιστη την προστασία των παπικών συμφερόντων. 

Φυσικά στη Σύνοδο που συγκλήθηκε κατόπιν στο Τύρνοβο το 1211 έγινε ομολογία της Ορθόδοξης Πίστης της Εκκλησίας της Βουλγαρίας.  Κατά τη Σύνοδο αυτή της Εκκλησίας της Βουλγαρίας συντάχθηκε το ‘’Συνοδικό της Ορθοδοξίας’’ με το οποίο καταδικάζονταν οι αιρέσεις και γινόταν τιμητική αναφορά στους Αγίους της.  Δεν δικαιολογεί καμιά παπική συνέχεια ή παπική δικαιοδοσία,  η εκκλησιαστική ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Βουλγαρίας. 

Η μόνη συνέχεια που υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας, είναι εκείνη που καταμαρτυρεί η όντως συνέχεια, με το ‘’επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσιν’’, δηλαδή η Ορθόδοξη Πίστη.  Όσο  αφορά τους παπικούς ουνίτες που σκοπίμως τηρούν τα καλούμενα από αυτούς «ανατολικά έθιμα», θα τονίσουμε ότι η εξωτερική μίμηση δεν συνεπάγεται καμιά ουσιαστική τήρηση.   Αν πραγματικά οι παπικοί ουνίτες αγαπούν τα τυπικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ένα μόνο τυπικό πρέπει να ακολουθήσουν, εκείνο της επιστροφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τη Μία δηλαδή Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.  Η εξωτερική απλά τήρηση των σκοπίμως καλουμένων «ανατολικών εθίμων’’,  όπως οι παπικοί ουνίτες τα καλούν, μόνο την εξουσιαστική εδραίωση του Παπισμού εξυπηρετεί.