«Νόμος έσται της ημετέρας ζωής το του Κυριεύοντος (Θεού) θέλημα» (Αγ. Γρηγόριος Νύσσης – Προς Μοναχό Ολύμπιο, περί τελειότητος)

«Νόμος έσται της ημετέρας ζωής 

το του Κυριεύοντος (Θεού) θέλημα»

(Αγ. Γρηγόριος Νύσσης – 

Προς Μοναχό Ολύμπιο, 

περί τελειότητος)

 

 

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

Οι παγκοσμιοποιημένες κυβερνήσεις με αφορμή τον «Κορονοϊό», δημιούργησαν – κατασκεύασαν ένα πλέγμα ηθικoπολιτικών προβλημάτων, τα οποία στοχεύουν θανάσιμα την ψυχή των ανθρώπων, την ελευθερία και την Δημοκρατία. Στις σημερινές παγκόσμιες σελίδες καταγράφονται μέτρα υγειονομικής δικτατορίας, με πτωχεύσεις επιχειρήσεων, με τιμωρητικές αναστολές εργασίας, με διχασμούς (λόγω εμβολίου) και με ξεδίπλωμα – εφαρμογή πολιτικών αποφάσεων για τη νέο-ταξική εκκίνηση της οικονομίας, που συνοδεύεται με φτώχεια, δυστυχία και θανάτους.

Από την σημερινή κρατική πολιτική και την διοικητική εκκλησιαστική συμπεριφορά έναντι των Ελλήνων, απουσιάζει η θεανθρώπινη οπτική στα κοινωνικά ζητήματα.

Δυστυχώς, δεν ακούνε ούτε τον Αριστοτέλη:

«το ζητείν πανταχού το χρήσιμον, ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και τοις ελευθέροις» (Πολιτικά, Θ 1338 ε΄2).

Η πιεστική υγειονομική πολιτική, κράτους και εκκλησίας, έχει γυμνωθεί του ιματίου της θεϊκής αγάπης για τον άνθρωπο, μιας και ο δρόμος προς τον Θεό δεν περνά μέσα από την σκληρότητα των υγειονομικών πρωτοκόλλων, των υποχρεωτικών εμβολιασμών και των αναστολών εργασίας.

Σε καμιά περίπτωση τα μέτρα αυτά δεν αποτελούν σεβασμό του προσώπου του Χριστού σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο.

Απόδειξη, ότι παραμερίστηκαν (εδώ και δυο χρόνια) οι θεραπευτικές – πνευματικές δυνάμεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με συκοφάντηση της Θείας Κοινωνίας, με κλείσιμο των Ι. Ναών, με κατάργηση – απαγόρευση των Λιτανειών και δυσφήμιση – προσβολή του ιερού χώρου των Ναών, ως υγειονομικού κινδύνου. Εγκαινίασαν δηλ. τη βασιλεία της απιστίας, της στενόκαρδης φρονιμάδας και της αστοχριστιανικής μακαριότητας, ως ασφαλιστικά μέτρα κατά του κινδύνου του «κορονοϊού»!

Να θυμίσουμε, ακόμη, ότι η διοικούσα εκκλησία, έπαψε να είναι ορθόδοξος οδηγός συνειδήσεων, μιας και στη «σύνοδο» της Κρήτης έδωσε τη βαθύτερη και μέγιστη αθώωση των αιρέσεων με συνοδική αναγνώρισή τους ως «εκκλησιών» με χάρη και μυστήρια. Φεύγει, έτσι, η δοκιμασία «Κορονοϊός»;

Το σημερινό ψυχολογικό περιβάλλον, επισκιασμένο από τον φόβο και τους περιορισμούς, ασκεί καταθλιπτικές επιρροές στην ψυχή και στο νου των ανθρώπων.

Ο κοινωνικός περίγυρος (τρομοκρατικός – φοβικός) δημιουργεί βιώματα «τυχαιότητας» στις συνειδήσεις, απομόνωση, φτώχεια, ψυχικές αρρώστιες, υγειονομικούς εξαναγκασμούς και οι άνθρωποι (πολλοί) αισθάνονται ριγμένοι στο «τυχαίο» της υπάρξεως, μια «επιστροφή» στην εκμηδένιση της ύπαρξης οπότε, σ’ όλα αυτά τα αρνητικά βιώματα, αναφύεται και η κατάθλιψις, η οποία στην Αγιογραφική – Αγιοπατερική ορολογία αναφέρεται ως: αθυμία, πένθος, θλίψις, λύπη, φόβος, απόγνωσις, ακηδία κ.λ.π. Θεμελιακό, κεντρικό δηλ. στοιχείο της κατάθλιψης είναι η αποξένωση από το Θεό, από την αληθινή εκκλησία Του και τα Μυστήριά της. Αναμφίβολα, την κατάθλιψη δημιουργούν – ενισχύουν και οι άγριες δυνάμεις των παθών.

Άξια μελέτης τα κείμενα της Γραφής και των Πατέρων, όπως (ενδεικτικά):

Α) Ψαλμός 41^ος: «Ινατί περίλυπος ει, η ψυχή μου; και ινατί συνταράσσεις με; έλπισον επί τον Θεόν, ότι εξομολογήσομαι αυτώ∙ σωτήριον του προσώπου μου και ο Θεός μου;».

Β) Αγ. Ιωάννης Κλίμακος: «Υπάρχει κατάθλιψις που προέρχεται από το βάρος της συνειδήσεως, εξ αιτίας πλήθους αμαρτημάτων και ο άνθρωπος ζει σε αφόρητη λύπη διότι έχει γεμίσει, όλως δι’ όλου, από το πλήθος των ψυχικών τραυμάτων. Εξ αιτίας δε του βάρους αυτού αισθάνεται να βουλιάζη στο βυθό της απογνώσεως» (P.G. 88, στ. 1032 - 1033).

Όταν η Αστική τάξη ξεκίνησε την επανάστασή της, τότε η ιδεολογική σημαία τους έγραφε: Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης, που λειτούργησαν ως φτερά στον αγώνα των καταπιεσμένων εναντίον της Φεουδαρχίας.

Ιστορικά, όμως, η Γαλλική Αστική επανάσταση (ως Δημοκρατία) συνδυάσθηκε με την ανάδειξη του εμπορικού κέρδους και με την εγκατάσταση σε καίριες θέσεις των επιφανών της αριστοκρατίας – πλουτοκρατίας. Έκτοτε, μέχρι σήμερα, το Αστικό Σύστημα (ως φυσική Τάξη - ζούγκλα) αναπτύσσεται σε βάρος της Χριστιανικής τάξης. Αργότερα ο Κομμουνισμός πρόσθεσε και τη λέξη «Δικαιοσύνη» επάνω στον υλισμό, που αχρήστεψε τον Άνθρωπο.

Θεόπνευστος ο Απ. Παύλος, παραγγέλλει:

«Έκαστος δε βλεπέτω πώς επικοδομεί. Θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστίν Ιησούς Χριστός» (Α΄Κορ. 3, 10).

Τα σημερινά υγειονομικά μέτρα, Κράτους και εκκλησίας, δεν καρποφορούν, διότι λείπει η Πίστις, η ορθόδοξη Πίστις.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν δεχόμεθα, ότι η επιστήμη είναι το ανώτερο στην ιεραρχία του ανθρωπίνου πνεύματος.

«Νόμος έσται της ημετέρας ζωής το του Κυριεύοντος (Θεού) θέλημα», τονίζει ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης.

Ας μην επιζητούν, λοιπόν, η κρατική εξουσία και η διοίκηση της εκκλησίας τον παραμερισμό της συνειδήσεως στα εμβόλια έναντι του Κορονοϊού όταν, όπως διαβεβαιώνουν διακεκριμένοι επιστήμονες, έχουν σχέση με εκτρωμένα έμβρυα.

Ο Απ. Παύλος είναι σαφής: «διό ανάγκη υποτάσσεσθαι (εννοεί στην εξουσία) ου μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν» (Ρωμ. 13, 5-6). Στην εφαρμογή του θελήματος του Θεού βρίσκεται η όντως υγεία, ψυχικής και σωματικής.

Γιατί ο Θεός παίρνει εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους ή από άλλη αιτία, δεν το γνωρίζουμε. Μας δημιουργεί εμπιστοσύνη ο λόγος του Μ. Βασιλείου:

-Α) «Αυτός γαρ οίδε πως εκάστω διατίθησι το συμφέρον και δια τι άνισα ημίν του βίου τα πέρατα. Εστι γαρ τις αιτία ανθρώποις ακατάληπτος, δι’ ην οι μεν θάττον εντεύθεν απάγονται, οι δε επι πλείον προσταλαιπωρείν τω οδυνηρώ τούτω βίω καταλιπάνονται».

Μετάφρασις: «Γιατί εκείνος ξέρει να διευθετεί ό,τι συμφέρει στον καθένα και για ποιο λόγο παίρνει απ’ αυτόν τον κόσμο τον ένα νωρίς και τον άλλον αργότερα. Και βέβαια υπάρχει κάποια αιτία, ακατάληπτη στους ανθρώπους, που κάνει άλλων η ζωή να κόβεται πιο γρήγορα κι άλλοι ν’ αφήνονται πιο πολύ στα βάσανα εδώ κάτω» (Στο Νεκτάριο, Επιστολή παρηγορητική (5)).

-Β) «Αλλ’ ου γαρ απρονόητα τα ημέτερα, ως μεμαθήκαμεν εν τω Ευαγγελίω, ότι ουδέ στρουθίον πίπτει άνευ θελήματος του Πατρός ημών, ώστε, εί τι γέγονε, θελήματι γέγονε του κτίσαντος ημάς».

Μετάφρασις: «Αλλά η ζωή μας δεν βρίσκεται έξω από τη Θεία Πρόνοια, όπως διδαχθήκαμε από το Ευαγγέλιο. Διαβάζουμε εκεί πως ούτε σπουργίτι πέφτει χωρίς τη θέληση του Πατέρα μας. Λοιπόν, ό,τι  έγινε, με το θέλημα έγινε του Κτίστη μας».

(Στη Σύζυγο του Νεκταρίου, Επιστολή (6) Παρηγορητική).