«Κανδηλών της Εκκλησίας
έλαιον ιατρεύει ασθενείας»
(Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης –
Αναφορά στον Ι. Χρυσόστομο)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Με αυτή την διατύπωση δηλ. «Κανδηλών της Εκκλησίας έλαιον ιατρεύει ασθενείας», επισημαίνεται στον «Τυπολογικό πίνακα περιεχομένων» του βιβλίου «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ» του Αγ. Νικοδήμου, η θεολογική αναφορά – προσέγγισή του σε λόγο (περί Εκκλησίας) του Ι. Χρυσοστόμου. Υπάγεται δε, αυτή η προσέγγιση του Αγ. Νικοδήμου, στην ευρύτερη ανάλυσή του στον «Έβδομο Αναβαθμό του πλ. α΄ ήχου», ο οποίος έχει ως εξής: «Επί τοις ειρηκόσι μοι, εις τας αυλάς προβώμεν Κυρίου, χαράς πολλής πλησθείς, ευχάς αναπέμπω», δηλ. «όταν μοι είπον μερικοί αδελφοί, ας προβώμεν, ήτοι ας υπάγωμεν η ας προσβώμεν, ήγουν ας πλησιάσωμεν εις τας αυλάς του Κυρίου, τουτέστιν εις τους θείους και ιερούς ναούς και εις τας αγίας Εκκλησίας, τότε εγώ ακούσας τα παρακαλεστικά λόγια ταύτα, εγέμισα από πολλήν χαράν∙ όθεν και εμβάς μέσα εις την του Θεού Εκκλησίαν, αναπέμπω τας ευχάς, ήγουν τας προσευχάς μου εις τον Κύριον» (απόδοση – ερμηνεία Αγ. Νικοδήμου).
Δε χρειάζεται διεισδυτικός θεολογικός – φιλοσοφικός στοχασμός προς κατανόηση του Ι. Χρυσοστόμου και Αγ. Νικοδήμου στις αναφορές τους για τον θεμελιώδη, σωτήριο, αγιαστικό ρόλο του Ι. Ναού (γενικά) και των ιερών κανδηλών (ειδικώτερα). Χρειάζεται, όπως υπογραμμίζει ο Αγ. Νικόδημος, απλότης και πίστις, γι’ αυτό και σημειώνει «και απλώς ειπείν». Γράφει δηλ.:
«Και απλώς ειπείν, εις την εκκλησίαν πηγαίνωντας αδελφέ, εκεί έχεις να απολαύσης τα θεία Μυστήρια του σώματος και αίματος του Κυρίου∙ εκεί έχεις να ακούσης περί θείων δογμάτων, περί θείων εντολών, περί εξηγήσεων και αγίων Γραφών, περί λόγου Θεού και ουρανίου διδασκαλίας∙ εκεί θέλεις αγιάσει τας πέντε αισθήσεις του σώματός σου και τας πέντε νοεράς αισθήσεις της ψυχής σου∙ εκεί θέλεις ιατρεύσει τας ασθενείας σου∙ πώς; και με τι τρόπον; εαν μετά πίστεως χρισθής από το έλαιον των κανδηλών, όπου καίουν εν τη Εκκλησία∙ Έτσι το βεβαιοί ο Χρυσολόγος Ιωάννης φάσκων∙ «και γαρ οικία κοινή πάντων εστίν η εκκλησία, και κυριωτέρα αύτη η οικία. Τι γαρ ουχί ενταύθα μέγα και φρικώδες; και γαρ η τράπεζα αύτη, πολλώ τιμιωτέρα εκείνης (της εν οικία δηλ. ημών) και ηδίων και η λυχνία (ήτοι η κανδύλα) της λυχνίας∙ και ίσασιν όσοι μετά πίστεως και ευκαίρως ελαίω χρισάμενοι, νοσήματα έλυσαν» (Ομιλία λβ – Στο κατά Ματθαίο)».
Ερμηνεία – Μετάφρασις (του λόγου Ι. Χρυσοστόμου)
«διότι η εκκλησία είναι κοινό σπίτι για όλους μας και το σπίτι αυτό εδώ είναι σπουδαιότερο (μιας κοινής οικίας).
Διότι ποιο πράγμα εδώ (στην Εκκλησία) δεν είναι μεγάλο και φρικτό; Ασφαλώς, η τράπεζα αυτή (Αγ. Τράπεζα) είναι πολύ τιμιότερη (της κοινής σπιτικής τραπέζης) και το κανδήλι της Εκκλησίας είναι ανώτερο από το κανδήλι του σπιτιού.
Και το γνωρίζουν καλά αυτό, όσοι άλειψαν τους εαυτούς τους με το λάδι από το κανδύλι αυτό με πίστη και στην κατάλληλη στιγμή και εθεραπεύθηκαν από τις ασθένειές τους».
Σε συνοπτική αναφορά ο Αγ. Νικόδημος, υπογραμμίζει τις βασικές πνευματικές λειτουργίες του Ι. Ναού, εντός του οποίου συντελείται η ουσιαστική ενότητα – κοινωνία μετά του Αποκαλυφθέντος Ενός – εν Τρισίν Προσώποις – μόνου Αληθινού Θεού.
Υπογραμμίζει, επικαλούμενος και τη μαρτυρία του Ι. Χρυσοστόμου, την πραγματικότητα: όλα τα πεδία της ανθρώπινης ύπαρξης (Σωματικής και Ψυχικής) αγιάζονται και εδραιώνονται στη ζωή μέσα, κυρίως, στον ιερό χώρο του Ι. Ναού (δια των Μυστηρίων).
Τονίζει, επίσης, ως προέκταση της Θείας Προνοίας, την καθημερινή ιαματική χάρη – δύναμη που η πίστις ενεργεί δια του ελαίου των Ι. Κανδηλών. Ας θυμηθούμε, ότι εκαίετο «λύχνος δια παντός επί τη σκηνή του μαρτυρίου έξωθεν του καταπετάσματος του επί της Διαθήκης αφ’ εσπέρας εως πρωί εναντίον Κυρίω (Εξοδ. Κζ΄)», όπως σήμερα επί της Αγίας Τραπέζης.
1ο Σχόλιο: Σήμερα, επίκεντρο κάθε ελπίδας και προσπάθειας των Νεοελλήνων οικουμενιστών επισκόπων, είναι η υποταγή της Πίστεως στην απολυτοποίηση της επιστήμης. Η πραγματική Επιστήμη ποτέ δεν δέχθηκε την απολυτοποίησή της, όπως εύστοχα έχει σχολιάσει ο κυριότερος Αμερικανός φιλόσοφος Charles Sanders Peirce:
«Τα πορίσματα της Επιστήμης δεν «προσποιούνται» πως είναι κάτι περισσότερο από πιθανά».
Ταπεινά, ο Άγγλος λογικιστής – διανοούμενος John Venn, είπε: «με την άσκηση της ανθρώπινης λογικής δεν μπορούμε να έχουμε καμμιά έσχατη αντικειμενική βεβαιότητα».
2ο Σχόλιο: Η χριστιανική Ορθόδοξη Πίστη εμπεριέχει και μια πρόσκαιρη εγκατάλειψη των κανόνων της ανθρώπινης λογικής, ως μεσολάβηση του προσωπικού Θεού, του Χριστού, ως Υπέρτατης Λογικής, που την υιοθετούμε δια της ζωντανής Πίστεως. Λέγει, σχετικά, ο Μ. Βασίλειος στο περίφημο έργο του η «ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ» - Λόγοι στη δημιουργία του κόσμου, και τα εξής για τη δύναμη της Πίστεως:
«Πίστεως εστιν απόδειξις τα θηρία. Πέποιθας επί Κύριον; Επί ασπίδα και βασιλίσκον επιβήση, και καταπατήσεις λέοντα και δράκοντα. Και έχεις την δια πίστεως εξουσίαν πατείν επάνω όφεων και σκορπίων, ή ουχ οράς ότι φρυγανιζομένω τω Παύλω ενάψας ο έχις ουδεμίαν προσετρίψατο βλάβην, δια το πλήρη πίστεως ευρεθήναι τον άγιον; ει δε άπιστος ει, φοβού μη μάλλον το θηρίον ή την σεαυτού απιστίαν, δι’ ής πάση φθορά σεαυτόν ευάλωτον κατεσκεύασας» (Κεφ. Θ, 31) – Εξαήμερος.
Ερμηνεία – Μετάφρασις: «τα θηρία είνε απόδειξις της πίστεως. Έχεις εμπιστοσύνην εις τον Κύριον; «Επί ασπίδα και βασιλίσκον επιβήση και καταπατήσεις λέοντα και δράκοντα» (Ψαλμ. 90, 13).
Και έχεις εκ της πίστεως «την εξουσίαν πατείν επάνω όφεων και σκορπίων» (Λουκ. 10, 19). Ή δεν βλέπεις τον Παύλον που μαζεύει φρύγανα, ότι η έχιδνα δεν του έκανε κανένα κακόν, διότι ο άγιος ευρέθη πλήρης πίστεως; (Πραξ. 28, 3-6). Και αν είσαι άπιστος, φοβού όχι τόσον το θηρίον όσον την απιστίαν σου, με την οποίαν έκανες τον εαυτόν σου ευάλωτον εις κάθε κακόν που σε φθείρει».
3ο Σχόλιο: Σήμερα, δεν υπάρχει στο εκκλησιαστικό σώμα η ορθή Πίστις, όσα δηλ. αυθεντικά και έγκυρα διατύπωσαν – εθέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες στις Οικουμενικές Συνόδους. Απόδειξη η αποδοχή της «συνόδου» της Κρήτης.
Αν και ένα απλό Κανδήλι στον Ι. Ναό γίνεται πηγή αντλήσεως θεραπείας – ιάσεως, τότε γιατί τρομάζουν οι Αρχιερείς και οι πιστοί από τον Κορονοϊό;
Είναι φανερή η απάντηση, που είναι το έλλειμα ορθής πίστεως!
Χρειάζεται «Να βλέπουμε άλλα αισθητώς και να πιστεύουμε άλλα νοητώς μέσα στα Μυστήρια. Να αρνήται ο νους την αίσθησιν, και μάλιστα να μη πιστεύη ο νους τον εαυτόν του. Αυτά είναι δόγματα που δεν ημπορεί να καταλάβη ο ανθρώπινος νους» (Ηλίας Μηνιάτης – βιβλίο «ΠΕΤΡΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ», Σελ. 219).
Οι καλύτερες απαντήσεις, βέβαια, που αποτρέπουν την Πίστη ως συμβιβασμό με την αίρεση ή ως «ονειροπόληση» ή ως άσχημη κατάπτωση τσακισμένων νεύρων, είναι οι απαντήσεις της Γραφής, ως δύναμη και φως των ορθώς πιστευόντων, όπως (ενδεικτικά):
Α) «Ζητήσατέ με και θα ζήσετε» (Αμ. 5,4).
Β) «Διορθώσατε τας οδούς υμών και τα επιτηδεύματα υμών και κατοικιώ υμάς εν τω τόπω τούτω» (Ιερ. 7,3).
Γ) «Εάν δεν πιστεύσητε, δεν δύνασθε να παραμείνητε εις την ζωήν» (Ησ. 7, 9).
Δ) «Φως Κυρίου πνοή ανθρώπων» (Παροιμ. 20, 27).
Ε) «Ιδού η θεοσέβεια εστι σοφία, το δε απέχεσθαι από κακών εστι επιστήμη» (Ιώβ 28, 28).
Στ) «Εκζητήσατε τον Θεόν και ζήσεσθε» (Ψαλμ. 68, 33).
Ζ) «Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16, 18).
Προσεγγίσαμε, με τη χάρη του Θεού, επί ιστορικού, θεολογικού και εμπειρικού πεδίου, τα κρίσιμα όρια της Πίστεως, που υπογραμμίζουν οι Πατέρες, για τους οποίους η Πίστη δεν είναι θεωρία, αλλά η ρυθμιστική αρχή του βίου των ανθρώπων, σύμφωνα με τον παναληθή – αδιάψευστο λόγο του Χριστού: «ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μαρκ. 9, 23).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου