Η ΣΑΡΚΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ

 

 

π. Δημητρίου Μπόκου

 

Η Παναγία «ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου». Βρέθηκε να εγκυμονεί χωρίς να έχει σχέση με άνδρα. Η εγκυμοσύνη της δεν προέκυψε κατά τους φυσικούς νόμους. Οφειλόταν αποκλειστικά σε θεϊκή ενέργεια. «Το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός εστιν Αγίου». Και όταν συμπληρώθηκαν οι μέρες για να γεννήσει, «έτεκε τον Υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν» (Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως). Η Γέννηση του Χριστού είναι η μοναδική που δεν υπάκουσε στους φυσικούς νόμους.

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος παίρνοντας σάρκα μόνο από τη μητέρα του. Η Παναγία γέννησε ενώ ήταν παρθένος. Κατά την πίστη της Εκκλησίας μας υπήρξε πάντοτε, ψυχή τε και σώματι, παρθένος. «Πρό τόκου», πριν γεννήσει τον Χριστό, «εν τόκω», κατά τη γέννα του Χριστού, αλλά και «μετά τόκον», μετά τον τοκετό. Είναι Αειπάρθενη. Κυοφόρησε και γέννησε τον Κτίστη, «μηδέν της παρθενίας λυμανθείσης». Χωρίς να φθαρεί καθόλου η παρθενία της. Είναι η «αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσα».

Η σάρκα που έδωσε στον Υιό της ήταν πανάχραντη. Άσπιλη και αμόλυντη. Αν και η Θεοτόκος γεννήθηκε όχι με άσπιλη σύλληψη, αλλά όπως όλοι οι άνθρωποι, φέροντας και αυτή το προπατορικό αμάρτημα ως θυγατέρα και απόγονος του Αδάμ, όμως κατά τον Ευαγγελισμό, αποδεχόμενη τη θεϊκή πρόταση να γίνει μητέρα του Χριστού, καθαρίστηκε. Εξαγιάστηκε με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος και την επισκίασή της από τη δύναμη του Υψίστου Θεού. Το βρέφος που με εντελώς υπερφυσικό τρόπο θα γεννιόταν από αυτήν, θα ήταν άγιο και αναμάρτητο. Θα ονομαζόταν Υιός Θεού. «Διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται Υιός Θεού» (Λουκ. 1, 35).

Ο Χριστός παίρνει τη σάρκα της Παρθένου, επειδή διάλεξε να σώσει τον άνθρωπο με το να γίνει άνθρωπος ο ίδιος. Θέλησε να αποκαταστήσει μια εντελώς ρεαλιστική κοινωνία με τον άνθρωπο, φυσική, κατά κυριολεξία σωματική. Σαρκώνεται, αποκτά «εκ των αγνών και παρθενικών αιμάτων» της Παναγίας σώμα ίδιο με μας, το αγιάζει και μας το αντιπροσφέρει (με τη Θεία Ευχαριστία), για να ενωθεί όχι απλώς πνευματικά ή ηθικά, αλλά ουσιαστικά, δηλαδή οντολογικά, σωματικά, μαζί μας. Με τη θεία Μετάληψη πλέον ο άνθρωπος γίνεται σύσσωμος και σύναιμος με τον Χριστό. «Διά τούτο ανέμιξεν Εαυτόν ημίν και ανέφυρε (ανέμιξε) το σώμα Αυτού εις ημάς», για να γίνουμε ένα, όπως το σώμα που είναι ενωμένο με την κεφαλή. «Των γαρ σφόδρα ποθούντων εστί τούτο δείγμα». Έτσι ενεργούν αυτοί που αγαπούν δυνατά. «Αδελφός ηθέλησα υμέτερος γενέσθαι. Εκοινώνησα σαρκός και αίματος δι’ υμάς» (αγ. Ιω. Χρυσόστομος).

Θεμέλιο και βαθύτατη ρίζα του μυστηρίου αυτού είναι η Παναγία, αφού ο Χριστός που κοινωνούμε σαρκώθηκε από την Παρθένο. Στη Θεία Ευχαριστία μεταλαμβάνουμε τη σάρκα του Χριστού που γεννήθηκε από τη Θεοτόκο. Είναι συνεπώς και δική της σάρκα. Και μέσω του Χριστού την παίρνουμε κι εμείς. Γινόμαστε κι εμείς υιοί της, όπως ο Χριστός. Και αυτή γίνεται Μητέρα της Εκκλησίας, αφού είναι Μητέρα του Χριστού, της κεφαλής της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία δεν διστάζει να υποστηρίξει με τόλμη την αλήθεια του πράγματος αυτού, διότι πράγματι η σάρκα του Κυρίου είναι σάρκα της Θεοτόκου. Με την ενσάρκωση του Λόγου ο κάτω κόσμος, ο ανθρώπινος, ενώθηκε με τον άνω, τον αγγελικό (π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, Ανατομία προβλημάτων της Πίστεως, εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1977, σ. 151, 161).

Γι’ αυτό και δεν αμελούμε ποτέ να μνημονεύουμε «εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου…».

 

Καλά Χριστούγεννα! Καλό Άγιο Δωδεκαήμερο!