ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Οφείλει (πιστεύω) ο πιστός να εμβαθύνει στη Θεολογία και να ερευνά την Εκκλησιολογία και σε επίπεδα ιστορικά, σε σχέση δηλ. με την στάση των Αγίων εν καιρώ θεολογικών κινημάτων εναντίον των αιρέσεων, προς υπεράσπιση της Ορθοδόξου Πίστεως όπως, για παράδειγμα, την στάση του Μεγάλου Ευθυμίου στην περίοδο (377 – 20 Ιαν. 473 μ. Χ.).
Αφού περάσει ο σχετικός χρόνος αφομοίωσης μετά τη μελέτη του «Βίου και Πολιτείας του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Ευθυμίου του Μεγάλου (Συμεών του Μεταφραστού) – P.G. 144», τότε ο πιστός έχει νοητά μπροστά του το νόημα και την έκφραση της εν Χριστώ Ζωής, Πίστεως και Ομολογίας, που τόσο έντονα έζησε (ως Μοναχική εμπειρία) ο Άγιος Ευθύμιος. Αυτή η εμβάθυνση – έρευνα προσιδιάζει (εσωτερικά) στη συνείδησή μας, διότι το παράδειγμα των Αγίων κατευθύνει την Ορθόδοξη δραστηριότητά μας∙ είναι ένα ζωντανό νεύρο της Χριστιανικής φιλοσοφίας.
Εάν η φιλοσοφική αναζήτηση είναι, σύμφωνα με τον Ρώσο φιλόσοφο Σέργιο Τρουμπετσκόϊ, η «επιδίωξη του όλου», η αναζήτηση του ιδεώδους του Αληθούς, τότε τι δικαιολογία θα έχουμε στο Βήμα του Χριστού για τις σημερινές ωφελιμιστικές αρνήσεις – αντιρρήσεις ως προς την Ομολογία (έμπρακτης) της Πίστεως, όπως μας την εδίδαξαν (την ομολογία) οι Άγιοι, ως απαραίτητο όρο της πνευματικής ζωής;
Με απλά λόγια, οι σημερινοί Ορθόδοξοι, δεν εφαρμόζουν τις Ομολογιακές (αλήθειες) διαβαθμίσεις των Αγίων, ώστε να ευρεθούν στην ανώτερη βαθμίδα της Ομολογίας που είναι, σήμερα, η εφαρμογή του ΙΕ΄ Κανόνα. Ο Όσιος, Μέγας Ευθύμιος, ευρίσκετο στην ανωτάτη βαθμίδα πίστεως και Ομολογίας, σ’ αντίθεση με τους σημερινούς Μοναχούς (γενικά) και Επισκόπους, που ανέχονται το Οικουμενιστικό «πνευματικό» δίκτυο που έχει πλεχθή!
Στο Βίο του διακρίνουμε τις όψεις της Πίστεως: α) Την διδασκαλία της β) την ερμηνεία της και γ) την πρακτική εφαρμογή της (διαγωγή, πράξη).
Να θυμηθούμε ότι, για σαράντα (40) ολόκληρα χρόνια, από την βασιλεία του Κωνσταντίου (337-361) μέχρι και τον αυτοκράτορα Ουάλη (364-378), η Ορθόδοξη Πίστη – Εκκλησία δέχθηκε αμείλικτο πόλεμο από την αλογία – μανία των Αρειανών. Πληγή στο Σώμα της Εκκλησίας (ενδιάμεση) προσπάθησε να επιφέρει και ο δυσσεβής Ιουλιανός, ο οποίος επιθυμούσε Κράτος ειδωλολατρείας.
Στην Πατρολογία, διαβάζουμε:
«ο κατά των Ορθοδόξων πόλεμος άρχισε να κοπάζει (με την γέννηση του Οσίου),… και όλα τα σκυθρωπά και λυπηρά των Εκκλησιών άρχισαν να διαλύονται».
Διαβάζουμε, ότι Ευθύμιος σημαίνει τερπνός, εύχαρις και όποιος επιθυμεί να ξεριζώσει (από μέσα του) την οντολογική ρίζα των καταθλιπτικών καταστάσεων, κυρίως την αμαρτία, ας μεταφέρει το νόημα της ζωής του Μεγάλου Ευθυμίου στην καθημερινότητά του όπου, πολλές φορές, ο διάβολος την παρουσιάζει χωρίς πόρτες, χωρίς παράθυρα…
Σε ήχο πλ. α΄, η Εκκλησία ψάλλει:
«Χαίροις ως ευθυμίας αρχή, της Εκκλησίας γεγονώς πάτερ όσιε∙ τη ση γαρ γεννήσει πάσας, αιρετικών τας ορμάς, εκ Θεού πρόνοιας απεκρούσατο∙ διο σε φερώνυμον, ονομάζει Ευθύμιον».
Αν ο Άγιος αγίασε στην Άσκηση και αντιμετώπισε επιτυχώς τις αιρέσεις, αυτό οφείλεται διότι, πρώτον, αντιλαμβάνετο την Ορθόδοξη Πίστη ως αιώνιο μέγεθος και, δεύτερον, διότι δεν ξέφυγε ποτέ από τα σωστικά όρια του Θείου Νόμου.
1ο Σχόλιο: Κρίνουμε αναγκαίο να υπενθυμίσουμε, ότι η βίωση (η πραγματική) του γεγονότος την ένσαρκης οικονομίας του Χριστού, δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας, ασκεί θεραπευτική επίδραση – εξάλειψη των καταθλιπτικών φαινομένων και νοσημάτων, διότι η παρουσία του Χριστού είναι αγαπητική, ειρηνική, θεραπευτική για την υγεία ψυχής και σώματος. Κατηγορηματικά επαναλαμβάνουμε, ότι ο Άγιος Ευθύμιος αντιλαμβανόμενος στην πράξη το αιώνιο μέγεθος της Ορθοδοξίας, ποτέ δεν ξέφυγε από τα σωστικά όρια των (έως τότε) Οικουμενικών Συνόδων, γι’ αυτό και αντιστάθηκε (με σθένος) στις αιρέσεις της εποχής του (377 – 20 Ιαν. 473 μ.Χ.).
Στις προκλήσεις των καιρών, μπροστά στο μηδενισμό της Ορθοδοξίας που επιχειρούσε η αίρεση του Νεστορίου, η Αυγούστα Ευδοκία (σύζυγος του Θεοδοσίου Β΄, του μικρού), υποχώρησε και υποστήριξε τον Μονοφυσιτισμό, εξ αιτίας ενός πνευματικά τυφλού, αιρετικού μοναχού, του Θεοδοσίου.
Στην Πατρολογία, διαβάζουμε:
«Ο ασεβής Θεοδόσιος αποπειράθηκε να προσελκύσει και αυτόν (δηλ. τον Όσιο Ευθύμιο) στο μονοφυσιτισμό, ο Όσιος όμως δεν ανεχόταν ούτε και τη φωνή εκείνου να ακούσει, και αρνήθηκε…».
Σε κάλεσμα του Θεοδοσίου προς τον όσιο, κάλεσμα επικοινωνίας, ο Μέγας Ευθύμιος απάντησε: «Μη γένοιτο∙ αποκλείεται να έλθω σε επικοινωνία με τον Θεοδόσιο, εξ αιτίας της αιρέσεώς του και διότι από τα χέρια του στάζει το αίμα των ιερέων που εφόνευσε».
Έτσι αντιστάθηκε ο Μ. Ευθύμιος μπροστά σ’ εκείνους που προσπαθούσαν το γκρέμισμα της Πίστεως∙ ήταν, σ’ όλη τη ζωή του, κέντρο αντιστάσεως κατά των αιρέσεων.
2ο Σχόλιο – Κάποιες διευκρινίσεις:
Διαβάζουμε, ότι «σαν φιλοσοφική έννοια ο μηδενισμός είναι – εκφράζει μια ακραία μορφή σχετικισμού, μια άρνηση και ολική καταστροφή των υφισταμένων αξιών».
Ο οικουμενισμός, αυτή η ύπουλη αίρεση, είναι και αυτός ένας ανατρεπτικός σχετικισμός, με συστηματική επιδίωξή του τον μηδενισμό της Ορθοδοξίας, των θεμελίων της.
Σ’ αντίθεση με τον Μ. Ευθύμιο, οι επίσκοποι – ιερείς, οι Μοναχοί και το λαϊκό στοιχείο, δεν αντιδρούν στον οικουμενισμό, στην συνεχή επιδίωξή του να αλλοιώσει την Ορθοδοξία.
Είναι αναμφισβήτητο, ότι οι επισκέψεις Βαρθολομαίου και Ελπιδοφόρου στις Ι. Μητροπόλεις και στο Άγιο Όρος, είναι πρόγραμμα συντηρήσεως του οικουμενισμού (τέλος σχολίου).
Η πορεία προς λύτρωση, που επιθυμούσε η βασίλισσα Ευδοκία, άρχισε με την επαλήθευση του Ψαλμ. 17, 36: «Και η παιδεία σου ανώρθωσέ με εις τέλος, και η παιδεία σου αυτή με διδάξει» δηλ. «και η παιδεία (παιδαγωγία) Σου αυτή, Κύριε και Θεέ μου, θα με διδάξει και θα με ανορθώσει».
Πράγματι μετά από την συμφορά – παιδαγωγία της, θάνατος του γαμπρού της και αιχμαλωσία της κόρης της με τα παιδιά της, οδηγήθηκε στην ορθή και αληθινή πίστη.
Στην Πατρολογία, διαβάζουμε:
«Πήρε την απόφαση να έρχεται του λοιπού σε επικοινωνία με θείους και ορθοδόξους άνδρες, χρησιμοποιώντας τους ως πρότυπα και ως χειραγωγούς προς σωτηρίαν… έστειλε, δε, γράμματα στην Αντιόχεια στον Συμεών τον Στυλίτη, τον υψωθέντα στην αρετή πολύ περισσότερο από όσο στον στύλο, το θαύμα αυτό της οικουμένης. Με τα γράμματά της δε αυτά η Αυγούστα εξέθετε στον Συμεών τον σκοπό της καρδιάς της και αξίωνε να μάθει ποια είναι η γνώμη του».
Η απάντηση του Αγίου Συμεών:
«Να ξέρεις ότι ο πονηρός, βλέποντας τον πλούτο των αρετών σου, «ζήτησε να σε ταράξει και σε κλονίσει, όπως κοσκινίζεται το σιτάρι στο κόσκινο» (Λουκ. ΚΒ΄, 31), και δια του κακούργου εκείνου Θεοδοσίου έβλαψε πολύ τη θεοφιλή σου ψυχή. Αλλά έχε θάρρος. «Η πίστη σου, πράγματι, δεν χάθηκε» (Λουκ. 22, 32). Εμένα όμως ένα μου κάνει μεγάλη εντύπωση: Ενώ η πηγή βρίσκεται στη γειτονιά σου, εσύ την παραβλέπεις και ζητείς να παίρνεις το ίδιο νερό από πολύ μακριά. Λοιπόν, έχεις πηγή στη γειτονιά σου, δηλ. τον Θεοφόρο Ευθύμιο. Αν ακολουθείς τις διδασκαλίες του, δεν θα αστοχήσεις στην υπόθεση της σωτηρίας σου».
3ο Σχόλιο: Στις ημέρες μας νιώθουμε τον πόνο του Μ. Βασίλειου, για τις διαφωνίες, σχίσματα, έριδες και ταραχές μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Καλό είναι να διαβάσουμε τον ειδικό λόγο του «Περί Κρίματος Θεού», όπου καυτηριάζει και αναλύει τις αιτίες των διαφωνιών και των έριδων των Ορθοδόξων.
Οι αιτίες: ή έχει αναχωρήσει (λόγω αμαρτίας) από τη ζωή μας ο Αληθινός Βασιλέας Χριστός ή τον έχουμε αρνηθεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου