«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)
(περί Eκκλησίας και αιρέσεων)
ΜΕΡΟΣ Ζ΄
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Αναμφίβολα, ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ως Επίσκοπος, προσπάθησε σε φάσμα θεολογικό, ποιμαντικό, αντιαιρετικό και εκκλησιολογικό να μεταδώσει «ευκαίρως – ακαίρως» το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Ο λόγος του, σήμερα, απαραίτητος προς έλεγχο – διόρθωση των προσωπικών και εκκλησιαστικών πραγμάτων∙ προς καλόπιστη, εποικοδομητική και καλοπροαίρετη κριτική τους.
1ο Σχόλιο: Δυστυχώς, η «σκηνική» αγάπη των οικουμενιστών δεν μπορεί, δεν δύναται, να συνδιαλεχθεί με κριτικές – αξιολογικές τοποθετήσεις, όπως του Ορθοδόξου μακαριστού – πρύτανη των θεολόγων Νίκου Ι. Σωτηρόπουλου, τον οποίο και αφόρισε αφήνοντας στην άκρη (απείραχτα) τα νεφελώματα των αιρέσεων∙ αν υπήρχε πνευματική εντιμότητα, θα είχαν άρει τον αφορισμό του. Ποιο το αμάρτημά του; ότι είχε και στην πράξη σταθερά (ορθόδοξα) και μόνιμα θεμέλια επί του Ευαγγελίου και επί της ερμηνευτικής διδασκαλίας των Πατέρων!! Πράγματι στάθηκε εδραίος, «ως άκμων τυπτόμενος» υπό των «δοκούντων αξιόπιστοι είναι και ετεροδιδασκαλούντες» (τέλος σχολίου).
Κεντρικοί άξονες στη διδασκαλία του Αγίου Ιγνατίου είναι:
α) Πρώτα ο Χριστός και η Εκκλησία Του β) Η θέση – διακονία του επισκόπου και των άλλων κληρικών (πρεσβυτέρων και διακόνων) μέσα στην Εκκλησία και γ) Η διαφύλαξη της αλήθειας μακρυά από τις αιρέσεις, τις οποίες θεωρούσε «κακή βοτάνη», που δηλητηριάζει-σχίζει την Εκκλησία, ενώ θεωρούσε ως προστασία – εγγύηση πιστών και Εκκλησίας τον Ορθόδοξο επίσκοπο, «τον ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας».
2ο Σχόλιο: Σήμερα, αντίθετα, ο οικουμενισμός προβάλλει ως απαραίτητο στοιχείο την απροϋπόθετη υπακοή στον επίσκοπο. Παρά τη διδασκαλία της διαχρονικής Εκκλησίας, θεωρούν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ατέλεστο, όταν δεν μνημονεύεται (ΙΕ΄ Κανόνας της Α-Β Συνόδου) ο αιρετικός επίσκοπος∙ θέση που υιοθετούν και πολλοί εκ του σημερινού πληρώματος της Εκκλησίας.
Το σημερινό πλήρωμα (γενικά) υιοθετεί την «ανεκτικότητα» στην παρουσία του αιρετικού επισκόπου, ως εκκλησιαστική κοινωνία, εκφράζοντας έμμονη καχυποψία, επιφυλακτικότητα και αντίθεση προς τους Ι. Κανόνες, ιδίως προς τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου∙ Έτι, δε, και αντίθεση προς τη σχετική στάση και διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, δυστυχώς! (τέλος σχολίου)
Αναφερόμενος ο Άγιος Ιγνάτιος στο Χριστό (=Εκκλησία), γράφει: «το φως αυτού ανεκλάλητον ήν και ξενισμόν παρείχεν η καινότης αυτού… Θεού ανθρωπίνως φανερουμένου εις καινότητα αϊδίου ζωής» (Προς Εφεσίους, ΧΙΧ, 2-5).
Μέχρι που ήλθε στη γη ο Σωτήρας Χριστός, ίσχυε του Σολομώντος «ου εστι παν πρόσφατον (τίποτε το νέο) υπό τον ήλιον» (Εκκλ. 1, 9). Μετά την ενανθρώπηση ο Χριστός είναι: «το πάντων καινόν καινότατον, το μόνον καινόν τπό τον ήλιον… Τι γαρ μείζον του γενέσθαι τον Θεόν άνθρωπον» (Ι. Δαμασκηνός, PG 94, 984Β).
Από τον Άγιο Ιγνάτιο ο Κύριος ονομάζεται «του Πατρός η γνώμη» και «η τελεία πίστις»∙ Βλέπε (Εφεσ. ΙΙΙ, 38) και (Σμυρν 10, 2) αντίστοιχα. Έχοντας ο Ι. Πατήρ υπόψη του τον Απ. Παύλο, τονίζει κατηγορηματικά: «όπου αν ή Χριστός Ιησούς, εκεί η καθολική Εκκλησία» (Ψαλμ. 25, 5), διότι δημιουργήθηκαν και «Εκκλησίαι πονηρευομένων». Γι’ αυτό και διατυπώνει την μοναδική καθοριστική λειτουργία ασφαλείας έναντι των αιρετικών: «Σπουδάζετε βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασι του Κυρίου και των Αποστόλων» (Μαγνησ. ΧΙΙΙ, 1).
Ευρισκόμενοι, σήμερα, ενώπιον μιας διασταλμένης πραγματικότητας των αιρέσεων και των ένοχων δικαιολογιών του πληρώματος, που καθρεπτίζουν (οι δικαιολογίες) δουλεία πνευματική και προδοσία της πίστεως έναντι του οικουμενισμού, λαμβάνουμε ως βοηθητικό λόγο προς κατανόηση της προτροπής του Αγίου Ιγνατίου ««Σπουδάζετε βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασι του Κυρίου και των Αποστόλων», τον παραστατικό λόγο του μακαριστού (όντως) Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη∙ λόγος που οικειώνει την εσωτερική μας πνευματική κατάσταση (φρόνημα) με τον λόγο του Αγίου Ιγνατίου.
Σε αυτό το πλαίσιο παραθέτουμε, επιλεκτικά, από το βιβλίο του «Ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία», ορισμένα κείμενα μεγίστης ισχύος και δύναμης, ως πνευματικές εστίες αντιαιρετικής ενότητας.
1ο) Από την παράγραφο «οι πρόμαχοι της Ορθοδοξίας» (σελ. 48-49):
α) Οι Άγιοι Πατέρες, οι μεγάλοι αυτοί άνδρες του Χριστιανισμού, ηγάπων την ειρήνην, ήσαν οι ειρηνικώτεροι των ανθρώπων, αλλ’ ότε αντελαμβάνοντο τον κίνδυνον της αιρέσεως και της πλάνης, ηγείροντο ως λέοντες και ερρίπτοντο εις την μάχην. Προετίμων να λεηλατηθούν αι εκκλησιαστικαί περιουσίαι, να καούν αι Μητροπόλεις, ν’ ανασκαφούν εκ θεμελίων οι Ιεροί Ναοί και τα θυσιαστήρια, να διωχθούν, να καταφύγουν εις τα σπήλαια και τας οπάς της γης παρά να συμβιβασθούν μετά των αιρετικών επί θυσία της Ορθοδόξου γραμμής».
2ο) Από την παράγραφο «οι αρνηταί της Ορθοδοξίας» (σελ. 51-52):
α) «Τις δύναται να περιγράψη λεπτομερώς τους υπέρ της ορθής πίστεως αγώνας των Μ. Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας; Άγρυπνοι φρουροί επισκοπούντες πανταχόθεν τον ορίζοντα της Εκκλησίας, όταν ήθελον αντιληφθή ότι ετεροδιδασκαλία τις, αίρεσις και πλάνη ενεφανίζετο και προσεπάθει με σατανικάς μεθόδους να θολώση και να πικράνη τον διαυγή ως κρύσταλλον ποταμόν της Ορθοδοξίας, οι Άγιοι εκείνοι άνδρες ουδέ επί στιγμήν ανέβαλλον, αλλ’ από της υψηλής των σκοπίας αμέσως εσάλπιζον και εκάλουν εις συναγερμόν τους πιστούς και ετίθεντο επί κεφαλής του αγώνος και έδιδον μάχας εναντίον της αιρέσεως…».
β) «Δυστυχώς ημείς οι νεώτεροι δεν αγωνιζόμεθα υπέρ του δόγματος όπως εκείνοι. Το άκουσμα της Α ή Β ετεροδιδασκαλίας δεν μας συγκινεί, δεν διεγείρει εις τα στήθη μας κύματα ιεράς αγανακτήσεως όσον θα διήγειρεν η είδησις ότι κλέπται εν καιρώ νυκτός διέρρηξαν το χρηματοκιβώτιον της ενορίας ή της Μητροπόλεώς μας και διήρπασαν ολίγας δέσμας χαρτονομισμάτων».
3ο Σχόλιο: Παραθέτω (ως σχόλιο), ένα αξιόλογο κείμενο του Αρχιμ. Νεκταρίου Ζιόμπολα στο βιβλίο που επιμελήθηκε∙ βιβλίο με τίτλο «ουρανού κρίσις», που φιλοξενεί τις συγγραφές του Αγίου Αθανασίου του Παρίου και Ευγενίου Βουλγάρεως εναντίον της Παπικής αιρέσεως και το πάθημα των Παπιστών στην Κέρκυρα, όταν αυτοί προσπάθησαν να κτίσουν αγία Τράπεζα (Αλτάριον) μέσα στον Ι. Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος. Γράφει, σχετικά:
«Πρέπει να ενδιαφέρεται ο Κλήρος και δια την διατήρηση της πίστεως και ουδ’ επ’ ελάχιστον νόθευσή της δι’ άλλων διδασκαλιών, καινοτομιών, προσθέσεων ή αφαιρέσεων επιτρέπεται. Προέχει ο δογματικός λόγος, η Αποστολική πίστη. Ο Ι. Χρυσόστομος αναφωνεί: «ουδέν όφελος βίου καθαρού, δογμάτων διεφθαρμένων» (Σελ. 8) (τέλος σχολίου).
Αναζητήσαμε λόγια (ερμηνευτικά - πραγμάτευσης) στη διδασκαλία του Αγίου Ιγνατίου και παραθέσαμε την χειροπιαστή επισκοπική γραφίδα του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, από το βιβλίο του «Ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία». Διατί; διότι μόνο Πατέρες ακορέστως φλεγόμενοι τω θείω έρωτι του Σωτήρος Χριστού, όπως ο π. Αυγουστίνος, πράττουν αντάξια του Χριστού∙ μόνο Πατέρες με περιεκτική εγκράτεια, με ακλόνητη πίστη, ακλινή και ανόθευτο, με αείρρυτα δάκρυα και υψοποιό ταπείνωση, προτάσσουν και καταφάσκουν σε τολμηρούς αγώνες υπέρ της Ορθοδοξίας, αναμετρώμενοι με τις αιρέσεις και την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία.
Ολόκληρο βιβλίο μπορούμε να γράψουμε στο ευρύ φάσμα αγώνων του π. Αυγουστίνου και στις αναμετρήσεις του με τις μεθοδείες του διαβόλου, ολόκληρο τον 20ο αιώνα.
Στο επόμενο άρθρο οφείλουμε να παρουσιάσουμε τις τοποθετήσεις του Αγίου Ιγνατίου αναφορικά με τις αιρέσεις, με τους Επισκόπους, με τον υπόλοιπο κλήρο και τις απαντήσεις που δίνει στους «σύγχρονους» αιρετικούς (οικουμενιστές) ποιμένες, που με συνήθεις δικαιολογίες – ψευδολογίες στο όνομα της υπακοής στον αιρετικό επίσκοπο, δημιουργούν οικουμενιστικές συνειδήσεις! (Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου