Το Operation Cumulus ήταν ένα μυστικό έργο της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου τη δεκαετία του 1950, το οποίο μελετούσε τη χειραγώγηση του καιρού , ιδιαίτερα μέσω πειραμάτων σποράς σύννεφων. Γνωστό και ως Operation Witch Doctor, το έργο λειτούργησε μεταξύ 1949 και 1952.
Ο στρατός έλεγχε τον καιρό για διάφορους λόγους, όπως περιγράφεται στα πρακτικά μιας συνεδρίασης του Υπουργείου Αεροπορίας που πραγματοποιήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1953. Αυτά περιλάμβαναν:
- «Επίθεση του εχθρού»·
- “Αύξηση της ροής του νερού σε ποτάμια και ρέματα για να εμποδίσει ή να σταματήσει τις εχθρικές διελεύσεις”
- καθάρισμα απο ομίχλη στα αεροδρόμια.
Στις 15 Αυγούστου 1952, μια από τις χειρότερες πλημμύρες που έχουν συμβεί ποτέ στη Βρετανία σάρωσε το χωριό Λίνμουθ του Ντέβον. Τριάντα πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους καθώς ένας χείμαρρος 90 εκατομμυρίων τόνων νερού μαζί με βράχους ξεχύθηκε απο τον λόφο Exmoor στο χωριό, καταστρέφοντας σπίτια, γέφυρες, καταστήματα και ξενοδοχεία.
Το πρωτοφανές περιστατικό ονομάστηκε επίσημα «οργή του Θεού», αλλά νέα στοιχεία από
Ο σμηναγός Len Otley, ο οποίος εργαζόταν ομάδα επιστημόνων, γνωστή ως Operation Cumulus ή Project Cumulus, είπε στο BBC ότι αστειευόμενοι αναφέρθηκαν στην άσκηση της βροχής ως Operation Witch Doctor..
Ο πλοίαρχος της ομάδας Τζον Χαρτ, θυμάται την επιτυχία αυτών των πρώτων πειραμάτων: “Πετάξαμε κατευθείαν στην κορυφή του σύννεφου, χύσαμε ξηρό πάγο κάτω στο σύννεφο. Πετάξαμε κάτω για να δούμε αν βγήκε βροχή από το σύννεφο. Και έγινε περίπου 30 λεπτά αργότερα και όλοι χειροκροτούσαμε».
Το μετεωρολογικό γραφείο στο παρελθόν είχε αρνηθεί ότι υπήρχαν πειράματα βροχόπτωσης που είχαν πραγματοποιηθεί πριν από το 1955, αλλά μια ιστορική έρευνα του BBC, ανακάλυψε έγγραφα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα στο δημόσιο γραφείο καταγραφής και δείχνουν ότι αυτά τα πειράματα συνέβαιναν από το 1949 έως το 1955. Τα ημερολόγια και το προσωπικό της RAF επιβεβαιώνουν τα στοιχεία.
Μέχρι τώρα, το Υπουργείο Άμυνας είχε κατηγορηματικά αρνηθεί τη γνώση οποιωνδήποτε πειραμάτων σποράς σύννεφων στο Ηνωμένο Βασίλειο στις αρχές Αυγούστου 1952. Ωστόσο, έγγραφα δείχνουν ότι η επιχείρηση Cumulus διεξαγόταν όντως μεταξύ 4 Αυγούστου και 15 Αυγούστου 1952. Οι επιστήμονες είχαν έδρα το Cranfield σχολή αεροναυπηγικής και εργάστηκαν σε συνεργασία με τη Βασιλική αεροπορία και τη μετεωρολογική ερευνητική πτήση του Υπουργείου Εξωτερικών με έδρα το Farnborough. Τα χημικά παρασχέθηκαν από την ICI στο Billingham.
Οι αναφορές του Met Office από αυτές τις ημερομηνίες περιγράφουν τις πτήσεις που πραγματοποιήθηκαν για τη συλλογή δεδομένων σχετικά με τη θερμοκρασία του σωρευτικού σύννεφου, την περιεκτικότητα σε νερό, τον ρυθμό πάγου, τις κατακόρυφες κινήσεις και τις αναταράξεις και τον σχηματισμό σταγονιδίων νερού και κρυστάλλων πάγου. Ενώ δεν γίνεται λόγος για σπορά σύννεφων.
Αλλά μια ραδιοφωνική εκπομπή 50 ετών που ανακαλύφθηκε από το Radio 4 περιγράφει έναν αεροναυπηγό και πιλότο ανεμόπτερου, τον Alan Yates, που εργαζόταν με την Operation Cumulus εκείνη την εποχή και πετούσε πάνω από το Bedfordshire, ψεκάζοντας μεγάλες ποσότητες αλατιού και άλλων συστατικών. Ήταν ενθουσιασμένος όταν οι επιστήμονες του είπαν ότι αυτό είχε οδηγήσει σε μια δυνατή βροχόπτωση 50 μίλια μακριά πάνω από το Staines, στο Middlesex.
«Μου είπαν ότι η βροχή ήταν πολύ δυνατή – και όλα βγήκαν από έναν ουρανό που έμοιαζε καλοκαιρινός… δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι το πείραμα είχε πετύχει. Αργότερα, έπεσε σιωπή στην εταιρεία», είπε ο κ. Yates εκείνη την εποχή.
Η επιχείρηση Cumulus τέθηκε σε αναμονή επ’ αόριστον μετά την τραγωδία.
Τα αποχαρακτηρισμένα πρακτικά από μια συνάντηση του υπουργείου Αεροπορίας, που πραγματοποιήθηκε στο πολεμικό γραφείο στις 3 Νοεμβρίου 1953, δείχνουν γιατί οι στρατιωτικοί ενδιαφέρθηκαν να αυξήσουν τη βροχή και το χιόνι με τεχνητά μέσα. Ο κατάλογος των πιθανών χρήσεων περιελάμβανε “κατακρήμνιση της κίνησης του εχθρού”, “αύξηση της ροής του νερού σε ποτάμια και ρυάκια για να εμποδίσει ή να σταματήσει εχθρικές διελεύσεις” και να καθαρίσει την ομίχλη από τα αεροδρόμια.
Τα έγγραφα αναφέρουν επίσης ότι το πείραμα έχει τη δυνατότητα “να προκαλέσει έκρηξη σαν ατομικό όπλο σε μια καταιγίδα ή σε ένα σύννεφο. Αυτό θα μπορούσε να παράγει ραδιενεργή μόλυνση σαν μια κανονική ατομική έκρηξη”.
Τα πειράματα τροποποίησης του καιρού στο Ηνωμένο Βασίλειο εκείνη την εποχή προήγγειλαν την τρέχουσα πρακτική στις ΗΠΑ. Η ιδέα ήταν να στοχεύσουμε τα «δροσερά» σύννεφα και να αυξήσουμε τον όγκο των παγωμένων σωματιδίων υδρατμών. Οι περισσότερες μέθοδοι περιελάμβαναν την εκτόξευση σωματιδίων αλατιού, ξηρού πάγου ή ιωδιούχου αργύρου, είτε από αεροπλάνο είτε από καυστήρες στο έδαφος. Στη συνέχεια, τα σύννεφα θα καταβυθίζονταν, θα έλκονταν κάτω από το σημείο πήξης από το επιπλέον βάρος των πυκνών σωματιδίων, κάνοντας έτσι τη βροχή πιο δυνατή στο μέιστο από ό,σο θα μπορούσε να συμβεί. Είναι σημαντικό ότι το ιωδιούχο άργυρο θα μπορούσε να προκαλέσει νεροποντή έως και 300 μίλια μακριά.
Πολλές χώρες χρησιμοποιούν τώρα την τεχνολογία, η οποία έχει βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία 50 χρόνια.
Έγγραφα που είδε το BBC δείχνουν ότι τόσο το υπουργείο Αεροπορίας όσο και το Υπουργείο Οικονομικών ήταν ανήσυχοι και γνώριζαν ότι η βροχόπτωση θα μπορούσε να προκαλέσει ζημιά, όχι μόνο σε στρατιωτικούς στόχους και προσωπικό, αλλά και σε πειράματα πολίτων.
Το Βρετανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο εξέτασε πρόσφατα τα ιζήματα του εδάφους στην περιοχή του Lynmouth για να δει εάν υπάρχουν υπολείμματα αργύρου ή ιωδιούχου. Οι δοκιμές παρουίασαν υπολείμματα αργύρου τα οποία ανακαλύφθηκαν στα νερά της απορροής του ποταμού Lyn.
Οι επιζώντες της πλημμύρας του Lynmouth ζήτησαν – αλλά ποτέ δεν πήραν – πλήρη έρευνα για τα αίτια της καταστροφής. Οι μαρτυρίες επιμένουν μέχρι σήμερα για αεροπλάνα που έκαναν κύκλους πριν από την πλημμύρα και οι νεφώσεις γίνονταν μεγαλύτερες.
https://www.youtube.com/watch?v=Oe3GJL9gWSo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου