Γιά λύπη καί παραμυθία γενικῶς Μέγας Ἀντώνιος

Γιά λύπη καί παραμυθία γενικῶς

Μέγας Ἀντώνιος

 

Ὁ ἀληθινός Χριστιανός, ὅταν προοδεύει τό κακό, γεμίζει ἀπό ἀθυμία· παίρνει ὅμως θάρρος ὅταν βλέπει ὁ Θεός νά ἀνορθώνει τούς "κατερραγμένους", νἀ ἀγαπᾶ τούς δίκαιους, νά συντρίβει τούς ὑπερήφανους· παρά τις μικροταλαντεύσεις· στήν ἐλπίδα τελικά ἐκφράζει τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός δέν ἐγακταλείπει. 

Ὅ,τι παθαίνουμε στή ζωή μας, τό παθαίνουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας·  ὁ δίκαιος Θεός δέν ἀφήνει νά πειρασθοῦμε περισσότερο ἀπό ὅ,τι ἀντέχουμε. Δίδει στεφάνια ὑπομονοῆς καί ἐλπίδας. 

Ὁ διάβολος βλέποντας νά πληθύνεται ἡ ἀρετή, ἐφαρμόζει κρυφά ἔντεχνο πόλεμο καί στήνει ἐνέδρες στούς Χριστιανούς· αὐτοί ὡς καλοί ἀγνωιστές τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά βαστάζουν αὐτές, εἴτε εἶναι πρόσκαιρες, εἴτε ὅχι, περιμένοντας τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ. Τό σχῆμα τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ὅλη ἡ κτίση θά μεταποιηθεῖ· καί ἐμεῖς εἴμαστε μέρος αὐτῆς στήν καταστροφή καί στή θλίψη. Ἄν στίς δοκιμασίες καί λύπες μας δέν ἀποκάμουμε, μᾶς περιμένουν τά στεφάνια τῶν μαρτύρων.

Οἱ Ἅγιοι οὔτε μέ τροφή, οὔτε μέ κολακεῖες πῆραν στεφάνια, ἀλλά μέ μεγάλες θλίψεις καί παθήματα ὑπέρ Χριστοῦ· πιό μακάριος εἶναι ἐκεῖνος πού πλεόνασε στά παθήματα· διότι δέν εἶναι ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τή μέλλουσα δόξα (Ρωμ. 8,18). Μεγάλο εἶναι τό ἀντίδοτο τοῦ Θεοῦ γιά τίς λύπες μέ τήν ἐλπίδα στόν Θεό. Ὅπως τά σκουλήκια τρυποῦν τά μαλακά ξύλα, ἔτσι καί οἱ λύπες φυτρώνουν στά μαλακά ἤθη. Δέν ἐπιτρέπεται οὔτε στόν ἄντρα, οὔτε στή γυναίκα τό "πολυπενθές καί πολύδακρυ". Τό σφοδρό πέσιμο στά λυπηρά δείνχνει ψυχή "ἀνάνδρου", χωρίς ἐλπίδα. 

Ὅποιος νιώθει ὅτι βρίσκεται στή φλόγα ἐπάνω καί δέν φεύγει, πνίγεται ἀπό τούς καπνούς·  δέ μπορεῖ νά ἀναπνεύσει. Ὁ Χριστός στόν Λάζαρο τό φίλο Του δάκρυσε· ἔτσι ἐπανόθρθωσε τό ὑπερβολικό· ἦταν δάκρυ "διδασκαλικό"· ἔθεσε "μέτροις τισί καί ὅροις" Τό ἀσυμπαθές εἶναι θηριῶδες, τό δέ φιλόλυπον καί πολύθρηνον ἀγενές. Τα σπλάχνα τοῦ πολυπαθοῦς Ἰώβ τῆς Π.Δ. ἦταν πέτρινα; ὄχι· ἔχασε δέκα παιδά καί σπίτια· δέν ἔβγαλε φωνή "ἀγενῆ", ἀλλά εἶπε: ὁ Κύριος ἔδωσε, ὁ Κϋριος τά πῆρε. 

Τό ὑπερβολικό πένθος κρατάει τήν πληγή τοῦ πένθους συνέχεια ἀνοιχτή· ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δεμένη με τόν πόθο τοῦ δημιουργοῦ καί τά κάλλη τοῦ παραδείσου· τά σαρικά πάθη δέν πρέπει νά μεταβάλουν "τό περιχαρές καί εὔθυμο"· ἀλλά νά προσθέτουν στά λυπηρά τῶν ἄλλων εὐφροσύνη, χαρά. Ἡ ψυχή δέν πρέπει νά βλέπει συνεχῶς τά λυπηρά τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλά τά πραγματικά ἀγαθά.. 

Οἱ λύπες δοκιμάζουν τήν ψυχή ὅπως ἡ φωτιά τόν χρυσό· στούς καλῶς προετοιμασμέους, οἱ θλίψεις εἶναι "ἀθλητικά γυμνάσια" γιά τήν πατρική δόξα· ἡ κατήφεια γίνεται αἰτία ἁμαρτίας, γεννᾶ ἀχαριστία καί ἀμηχανία, ὅταν εὐλογοῦμε τά καλά καί χρηστά τῆς χωῆς καί σιωποῦμε τά ἐπίπονα· καί στά λυπηρά πρέπει νά εὐχαριστοῦμε, γιατί ὅποιον ἀγαπᾶ ὁ Κύριος παιδεύει καί μαστιγώνει αὐτόν πού παραδέχεται. Ὁ Θεός τούς Ἁγίους Αὐτοῦ, τούς γλιτώνει ἀπό τίς θλίψεις ὄχι ἀδοκίμαστα, ἀλλά χαρίζοντας ὑπομονή· οἱ θλίψεις εἶναι ἀνταγωνιστές στεφάνων· χωρίς ἀναταγωνιστή δέν ὑπάρχει στεφάνι· ἀθλητής χωρίς ἀναταγωνιστή δέ νοεῖται. 

Τό πολύ πένθος, μαῦρα ροῦχα, ἀκούρευτος καί ὅσα ἄλλα παρόμοια, μακραίνουν τή συμφορά καί δέν τήν καταπραΰνουν. Τό μάτι πού ἔχει φλεγμονή καί τό πιό ἀπαλό πράγμα ἐνοχλεῖ· ἔτσι καί στά λυπηρά κάι πέθιμα δέ χρειάζονται λόγια· γιατί γίνονται ὀχληρά καί ἐνοχλητικά. Ὅταν ἰδεῖς νά κλαίει κανείς γιά τίς ἁμαρτίες του κλάψε καί σύ μαζί του· ἔτσι θά διορθώσεις καί τά δικά σου ἁμαρτήματα. Ἐκεῖνος πού κλαίει γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ πλησίον, θεραπεύει καί τόν ἑαυτό του· κλάψε γιά ἁμαρτίες· αὐτή εἶναι ἡ ἀρρώστια τῆς ψυχῆς· εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἀθάνατης ψυχῆς· αὐτήν εἶναι ἄξια συνεχοῦς πένθους καί ὀδυρμῶν "ἀσιγήτων". Ἔτσι ἔκλαιε ὁ Ἱερεμίας γιά τούς ἁμαρτωλούς τοῦ λαοῦ.

Ὅλοι πρέπει νά τείνουν πρός τήν εὐσέβεια καί τήν εὐκοσμία καί νά μή δέχονται καί σκέπτονται τίποτε ἀνεξέταστα.

Οὔτε ἡ πενία εἶναι εὐπρεπής, οὔτε ὁ πλοῦτος εἶναι ἀσφαλής· γι' αὐτό χρειάζεται ἐγκράτεια σ' αὐτά πού τέρπουν· στά λυπηρά καρτερία· νά ἀρκεῖσαι σέ αὐτά πού παρέχονται καί νά ἐλπίζεις στό καλύτερο· γιά τήν ἀρρώστια τοῦ σώματος νά μήν μεμψιμοιρεῖς· νά εἶσαι πράος μέ ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. 

Σκέψουν πρίν μιλήσεις, πρίν πράξεις κάτι, ἔτσι δέ θά χρειαστεῖ νά μετανοιώσεις  καί νά πονέσεις.

Πλοῦτος εἶναι ὄχι νά ἔχεις πολλά, "ἀλλά τό μή πολλῶν δεῖσθαι"· νά μήν ἔχεις ἀνάγκη ἀπό πολλά.

Στόν τρόπο νά εἶσαι ἐπιεικής· νά ἔχεις ἀταραξία καί βραχυλογία. Νά φυλάξεις τόν ἑαυτό σου ἀμόλυντο, σάν κάποιο κειμήλιο "ἄκαυστο". 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΟΝΟΥ

Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Κυνηγόπουλος