ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 4) Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου (Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης) "Τοῦ ἰδίου (Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου) (11ο)

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 4)

Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου

(Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου

Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης)

"Τοῦ ἰδίου (Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου) (11ο)

 

Διαβάστε ὅλα τά ἀποσπάσματα ἐδῶ:

"Ἡ ἀναγκαιότης τῶν δακρύων" (1ο)
"Τό δεύτερο βάπτισμα¨ (2ο)
"Προσευχή καί δάκρυα" (3ο)
"Δάκρυα μετανοίας" (4ο)
"Ἡ ἐγκυμοσύνη καί ὁ τοκετός τῆς ψυχῆς" (5ο)   
"Ἄκαρπα καί ἁμαρτωλά δάκρυα" (6ο)
"Πολυτίμητο μύρο" (7ο)
"Δάκρυα καί κατάνυξις" (8ο)
"Δάκρυα χαροποιά" (9ο)
"Τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου" (10ο)

"Τοῦ ἰδίου (Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου) (11ο) 

 

Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἐπισκέπτεται τίς καρδιές μας. Ἄν βρῆ ἀνάπαυσι θά ἔλθη νά κατοικήση παντοτινά μέσα στήν ψυχή. Ἄν δέν βρῆ καθαρή καρδιά, φεύγει. Πάλι ὅμως οἱ οἰκτιρμοί Τήν ἀναγκάζουν νά ἔλθη νά ἐπισκεφθῆ ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς. Ἐπειδή ὄλοι εἴμεθα εὐμετάβλητοι κατά ατήν διάθεσι, ὄχι ὄμως καί κατά τήν φύσι. Πάντοτε βρισκόμεθα ἀμελεῖς καί χαῦνοι, φθονεροί καί πονηροί. Σκεπτόμεθα συνεχῶς γιά ἄλλους. Ἐνθυμούμεθα ἐνθυμήσεις πονηρές. Εὑρισκόμεθα πάντοτε σέ κακούς λογισμούς., σάν μέσα σέ βόρβορο. Καί ὅταν ἔλθη ἡ Χάρις γιά νά μᾶς ἐπισκεθφῆ, εὑρίσκει τήν δυσωδία τῶν κακῶν λογισμῶν μέσα στίς καρδιές μας. Ἀμέσως ἀναχωρεῖ, ἐπειδή δέν εὑρῆκε εἴσοδο νά ἔλθη νά κατοικήση σέ μᾶς ὅπως θέλει. Πλήν ὅμως κεντᾶ (παροτρύνει) τήν καρδιά μέ φωτεινό γλυκασμό, γιά νά ἔλθη σέ αἴσθησι. Γιατί μᾶς ἐπεσκέφθη καί δέν εὑρῆκε εἴσοδο, ὥστε μέ τόν /διιο τρόπο νά γλυκαθῆ ὁ ἄνθρπωος διά μέσου τοῦ φωτισμοῦ καί νά Τήν ζητήση.

Ὅμως ἡ Χάρις δέν μπορεῖ νά ἀπομακρυνῆ ἀπό ἐμᾶς ἐντελῶς. Γιατί μέ τήν δική Της εὐσπλαγχνία ὅλους βιάζεται νά τούς ἐλεήση. Εἶδες τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Εἶδες τά σπλάγχνα του Χριστοῦ; Πῶς πάντοτε ὁ ἅγιος Θεός μᾶς ποθεῖ κάι θέλει νά σωθοῦμε; Εὐτυχισμένος ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ πάντοτε νά ἑτοιμάση καθαρή τήν καρδιά του διά μέσου τῆς Θείας Χάριτος. Γιατί, ἐρχομένη, θά εὕρη τήν εὐδωδία τῶν ἀρετῶν, τῆς ψυχῆς τό ἁγίασμα καί θά κατοικήση μέσα εἰς αὐτό εἰς αἰῶνα αἰῶνος. Λοιπόν τί θά ἀνταποδώση εἰς τόν εὔσπλαγχνο Θεό γιά ὅλα αὐτά τά ἀγαθά καί γιά ὅλες αὐτές τίς δωρεές; Ὅτι δηλαδή ἦλθα ἀπό τόν οὐρανό διά μέσου τοῦ Πατρός; Ἤ ὅτι ἐσαρκώθη μέσα εἰς τήν μήτρα γιά μᾶς; Ἤ ὅτι γιά μᾶς ἐρραπίσθη; Γιά νά ἀνταποδώσωμε μόνον ὅσον ἀφορᾶ τό ράπισμα τοῦ Χριστοῦ, καί χίλια χρόνια ἄν ζοῦμε ἐπάνω στήν γῆ, δέν μποροῦμε νά ἀνταποδώσουμε τήν ἀνταμοιβή τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἐγώ αὐτό φοβᾶμαι, παιδιά μου ἀγαπητά. Ἐπειδή γνωρίζω τήν ἀμέλειά μου, μήπως ὅλοι οἱ θεατές καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι μακαρίζουν τήν ψεύτικη εὐλάβειά μου, μέ χλευάσουν ἐκεῖ, ὅταν μέ δοῦν νά καίγωμαι μέσα εἰς τό πῦρ.
 

Ἐκδόσεις: Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Ἀπό: Ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ