«ΕΜΙΣΗΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ
ΠΟΝΗΡΕΥΟΜΕΝΩΝ...»
Ὁ πιστός ἄνθρωπος, ὁ Ὀρθόδοξος
πιστός Χριστιανός, σέ στιγμές πνευματικῆς περισυλλογῆς
καί ἰδίως κατά τίς ὧρες τῆς προσευχῆς, πού ἡ ψυχή ἀνοίγεται
στήν ἐπικοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, ἐκτός τῶν ἄλλων,
ποιεῖ καρδιακή ἀναφορά καί γιά τήν ὅλη του συμπεριφορά. Ἀπό θετικῆς ἀπόψεως βλέπει τήν προσπάθεια τήν ὁποία ἔχει εἰς τό νά
βαδίζῃ τήν ὁδόν τῆς Εὐαγγελικῆς ἀρετῆς, ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα» δηλαδή εἰς τό «καθ᾽ ὁμοίωσιν» μέ ὅλες τίς παραμέτρους τοῦ θέματος, καί ἀπό ἀρνητικῆς ἀπόψεως
παρακολουθεῖ τόν ἀκατάπαυστο ἀγῶνα πού διεξάγει εἰς τό νά μή συναναμιγνύεται μέ τούς ἀσεβεῖς. Μέ ἐκείνους
τούς ἀνθρώπους δηλαδή πού ἀρνοῦνται τήν ἀγάπη
τοῦ Θεοῦ καί ἀποστρέφονται
τήν ὁδόν τῆς δικαιοσύνης πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἁγιότητα.