Γιά λύπη καί παραμυθία
σέ θάνατο νέων παιδιῶν.
β) Εἰδική ἀντιμετώπιση ἀπό τή μητέρα.
σέ θάνατο νέων παιδιῶν.
β) Εἰδική ἀντιμετώπιση ἀπό τή μητέρα.
Μέγας Ἀντώνιος
β) Εἰδική ἀντιμετώπιση ἀπό τή μητέρα.
Τό μάτι πού εἶναι ἐρεθισμένο ἐνοχλεῖται καί ἀπό τό πιό ἁπαλό ἄγγιγμα. Ἔτσι καί ἡ ψυχή, πού ὑποφέρει ἀπό βαριά θλίψη, γίνεται ἐνοχλητικός ὁ λόγος, καί ἄν ἀκόμα εἶναι λόγος παρηγοριᾶς. Ἄν ὅμως ὁ λόγος ἀπευθύνεται πρός Χριστιανή, πού εἶναι ἀπό τά παλιά ἀσκημένη στά Θεῖα καί προετοιμασμένη πρός τά ἀνθρώπινα, εἶναι δίκαιο νά τῆς ποῦμε αὐτό πού ἐπιβάλλεται. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶναι εὐτελῆ καί εὐαίσθητα τά σπλάχνα τῶν μητέρων· μάλιστα ὅταν ὁ υἱός τυγχάνει νά εἶνα ἀγαπητός σέ ὅλους· (ἤ ἡ κόρη)· τότε σκέφτεται κανείς πόσο δίκαος εἶναι ὁ πόνος· ὅταν μάλιστα στή ζωή τόν μακαρίζουν ὅλες οἱ μητέρες καί εὔχονται καί τά δικά τους παιδιά νά γίνουν ὅμοια. Στό θάνατο ἑνός τέτοιου παιδιοῦ, ὅλες οἱ μητέρες στενάζουν καί λυποῦνται, σά νά ἔθαψε ἡ καθεμία τό δικό της παιδί στή γῆ. Ὁ θάνατος ἐκείνου γίνεται πληγή γιά δυο πατρίδες, τοῦ πατέρα καί τῆς μητέρας.
