ANOIKTH EΠΙΣΤΟΛΗ «Προς εκπεσόντα Αρχιμ. Ανδρέαν Κονάνον» ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ANOIKTH EΠΙΣΤΟΛΗ

«Προς εκπεσόντα 

Αρχιμ. Ανδρέαν Κονάνον»

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

 

Χρειαζόμαστε ὅλοι ἔμπονη προσευχή

γιά τήν ἀμετανοησία καί τήν ἀποστασία μας

ἀπό τόν Θεό καί τίς ἐντολές Του.

Μηδενός ἐξαιρουμένου.

Πολλῷ δέ μᾶλλον οἱ Ποιμένες μας, 

γιατί αὐτοί, ἐκτός ἀπό τήν προσωπική τους εὐθύνη,

 ἔχουν ἀναλάβει καί τήν εὐθύνη τῶν προβάτων.

Δέν κρίνονται τά πρόσωπα,

ἀλλά τά δημόσια λεχθέντα πού ἐπηρρεάζουν ψυχές.

Δημόσια, ἀπό στόματα Ποιμένων καί Ὀρθοδόξων

πρέπει ὁπωσδήποτε νά λέγεται 

ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μας

καί ὄχι οἱ δικές μας "ἀλήθειες"

πού εἶναι διαποτισμένες ἀπό τά πάθη μας.

Αὐτές δέν πρέπει νά λέγονται δημόσια,

καί μάλιστα 

μέ ὑπερασπιστική ἤ παραπλανητική διάθεση

καί ὄχι ὁμολογιακά ἐν μετανοίᾳ

ὡς πρότερον ἀνέντιμον βίον!

Κι ἄν γίνεται αὐτό, ἐπιδέχονται κριτικῆς,

εἰδικά ὅταν τά πρόσωπα πού τίς πρεσβεύουν 

ἔχουν γίνει πρότυπα καί συμβουλάτορες

 χιλιάδων Χριστιανῶν

(βλέπε τίς ἑκατοντάδες χιλιάδες views τοῦ βίντεο,

τά δεκάδες χιλιάδες likes

καί τούς ἑκατοντάδες χιλιάδες 

ἐγγεγραμμένους τοῦ καναλιοῦ)!

Ἡ ἀδιάκριτη εἰλικρίνεια ἄνευ μετανοίας δημοσίως

σίγουρα θά ἐνισχύσει τά πάθη πολλῶν,

πού ἀντί νά βάλουν μετάνοια,

θά πάρουν περισσότερο θάρρος νά συνεχίσουν 

τήν πορεία τῆς ζωῆς τους σά νά κάνουν 

τό ὠφέλιμο γιά τήν ψυχή τους, τό σωστό καί θεάρεστο.

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ 

ANOIKTH EΠΙΣΤΟΛΗ

«Προς εκπεσόντα Αρχιμ. Ανδρέαν Κονάνον» 

 

Σας παρακολούθησα (με λύπη) στο διαδίκτυο, σε μια σειρά από λόγια σας «φιλικά» υπέρ της ομοφυλοφιλίας, σε συμφωνία με τη ζωή σας, έξω από την Πίστι και την Λατρεία της Εκκλησίας, ως άρνηση του Πνεύματος∙ λόγια κατά του εαυτού σας στην πραγματικότητα, σε προβολή «φτου, ξελευτερία».  

(σ.σ.: https://www.youtube.com/watch?v=HRiBkrklgGQ&t=428s)

Ανάμεσα στα συγκεχυμένα λόγια της συνείδησής σας άκουσα και τη λέξη «Θεός»∙ όχι, βέβαια, ως αδιαλλαξία έναντι του ψεύδους και ως ασυμβίβαστη ζήτησι της αλήθειας.

Ποιον Θεό εννοείτε; Αυτόν για τον οποίο σε πολλές αγρυπνίες ξενυχτήσατε; Τον Θεό αγίων μορφών που προλάβατε και αγγίξατε (για ευλογία) το ράσο τους; Μάλλον εννοείτε έναν ιδιόπλαστο Θεό, γενναιόδωρο στις επιλογές σας!

Γνώθι (μάθε), ότι ο Αληθινός Θεός, σαν να μην ήθελε να το πιστέψει, ότι εις την Πεντάπολιν συντελείται η παρά φύσιν αμαρτία, ως έξαρση ακολασίας, εκατέβη μόνος Του για να ιδή:

«Είπε δε Κύριος∙ κραυγή Σοδόμων και Γομμόρας πεπλήθυνται προς με, και αι αμαρτίαι αυτών μεγάλαι σφόδρα. Καταβάς ουν όψομαι, ει κατά την κραυγήν αυτών την ερχομένην προς με συντελούνται, ει δε μη, ίνα γνω» (Γεν. 18, 20-21).

Στις μάχες της ερήμου, οι Πατέρες εδέχθησαν και αυτοί βίαιες επιθέσεις του δαιμονίου της αρσενοκοιτίας. Με τρικυμισμένη τη συνείδησή τους από τις πειρασμικές επιθέσεις, νίκησαν μόνο αυτοί που είπανε: «Του Θεού ειμί». Στο αρχαίο κείμενο του «Γεροντικού», διαβάζουμε:

Α) «Ουδείς απείραστος δυνήσεται εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών. Έπαρον γαρ, φησί, τους πειρασμούς, και ουδείς ο σωζόμενος» (Μ. Αντώνιος) (Πρβ. Πραξ. 14, 22: δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού).

Β) Στην ενότητα «Περί του αββά Αχιλλά», στην παράγραφο (στ΄), διαβάζουμε: «άλλοτε πάλιν μέγας γέρων παρέλαβε τω αββά Αχιλλά από Θηβαΐδος και λέγει αυτώ∙ Αββά, πολεμούμαι εις σε. Ο δε λέγει αυτώ∙ Ύπαγε και συ, γέρον, εις εμέ άρτι πολεμή; Ο δε γέρων από ταπεινώσεως είπε∙ Ναι, αββά. Ην δε εκεί επί τη θύρα καθήμενος γέρων τυφλός και χωλός. Και λέγει αυτώ ο γέρων∙ Ήθελον καθίσαι μικράς ημέρας, και δια τον γέροντα τούτον ου δύναμαι καθίσαι. Ακούσας ουν ο αββάς Αχιλλάς εθαύμασε την ταπείνωσιν του γέροντος και έλεγεν∙ Αύτη ουκ εστι πορνεία, αλλά φθόνος εστί των πονηρών δαιμόνων».

Μετάφραση (υπό Βασιλείου Πέντζα) – Εκδ. οίκος ΑΣΤΗΡ (Σελ. 282): «Άλλοτε πάλι, ένας μεγάλος γέρων πήγε στον Αββά Αχιλλά από τη Θηβαΐδα και του λέγει: «Αββά, έχω πειρασμό σχετικά με σένα». Και εκείνος του λέγει: «Πήγαινε στο καλό, γέροντα, σ’ εμένα βρήκες να πειρασθής τώρα;». Ο δε γέρων, από ταπείνωση, είπε: «Ναι, Αββά». Ήταν δε εκεί, κοντά στη θύρα, ένας γέρων τυφλός και χωλός. Και του λέγει ο γέρων: «Ήθελα να μείνω λίγες μέρες, αλλά εξ αιτίας αυτού του γέροντος δεν μπορώ να μείνω». Ακούοντας λοιπόν ο Αββάς Αχιλλάς θαύμασε την ταπείνωση του γέροντος και έλεγε: «Αυτό δεν είναι σαρκική αμαρτία, αλλά φθόνος των πονηρών δαιμόνων».

Όπως βλέπετε, είναι παλιά η αντίθεση μεταξύ του αυτοκαθορισμού που δίνει η χάρις του Χριστού και του «ντετερμινισμού» των δύο (2) βασικών ενστίκτων, της αυτοσυντήρησης και της αναπαραγωγής που (μεταπτωτικά) μάχονται την υγεία της ψυχής.

Τα δύο αυτά ένστικτα αλλοιώνονται χρηστικά, όταν υποδηλωθούν στην αμαρτία∙ τότε, συνήθως, εκδηλώνονται και στους απογόνους, ως αρνητική κληρονομικότητα (φιληδονία, ομοφυλοφιλία, εγκληματικότητα, κλπ). Να θυμηθείτε, ότι ο Δαυίδ ομολογεί: «Ιδού γαρ εν ανομίαις εσυνελήφθην και εν αμαρτίαις εκύσησέ με η μήτηρ μου».

Ίσως ισχυρισθήτε, ότι η προσωπική σας ύπαρξη – υπόσταση είναι (αυτή) η ίδια η ταυτότητά σας∙ τότε αποδίδετε την όποια απόκλιση εκ της φυσικής λειτουργίας του φύλου στον δημιουργό Θεό. Άπαγε της βλασφημίας!

Νιώθει κανείς να πνίγεται, όταν βλέπει και «επισκόπους» να διατηρούν επίπεδο συνηγορίας προς την ομοφυλοφιλία∙ επίπεδο αθέσπιστων υπό του Θεού κλίσεων – αμαρτιών.

Εάν δεχθεί κάποιος ανυπαρξία Θεού, τότε τα αίτια της ομοφυλοφιλίας συγκεντρώνονται στη Φύση, έτσι έχουμε την εξής δαιμονική περιχαράκωση του ανθρώπου σ’ όλες τις διακριτές παραβατικές περιπτώσεις, δηλ. θα ισχυρισθεί:

«τι φταίω για το έγκλημα, για την κλοπή, για τον βιασμό, για τα βασανιστήρια κλπ, αφού η «φυσική ταυτότητα» με τοποθετεί σε ορισμένες μορφές συμπεριφοράς∙ εκεί με οδηγεί η φυσικο-χημική λειτουργία του εγκεφάλου».

Αυτή η βιοπορία, ως καθοριζόμενη μόνο από βιολογικούς – σωματικούς παράγοντες, είναι η βιοθεωρία σας;

Η επιστημονική γνώση, το επιστημονικό αντίκρισμα, δεν λύνει το πρόβλημα – φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας στη ζωή των ανθρώπων.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται κατηγορηματική και καθολική απάντηση∙ «όποιος δεν έχει περάσει στην κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη και δεν έχει φθάσει σε κατάστασι φωτισμού με την Χάρι του Αγίου πνεύματος είναι ψυχοπαθής (π. Ιωάννης Ρωμανίδης).

Άκουσε τους λόγους του Μ. Βασιλείου, όσο είσαι στη ζωή: «Οίδεν ανορθούν κατερραγμένους ο Κύριος∙ Φεύγε μη μακράν, αλλά προς ημάς ανάδραμε. Ανάλαβε πάλιν νεανικούς πόνους, δευτέροις κατορθώμασι διαλύων την χαμαίζηλον και γλοιώδη ηδονήν. Ανάνευσον εις την του τέλους ημέραν, ούτω προσεγγίσασαν τη ζωή ημών… μη σε η φρικωδεστάτη εκείνη καταλάβη απόφασις, ότι «ουκ οίδα υμάς τίνες εστέ».

Ερμηνεία

«Ο Κύριος γνωρίζει ν’ ανορθώνη τους πεσμένους. Μη φύγης μακρυά, αλλά γύρισε πάλιν προς ημάς. Ανάλαβε πάλιν νεανικούς κόπους, δια να διαλύσης με δεύτερα κατορθώματα την χαμερπήν και γλοιώδη ηδονήν. Κύτταξε προς την ημέραν του τέλους, που είναι τόσον κοντά εις την ζωήν μας … μήπως σε καταλάβη η φρικωδεστάτη εκείνη καταδικαστική απόφασις: «Δεν γνωρίζω ποιοι είσθε» (Λουκ. 13, 27) (Μ. Βασίλειος – «Προς Μοναχόν εκπεσόντα» - Ε.Π.Ε. 3).

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ