Προσευχή ἡλικιωμένου
π. Εὐσέβιος Βίττης

 

Κύριε, τό ξέρεις πώς μπῆκα ἤδη στά γηρατειά.

Βοήθησέ με νά συνειδητοποιῶ ὅλο καί βαθύτερα αὐτήν τήν πραγματικότητα, ὥστε νά μή γίνωμαι τυραννικός ἤ βαρετός ἤ ἐπαχθής ἤ ἀσυμπαθής καί σιχαμερός στούς γύρω μου καί ἰδιαίτερα στούς τυχόν συνεργάτες μου.

Ἀπάλλαξέ με ἀπό τό νά ἐπιμένω στίς παλαιωμένες ἰδέες μου μέ πεῖσμα γεροντικό. Δέν σοῦ ζητῶ νά βελτιώσεις τήν κρίση ἤ τήν μνήμη μου. Μοῦ ἔδωσες τά ἀνεκτίμητα αὐτά δῶρα σ' ἕναν ἀριθμό στή γόνιμη ἡλικία μου. Σέ εὐχαριστῶ γιά τό πολύτιμο αὐτό δῶρο τῆς ἀγαθωσύνης Σου.

Τώα πιά καθώς ὑποβαθμίζεται ἡ ὅλη μου βιολογική, ψυχολογική καί πνευματική ὕπαρξη, συνακολουθεῖ νομοτελειακά καί τῆς κρίσης καί τῆς μνήμης μου ἡ ὑποβάθμιση. Συχνά αὐτή ἡ κατάσταση μέ μειώνει, μέ λυπεῖ, μέ ταπεινώνει ἀφάνταστα καί ὄχι σπάνια μέ ἐξευτελίζει στά ἴδια μου τά μάτια ἀναγκάζοντάς με νά ζητῶ ὁλοένα συγγνώμη γιά τίς μικρές ἤ τίς μεγάλες γκάφες μου.

Δέν κατανοῶ βέβαια πλήρως αὐτήν τήν ἀλλοίωση. ὅμως Ἐσύ Κύριε, ξέρεις πόσο καί ἡ σμίκρυνση καί συρρίκνωσή μου καί στό σημεῖο αὐτό μοῦ χρειάζεται. Τήν ἀποδέχομαι ταπεινά, γιατί Ἐσύ ξέρεις. Καί ἀφοῦ Ἐσύ ξέρεις, δέν χρειάζεται νά ξέρω ἐγώ τό βαθύτερο γιατί. Ἄλλωστε δέν μπορῶ νά τήν κατανοήσω. Γιατί λοιπόν νά θλίβωμαι καί νά πονῶ καί γι' αὐτό; Δέν πρέπει νά ἀποδέχομαι ταπεινά τήν φθαρτότητα τῆς φύσης μου; Καί δέν πρέπει νά ὑποτάσσομαι κι ἐγώ ταπεινά στήν τάξη πού Ἐσύ μέ τόση ἀγαθότητα γιά τά πλάσματά Σου, ἑπομένως καί γιά μένα, καθόρισες;

Σφράγισέ μέ ἀπαραβίαστη σφραγίδα τά φλύαρα χείλη μου γιά νά μήν καταπονῶ τούς ἄλλους μέ βαρετές, ἀνούσιες καί χωρίς κανένα ἐνδιαφέρον ἤ νόημα πιά χιλιοειπωμένες διηγήσεις παρωχημένων γενότων κάποιων μακρινῶν καί λησμονημένων εἰκόνων μίας ἀσήμαντης ἐποχῆς.

Παράλληλα ὅμως ἁπάλυνε τίς ἀντιδράσεις καί τίς κρίσεις μου γιά τήν κρίση καί τήν μνήμη τῶν ἄλλων. Καί μήν ἐπιτρέψεις ποτέ νά νιώσω νυγμούς ζήλειας γιά τήν φρεσκάδα τῆς μνήμης καί τῆς κρίσης τῶν ἄλλων. Κάνε, ἀντίθετα, νά χαίρομαι γι' αὐτό καί νά Σέ εὐχαριστῶ ὁλόψυχα γιά τά ἄνθη τῆς νεότητος, ὅταν τυχαίνει νά βρίσκομαι ἀνάμεσά τους καί νά εὐφραίνομαι τό ἄρωμά τους.

 Δίδαξέ με τή σημασία τῶν λόγων τοῦ τοῦ Ἀποστόλου Σου: «Εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ’ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρα καὶ ἡμέρα» (Β’ Κόρ. δ’ 16). Καὶ νὰ ἀγωνίζωμαι νὰ ζῶ αὐτὴν τὴν πραγματικὸτητα.

Τέλος στήριξε τὰ παραπαίοντα καὶ ἀσταθῆ βήματά μου μὲ τὸν «βραχίονά Σου τὸν ὑψηλόν», ὥστε νὰ μὴν κυλιέμαι πιὰ στὴ γῆ καὶ νὰ φρονῶ τὰ «γεώδη», ἀλλὰ ἀντίθετα νὰ ἔχω στραμμένα τὰ βλέμματά μου στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ φρονῶ τὰ οὐράνια, ἕως ὅτου ἀναπαυθῶ στὴ στοργική Σου θεία ἀγκάλη.

Κύριέ μου, Κύριε, Σὲ εὐχαριστῶ. Ἀμήν

Γιά τό διαδίκτυο πληκτρολόγηση:

Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ https://kaiomenivatos.blogspot.com/

Δ