π. Δημητρίου Μπόκου
Πρότυπο του
ανθρώπου, αιώνιο και αμετάβλητο, αποτελεί ο Θεός. Όταν ο Χριστός μας παρακινεί σε
κάτι, το κάνει για να μας φέρει πιο κοντά στο «καθ’ ομοίωσιν». Κυρίως
και κατά εξαίρετο τρόπο ο Θεός προβάλλεται ως η τέλεια εικόνα της αγάπης, προς
την οποία καλείται να συμμορφώσει εαυτόν και ο άνθρωπος. «Έσεσθε υιοί του
Υψίστου, (δι)ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους
και πονηρούς» (Κυριακή Β΄ Λουκά).
Ο Χριστός μιλάει για
μια αγάπη που δεν είναι επιλεκτική, όπως συνήθως συμβαίνει σε μας. Εμείς
αγαπάμε τους φίλους και μισούμε τους εχθρούς μας. Στην καλύτερη περίπτωση, λέμε
συνήθως ότι δεν μισούμε, αλλά αγνοούμε όσους δεν μας αρέσουν. Και μάλιστα αυτό
το τελευταίο, η υπεροπτική μας αδιαφορία γι’ αυτούς, θεωρείται και πνευματική κατάσταση,
αφού έχουμε την «ανωτερότητα» να μην προβαίνουμε απέναντί τους σε εχθρικές
ενέργειες, αντίστοιχες προς τις τυχόν δικές τους προς εμάς.