Σταχυολογήματα περί Ὀρθοδοξίας καί Βατικανοῦ Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης α΄ μέρος

Σταχυολογήματα περί Ὀρθοδοξίας καί Βατικανοῦ

Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης
α΄ μέρος

Τό: β΄ μέρος ,

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι θεμελιωμένη ἐπί 20 αἰῶνας ἐπί τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί ἐπί τῶν ἱερῶν αἰμάτων τῶν Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν.

Αἱ προσπάθειαι πρός ἕνωσιν μετά τοῦ Καθολικισμοῦ, ἐφ' ὅσον οὖτος ἐμμένει εἰς τάς αἱρέσεις καί τάς καινοτομίας του, συνιστοῦν δι' ἡμᾶς κίνδυνον δογματικῆς ἐκτροπῆς, ματαίωσιν τοῦ ἐχυθέντος αἵματος τῶν Ὁμολογητῶν μας, ὡς καί ἀνατροπήν τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας.

Ἡ ἐπιδιωκομένη "ἑνότης" εἶναι δι' ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἀσύμφορος, καί ἄν-ὡς εἶναι πιθανόν-πραγματοποιηθῆ, θά διαβρώση τό Ὀρθόδοξον φρόνημα παρά τῷ λαῷ καί θά ἀποβῇ πηγή πολλῶν κακῶν.

Εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ὅταν δέν ὑπάρχει ἕνωσις, θεμελιουμένη εἰς τό "αὐτό φρονεῖν", ἡ ἑνότης ὡς ἰδέα καί πρακτική συνέπεια εἶναι ὀλεθρία δι' ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, ἐκτός τῆς γραφικῆς ἀπαγορεύσεως τῆς ἀναστροφῆς μετά ἑτεροδόξων. Ἐάν ἡ αἵρεσις εἶναι "βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος" καί συνεπάγεται στέρησιν τῆς θείας ἐνεργείας Του, πῶς θά γίνῃ συνεργασία μέ "ἀντιπίπτοντας τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ"; Πῶς δέν θά κινδυνεύσῃ ὁ ἁπλοῦς λαός μας ἀπό τόν συναγελασμόν μετά τῶν φορέων προτεσταντικῶν καί παπικῶν δαιμονίων; Πῶς θά ἀποφύγωμεν τάς ἐκκλησιαστικάς σχέσεις ἐν τῇ λατρείᾳ; Καί πῶς δέν θά ἔχωμεν προσηλυτισμόν καί μεταστάσεις Ὀρθοδόξων πρός παπικούς καί προτεστάντας, ὅταν ἐκ τῆς "συνεργασίας" ἀμβλυνθοῦν προοδευτικῶς αἰ διαφοραί πού μᾶς χωρίζουν;...

Ἐάν θά ἀπολεσθῶμεν ἤ θά ἐπιζήσωμεν, ὡς Ἐκκλησία ἤ ὤς Ἔθνος, οὐκ ἔστιν ἡμῶν. Ἡμῶν εἶναι νά κρατήσωμεν τήν ὁμολογίαν μας εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τήν ἀγάπην μας πρός τόν Χριστόν, εἰς ὅλας τάς συνεπείας τῆς ἠθικῆς καί δογματικῆς βιώσεως καί ὅλα τά ἄλλα ἀφοροῦν τόν Κύριόν μας, ὅτι "αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν"...

Ὁ ρόλος τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν κόσμον συν0ψίζεται εἰς τήν μαρτυρίαν τῆς ἀληθείας, εἰς "τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα καί τῶν Πατέρων τά δόγματα". Μόνον αὐτό...

Καλή εἶναι ἡ ἀγάπη, ἀλλά κάλιστον τό μῖσος εἰς θέματα πίστεως. Ὄχι βεβαίως νά μισῶμεν τούς ἀνθρώπους, ἀλλά τά κακόδοξα καί αἱρετικά φρονήματα των.

Ὁ Χριστιανισμός, ἐξαίρει τήν ἀγάπην, ἀλλά συνιστᾷ καί τό μῖσος. Χωρίς τό μῖσος πρός τήν ἁμαρτίαν εἶναι ἀδύνατος ἡ ἀρετή. "Μέτρον ἀρετῆς τό μῖσος πρός τήν ἁμαρτίαν", λέγει ὁ Μ. Βασίλειος. Καί ἄν ὀφείλωμεν νά μισῶμεν τήν ἠθικήν ἁμαρτίαν, πόσῳ μᾶλλον τήν "ἁμαρτίαν τοῦ Πνεύματος". 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἰς τόν "Δεκάλογον τῆς κατά Χριστόν νομοθεσίας", γράφει: "Ἄν δέ σοι καί ἐμπόδιον ὦσι καί μάλιστα πρός τήν ἀληθῆ καί σωτήριον πίστιν, ἑτερόδοξοί τινες ὄντες, οὐ μόνον φεύξῃ, ἀλλά καί μισήσεις οὐκ ἐκείνους μόνους, ἀλλά καί πάντας τούς πρός γένους καί τούς κατά πᾶσαν ἄλλην φιλίαν καί συνάφειαν...".

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀποσαφηνίζων τήν στάσιν τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, ἔγραφε: "Τά κακόδοξα φρονήματα καί τά παράνομα ἔθη τῶν Λατίνων καί τῶν ἄλλων αἱρετικῶν πρέπει νά μισῶμεν καί νά ἀποστρεφώμεθα"...

Ἡμεῖς δέν εἴμεθα ἁγιώτεροι καί σοφώτεροι τῶν μακαρίων ἐκείνων ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι ἐμίσουν τάς κακοδοξάς ὡς παραιτίους ἀπωλείας...

Οἱ Μοναχοί, εἶναι κατά Χρυσόστομον, "τά νεῦρα τῆς Ἐκκλησίας". Διά τό μοναχικόν Τάγμα, ὁ Μέγας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ὁ ΣΤ' λέγει τόσα εὔφημα καί τό θεωρεῖ ὡς φρουρόν τῆς Ὀρθοδοξίας: "...οἱ σημερινοί αἱρετικοί, γράφει εἰς Ἐγκύκλιόν του ἐν ἔτει 1836, διά νά μολύνωσι τήν ἡμετέραν θρησκείαν...ἐκχέουσι τόν ἰόν τῆς ἰοβόλου αὐτῶν ψυχῆς διά τοσούτων φλυαριῶν, κατά τοῦ ἀτενῶς ἐπαγρυπνοῦντος καί φυλάσσοντος τήν Ὀρθόδοξον Ποίμνην καί μόνου δυναμένου ἀντιστῆναι καί ἀνατρέψαι τά τούτων πονηρά σχέδια μοναχικοῦ Τάγματος...Ἀλλά γνώτωσαν οἱ παραλελογισμένοι...ὅτι ἐξ αὐτοῦ τοῦ Τάγματος καί μέχρι τοῦ νοῦν εἰσίν οἰ ὀρθοτομοῦντες τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί ὁδηγοῦντες τήν Ὀρθόδοξον νεολαίαν, διά τῆς διδασκαλίας αὐτῶν εἰς τό Ἱερόν Δόγμα καί εἰς τήν ὀρθήν Ἠθικήν. Τό Τάγμα αὐτό οὔτε ἐμόλυνέ ποτε τήν ὁρατήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ' ἀείποτε ἐλάμπρυνεν, ἐδόξασεν, ἐκράτυνε καί ἐστερέωσεν αὐτήν καί διά τοῦ πνευματικοῦ βίου, καί διά τῶν δογματικῶν συγγραμμάτων καί ἠθικῶν...". 

(Ἀποσπάσματα, ἀπό τό ἄρθρο Ὀρθοδοξία καί Βατικανό τοῦ περιοδ. "Ἁγιορείτικη Βιβλιοθήκη" Σωτ. Σχοινᾶ Βόλου, τ. 60, 1962).