Τα γαϊδούρια της Ζαράκοβας
και οι
Έλληνες πολιτικοί
Δημήτρης Νατσιός (Δάσκαλος-Κιλκίς)

Κάποτε ὑβρίζαν τόν ἄνθρωπο ἀποκαλώντας τον "γάιδαρο".
Τώρα ὑβρίζονται τά ἐργατικά καί ὑπομονετικά γαϊδουράκια
ἀπό ἀνθελληνικά καί ἀντίχριστα πολιτικο-ἀνθρωποειδῆ.
Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός
Λίγο μετά την πτώση της
Τριπολιτσάς, ο Κολοκοτρώνης επιχειρεί να καταλάβει και το ισχυρό φρούριο του
Ναυπλίου. Κάποια στιγμή-Γενάρης του 1822- ειδκοποιείται να τραβήξει κατά την
Κόρινθο, διότι οι εκεί Τούρκοι και Τουρκαλβανοί («ο λύκος κι αν εγέρασε...»),
μόνο σ’ αυτόν δέχονταν να παραδοθούν. Αφήνω τον λόγο στον Φωτάκο (Φώτιο
Χρυσανθόπουλο), ο οποίος στα «Απομνημονεύματα» για το ’21, διασώζει ένα συμβάν,
που μου προξένησε, όπως έλεγαν παλαιότερα, «ζωηράν εντύπωση»: