ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς
1. Ὑπομονή στόν πόνο


Ἀποσυρόταν λοιπόν κάπου κι ἔβγαζε τά παπούτσια του. Ὕστερα γονάτιζε καταγῆς, διπλωνόταν στά δυό κι ἔριχνε ὅλο τό βάρος τοῦ σώματός του πάνω στά πόδια του. Σ' αὐτή τή στάση προσευχόταν ὥρα πολλή, ὑπομένοντας τόν ἀφόρητο πόνο πού τοῦ προξενοῦσε. Ἔβαζε μάλιστα κάτω ἀπ' τά πόδια του μιά πλατειά καί ὁμαλή πέτρα. Πάνω σ' αὐτή στριφογύριζε, πληγώνοντας τά πόδια του, γιά νά θερίσει τόν καρπό τοῦ πόνου.
Ὅταν τέλειωνε τήν προσευχή του κι ἔκανε νά σηκωθεῖ, ἴσα πού μποροῦσε νά κουνηθεῖ. Καί τά δυο του πόδια, πιασμένα καί μουδιασμένα, ἦταν λές κολλημένα πάνω στήν πέτρα. Μέ μεγάλη βία καί ἀργές κινήσεις τά ἅπλωνε ἕνα-ἕνα. Οἱ ἀρθρώσεις ἔτριζαν ὀδυνηρά. Ἐκεῖνος ὅμως ἔλεγε παρηγορητικά στόν ἑαυτό του: