ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐπιστολῶν ἐκ τοῦ βιβλίου
Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής
ΕΠΙΣΤΟΛΉ ΚΕ΄
Καταπαύσουσιν αἱ αἰσθήσεις καί ἁρπάζεται
ὁ εὐχόμενος εἰς θεωρίαν.
Καταπαύουσιν αἱ αἰσθήσεις καί ἁρπάζεται ὁ εὐχόμενος εἰς θεωρίαν. (ΚΕ΄).Καταπαύσουσιν αἱ αἰσθήσεις καί ἁρπάζεται
ὁ εὐχόμενος εἰς θεωρίαν.
Λοιπόν ἐν ὀλίγοις· διά νά κερδίσῃ ἐλευθερίαν ὁ ἄνθρωπος, ὀφείλει νά σαπίσῃ τό σῶμα του, καί νά μήν ψηφίζῃ τόν θάνατον.
Ἡ
προσευχή ὅπου γίνεται μέ τά λόγια, πάλιν νοερῶς γίνεται, χωρίς φωνήν,
καί λέγεται αἴτησις, ἱκεσία. Λοιπόν ἐκεῖνος πού θά ἀρχίσῃ τήν αἰτήσιον
εὐχήν ἄρχεται οὕτως:
"Θεέ
ἀόρατε, ἀκατάληπτε· ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα· ἡ μόνη δύναμις
καί βοήθεια πάσης ψυχῆς· ὁ μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος· ἡ ζωή μου, ἡ
χαρά καί εἰρήνη...", καί ἐξακολουθεῖ ὥραν ἱκανήν μέ αὐτοσχέδον τοιαύτην εὐχή.
Καί,
εἰ μέν ἐνεργήσῃ ἡ χάρις, εὐθύς ἀνοίγεται θύρα καί φθάνει εἰς τήν πύλην
τοῦ οὐρανοῦ· καί ὡς στῦλος ἡ φλόγα πυρός ἀναβαίνει ἡ προσευχή· καί εἰς
αὐτήν τήν στιγμήν γίνεται ἡ ἀλλοίωσις. Εἰ δέ καί δέν συμβάλλῃ ἡ χάρις,
ἀλλά γίνεται σκορπισμός τοῦ νοός, τότε τόν κλείει εἰς τήν καρδίαν
κυκλοφερῶς· καί ὡς ἐν φωλεᾷ ἡσυχάζει καί δέν μετεωρίζεται-ὡσάν πού ἡ
καρδία ἐπέχῃ τόπον κλεισούρας καί φυλακῆς τοῦ νοός.
Ἐνῶ,
ὅταν γίνῃ ἀλλοίωσις, μέσης τῆς αἰτήσεως γίνεται καί πλημμυρούσης τῆς
χάριτος πληροῦται φωτισμοῦ καί ἀπείρου χαρᾶς. Ὁπότε μή δυνάμενος ὁ
καταλήπτης νά κρατήσῃ τό πῦρ τῆς ἀγάπης, καταπαύουσιν αἱ αἰσθήσεις καί
ἁρπάζεται εἰς τήν θεωρίαν. Μέχρις ἐδῶ εἶναι αἱ κινήσεις τῆς ἰδίας τοῦ 
ἀνθρώπους
θελήσεως. Πέραν τούτου δέν ἐξουσιάζει πλέον αὐτόν μήτε γνωρίζει τόν
ἑαυτόν του. Διότι ἡνώθη πλέον αὐτός μέ τό πῦρ, ὅλος μετουσιώθη, θεός
κατά χάριν.
ἀνθρώπους
θελήσεως. Πέραν τούτου δέν ἐξουσιάζει πλέον αὐτόν μήτε γνωρίζει τόν
ἑαυτόν του. Διότι ἡνώθη πλέον αὐτός μέ τό πῦρ, ὅλος μετουσιώθη, θεός
κατά χάριν.
Αὐτή εἶναι ἡ θεία συνέντευξις, ὅπου τά τείχη ἀπέρχονται καί αὐτός ἀναπνέει ἄλλον ἀέρα, τῆς διανοίας,
ἐλεύθερον, πλήρη εὐωδίας τοῦ Παραδείσου. Ὕστερον πάλιν ὀλίγον-ὀλίγον
συστέλλεται ἡ νεφέλη τῆς χάριτος καί σκληρύνει ὁ πήλινος ὡς ὁ κηρός καί
ἔρχεται εἰς τόν ἑαυτόν του ὡσάν νά ἐβγῆκε ἀπό ἕνα λουτρόν· καθαρός,
ἐλαφρός, διαυγής, χαριέστατος, γλυκύς, μαλακός ὡσάν τό βαμβάκι καί
πλήρης σοφίας καί γνώσεως.
Πλήν ἐκεῖνος πού θέλει τοιαῦτα ὀφείλει νά βαδίζῃ πρός θάνατον εἰς κάθε στιγμήν.
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
Ἀπό: Ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου