Τό "θεολογεῖν" εἶναι ἐμπειρικό! Τό διασπαστικό φαινόμενο ἀπαξίωσης τῶν λαϊκῶν πιστῶν στό Σῶμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας!

Τό "θεολογεῖν" εἶναι ἐμπειρικό!

Τό διασπαστικό φαινόμενο

ἀπαξίωσης τῶν λαϊκῶν πιστῶν

στό Σῶμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας!

  
 

Εἰσαγωγή

Ἀποφασίσαμε νά γράψουμε ἐν φόβῳ Θεοῦ ἕνα μικρό πόνημα, τό ὁποῖο ἅπτεται ἑνός εὐαίσθητου ζητήματος, μέ τό ὁποῖο θεωροῦμε πώς πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε πρός ὠφέλειαν καί προβληματισμόν πάντων, ἔχοντας ὑπόψιν δύο πιθανούς κινδύνους: 

Πρῶτον, νά παρεξηγηθοῦμε ὡς πολλά λαλοῦντες χωρίς νά εἴμεθα καί τίποτα, καί

Δεύτερον, νά τσιμπήσουμε λιγάκι τόν ἐγωισμό αὐθεντιῶν.  

Γιά τό πρῶτο δέν μᾶς νοιάζει οὐδόλως διότι ὄντως εἴμεθα τίποτα καί τίποτα καλύτερο.

Γιά τό δεύτερο, εὐλογεῖτε ἐκ τῶν προτέρων.  

Ξεκινᾶμε τό παρόν κείμενό μας, ὑπενθυμίζοντας τό αὐτονόητον· 

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινος Ζωντανός Ὀργανισμός, εἶναι τό Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ μέλη: τόν κλῆρο καί τόν λαό καί Κεφαλή τοῦ Σώματος τόν ἴδιο τόν Χριστό!

Ὅπως, λοιπόν, ἐάν σέ ἕνα ἀνθρώπινο ὑλικό σῶμα πληγωθοῦν μέλη τό σῶμα συμπάσχει, πονᾶ ὁλόκληρο καί καθίσταται ἀτελές, ἀκόμα καί ἀνάπηρο, πόσο μᾶλλον εἶναι χειρότερο τό πνευματικό πλήγωμα, δηλαδή ὅταν στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ γίνεται προσπάθεια ἀπενεργοποίησης μελῶν χωρίς τήν θέλησή τους, ἀπό ἄλλα μέλη, διά τῆς ἀπαξιώσεως (περιφρονήσεως ἤ ἐκμετάλλευσής των);

Δυστυχῶς, παρατηρεῖται ὅλο καί συχνότερα τό φαινόμενο τῆς ἐκ τῶν ἔσω διάσπασης τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπό διαφόρους ρασοφόρους καί πτυχιούχους θεολόγους, κατά τό ὁποῖο φαινόμενο λαϊκοί πιστοί-πού σημειωτέον ἀποτελοῦν τά συντριπτικά περισσότερα μέλη τῆς Ἐκκλησίας-εἴτε ἀπαξιώνονται ὡς πρός τίς ὁμολογιακές καί ὀρθόδοξες τοποθετήσεις καί συμπεριφορές τους, εἴτε γίνονται ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης ὑπό αὐτῶν κατά τό δοκοῦν καί κατά καιρούς, δηλαδή ὅπως καί ὅταν θέλουν.

Γιά νά γίνουμε πιό σαφεῖς.

Στήν πρώτη περίπτωση τῆς ἀπαξίωσης, διάφοροι λαϊκοί μιλοῦν, γράφουν καί πράττουν ὁμολογιακῶς καί ἐνῶ εἶναι ὀρθά τά ρηθέντα, γραφόμενα, πραχθέντα, παραθεωροῦνται  ἀπό ρασοφόρους καί πτυχιούχους θεολόγους ὡς ἀνύπαρκτα, κι αὐτό συμβάλλει ἀρνητικῶς στήν ἀποδυνάμωση τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πίστεως ὡς ἄρρηκτον σύνολον. Κλωνίζεται "ἡ ἰσχύς ἐν τῇ ἑνώσει" τῶν μελῶν τῆς Έκκλησίας, πρός χαράν τοῦ διαβόλου καί τῶν ὀργάνων του κι ἐχθρῶν πάντων τῶν πιστῶν.

Ἀντί οἱ ρασοφόροι καί οἱ πτυχιοῦχοι θεολόγοι νά χαίρονται μέ τά ὑγιῆ νεῦρα τῆς ψυχῆς τῶν ὀρθοφρονούντων λαϊκῶν πιστῶν καί νά ἐπιθυμήσουν ζωντανή ἐπαφή καί σύμπραξη μαζί τους, τούς περιφρονοῦν παντελῶς.

Στήν δεύτερη περίπτωση τῆς ἐκμετάλλευσης, ὅταν διάφοροι ρασοφόροι καί πτυχιοῦχοι θεολόγοι θέλουν βῆμα, προβολή καί βοήθεια, ἀπευθύνονται σέ αὐτούς τούς ἀπορριπτέους σέ διαφορετικές περιπτώσεις λαϊκούς, προκειμένου νά λάβουν καί νά ἀπολαύσουν τά ζητούμενα, καί μέχρι ἐκεῖ ἡ "σχέσις".

Πολλές φορές δέ, ἐνημερώνονται, ἐμπνέονται ἀπό λόγια καί ἔργα λαϊκῶν καί τά οἰκειοποιοῦνται ὡς δικά τους ἀποκλειστικά ἐπιτεύγματα, παραμερίζοντας τούς λαϊκούς πιστούς ὡς ἀνύπαρκτα καί μή ἐνεργά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχουν δέ καί "εὔλογη" ἐπιχειματολογία ἐπ' αὐτοῦ:

"Ἐμεῖς ἔχουμε κύρος. Ἐσᾶς δέν θά σᾶς ἀκούσουν, οὔτε θά σᾶς δώσουν σημασία, οὔτε σᾶς ἐμπιστεύονται ὡς ἁπλούς λαϊκούς".

Καί νά τά χειροκροτήματα σέ ραφοφόρους καί θεολόγους, καί νά οἱ ἡρωοποιήσεις τους καί νά καί ἡ οἴηση πολλῶν ὑπό αὐτῶν, καί νά καί ἡ ἑνότητα καί ἡ ἀγάπη στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πού γίνονται ὄνειρο θερινῆς νυκτός...

Καί νά καί ἡ ἀπογοήτευση τῶν ἁπλῶν λαϊκῶν πού δέν ἔχουν νά παλέψουν μόνο μέ τά πάθη τους, μέ τίς αἱρέσεις, μέ τό ἐθνικό καί παγκόσμιο πολυεστιακό κατάντημα, ἀλλά καί μέ τήν ἄσχημη στάση κάποιων ρασοφόρων καί πτυχιούχων θεολόγων εἰς βάρος τους, μέ τούς ὁποίους, τραγική ἀντίφαση, ἔχουν τά ἴδια φρονήματα καί κοινούς ἀγῶνες!

Ἄν οἱ λαϊκοί χειριστοῦν τήν κατάσταση μέ αὐτομεμψία καί ταπείνωση, θά βγοῦν πνευματικά κερδισμένοι.

Γιά τούς ἄλλους δέν γνωρίζουμε...  

Δέν μᾶς φτάνει, λοιπόν, ὁ ἐξ ἁριστερῶν πειρασμός τῆς διάσπασης τῶν Ὀρθοδόξων (καί ὄχι τῆς ἀδιάσπαστης Θεανθρώπινης Ἐκκλησίας τῆς ὁποίας "πύλαι ἄδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς") ἐξαιτίας τῶν κακῶν φρονημάτων, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς μεταπατερικῆς-νεοπατερικῆς "θεολογίας" καί τῆς κάθε λογῆς δογματικῆς ἀποστασίας πολλῶν, εἰσβάλλει καί ὁ ἐκ δεξιῶν πειρασμός τῆς κενοδοξίας πού διαιρεῖ τό πλήρωμα σέ ρασοφόρους καί μή, σέ πτυχιούχους θεολόγους καί μή, σέ Πανεπιστημιακούς καί μή, καί σέ ἄλλα παρόμοια καί περιγέλαστα...

Μέ τέτοια μυαλά...προκοπή δέν θά κάνουμε κι ἄς μήν ἀναρωτιόμαστε γιατί εἴμαστε χλιαροί, δειλοί, σέ πτώση, σέ κλυδωνισμούς καί χωρίς λύσεις καί ἀποτελέσματα στά ἐκκλησιαστικά προβλήματα.

Ἄς ἀναπτύξουμε τό θέμα πιό θεολογικά.

• Τί μᾶς λέγει ὁ Κύριος γιά τήν μόρφωση καί τήν γνώση συγκεκριμένα;

"Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ. εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι·" (Κορ. Α΄  8, 2).

Ἄν νομίζει κάποιος ὅτι ξέρει κάτι, δέν ξέρει τίποτε.

Ἄν νομίζει κάποιος ὅτι εἶναι κάτι, δέν εἶναι τίποτε. 

Ἡ γνώση εὔκολα ἀνεβάζει τό θερμόμετρο τῆς ὑπερηφανείας στόν ἄνθρωπο καί τόν κάνει νά πιστεύει πώς κάτι εἶναι, εἰδικά ἄν ἔχει περίοπτη θέση στήν κοινωνία, τῆς ὁποίας τά μάτια εἶναι συνεχῶς στραμμένα ἐπάνω του. Ἡ γνώση εὔκολα κάνει τόν ἄνθρωπο νά φουσκώνει ὅπως τό ἀρσενικό παγώνι ὅταν ἀνοίγει τήν πολύχρωμη πτερωτή οὐρά του καί ὅλοι τό θαυμάζουν, εἰδικά αὐτή ἡ γνώση πού ἀφορᾶ τά ὕψιστα ζητήματα τῆς ἀνθρωπίνης ὕπαρξης, τά τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν Θεό.

Ὅπου, ὅμως, κοχλάζουν ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ φυσίωση ἐξατμίζεται ἡ ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό μας πού πατοῦμε ἐπάνω του γιά νά φανοῦμε ψηλότεροι, ἤ πού τόν ἀγνοοῦμε, κι ἄς ἐργάζεται κι αὐτός γιά τόν ἴδιο Θεό καί γιά τά ἴδια πιστεύω.

Ὅπου κοχλάζουν ἡ κενοδοξία καί ἡ φιλοδοξία ἐξατμίζεται ἡ ἀγάπη καί πρός τόν ἴδιο τόν Θεό, διότι σέ Αὐτόν μονάχα ἀνήκουν ἡ δόξα, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις κι ἐμεῖς Τοῦ τίς κλέβουμε ὡς δικές μας.

Ὁ Κύριος διά στόματος Ἀποστόλου Παύλου, ξεκαθαρίζει ποιά εἶναι ἡ γνήσια θεολογία, λέγοντας·
        "γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω.

ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;  

ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας." (Κορ. 1, 19-21).

Καί συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος λίγο παρακάτω, γινόμενος πιό συγκεκριμένος ὡς πρός σέ ποιούς εὐαρεστεῖται ὁ Κύριος νά θεολογοῦν ἐμπειρικά γι' Αὐτόν καί νά Τόν δοξάζουν μέ τήν ἔξωθεν μαρτυρία τοῦ λόγου καί κυρίως τῆς ζωῆς τους·
        "ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ,  ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ." (Κορ. 1, 27-29).

Μπροστά σέ αὐτά τά ἱερά λόγια πρέπει νά προσγειωθοῦμε ἅπαντες ἀπό τά δυσθεώρητα ὕψη μας καί νά κλείσει κάθε στόμα ρασοφόρου, πτυχιούχου θεολόγου, Πανεπιστημιακοῦ καί γενικῶς κάθε οἰημένου ἤ κενόδοξου κληρικοῦ καί λαϊκοῦ. 

Πρέπει ὅλοι νά καταλάβουμε καλά, πώς τό "θεολογίζειν" δέν εἶναι ἐνδυματολογική κατάσταση ράσου, οὔτε "γεωμετρική" κατάσταση Σχήματος, οὔτε ἐκπαιδευτική κατάσταση πτυχίου, οὔτε διακοσμητική κατάσταση χώρου καί ἐπίπλου πού ζεῖ καί κάθεται ὁ πιστός (θρόνος, ἄμβωνας, ἕδρανο, ἁπλή καρέκλα, κελλί, σπήλαιο, δωμάτιο, ὀπή τῆς γῆς κ.λ.π.).

Εἶναι ἁγιοπνευματική κατάσταση. Εἶναι ἐμπειρική-βιωματική κατάσταση. Εἶναι κατάσταση τοὐλάχιστον πορείας εἰς ὁδόν μετανοίας καί καθάρσεως καί ἀκόμη ἀνώτερα φωτισμοῦ καί θεώσεως γιά τούς τελειοτέρους καί τούς τελείους!

• Ποιοί ἦσαν οἱ πρῶτοι Ἀπόστολοι, Μαθητές καί Εὐαγγελιστές, τούς ὁποίους ἐπέλεξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος;

Ἦσαν ψαράδες καί ἕνας τελώνης (ἐφοριακός τῆς ἐποχῆς). Οὔτε ἕνας ρασοφόρος-θεολόγος Φαρισαῖος τῆς ἐποχῆς!

Ἐπιπλέον, οἱ πρῶτοι Ἀπόστολοι, Μαθητές καί Εὐαγγελιστές ἦσαν στήν συντριπτική πλειοψηφία τους ἁπλοί λαϊκοί ἄνθρωποι καί ὄχι μόνο μή ρασοφόροι-θεολόγοι, ἀλλά ἀγράμματοι, πτωχοί καί ἄσημοι!

Τί μᾶς διδάσκει αὐτό; Ὅτι τό "θεολογίζειν" εἶναι ἁγιοπνευματική κατάσταση τοὐλάχιστον καθαρότητος καί ἐν συνεχείᾳ φωτισμοῦ καί θεώσεως, ἀνάλογα μέ τόν ἀγῶνα τοῦ κάθε πιστοῦ στήν ἀνάβασή του πρός τόν Θεόν.

Σέ ἄλλη συνάφεια τό ἐπιβεβαιώνει αὐτό ὁ Κύριος λέγοντας στούς μαθητές Του·

"ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν. μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ' ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε." (Ἰωά. 15, 3-4). 

Ἄρα, ὑπάρχουν καθαροί καί μή καθαροί πιστοί. Ἡ καθαρότης εἶναι τό κριτήριο παραμονῆς στήν Ἄμπελο τήν Ἀληθινή καί τῆς θέας τοῦ Θεοῦ! Ὄχι οἱ ρασοφόροι ἤ μή, ὄχι οἰ πτυχιοῦχοι θεολόγοι ἤ μή, ὄχι οἱ πλούσιοι ἤ μή, ὄχι οἱ σημαντικοί ἤ μή...

Σέ ἑπόμενη συνάφεια ὁ Ἅγιος Παῦλος λέγει·

"φανερούμενοι ὅτι ἐστὲ ἐπιστολὴ Χριστοῦ διακονηθεῖσα ὑφ᾿ ἡμῶν, ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις." (Κορ. Β΄ 3, 3).  

Παραθέτουμε τήν μετάφραση στήν νεοελληνική· 

"Σεῖς γίνεσθε φανεροί καί διά τῶν πραγμάτων ἀποδεικνύετε, ὅτι εἶσθε ἐπιστολή Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἐκεῖνος ἔγραψε, χρησιμοποιῆσας ἡμᾶς ὡς ὄργανα του· γραμμένη ὄχι μέ μελάνι, ἀλλά μέ τήν χάριν καί τόν φωτισμόν τοῦ Πνεύματος τοῦ ζῶντος Θεοῦ· ὄχι εἰς λίθινες πλάκες, ὅπως εἶχε γραφῆ ὁ μωσαϊκός Νόμος, ἀλλ' εἰς τίς σάρκινες πλάκες τῶν καρδιῶν σας, αἱ ὁποῖαι αἰσθάνονται καί ζοῦν τάς δωρεάς καί τάς ἀληθείας, πού δίδει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον." (Κορ. Β΄ 3, 3).

Συνεπάγεται, πώς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι γραμμένος ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ στίς καρδιές τῶν βαπτισμένων πού ἔλαβαν Πνεῦμα Ἅγιον, καί Αὐτό μπορεῖ νά διδάξει κάθε βαπτισμένο τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ποιός, μετά ἀπό αὐτό, μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἕνας βαπτισμένος πού καθαίρεται, δέν μπορεῖ νά θεολογίσει;

Ἐπισφραγίζουμε τό συμπέρασμα αὐτό, μέ τόν μακαρισμό πού ἐξήγγειλε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του, λέγοντας· 

"Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται." (Ματθ. 5, 8). 

Ὄχι μόνο θεολογεῖ ὁ καθαρός τῇ καρδίᾳ κατά τόν βαθμό καθαρότητάς του, ἀλλά μόνο αὐτός μπορεῖ νά γίνει θεόπτης!

Συνεχίζουμε.

• Ποιοί θά εἰσέλθουν εὐκολώτερα, καί μάλιστα ὡς παραστάτες τῶν σωζωμένων στίς πρῶτες θέσεις, μέσα στόν Παράδεισο;

Ἀπευθυνόμενος ὁ Κύριος στούς πιστούς καί προκειμένου νά τούς δείξει ὅτι ἡ μετάνοιά τους ἦταν ἐλλιπής ἤ ἀποῦσα, καθώς καί ὅτι ἡ πίστη τους ἦταν ἐξωτερική καί ὑποκριτική, εἶπε· "ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ." (Ματθ. 21, 31).

Δέν ἀποτελεῖ προϋπόθεση, ἐχέγγυο εἰσόδου καί εἰσιτήριο στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν τό νά εἶναι κάποιος ρασοφόρος ἤ πτυχιοῦχος θεολόγος, σπουδαγμένος Πανεπιστημιακός ἤ σημαντικός στίς κοινωνικές βαθμίδες, ἀλλά τό νά ποιεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐν μετανοίᾳ!

Καί ὅπως μᾶς ἐπιβεβαιώνει ὁ Κύριος, πρώην πολύ ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, ὅπως πόρνες καί τελῶνες, θά εἰσέλθουν στήν Βασιλεία καί μάλιστα στίς καλύτερες θέσεις, πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι ἡ μετάνοια καί ἡ κάθαρσή τους θά ὑπερέχουν αὐτῶν πού πίστευαν πώς "θεολογοῦσαν" καί ὑπερεῖχαν σέ ράσα, πτυχία, καί θέσεις...

• Τί μᾶς λέγει ὁ Κύριος γιά τήν γραμματοσύνη καί τό κοινωνικό status;

"καὶ ὁ λόγος μου καὶ τὸ κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ᾿ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως, ἵνα ἡ πίστις ὑμῶν μὴ ᾖ ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐν δυνάμει Θεοῦ.

Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων· ἀλλὰ λαλοῦμεν σοφίαν Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ, τὴν ἀποκεκρυμμένην, ἣν προώρισεν ὁ Θεὸς πρὸ τῶν αἰώνων εἰς δόξαν ἡμῶν, ἣν οὐδεὶς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν·" (Κορ. Α΄  2-8).

Ξεκάθαρα ἐξάγεται ἐκ τῶν ἄνωθι, πώς τό "θεολογίζειν" καί ἡ πνευματική κατάστασις τοῦ πιστοῦ εἶναι ἁγιοπνευματική, θεόπνευστη, ἐν Χάριτι κατάστασις, πού δέν προέρχεται ἀπό ἐξωτερικές πηγές (π.χ. Πανεπιστήμια, Ἐκκλησιαστικούς καί ἄλλους χώρους ἐν τῷ κόσμῳ), ἀλλά ἀπό τήν Σοφία, τή Δύναμη καί τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ πού χαρίζονται στούς πνευματικά τελείους καί ὄχι στούς μορφωτικά καί σχηματικά νομιζομένους ἀνωτέρους, ὑπερέχοντες καί σημαντικούς! 

Προσοχή σέ αὐτό τό σημεῖο! Δέν ὑποβαθμίζονται ἡ γνώση καί ἡ Ἐκκλησία ὡς ἰδιότητα καί ὡς τόπος ἀντίστοιχα, ἀλλά ἐπιβάλλεται νά  παρατηροῦνται σέ συνάρτηση μέ τόν τρόπο διαχείρισης τῆς γνώσης καί μέ τήν κατάσταση καθαρότητος, μετοχῆς καί δεκτικότητος τοῦ κάθε πιστοῦ στήν Θεία Χάρη τοῦ Κυρίου στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί στόν τρόπο πού διάγει τήν ζωή του ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀντίστοιχα!

Ἀπόδειξις ὅτι ἔτσι πρέπει νά παρατηροῦνται; Ὑπάρχουν ρασοφόροι καί πτυχιοῦχοι-ἀλλά ὄχι ἐμπειρικοί θεολόγοι πού αἱρετίζουν καί ὑπάρχουν ρασοφόροι καί πτυχιοῦχοι θεολόγοι πού ὀρθοτομοῦν. Ὑπάρχουν λαϊκοί πού χωρίς ράσα καί πτυχία θεολογίας θεολογοῦν ὀρθῶς καί διάγουν κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ (βλέπε νέφη γνωστῶν καί ἀγνώστων λαϊκῶν Ἁγίων, Ὁμολογητῶν καί Μαρτύρων) καί λαϊκοί πού πνευματικά ἀστοχοῦν λόγῳ καί βίῳ.

Ὑπάρχουν Ἅγιοι Μᾶρκοι Εὐγενικοί καί Ἅγιοι Μάξιμοι Ὁμολογητές μέ ράσα, ὑπάρχουν καί Ἅρειοι καί Νεστόριοι μέ ράσα.

Ὑπάρχουν Κορναράκηδες καί Τσελεγγίδηδες θεολόγοι, ὑπάρχουν καί Σταμούληδες καί Γιανναράδες θεολόγοι, ὑπάρχουν Κόντογλοι καί Σωτηρόπουλοι λαϊκοί, ὑπάρχουν καί κακόφρονες καί ράθυμοι λαϊκοί. 

  

Τό ὅτι τό "θεολογίζειν" δέν εἶναι θέμα prestige, σπουδῶν ἤ Σχήματος, ἀλλά βιωματική, ἐμπειρική, ἁγιοπνευματική κατάσταση τοὐλάχιστον ἐν πορείᾳ μετανοίας καί καθάρσεως τοῦ πιστοῦ μᾶς τό πιστοποιοῦν Ἅγιοι, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καί ὄχι μόνον αὐτός. Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἀγράμματος καί ὁ ἴδιος ἀλλά ὑψηλῶς θεολογῶν τά "γράμματα τοῦ Θεοῦ", μιλᾶ ξεκάθαρα γιά τό "ἀπομπάζωμα" τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά πάθη, ὥστε νά ἔχει θέα Θεοῦ. Μάλιστα, παρομοίαζε τόν ἑαυτό τού σάν ἕνα μπακιρένιο κουτί κονσέρβας πού τό καθαρίζει διά τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τῆς προσευχῆς, προκειμένου νά ἀντανακλᾶ τό φῶς τοῦ ἡλίου, δηλαδή ὁ Θεός, ἐπάνω του.  

Ἑπομένως, δέν πρέπει νά περιφρονοῦνται, νά ἀπαξιώνονται καί νά παραθεωροῦνται οἱ ὀρθές εὐαγγελικῶς καί ἁγιοπατερικῶς ὁμολογιακές, θεολογικές τοποθετήσεις καί ἐνέργειες τῶν λαϊκῶν πιστῶν, οὔτε οἱ ἴδιοι ὡς πρόσωπα-εἰκόνες Θεοῦ καί μέλη τῆς Ἑκκλησίας. Πολλῷ δέ μᾶλλον, ἄν ληφθεῖ ὑπόψιν ὅτι οἱ τοποθετήσεις καί ἐνέργειες τῶν λαϊκῶν  ἀποτελοῦν πολλές φορές πρωτοπόρες, ἔγκυρες καί ἔγκαιρες ὑγιεῖς ἀντιδράσεις τῶν μελῶν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, τήν ἴδια στιμγή πού οἱ ρασοφόροι καί οἱ θεολόγοι ἀδρανοῦν  λόγῳ καί ἔργῳ ἤ μιμούμενοι αὐτές ἕπονται τῶν λαϊκῶν! Μάλιστα δέ, τυγχάνουν νά εἶναι, ἐπίσης πολλάκις, οὐσιαστικές καί ὀρθότερες κι ἀπό αὐτές Ἐπισκόπων, ρασοφόρων καί θεολόγων, πού-ὡς ἀπόδειξιν τῶν γραφομένων-δυστυχῶς καί σημειωτέον στήν πλειονότητά τους εἴτε πλανῶνται πλάνην οἰκτράν προδίδοντας τήν Ὀρθοδοξία, παραδείγματος χάριν ἄς θυμηθοῦμε τίς πρόσφατες ἀποφάσεις τῶν Ἐπισκόπων τῆς Συνόδου Κρήτης!!!, τούς μεταπατερικούς ρασοφόρους καί θεολόγους τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, τούς οἰκουμενιστές ρασοφόρους καί θεολόγους, τούς ἰσλαμολάγνους ρασοφόρους καί θεολόγους τῶν Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στά Θεολογικά Τμήματα κ.λ.π., εἴτε ἀδιαφοροῦν καί ἀφωνοῦν δογματικῶς καί ἁγιοπατερικῶς ἐνῶ ὀφείλουν νά μιλοῦν καί νά ἐνεργοῦν, κι ἄς κατέχουν πτυχία θεολογίας καί Σχήματα...

Κατακλεῖδα:

Ἔχουμε τρία ἁγαλματίδια κατασκευασμένα ἀπό ἕνα κιλό πηλό ἕκαστο. Τό ἕνα παριστάνει ἕναν θεό, τό δεύτερο ἕναν βασιληά καί τό τρίτο ἕναν ἁπλό ἄνθρωπο. Ποιό ἀξίζει περισσότερο ἄν πωληθοῦν;

Τό ἴδιο ἀξίζουν καί τά τρία στά μάτια ἑνός ἐπαγγελματία ἐμπόρου ἀγοραστῆ, διότι καί τά τρία ζυγίζουν ἕνα κιλό καί εἶναι κατασκευασμένα ἀπό τό ἴδιο ὑλικό, τόν πηλό!

Ἔτσι ἔχουμε τρεῖς ἀνθρώπους: ἕναν ρασοφόρο, ἕναν λαϊκό θεολόγο καί ἕναν ἁπλό λαϊκό. Ποιός ἀξίζει περισσότερο;

Τό ἴδιο ἀξίζουν καί οἱ τρεῖς στά μάτια τοῦ Πανσόφου Θεοῦ, διότι καί οἱ τρεῖς εἶναι φτιαγμένοι ἀπό χῶμα καί οἱ τρεῖς στό ἴδιο χῶμα θά μποῦν. Καί οἱ τρεῖς εἶναι τό ἴδιο ὑποψήφιοι κολασμένοι ἤ σωσμένοι, τό ἴδιο εἰκόνες Θεοῦ, τό ἴδιο βάπτισμα καί Ἅγιον Πνεῦμα ἔλαβαν!

Τό ράσο, τό πτυχίο καί ἡ ὁποιαδήποτε περίοπτη κοινωνική θέση δέν καθορίζουν τήν ἁγιότητα καί τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Καί μέ αὐτά καί χωρίς αὐτά μπορεῖ κάποιος καί νά κολασθεῖ καί νά ἁγιασθεῖ. Εἶναι διακονήματα καί ἐργαλεῖα-μέσα καί τίποτε ἄλλο.

Ἄς μή ξεχνᾶμε· 

"ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν" (Ἰακ. 4, 6), καί· 

"ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν." (Ματθ. 18, 3), καί·

 

"ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον" (Ψαλμ. 8, 3).    

Ἄς γίνει στόχος μας νά ἁγιαζόμαστε ταπεινῶς, ὅποιο μέλος τῆς Ἐκκλησίας κι ἄν εἶναι ὁ καθένας μας, ἀποτινάζοντας ἀπό πάνω μας τήν οἴηση καί τήν κενοδοξία τῶν ἐνδυμάτων, τῶν πτυχίων καί τοῦ ὄποιου κοινωνικοῦ prestige, καί εἴτε ὡς ἄσημη θηλάζουσα, εἴτε ὡς ἄκακο νήπιο νά δοξάζουμε τόν Κύριο, στόν Ὁποῖον ἀποκλειστικά καί μόνο ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἔτσι μόνο θά κάνουμε προκοπή, θά βρεθοῦν θεοφιλεῖς λύσεις καί θά προκύψουν θεάρεστα ἀποτελέσματα στά ἐκκλησιαστικά μας προβλήματα, βλέποντας ὁ Κύριος τήν ταπείνωση καί τήν ἀγαπητική μας ἑνότητα καί ρίχνοντας ἐπάνω μας τό ἄπειρον ἔλεός Του!

Ἀμήν.  

Συντάκτης τοῦ ἄρθρου, τό:
Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ http://kaiomenivatos.blogspot.gr/