Ποιός θά ἀναλάβει τήν εὐθύνην τῆς ἀποϊεροποιήεως τῆς Ἐκκλησίας; π. Βασίλειος Βολουδάκης

Ποιός θά ἀναλάβει τήν εὐθύνην 

τῆς ἀποϊεροποιήεως τῆς Ἐκκλησίας;

π. Βασίλειος Βολουδάκης

 

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη

 

Νοιώθουμε ἐδῶ καί σχεδόν ἕνα χρόνο μιά πρωτόγνωρη ψυχική ὀδύνη, ὅλοι οἱ Πιστοί τοῦ Μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ μας, βλέποντας νά ἀποϊεροποιεῖται ἀπό τούς πολιτικούς ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί Λατρεία μας, καί ἀκολούθως νά ραπίζεται, νά χλευάζεται, καί νά τίθεται στό περιθώριο τῆς ζωῆς τῆς Πατρίδος μας ἀπό τούς πολυποίκιλους κόλακες τῆς Ἐξουσίας, μέ μοχλό ἕνα ψευδέστατο φόβητρο, τόν Κορώνα ἰό,…

…τόν ὁποῖον ὑψώνουν μέσῳ τῆς Τηλεοπτικῆς εἰκονικῆς (γράφε πλασματικῆς) πραγματικότητος, ὡς φοβερόν καί μοναδικόν ἐπίβουλον τῆς ἀνθρωπίνης ὑγείας, γιά νά «καμφθῇ πᾶν γόνυ» καί νά παραδοθῇ, ἄνευ ὅρων στίς διαθέσεις καί τά κελεύσματα τοῦ ἐπιγείου Καίσαρος!

Τό περίεργο, ὅμως, δέν εἶναι πώς ἡ Παγκόσμια Πολιτική σπεῖρα ἔχει ἐπιδοθεῖ σέ μιά ἄνευ προηγουμένου λυσσαλέα προσπάθεια νά ξεριζώση τόν Χριστιανισμό ἀπό «προσώπου τῆς γῆς», καί ὅτι οἱ ἐγχώριοι δορυφόροι τοῦ Παγκοσμίου Κυβερνοχώρου, Ἑλληνόφωνοι Κυβερνῆτες μας, ὡς πρόθυμοι ὑπηρέτες τους, ἐπιδεικνύουν ὑπερβάλλοντα ἀντιεκκλησιαστικό ζῆλο, ἀλλά αὐτό, πού ἔχει ἀφήσει ἄφωνο τό συνειδητοποιημένο Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀπόλυτη καί παθητική ἀποδοχή ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Μελῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως ὅλης αὐτῆς τῆς περιπαικτικῆς συμπεριφορᾶς, σέ σημεῖο, πού νά δημιουργεῖ ἔντονες ὑπόνοιες ὅτι «καί συνευδοκοῦσι τοῖς πράττουσι»!

Προσωπικά ἔχω παραθέσει ὅλα τά ἀποδεικτικά στοιχεῖα καί ἔχω ἀναπτύξει τό σκεπτικό (ὅπως ἔχουν πράξει καί πλῆθος ἄλλοι ἱκανώτεροί μου ἀπό τό Ἐσωτερικό καί τό Ἐξωτερικό), πού ἀποδεικνύει ὅτι ἡ περιβόητη “Πανδημία” εἶναι μιά παγκόσμια πολιτική σκευωρία γιά «νά ἀλλάξουν (ὅπως νομίζουν) τά πάντα», δεδομένου ὅτι οἱ θάνατοι στήν Πατρίδα μας φέτος ἦσαν (ὑπολογισμένοι σέ 44 ἑβδομάδες) 106.322, ἐνῶ, στήν ἀντίστοιχη περίοδο πέρυσι ἦσαν 105.529! Αὐτό λέγεται Πανδημία; Καί νά σημειώσουμε ὅτι μέ τά στοιχεῖα πάντοτε τῆς ΕΛΣΤΑΤ (Ἑλληνική Στατιστική Ὑπηρεσία), φέτος εἴχαμε λιγότερους θανάτους ἀπό 13 χρονιές κατά τή διάρκεια τῆς 20ετίας 2000-2020! Ἰδιαιτέρως ἀποδεικτικοί τῶν ἰσχυρισμῶν μας εἶναι οἱ ἀριθμοί τῶν ἐτησίων θανάτων τῶν ἐτῶν 2015(121.183),2016(118.788, 2017(124.489) καί 2018(120.297)!

Αὐτά εἶναι τά συντριπτικά στοιχεῖα, πού ἀγνόησαν οἱ ἰθύνοντες καί συνεχίζουν νά ἀγνοοῦν, γιά τούς λόγους, πού μόνο ἐκεῖνοι γνωρίζουν, ὑποχρεώνοντάς μας νά συμμετέχουμε στό παιχνίδι τῶν πολιτικῶν, κλείνοντας τίς Ἐκκλησίες μας καί ἐμποδίζοντας τόν λαό μας νά ἐκκλησιασθῇ!

Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι, μετά ἀπό 2020 χρόνια(!) Ζωηφόρου καί Ζωοποιοῦ τοῦ Λαοῦ μας Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ πρωτοφανής ἀποϊεροποίηση τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας! Ἀποϊεροποίηση, πού δέν ἔγινε ποτέ ἄλλοτε στή δισχιλιετία, οὔτε καί μέ τήν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, γιατί τότε ἐπλήττετο μόνο ἡ προσκύνησις τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, ἐνῶ σήμερα ἐμποδίζεται καί ἡ προσκύνησις τῶν Ἁγίων Εἰκόνων ὡς μεταδοτική μολυσμοῦ, ἀλλά ἀκόμη καί ἡ προσέλευση στούς Ἱ. Ναούς καί ἡ συμμετοχή στίς Ἱ. Ἀκολουθίες καί στά Μυστήρια τῶν Ἱ. Ναῶν, ὡς τἄχα συγχρωτισμός σέ …ἰογενές περιβάλλον! Καί τό φρικτότερον! Βλασφημεῖ­­ται εὐθέως ὑπό τῶν Κυβερνώντων ἡ Θεία Κοινωνία καί διασαλπίζεται ἀπό τά Μ.Μ.Ε. ὡς ἕνα ἁπλό ψωμί καί κρασί(!), καί ὅτι πρέπει νά …προφυλαχθοῦ­με, γιά νά μή μᾶς μεταδώση –μέσῳ τῆς Ἱερᾶς Λαβίδος– κορώνα ἰό!

Ὅλα αὐτά οἱ Ἐκκλησιαστικοί μας οἰακοστρόφοι τά ἀντιλαμβάνονται καί τά κρίνουν μέ τήν Ποιμαντική τους εὐθύνη ὡς ἀπολύτως φυσιολογικά καί ἀναμενόμενα μέτρα, προκειμένου νά προφυλαχθῇ ὁ Λαός μας ἀπό τήν διαβόητη “πανδημία”, δίδοντες ἀπόλυτη πίστη στά κυβερνητικῶς ἐξαγγελλόμενα, χωρίς νά αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη, πρῶτον, καί, κυρίως, νά ἀνακαλέσουν στό Ἱεροσυνοδικό τους σκεπτικό τό δισχιλιετές φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ ὅτι οἱ Ἱεροί μας Ναοί εἶναι «ἰατρεῖα ψυχῶν καί σωμάτων» καί οὐδέποτε χῶροι μεταδόσεως μολυσματικῶν ἀσθενειῶν καί, δεύτερον, νά διασταυρώσουν τά Κυβερνητικῶς προπαγανδιζόμενα μέ τήν ἔρευνα τῆς Ἐπιστημονικῆς Πραγματικότητος, οὔτε, βεβαίως, νά θέσουν πρός τούς Κυβερνῶντες τά ἐρωτήματα καί τίς ἐνστάσεις τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, θρησκευομένου καί μή, πού δέν ἀρέσκεται στό νά “τρώη κουτόχορτο”!

Προσπαθοῦμε ἐπί ἕνα, σχεδόν, χρόνο, ἐμεῖς οἱ Πρεσβύτεροι νά κατανοήσουμε αὐτήν τήν ἀκατανόητη συμπεριφορά, καί γι’ αὐτό γράφω καί σήμερα, μέ ὅλον τόν ἐγκάρδιο σεβασμό πρός τήν Ἀρχιερωσύνη, τόν ὁποῖο, πέραν τῆς ἐκ βρέφους διδαχῆς «τῶν Ἱερῶν Γραμμάτων», πηγαῖα αἰσθάνομαι, ἰδίως κατά τήν Τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὅμως, εὑρισκόμεθα μπροστά στό θέαμα καί στίς ἀπεγνωσμένες ἐρωτήσεις ἀνθρώπων «ἐν ἀπορίᾳ καί σάλῳ», ἀλλά καί «ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπό φόβου καί προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ» (Λουκ. 21, 25-26), οἱ ὁποῖοι καθόλου δέν φοβοῦνται νά μή ἀρρωστήσουν μέσῳ τοῦ Κορώνα ἰοῦ, ἀλλά φοβοῦνται τά δεινά, πού τούς περιμένουν, μέσῳ τῶν Παγκοσμίως Κυβερνώντων!

Γι’ αὐτά ἀπεγνωσμένα μᾶς ἐρωτοῦν, γιά τήν ὁλοκληρωτική παράδοση τῶν Ἱ. Ναῶν ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική Ἱεραρχία στήν Κρατική ἐξουσία, καί γιά ὅσα αὐτή ἡ παράδοση συνεπάγεται, πρᾶγμα τό ὁποῖο δέν συνέβη σέ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΡΑΤΟΣ, πλήν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου! Ἀντί πειστικῶν Θεολογικῶν καί Πνευματικῶν ἀπαντήσεων στηρίξεως, ἀκοῦνε οἱ ἄνθρωποι, ἀπό ἐπίσημα ἐξουσιοδοτημένους ἐκκλησιαστικῶς ἁρμοδίους, ἀπίστευτες “θεολογικές” κατασκευές, χωρίς νά ἀντιλαμβάνονται αὐτοί οἱ “ἁρμόδιοι” ὅτι, ὄχι μόνο πλήττουν καίρια τήν Δογματική τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά γίνονται καταγέλαστοι ἀπό τούς κατηρτισμένους Πνευματικά Πιστούς, ἀφοῦ κατ’ οὐσίαν ἐπαναλαμβάνουν σάν καλοί μαθητές τήν “θεολογία” τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν, τῶν Δημοσιογράφων καί τῶν ἀμοραλιστῶν ψευδεπιστημόνων!

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΤΩΝ Ι. ΝΑΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ!

Αὐτή, λοιπόν, ἡ παράδοση τῶν Ὀρθοδόξων Ναῶν στόν Καίσαρα, εἶναι ἡ Πρώτη καί Βασική Αἰτία τῆς σημερινῆς ἀποϊεροποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας καί γι’ αὐτήν τήν ἀποϊεροποίηση θά κληθοῦν στό μέλλον οἱ ὑπαίτιοι νά δώσουν Λόγο στήν Ἐκκλησία, στήν Ὁποία δέν εἶναι ἄγνωστος ὁ Ἀναθεματισμός Κληρικῶν καί μετά θάνατον, ὅταν χρειάσθηκε ἡ Ἐκκλησία νά προστατεύσῃ τό Ποίμνιό Της μέ τήν Ἀλήθειά Της, πού ἐκκλησιαστικά πρόσωπα Τήν ἐνόθευσαν καί ἔβλαψαν ψυχές «ὑπέρ ὧν, Χριστός ἀπέθανε»!

Ἡ παράδοση τῶν Ναῶν στήν Κρατική καί, κατά συν­εκδοχήν στήν Ἀστυνομική Ἐξουσία, δέν εἶναι ἀπόδοσις «τῶν τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι», ἀλλά, ὅπως ἔχουμε ἀπό μηνῶν εἰπεῖ στίς διαδικτυακές ὁμιλίες μας, πρόκειται γία τήν ἀπόδοση καί «τῶν τοῦ Θεοῦ, τῷ Καίσαρι»! Ἀπό ποῦ παρελάβαμε τήν βλασφημία ὅτι ὁ χῶρος τῶν Ναῶν ἀνήκει στήν Πολιτεία, ὅταν ἀκόμη καί ἀπό τό Κοσμικό Δίκαιο γνωρίζουν καί οἱ πρωτοετεῖς φοιτηταί ὅτι τό ΑΣΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΤΙΡΙΟ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΙΔΕΑ; Ὅταν δέν ὁρίζῃς τό οἴκημα, δέν ὁρίζεις ὁτιδήποτε συμβαίνει ἤ τελεῖται ἐν αὐτῷ, παρεκτός ἄν γίνῃ φόνος καί, ἀκόμη καί γιά τήν ἐπέμβαση αὐτήν, πρέπει νά κληθοῦν οἱ ἀστυνομικές ἀρχές ἀπό τόν Ὑπεύθυνο τοῦ Ἀσύλου χώρου.

Τελικά, καταργήθηκε τό ΑΣΥΛΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ; «Πῶς παρεδώσαμε τῇ φθορᾷ (τούς Ναούς μας) καί συν­εζεύχθημεν τῷ θανάτῳ» τῆς βλασφημίας καί ἀποϊεροποιήσεως τῶν «βαθέων τῆς Πίστεως»; Δέν εἶναι ντροπή νά παραμένῃ τό Ἄσυλο τῶν Σχολείων καί τῶν Πανεπιστημίων, στά ὁποῖα δέν ἐπετράπη ἡ εἴσοδος καί ὁ ἔλεγχος τῶν Ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν κατά τό διάστημα λειτουργίας τους ἐπί κορώνα ἰοῦ, καί νά ἐπιτρέπεται ἡ εἴσοδος στούς Ἱερούς μας Ναούς στούς Ἀστυνομικούς νά εἰσέρχονται, ὄχι γιά νά προσκυνήσουν καί νά προσευχηθοῦν, ἀλλά γιά νά ἐλέγξουν Κληρικούς καί ἐκκλησιαζομένους καί νά τούς συλλάβουν ὡς ὑπεραρίθμους(!), ἐπιβάλλοντές τους χρηματικά πρόστιμα γιά τό … “ἔγκλημα” τοῦ Ἐκκλησιασμοῦ καί, μάλιστα, κατά τήν Φρικτή ὥρα τῆς Θείας Λατρείας;

Ο Ι. ΝΑΟΣ «ΤΟΠΟΣ ΦΟΒΕΡΟΣ, ΟΙΚΟΣ ΘΕΟΥ»!

Ἔχουμε εἰπεῖ ἀρκετά καί ἔγραψαν καί ἄλλοι περί τῆς Ἱερότητος τῶν Ναῶν καί ὅτι ἡ Λειτουργία τους γίνεται μετά ἀπό τήν Τέλεση Ἐγκαινίων, ὥστε νά παύσῃ τοῦ λοιποῦ νά εἶναι ψιλός τόπος, ἀλλά νά εἶναι «Τόπος Φοβερός, Οἶκος Θεοῦ»! Νά ἐπεξηγήσουμε, ὅμως, πώς ἡ Χρῖσις τοῦ Ναοῦ μέ τό Ἅγιον Μύρον, κατά τόν ἐγκαινιασμό του, σημαίνει κάτι πολύ σημαντικό: Τήν τέλεση Ἑνός τῶν Ἑπτά Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Μυστηρίου τοῦ Ἁγίου Χρίσματος, τό ὁποῖο τελεῖται μόνο σέ ἀνθρώπους, μετά τό Ἅγιον Βάπτισμα τῶν Πιστῶν, ὅπως, βεβαίως, καί ὅλα τά ἄλλα Ἱερά Μυστήρια, ἐνῶ ὁ Ναός δέν εἶναι ἄνθρωπος! Γιατί; Διότι ὁ ἐγκαινιαζόμενος Ναός ἀφιερώνεται σέ κάποιον Ἅγιο, ἤ στήν Ὑπεραγία Θεοτόκον, πού ἔλαβαν τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῆς Βαπτίσεώς τους ἄλλοι δι’ Ὕδατος, ἄλλοι διά τοῦ Οὐρανίου Πυρός Βαπτίσματος, ὅπως ἡ Θεοτόκος καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, εἴτε διά τοῦ Μαρτυρίου, τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Αἵματος. Ὁ Ναός, λοιπόν, εἶναι Πρόσωπο καί γι’ αὐτό δέχεται Πρόσωπα Πιστῶν καί ὄχι ἀριθμό ἀτόμων, σύμφωνα μέ τίς Κυβερνητικές ἀξιολογήσεις καί προδιαγραφές! Γιά τόν Ναό καί τά ἐν Αὐτῷ τελούμενα «σιγησάτῳ πᾶσα σάρξ βροτεία καί στήτῳ μετά φόβου καί τρόμου καί μηδέν γήινον λογιζέσθῳ».

Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Θεσσαλονίκης, ὁ Θεολόγος τῶν ἐν τῷ Ναῷ τελεσιουργουμένων καί Θεοπρεπῶς ἀναλύσας μέ κάθε ἀκρίβεια, «πῶς ἐν Οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι», γράφει ὅτι ὁ ἁγιασθείς Ναός «τοῦ Θεοῦ εἶναι Οἶκος καί Ὁ Θεός εἶναι εἰς αὐτόν καί ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ὁποῖον ὠνομάσθη ὁ Ναός, μένει πλέον ἐκεῖ ὡς εἰς ἕν κατοίκημα ἴδιόν του, καί ὅτι μέ τήν ψυχήν ἐπιδημεῖ ἐκεῖ ἀΰλως, πολλάκις δέ καί μέ τά ἅγιά του λείψανα, τά ὁποῖα εἶναι ἐκεῖ βεβλημένα καί διά τῆς Θείας Δυνάμεως καί Χάριτος θαυματουργεῖ καί μέ τά λείψανα, ἐπειδή καί ἐμεῖς διπλοῖ ὄντες, διπλῶς καί τά δῶρα λαμβάνομεν. Διά τοῦτο καί εἰς αὐτά τά ὑλικά ἐφίσταται ἡ Θεία Χάρις καί ἐπιφοιτῶσα διαμένει καί ἐνεργεῖ δι’ ἡμᾶς εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί ἐλέει τοῦ δι’ ἡμᾶς Σαρκωθέντος καί διπλῶς ἡμᾶς ἀναπλάσαντος Υἱοῦ καί δι’ ἐπιδημίας καί οἰκτιρμῶν τοῦ συνεργοῦ αὐτῷ καί ἀχωρίστου Ἁγίου Πνεύματος». (Ἅπαντα, σελ. 144) Καί συμπεραίνει ὁ ἅγιος Συμεών: «Βλέπομεν προφανέστατα ὅτι Θεῖαι ὄντως Δυνάμεις ἐνεργοῦνται εἰς τούς Ναούς καί ἐμφάνειαι Ἀγγέλων καί Ἁγίων καί θαύματα τελοῦνται καί ζητήματα δίδονται καί ἰάματα χαρίζονται. Καί αὐτά τά ἄψυχα εἰς τούς Ναούς, καθώς ὕδατα καί λίθοι καί στῦλοι καί ἄμφια καί σίδηρα, ἔχουσι Ἐνέργειαν καί Χάριν ὄχι ἀφ’ ἑαυτῶν, ἐπειδή εἶναι ἄψυχα καί κτίσματα Θεοῦ, καθώς καί τά ἄλλα καί δέν ἔχουσι μόνα των κανέν προτέρημα, ἀλλά αὐτά τά ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί τό Θεῖον Ὄνομα, εἰς τό ὁποῖον ἐπωνομάσθησαν, διά νά ἁγιασθῶμεν καί ἡμεῖς. Ὅπου, λοιπόν, εἶναι Θεοῦ ὀνομασία καί ἐπίκλησις τοῦ Ποιητοῦ τοῦ παντός, τῆς Μακαρίας Τριάδος, τοῦ Μόνου ὄντως Θεοῦ, ἐκεῖ ἅγια πάντα καί ὅλα ἐνεργοῦν καί σώζουν διά τῆς ἐν αὐτοῖς Χάριτος»!

Αὐτό πού ὁ ἅγιος Συμεών βλέπει «προφανέστατα», ἐπιτρέπεται νά μή τό βλέπουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοί Ποιμένες τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί νά ἐπιμένουμε στή βλασφημία ὅτι στούς Ἱ. Ναούς δέν ἔχουμε ἀσφάλεια, ἀλλά κινδυνεύουμε νά μολυνθοῦμε ἀπό ἰώσεις καί ἀσθένειες, ὅπως καί στούς ἄλλους δημόσιους ἤ ἰδιωτικούς χώρους; Ποιά ἁγιοπατερική συμφωνία ἔχουν ὅσοι Ἱεράρχαι ἤ Κληρικοί συντάσσονται μέ τήν Κυβερνητική βλασφημία περί τῶν Ἱερῶν Ναῶν;

Ἀγνοοῦν οἱ Ποιμένες μας, πέρα ἀπό ἐκεῖνα, πού μᾶς παραγγέλλει ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ὅτι ἀνέκαθεν γιά τόν Λαό τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο μετά τήν Σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀλλά ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ὅτι, ὅπου προηγεῖτο «ὅρασις Θεοῦ», ὁ Τόπος ἐκεῖνος ἐλογίζετο «Ἅγιος καί φοβερός» καί ἔπρεπε νά πλησιάζεται «μετά φόβου καί τρόμου» καί ἀπό ἀνθρώπους κεκαθαρμένους καί ὄχι νά θεωρεῖται τόπος, πού ἔχει ἀνάγκη καθάρσεως; Ἀκόμη καί οἱ πέτρες, πού χρησιμοποίησε σάν προσκέφαλό του ὁ Ἰακώβ, ἔγιναν Θυσιαστήριον, ἐπειδή, ἐπάνω σ’ αὐτό τό προσκέφαλο εἶδε «κατ’ ὄναρ» Κλίμακα, «ἐστηριγμένην ἐν τῇ γῇ, ἧς ἡ κεφαλὴ ἀφικνεῖτο εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἀνέβαινον καὶ κατέβαινον ἐπ᾿ αὐτῆς, ὁ δὲ Κύριος ἐπεστήρικτο ἐπ᾿ αὐτῆς… καὶ ἐξηγέρθη ᾿Ιακὼβ ἐκ τοῦ ὕπνου αὐτοῦ καὶ εἶπεν· ὅτι ἔστι Κύριος ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ, ἐγὼ δὲ οὐκ ᾔδειν. καὶ ἐφοβήθη καὶ εἶπεν· ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος· οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ᾿ ἢ οἶκος Θεοῦ, καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ. καὶ ἀνέστη ᾿Ιακὼβ τὸ πρωΐ καὶ ἔλαβε τὸν λίθον, ὃν ὑπέθηκεν ἐκεῖ πρὸς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ ἔστησεν αὐτὸν στύλην καὶ ἐπέχεεν ἔλαιον ἐπὶ τὸ ἄκρον αὐτῆς. καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Οἶκος Θεοῦ»! (Γέν. 28,11-19).

Ἄς ἀναλογισθοῦμε τήν «Σκηνήν τοῦ Μαρτυρίου», πού τόσο συχνά μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς προτύπωση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, γιατί Ἐκείνη ἔγινε ὁ Ναός ὁ Ἅγιος καί ἡ «Κλῖμαξ ἡ Ἐπουράνιος», γιά ὅλους μας καί Αὐτή εἶναι ΝΥΝ καί ΑΕΙ Ἐκείνη, πού, δίδει μέ τήν ὑπόστασή Της σέ κάθε Ναό τό Περιβάλλον, πού εἶναι ἀπαραίτητο, γιά νά γίνῃ «Κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ»: «Καὶ ἐκάλυψεν ἡ νεφέλη τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, καὶ δόξης Κυρίου ἐπλήσθη ἡ σκηνή· καὶ οὐκ ἠδυνάσθη Μωυσῆς εἰσελθεῖν εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, ὅτι ἐπεσκίαζεν ἐπ᾿ αὐτὴν ἡ νεφέλη καὶ δόξης Κυρίου ἐνεπλήσθη ἡ σκηνή. ἡνίκα δ᾿ ἂν ἀνέβη ἡ νεφέλη ἀπὸ τῆς σκηνῆς, ἀνεζεύγνυσαν οἱ υἱοὶ ᾿Ισραὴλ σὺν τῇ ἀπαρτίᾳ αὐτῶν· εἰ δὲ μὴ ἀνέβη ἡ νεφέλη, οὐκ ἀνεζεύγνυσαν ἕως ἡμέρας, ἧς ἀνέβη ἡ νεφέλη· νεφέλη γὰρ ἦν ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἡμέρας καὶ πῦρ ἦν ἐπ᾿ αὐτῆς νυκτὸς ἐναντίον παντὸς ᾿Ισραήλ, ἐν πάσαις ταῖς ἀναζυγαῖς αὐτῶν» (Ἔξ. 40,28-32). Ἐάν ἡ «σκιά» τῶν μετά Χριστόν Ναῶν, δηλαδή «ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου», εἶχε τέτοια δόξα νύκτα καί ἡμέρα, ποιός θά συγκρίνῃ τήν νυχθήμερη Δόξα τῶν Ὀρθοδόξων Ναῶν, τούς ὁποίους ἐμεῖς οἱ ἀπαίδευτοι «κοινούς ἡγησάμεθα»;

Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση μᾶς διδάσκει ὄχι μόνο γιά τήν ἱερότητα τῶν Ναῶν ἀλλά καί πώς «ὅσα εἶναι ἐπ’ ὀνόματι Θεοῦ δέν δίδεται ἄδεια νά τά μεταχειρίζεται ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε ἕκαστος. Διά τοῦτο, πᾶσαν ὕλην, ἡγιασμένην οὖσαν μέ τό Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά τήν εὐλαβώμεθα καί κεράμους καί λίθους καί ξύλα, ἐπειδή εἶναι ὅλα ἡγιασμένα διά τοῦ Θείου Ὀνόματος καί πλήρη Χάριτος καί μεταδοτικά Χαρίτων καί Ἁγιασμοῦ»! (Ἅπαντα ἁγ. Συμεών Θεσσαλονίκης σελ. 144-145). Καί μᾶς διδάσκει καί κάτι ἄλλο, ἡ Ἐκκλησία μας, πάλι διά στόματος τοῦ ἁγίου Συμεών, γιατί δέν εἶναι ἀκίνδυνο νά τό ἀγνοοῦμε, ἐμεῖς οἱ ἀναίσθητοι, πού δέν ἔχουμε τήν εὐαισθησία τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ νά ἀντιλαμβανόμεθα «τά ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ συμβαίνοντα», ἀλλά ἀναισθήτως καί ἀσυναισθήτως, μέ τήν εὐχέρεια τῆς ἀθεόφοβης «ἐπιστημοσύνης» μας, τά καταφρονοῦμε: «Πολλάκις προφανῶς καί ἐμπράκτως εἴδομεν αὐτό τό μεταδοτικόν τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Ἱερῶν καί ὅτι οἱ καταφρονηταί αὐτῶν ἔπαθον καί ἐν σώματι, καθώς ὁ Ζάν ἐκεῖνος, καί τελείως ἀπώλοντο· καί ὄχι εἷς ἤ δύο ἀλλά πολλοί»! (ὅ.ἀ.)

ΚΑΘΥΒΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟ «ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΜΑΣ!

Εἶναι ἰδιαιτέρως ἀποκαρδιωτική καί πνευματικά ἀνησυχητική ἡ διαπίστωση ὅτι στήν Ἁγιοτόκο Ἑλλάδα, στή Χώρα, πού ταυτίσθηκε ἡ Ζωή τοῦ Λαοῦ μας μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας καί οἱ Ἱεροί μας Ναοί ἦσαν γιά μᾶς πιό ἀπαραίτητοι ἀπό τά σπίτια μας, νά ἀκούγονται στίς μέρες μας ἀπό τούς Ποιμένες αὐτές καί ἄλλες ἀνίερες διατυπώσεις, πού προσβάλλουν εὐθέως «ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας», ἀφοῦ ἔφθασαν νά καθυβρίζουν ἀκόμη καί αὐτό Τό Ἄχραντον Σῶμα καί τό Τίμιον Αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, χρησιμοποιοῦντες κατά τήν Θ. Κοινωνία τῶν Πιστῶν πολλαπλές (πλαστικές ἤ ἄλλες) λαβίδες…γιά ὑγειονομική ἀσφάλεια τῶν ἀνθρώπων(!), εἰς ἀντικατάστασιν τῆς Μιᾶς Λαβίδος, ἡ ὁποία διατρανώνει τό Μυστήριο καί σαλπίζει ἐμπράκτως ὅτι τό διά τῆς Ἁγίας Λαβίδος μεταδιδόμενον εἶναι «ΤΟ ΣΩΜΑ καί ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», κατά τήν διατύπωση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς! Τήν Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου ἐκάλυπτε Νεφέλη καί τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας μένει, ἄραγε, γυμνό καί ἐγκαταλελειμμένο στήν Ἁγία Λαβίδα, ἀνίσχυρο νά ἐμποδίσῃ τίς ὅποιες βλαπτικές ἐπιδράσεις, πού τυχόν περιφέρονται στήν ἀτμόσφαιρα;

Εἶναι λόγια καί Ὀρθόδοξα πιστεύματα Ἀρχιερέων αὐτά, ὅταν καί οἱ στοιχειωδῶς Πιστοί τά ἀποκρούουν μέ ἀποτροπιασμό; Μέ ποιά Ἀρχιερατική συνείδηση ἔδωσαν κάποιοι ἐντολή στούς Ἱερεῖς τους νά κοινωνοῦν τούς Πιστούς μέ πολλαπλές Λαβίδες, διδάσκοντες ἔμπρακτα μέ ψευδώνυμη καί βλάσφημη γνώση τούς ἀνθρώπους ὅτι ἔχουν ἀνάγκη νά προστατευθοῦν ἀκόμη καί ἀπό Αὐτόν τόν Ἴδιον τόν Θεό τους, γιατί Ἐκεῖνος εἶναι ἀνήμπορος νά ἀπολυμάνη τήν Ἁγία Λαβίδα;

Η ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΙΔΙΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΔΙΑ ΤΗΣ Θ. ΧΑΡΙΤΟΣ

Γνωρίζουν, ἄραγε, Θεολογία, ὅσοι Ἀρχιερεῖς, Κληρικοί καί Θεολόγοι δέν μποροῦν νά διακρίνουν μεταξύ τῆς μεταπτωτικῆς καταστάσεως τῆς ὕλης καί τῆς ἄρσεως τῶν περιορισμῶν καί τῆς καταστάσεως τῆς ὕλης μέ τήν ἐπέλευση τῆς Θείας Χάριτος; Διαχωρίζουν τά αἰσθητά ἀπό τά πνευματικά, τά ὁρατά ἀπό τά ἀόρατα καί τά μέν ἀόρατα θεωροῦν ὡς ἀμίαντα, τά δέ αἰσθητά ὡς ἐπιδεχόμενα μολυσμῶν, ἀκόμη καί ἄν εὑρίσκωνται στό Ναό, ἀκόμη καί ἄν τελοῦνται Ἱερά Μυστήρια, φέροντες ὡς παράδειγμα τό ὅτι στούς Ναούς εἰσέρχονται κατσαρίδες καί ἄλλα ἀκάθαρτα ὄντα, χωρίς νά ἐμποδίζωνται νά εἰσέλθουν! Εἶναι, ὅμως, παραδείγματα αὐτά; Ἀκόμη καί ὁ Διάβολος δέν ἐμποδίζεται ἀπό τόν Θεό νά εἰσέλθη στό Ναό, δέν εἶναι, ὅμως, ἀνεξέλεγκτος νά βλάψῃ τούς Πιστούς, παρεκτός ἄν τόν καλέσουν ἐκεῖ­νοι καί “τοῦ πιάσουν κουβέντα”. Ἔτσι καί τά ζωΰφια, ἀλλά καί τά μικρόβια κυκλοφοροῦν παντοῦ, ὡστόσο, μέσα στούς Ναούς ἀναστέλλεται ἡ βλαπτική τους ἐνέργεια γιατί ὁ Οἶκος τοῦ Θεοῦ εἶναι Ἰατρεῖον ψυχῶν καί σωμάτων καί ἐποπτεύεται ὑπό τῆς Θείας Χάριτος ὥστε, ὄχι μόνο νά μή μολύνῃ ἤ βλάψῃ τούς ἐκκλησιαζομένους ἀλλά καί νά τούς χαρίσῃ ὑγεία καί ἄφεση ἁμαρτιῶν.

Ὁ Θεός δέν καταργεῖ τήν ὕλη. Τά σώματα παραμένουν σώματα, ἀλλά ὁ Χριστός περπάτησε στά κύματα, ὄχι καταργῶντας, ἀλλά ἀναστέλλοντας τήν βαρύτητα, πού εἶναι μεταπτωτικό δεσμευτικό ἐπιτίμιο, εἰδικά γιά τήν γῆ, ἐπειδή ἔχει κατοίκους της τούς βεβαρημένους μέ τήν Προγονική Παρακοή. Ὁ Χριστός καί οἱ Ἅγιοί Του, περπατοῦν στά κύματα χωρίς νά βυθίζωνται. Τό ἔδειξε αὐτό ὁ Θεός μας καί πρό τῆς Σαρκώσεώς Του, στόν Προφήτη Ἐλισαῖο. Τό ἔχει πολλαπλῶς καί πολλάκις ἔμπρακτα διδάξει ὅτι «οὐκ ἦλθε καταλῦσαι, ἀλλά πληρῶ­σαι». Δέν ἦλθε νά καταργήσῃ τήν Κτίση, ἀλλά νά τήν πληρώσῃ Θείας Χάριτος, γιά τήν ἀναστολή τῶν ἐπιτιμίων καί τῶν περιορισμῶν της.

Μᾶς εἶπε ἀκόμη ὅτι ὄχι μόνο Ἐκεῖνος θά κάνη τέτοια ἔργα, πού θά φανερώνουν τήν ἀναστολή καί τό ἀνενέργητο τῶν μεταπτωτικῶν βλαπτικῶν ἰδιοτήτων τῆς Κτίσεως, ἀλλά καί οἱ «ἀληθῶς εἰς Αὐτόν πιστεύοντες». Μᾶς εἶπε: «Σημεῖα δέ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει, ἐν τῷ Ὀνόματί μου….ὄφεις ἀροῦσι, κἄν θανάσιμόν τι πίωσι, οὐ μή αὐτούς βλάψῃ» (Μάρκ. 16,17-18). Χωρίς νά ἀφαιρεθῆ τό δηλητήριο, ἀπό τό πόμα τῶν Πιστῶν, αἴρεται ἡ βλαπτική δράση τοῦ δηλητηρίου. Αὐτό τό ἔζησαν πολλοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἐπί τῶν ἡμερῶν μας καί στήν καθημερινή τους ζωή, ἐκτός τῶν Μυστηρίων, μένοντες ἀβλαβεῖς ἀπό τήν κακότητα τῶν πολεμίων τους ἤ καί ἀπό τήν ἀμέλεια τῶν ἀπρόσεκτων ἀνθρώπων. Πολύ δέ περισσότερο τό ἔζησαν καί τό ἐπαλήθευσαν αὐτό στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, μένοντες ἐντελῶς ἀβλαβεῖς, ὅπως ὁ ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς, καταλύοντας ὁλόκληρο τό φιαλίδιο τοῦ ἰσχυροτάτου καί θανατηφόρου σέ μεγαλύτερη δόση φαρμάκου του, πού τοῦ ἔδωσε ἀπό ἀπροσεξία ἡ θυγατέρα του ἀντί τοῦ φιαλιδίου τοῦ Νάματος(!), καί ὁ ἅγιος Ἱερομόναχος π. Μᾶρκος Μανώλης, ὁ ὁποῖος κατέλυσε ὁλόκληρο τό Ἅγιο Ποτήριο μέ θραύσματα γυαλιῶν!

Ὁ διαχωρισμός τῶν βλαπτικῶν ἰδιοτήτων τῆς Κτίσεως τῇ ἐπελεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι βασικό Δό­γμα τῆς Πίστεώς μας, ἐφ’ ὅσον, μάλιστα, ἔχει πλειστάκις ἐπαναληφθεῖ στήν πράξη, γιά νά γίνῃ βίωμά μας. Γι’ αὐτό καί ἔχει ὑμνολογηθεῖ, ὥστε καί διά τῆς ἀκροάσεως τῶν Ἱερῶν Ὕμνων, νά θεολογοῦμε Ὀρθοδόξως: «Σέ τόν ἐν πυρί δροσίσαντα Παῖδας θεολογήσαντας καί Παρθένῳ ἀκηράτῳ ἐνοικήσαντα Θεόν Λόγον ὑμνοῦ­μεν»(Καταβασία ζ΄ὠδῆς Ὑπαπαντῆς). Ἡ καυστική ἰδιότητα διαχωρίσθηκε ἀπό τήν φωτιστική καί τούς μέν δημίους κατέκαυσε, τούς δέ Τρεῖς Παῖδας ἐδρόσισε. Καί πάλι: «Ἀστέκτῳ πυρί ἑνωθέντες οἱ Θεοσεβείας προεστῶτες Νεανίαι, τῇ φλογί δέ μή λωβηθέντες, Θεῖον ὕμνον ἔμελπον»(Καταβασία η΄ ὠδῆς τῆς Ὑπαπαντῆς).

«Η ΛΑΒΙΣ Η ΜΥΣΤΙΚΗ, Η ΤΟΝ ΑΝΘΡΑΚΑ ΧΡΙΣΤΟΝ…»

Ἄφησα τελευταῖο τόν λόγο γιά αὐτήν καθ’ ἑαυτήν τήν Ἁγία Λαβίδα, μέ τήν ὁποία μεταδίδεται στούς Πιστούς ἡ Θ. Κοινωνία, συνδέοντάς την μέ τήν Δογματική Διδασκαλία τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.

Ἐλέχθη ἀπό Ἀρχιερατικά χείλη ὅτι ὁ τρόπος μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας δέν εἶναι δογματικό ζήτημα. Σέ αὐτό συμφωνοῦμε ὑπό προϋποθέσεις: Βεβαίως δέν εἶναι δογματικό θέμα, μέ τήν ἔννοια ὅτι ἐάν σέ κάποια ἔκτακτη περίπτωση, κατά τήν ὁποία στερούμεθα Λειτουργικῶν σκευῶν, φερ’ εἰπεῖν σέ ἕνα πανέρημο τόπο ἤ ἐν καιρῷ πολέμου, δέν θά στερηθοῦμε τήν Θ. Κοινωνία λόγῳ ἐλλείψεως Λαβίδος!

 Ἐάν, ὅμως, ὅπως ἐν προκειμένῳ μέ τόν πειρασμό τοῦ Κορώνα ἰοῦ, ἀντικαταστήσουμε τήν μία Ἁγία Λαβίδα μέ πολλές, ἤ ἀπολυμαίνουμε τήν μία Λαβίδα, μετά ἀπό τήν μετάληψη κάθε Πιστοῦ, τότε ἀνάγεται τό πρόβλημα στή Δογματική, διότι πλήττεται σαφῶς καί ἀπεριφράστως τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐφ’ ὅσον de facto, στήν Πράξη ἀμφισβητεῖται ἡ Φωτιστική, ἡ Ἰαματική, ἡ Θεωτική ἤ κατά τόν μέγα Θεολόγο Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς ἀμφισβητεῖται ὅτι «τό Θεῖον Αἷμα εἶναι Θεανθρώπινη Δύναμη» (Δογματική, σελ.733) .

Πῶς, ἄραγε οἱ Ἐπίσκοποι, πού ἤδη –χωρίς Ποιμαντική διάκριση καί Θεολογική γνώση– υἱοθέτησαν τήν πολλαπλῆ χρήση Λαβίδων θά ἐξηγήσουν στόν Λαό τοῦ Θεοῦ ὅτι φοβοῦνται πώς ἡ Θεανθρώπινη Δύναμη εἶναι τόσο μηδαμινή καί ἀσήμαντη πού δέν μπορεῖ νά ἐνεργήσῃ, οὔτε κἄν ὡς ἀντισηπτικό; Τί χρειάζεται καί τί μπορεῖ νά προσφέρῃ στούς ἀνθρώπους μιά κατ’ Ὄνομα μόνον «Θεία Κοινωνία», ἀλλά στήν πράξη Ἀρχιερατικό κατασκεύασμα, «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» τῶν ἀθεϊστικῶν πιστευμάτων; Καί νά προσθέσουμε, σέ ὅλον αὐτόν τόν τραγέλαφον ὅτι δέν ὁμιλοῦμε γιά τήν Θ. Κοινωνία ἤδη μολυσμένων μέ τόν ἰό ἀνθρώπων, ἀλλά γιά ὑγιεστάτους, μέ τό ὑποτιθέμενο ἐνδεχόμενο τῆς ἀσθενείας!

Ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας δέν μᾶς ἀφήνει στή ζοφερή καί θνησιμαία “θεολογική” ἀδολεσχία. Μᾶς κηρύσσει, κραυγάζουσα μυστικῶς στὰ «τῶν πιστῶν ὦτα»: «Θεουργόν Αἷμα, φρῖξον ἄνθρωπε βλέπων, ἄνθραξ γάρ ἐστί τούς ἀναξίους φλέγον». Βλέπε ἄνθρωπε στή Θ. Κοινωνία Ἐκεῖνον «Ὅν οἱ Ἄνω Λειτουργοί τρόμῳ λιτανεύουσι» νά «ἀγκαλίζεται χερσί» τῶν ἐπιγείων Λειτουργῶν Του! «Ὤ θαύματος καινοῦ, Πάντων τῶν πάλαι Θαυμάτων»! Πῶς, χάριν Ἐκείνης, τῆς Παρθένου Μαριάμ, πού αὐτή ΜΟΝΗ ἔγινε «Ἡ Λαβίς ἡ Μυστική, ἡ τόν ἄνθρακα Χριστόν συλλαβοῦσα ἐν γαστρί», μᾶς ἔδωσε τήν δυνατότητα τῆς Κοινωνίας μέ Τόν «Ἄνθρακα Χριστόν», παρ’ ὅτι «ἄνθρωποι ὄντες καί ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντες» – κατά τόν Μεγάλον Προφήτην Ἡσαΐαν– καί ρυπαροί μέχρι τό βαθύτερο εἶναι μας!

Γνωρίζω ὅτι τό θέμα τοῦ ἄρθρου μας δέν ἐξαντλεῖται σέ κάποιες σελίδες, ὅπως, ἐπίσης, γνωρίζω ὅτι ἐθίγησαν χωρίς συστηματική κατάταξη τά γραφόμενα, ἀλλά ζητῶ τήν ἐπιείκεια τῶν ἀναγνωστῶν, διότι δέν ἔγινε ἡ συγγραφή μου μέ τήν ἄνεση τῶν ἀκαδημαϊκῶν συνθηκῶν, ἀλλά μέ τίς συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν σέ μιά μάχη ἐπί τῶν χαρακωμάτων, ὅπου ὁ ἀγώνας ὅλων εἶναι νά περισωθῇ, πρίν εἶναι ἀργά, «τό κινδυνευόμενον». Αὐτό προσπάθησα νά πράξω ὡς ἁπλός στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ μας, καί, μάλιστα, ὡς ἐλεύθερος σκοπευτής!

Ορθόδοξος Τύπος