Να μη διώξουμε ως δαιμονισμένοι τον Άγιο Δημήτριο από τη Θεσσαλονίκη Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

 

Να μη διώξουμε ως δαιμονισμένοι τον Άγιο Δημήτριο από τη Θεσσαλονίκη

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Παραθέτουμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της Ομιλίας του πατρός Νικολάου Μανώλη από το κήρυγμα της Κυριακής και ημέρας εορτης του Πολιούχου Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, ευχόμενοι στους φίλους μας, ψυχική ωφέλεια και την βοήθεια εξ’ ύψους

Αγαπητοί μου αδελφοί είναι μια τραγική φιγούρα σήμερα ο άνθρωπος του Ευαγγελίου, ο οποίος δέχεται την ίαση από τον Χριστό. Μια τραγική φιγούρα διότι είναι ένας άνθρωπος φοβερά ενοχλημένος από τα δαιμόνια. Είναι ένας δαιμονισμένος άνθρωπος. Δεν ξέρω αν έτυχε ποτέ, ο Θεός να επιτρέψει να παραβρεθείτε σε κάποιον εξορκισμό ή να αντιληφθείτε κάτι από έναν άνθρωπο δαιμονισμένο. Είναι πραγματικά η κατάστασή του φρικτή.

Προσωπικά συνέβη κάποτε να παρακολουθήσω έτσι, μερικές φορές εξορκισμούς και να δω σε τι πραγματική κατάσταση δαιμονικής καταλήψεως έχει περιέλθει αυτός ο άνθρωπος. Είναι φοβερό! Είναι φοβερό και μόνο να το σκεφτεί κανείς.

Μ’ αυτή την εικόνα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ότι αυτός ο άνθρωπος είναι γυμνός, ακάθαρτος, ένα θηρίο πραγματικό, βρισκότανε στα κοιμητήρια, κοιμότανε πάνω στους τάφους, δεν τον χωρούσε η γη, έσπαζε τα δεσμά του, δεν τον συγκρατούσε τίποτε, αυτή πραγματικά η εικόνα είναι που μας ανατριχιάζει όταν καταλάβουμε τι μπορεί να κάνει ο διάβολος στον άνθρωπο, βέβαια αν το επιτρέψει ο Θεός. Αλλά ο Θεός, καμιά φορά δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά ο Παντοδύναμος Κύριος, όταν εμείς είμαστε εντελώς απρόσεκτοι.

Πόσο φριχτή πραγματικά αμαρτία είναι να ακούς παππούδες και γιαγιάδες, πατεράδες και μητέρες, να στέλνουν στο διάβολο τα παιδιά τους. Στη σημερινή εποχή, τώρα, στον 21ο αιώνα που οι περισσότεροι κάνουν ότι δεν πιστεύουνε. Τα στέλνουμε στο διάβολο τα παιδιά μας. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα.

Υπάρχουν ιστορίες δαιμονισμένων που ο Θεός επέτρεψε να περάσουν απ’ αυτό το κατώφλι της Κολάσεως και να γίνουν καλά, με κάποια επέμβαση ενός Αγίου και να διηγούνται ότι η αρχή του δαιμονισμού τους ήτανε οι κατάρες των γονιών. Γιατί είναι κατάρα. Λέμε «στον διάβολο να πάει» κάποιος άνθρωπος, το παιδί μας, «να τον πάρει ο κόρακας» λέμε. Και καμιά φορά δήθεν υποκριτικά «απ’ τον Θεό να το βρεις». Είναι κατάρα κι αυτό, έτσι λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Αυτό δεν το κάνουμε, το κάνουμε με εμπάθεια και υποκινείται ο διάβολος.

Κι αν το παιδί αυτό δεν προσέξει, αυτή η ψυχή δεν προσέξει, κι αρχίσει και δίνει δικαιώματα στον διάβολο με τα πάθη του, μπορεί να αλλοτριωθεί εντελώς η ψυχή του. Να γίνει όχι απλώς δαιμονόπληκτος, δαιμονόπληκτοι είμαστε οι περισσότεροι άνθρωποι, μας πλήττει ο διάβολος, εμείς προσπαθούμε να αντιδράσουμε, να μη τον αφήσουμε να καταλάβει την ψυχή μας, αλλά αυτός ο δαιμονισμένος είναι αυτός που ο διάβολος καταλαμβάνει πλήρως την ψυχή του. Καμιά φορά ο Θεός επιτρέπει τέτοιες καταστάσεις.

Μπροστά λοιπόν σε αυτό το φρικτό θέαμα, εμείς πρέπει να σηκώσουμε τα μάτια μας, να αντιδράσουμε και να γνωρίσουμε τη Χάρη του Θεού. Πως ο Θεός ο Κύριός μας, μας δίνει τη Χάρη Του ώστε να πλημμυρίσουμε από αυτήν και να μην επιτρέψουμε σε κανένα δαιμόνιο να έρθει να καταλάβει τη σκέψη μας και την ψυχή μας.

Ο Άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, συζητώντας με τα πνευματικά του παιδιά, άφησε μια παρακαταθήκη σ’ εμάς πώς να αντιμετωπίζουμε τους λογισμούς, πώς να αντιμετωπίζουμε τον διάβολο. Πώς να τον αντιμετωπίζουμε; Μας είπε ότι χρειάζονται πέντε βήματα να γίνουν για να πέσουμε στην αμαρτία.

Ποια είναι αυτά τα πέντε βήματα;

Είναι το πρώτο λέγει, η συζήτηση με τον λογισμό. Αν δηλαδή αρχίζουμε και συζητούμε με τον λογισμό μας, αυτός είναι ένας συζητητής που κάνει διάλογο αιώνες, ο διάβολος με τους ανθρώπους. Στην κουβέντα πάνω έχει καταφέρει να ρίξει, να πείσει, ακόμα και αγίους ανθρώπους. Εμάς θα λυπηθεί;

Αν αρχίσουμε και συζητάμε με τον διάβολο, είναι το πρώτο βήμα πτώσης. Διότι μετά από τον λογισμό και την συζήτηση έρχεται η πάλη. Η πάλη του λογισμού: να το κάνω ή να μη το κάνω; Να πέσω; Να μη πέσω. Να φάω σήμερα που είναι Τετάρτη ή να μη φάω; Να σηκωθώ για να κάνω τον κανόνα μου, την προσευχή μου ή να πέσω να συνεχίσω να κοιμάμαι; Αρχίζει μια πάλη, μια συζήτηση με τον λογισμό. Εκεί ο διάβολος λέγει είναι φοβερός μάστορας και σε καταφέρνει.

Μετά αμέσως από την πάλη έρχεται η συγκατάβαση. Συγκαταβαίνεις δηλαδή λες «ναι, ας το κάνω» και μετά τη συγκατάβαση η πτώση είναι ένα τίποτα.

Όλα λένε ξεκινάνε από τον λογισμό. Να πιάσουμε τον λογισμό. Να έχουμε στο μυαλό μας συνέχεια την ευχή, να βάλουμε τον πύργο ελέγχου, να τον ενεργοποιήσουμε. Είναι το μυαλό μας σαν το αεροδρόμιο «Μακεδονία» χωρίς να έχει πύργο ελέγχου. Προσγειώνονται όλοι οι λογισμοί. Εμείς να βάλουμε την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με». Δεν θα επιτρέψουμε τον διάβολο να κάνει κατάσταση στην ψυχή μας. Αν φυλαγόμαστε, έχουμε νίψη και φυλαγόμαστε από λογισμούς, δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να καταληφθούμε από τις δαιμονικές επιρροές, ούτε καν κατάληψη λογισμού να μην έχουμε, όχι ψυχής.

Οπότε παρακαλώ να σκεφτούμε καλά την ψυχική μας κατάσταση και να λυπηθούμε τον εαυτό μας. Να λυπηθούμε τον εαυτό μας και να τον προσφέρουμε πραγματικά ως δωρεά στον Θεό γιατί επιβουλεύεται ο διάβολος, ως λέων ορυώμενος μας λέγει ο Απόστολος Παύλος, να μας βρει «μπόσικους» και να μας καταπιεί. Ανά πάσα στιγμή.

Ο διάβολος, αυτός είναι ο σκοπός του. Αλλά εμείς να του το γυρίσουμε μπούμερανγκ αυτό και να χρησιμοποιήσουμε τον διάβολο για τη σωτηρία μας. Να χρησιμοποιήσουμε τον διάβολο ώστε να σωθούμε. Αν τον αντιμετωπίσουμε και παλέψουμε μαζί του.

Αδελφοί μου οπωσδήποτε πρέπει να στραφούμε στα όπλα που δίνει η Εκκλησία μας και είναι αήττητα. Τα όπλα αυτά εκτός από τη μυστηριακή ζωή που πρέπει να κάνουμε, την ζωή δηλαδή την ασφαλή, με τα μυστήρια να ασφαλιστούμε, τη συμμετοχή μας στη Θεία Λειτουργία, στην Ιερά Εξομολόγηση και στην Θεία Κοινωνία, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλες τις δωρεές που μας έχει δώσει ο Θεός.

Κυριότερη δωρεά μας λέγει η Αποκάλυψη αλλά και άλλα βιβλία λειτουργικά και αγιογραφικά είναι η εξυπηρέτηση της ψυχής μας σε σχέση με την επικοινωνία της με τους Αγίους. Λέγει κάπου ένας αγιογραφικός ύμνος, ότι εορτή Αγίου, θα σας το πω έτσι, σημαίνει μίμησις Αγίου. Σήμερα επί παραδείγματι εορτάζουμε τη γιορτή του Πολιούχου μας, του Μεγάλου Αγίου μας, του Δημητρίου.

Αν μας επιτρέψει ο Κύριος, μετά την Θεία Λειτουργία, στα κατηχητικά του Ιερού Ναού Προφήτη Ηλία, θα αναφερθούμε σε βάθος σε καταστάσεις δαιμονισμού και λυτρώσεως των ανθρώπων από τον Άγιο Δημήτριο. Υπάρχουν ιστορίες φοβερές γύρω από το πρόσωπό του και πώς εκείνος λύτρωσε τους ανθρώπους από τον δαιμονισμό. Θα σας αναφέρω με την ευκαιρία των τριάντα πέντε χρόνων από την ενθρόνιση του πνευματικού μου πατέρα, π. Αγάθωνος της Ι.Μ.Κωνσταμονίτου, θα σας αναφέρω και διηγήσεις εκείνου, περί της αντιμετωπίσεως του διαβόλου. Πώς αντιμετωπίζουν οι μοναχοί στο κελί τους τον διάβολο. Για να αντλήσουμε χάρη από αυτές τις διηγήσεις.

Τώρα όμως απλά, επιγραμματικά, να πω ότι ο Άγιος Δημήτριος, το πρωτοπαλίκαρο του Χριστού, αυτός ο μεγάλος Άγιος, γι’ αυτό λέγεται και Μεγαλομάρτυς, δεν θα χαριτωνόταν ποτέ αν ήταν ένας δειλός υποταχτικός των δαιμονικών επιρροών και καταβολών. Ήταν αυτός ο φοβερός εχθρός του διαβόλου που νικητής επί του διαβόλου, μπόρεσε και αντιστάθηκε και νίκησε τον διάβολο μόνο με την παρουσία του, με τη σκιά του, με την ευλογία του, που σταύρωνε τους ανθρώπους θεραπευόταν και δυναμωνόταν απέναντι στον πόλεμο με τον διάβολο.

Την Τρίτη, πρώτα ο Θεός, θα εορτάσουμε και την εορτή της Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η κανονική εορτή είναι την 1η Οκτωβρίου. Έτσι τη γιορτάζουν στο Άγιο Όρος. Αλλά η Ελλαδική Εκκλησία, μετέφερε την εορτή της Κυρίας Θεοτόκου, της Αγίας Σκέπης, στην 28η Οκτωβρίου, για να την εορτάσουμε μαζί με την Εθνική Επέτειο.

Διαβάζοντας ιστορίες του πατρός Χαραλάμπους Βασιλοπούλου ή άλλες ιστορίες στρατιωτών, βλέπουμε πως στους ορατούς και αοράτους εχθρούς, η Χάρις της Κυρίας Θεοτόκου και των Αγίων, έμπαιναν μπροστά και έσωζαν τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαία η κατάσταση της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα, που υπάρχουν ιστορίες φοβερές, αγίων ανθρώπων. Βλέπανε τον Άγιο Δημήτριο στα τείχη της Θεσσαλονίκης, να σώζει την πόλη από τους πειρατές. Βλέπανε την Παναγία επίσης στα τείχη της Θεσσαλονίκης. Με τί ενεργοποιούνταν και ο Άγιος Δημήτριος και η Παναγία; Η ενεργοποίησή τους, της Χάριτος δηλαδή και της παρουσίας τους, γινόταν από τους απλούς Θεσσαλονικείς, αγίους ανθρώπους, χριστιανούς, που προστρέχαν στη Χάρη τους. Ενεργοποιούσαν τη χάρη των Αγίων και αντιμετώπιζαν τον διάβολο είτε ορατός ήταν αυτός, είτε αόρατος.

Κι εμείς αδελφοί μου να προφυλαχτούμε κοντά στην Ορθόδοξη Πίστη. Να μη δώσουμε δικαιώματα και δεχόμαστε αιρετικούς. Άκουσα χθες μια φοβερή διήγηση ενός ασκητού στη Συρία, μοναχού, πάνω σε μια βίγλα. Ένας που απορεί κανείς πώς μπορεί να ζει. Από τους αρχαίους ασκητές λες και μεταφέρθηκε στις ημέρες μας. Ζει στη Συρία, μέσα στον πόλεμο, ομολογεί και λέγει το εξής. Θα σας το πω γιατί είναι συγκλονιστικό. Αν παθαίνουμε λέει αυτά που παθαίνουμε στην Συρία, στην Αντιόχεια και σ’ άλλες περιοχές, εν πολλοίς το παθαίνουμε, γιατί η ηγεσία της Εκκλησίας, αναγνώρισε τους μονοφυσίτες ως ορθοδόξους. Το λέγει και ένας ασκητής, άγιος, που πηγαίνουν και θεραπεύονται εκεί πέρα. Είναι ανώνυμος. Προσωπικά με φώτισε ο Θεός και τον γνώρισα μέσω διαφόρων ανθρώπων που βρήκαν ίαση κοντά του. Κι έτσι είναι. Έδωσαν αυτοί οι λαοί οι χριστιανικοί, αναγνώριση στους μονοφυσίτες και τους αναγνώρισαν ως ορθοδόξους. Αυτούς που αφόρισε η Εκκλησία μας, η Δ’ Οικουμενική Σύνοδος και όλοι οι Σύνοδοι μετά, οι σύγχρονοι ιεράρχες, πηγαίνουν και συλλειτουργούν μαζί τους και όταν χειροτονείται κανένας μονοφυσίτης αρχιερεύς, πηγαίνει ο ορθόδοξος και του δίνει μίτρα αρχιερατική και φωνάζει πρώτος αυτός «άξιος»! Φρίκη! Αυτό δε γινόταν ποτέ και γίνεται στις μέρες μας. Κι ο Θεός παραχωρεί.

Ας προσέξουμε εμείς, εδώ στην πόλη μας να μη κάνουμε τέτοιες παραχωρήσεις γιατί ο Θεός μπορεί να πάρει τη Χάρη Του. Το έχει αποδείξει στην ιστορία. Εμείς θέλουμε τον Άγιο Δημήτριο πρωτοπαλίκαρο, να ενεργεί, να μας προστατεύει, να τρέχει. Θέλουμε τις μονές των Αγιορειτών Πατέρων να κάνουν την Παναγία, να κλείνει το γόνυ της το ιερό και να μας βλέπει με παρρησία τους Θεσσαλονικείς. Να δεχόμαστε τη Χάρη της. Όπως σήμερα χιλιάδες κόσμος αυτές τις μέρες προστρέχει στη Χάρη του Αγίου Δημητρίου και της Παναγίας στον περικαλλή ναό του Αγίου Δημητρίου, τον Πολιούχο της πόλης μας. Τρέχουν εκεί να δουν τη Χάρη του, να αντλήσουν από τη Χάρη του.

Αδελφοί μου να μείνουμε πιστοί στην Παράδοση της Εκκλησίας, να μείνουμε Ορθόδοξοι. Έτσι θα αποφύγουμε τις δαιμονικές επιρροές, έτσι θα γλυτώσουν τα παιδιά μας από τον δαιμονισμό της εποχής μας και έτσι θα ενεργοποιούμε συνεχώς τον Άγιο Δημήτριο και τους μεγάλους Αγίους όπως τον Άγιο Παντελεήμονα που βρισκόμαστε, με τις ιάσεις του και τα ιαματικά του θαύματα, και την γλυκιά μας την Παναγία που να έχουμε τη Σκέπη της και να σκεπάζει την Ελλάδα μας και να χαριτώνει την Ελλάδα μας, να μας δίνει πάντοτε την προστασία της

Δεν αξίζει να είμαστε ελεύθεροι και προδότες της Πίστης μας. Παρακαλώ, όλοι μας έχουμε την ευθύνη, ο καθένας από μας, μέσα μας, να ζούμε τον Χριστό. Αν ο καθένας από μας ζει τον Χριστό, μπορεί αυτόν τον Χριστό να τον δωρίσει στις γενεές που έρχονται. Τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν πολλά πράγματα. Εμείς, έχουμε καθήκον είμαστε ενήλικες, σώφρονες, να αντλήσουμε την Χάρη του Θεού και να την διδάξουμε στα παιδιά μας.

Διδάσκεται η Χάρις του Θεού; Ναι, διδάσκεται με τη θυσία της αγάπης μας και της υπομονής της δικιάς μας. Αδελφοί μου να έχουμε τις ευλογίες της Αγίας Εκκλησίας, τη Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τη Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου και τη Χάρη και την μεγάλη δύναμη του Αγίου Δημητρίου. Κάτι, να τον ομοιάσουμε σε κάτι, να ακουμπήσουμε, κάτι να πάρουμε από τον Άγιο Δημήτριο, θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στους εχθρούς και να γνωρίσουμε Παράδεισο και Βασιλεία Ουρανών. Αμήν.

Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr/2014/10/mp3-2014_31.html#more