ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ: Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ Ἡ παρρησία τῶν δικαίων πρός τόν Θεό (4ο) Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ)

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ Ἡ παρρησία τῶν δικαίων πρός τόν Θεό (4ο) Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης (ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ)

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ

Ἡ παρρησία τῶν δικαίων πρός τόν Θεό (4ο)

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

-Γέροντα, στήν πρός Ἀρχαρίους Ἐπιστολή σας γράφετε: "Παρόλο πού καταλαβαίνουν οἱ ἀληθινοί μοναχοί ὅτι αὐτό πού ἀπολαμβάνουν σ' αὐτήν τήν ζωή εἶναι μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου καί ὅτι στόν Παράδειοσ θά εἶναι περισσότερη, ἐν τούτοις ἀπό πολλή ἀγάπη πρός τόν πλησίον τους θέλουν νά ζήσουν ἐπί τῆς γῆς, γιά νά βοηθοῦν τούς ἀνθρώπους μέ τήν προσευχή, νά ἐπεμβαίνη ὁ Θεός καί νά βοηθιέται ὁ κόσμος".

-Γράψε: "Θέλουν νά ζήσουν ἐπί τῆς γῆς, γιά νά συμπάσχουν μέ τούς ἀνθρώπους καί νά τούς βοηθοῦν μέ τήν προσευχή".

-Στήν ἄλλη ζωή Γέροντα, ἕνας σωστός μοναχός πάλι δέν θά βοηθάη μέ τήν προσευχή του τούς ἀνθρώπους;

-Καί στήν ἄλλη ζωή θά βοηθάη μέ τήν προσευχή του, ἀλλά δέν θά ὐποφέρη, ἐνῶ τώρα συμπάσχει δέν περνάει χαρούμενα ἐδῶ, "μέ χαρούμενη τήν ὄψη καί μέ βλέμμα λαμπερό"! Ὅσο ὅμως ὑποφέρει γιά τόν πλησίον του, τόσο ἀνταμείβεται μέ θεία παρηγοριά, καί αὐτό εἶναι κατά κάποιον τρόπο καί ἡ πληροφορία ὅτι βοηθιέται ὁ ἄλλος. Αὐτή ἡ παραδεισένια χαρά εἶναι ἡ θεία ἀνταμοιβή γιά τόν πόνο πού νιώθει γιά τόν ἀδελφό του.

-Δηλαδή, Γέροντα, οἱ Ἅγιοι πού ἐπικαλούμαστε νά μᾶς βοηθήσουν δέν συμπάσχουν μαζί μας;

-Ἐκεῖ δέν ἔχει πόνο, βρέ παιδάκι μου! Στόν Παράδεισο ὑποφέρουν; "Ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος οὐ λύπη οὐ στεναγμός" δέν λέει;

Ὕστερα οἱ Ἅγιοι ἔχουν ὐπ' ὄψιν τους τήν θεία ἀνταμοιβή πού θά λάβουν ὅσοι ἄνθρωποι βασανίζονται σ' αὐτήν τήν ζώη καί αὐτό τούς κάνει νά χαίρωνται. Μά καί ὁ ἴδιος ὁ Θεός πού ἔχει τόση ἀγάπη, τόση εὐσπλαχνία, πῶς ἀντέχει αὐτόν τόν μεγάλο πόνο τῶν ἀνθρώπων; Ἀντέχει, γιατί ἔχει ὑπ' ὄψιν Του τήν θεία ἀνταμοιβή πού τούς περιμένει. Ὅσο δηλαδή βασανίζονται ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι, τόσο τούς ἀποταμιεύει ἐκεῖ οὐράνιο μισθό. Ἐνῶ ἐμεῖς αὐτά δέν τά βλέπουμε καί συμπάσχουμε μέ ὅσους ὑποφέρουν. Γι' αὐτό, ὅταν κάποιος τά βλέπη λίγο αὐτά καί ἔχη ὑπ' ὅψιν του τήν ἀνταμοιβή πού θά λάβουν, δέν ὑποφέρει τόσο πολύ.

-Ὅταν, Γέροντα, παρακολοῦμε τόν Θεό νά βοηθήση κάποιον κεκοιμημένο πού δέν ἔχει ἀνάγκη, πάει χαμένη αὐτή ἡ προσευχή;

-Πῶς νά πάη χαμένη; Ὅταν λέμε "ἀνάπαυσον τόν τάδε" καί αὐτός εἶναι σέ καλή θέση στήν ἄλλη ζωή, δέν παρεξητεῖται ἴσα-ἴσα συγκινεῖται. "Γιά δές, λέει, ἐγώ εἶμαι σέ καλή θέση καί ἐκεῖνοι ἀγωνιοῦν", ὁπότε φιλοτιμιέται καί μᾶς βοηθάει πιό πολύ, πρεσβεύοντας στόν Θεό γιά μᾶς. Ἀλλά ποῦ νά ξέρης σέ τί κατάσταση βρίσκεται ὁ ἄλλος; Φυσιολογικά κάνεις εὐχή πρῶτα γι' αὐτούς πού γνωρίζεις ὅτι μέ τήν ζωή τους λύπησαν τόν Θεό καί εὔχεσαι καί γιά ἄλλες ἀνάλογες περιπτώσεις καί ὕστερα εὔχεσαι καί γιά ὅλους τούς κεκοιμημένους.

(συνέχεια μέ τό 5ο...)