Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑϊΚΩΝ ΕΝ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ! ΜΕΡΟΣ Δ΄: Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΤΟΥ «Το πέρασμα του Θεανθρώπου από τη γήινη ζωή».

Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑϊΚΩΝ 

ΕΝ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ!

ΜΕΡΟΣ Δ΄:

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΤΟΥ

«Το πέρασμα του Θεανθρώπου 

από τη γήινη ζωή».

 

 

Πάπυρος ἀπό τό Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ http://kaiomenivatos.blogspot.gr/

 

Διαβάστε τό Α΄ Μέρος ἐδῶ:

Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑϊΚΩΝ ΕΝ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ! «ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ…» «Σημείον αντιλεγόμενον», η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού! ΜΕΡΟΣ Α΄: ΟΧΙ! ΣΤΟ ΚΑΚΟ ΘΥΜΟ.

 

Τό Β΄ Μέρος ἐδῶ:

Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑϊΚΩΝ ΕΝ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ! «ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ…» «Σημείον αντιλεγόμενον» η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού! ΜΕΡΟΣ B΄: ΤΑ ΕΘΝΗ,ΟΙ ΛΑΟΙ, ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ, ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ. ΚΙΝΔΥΝΟΣ!

 

 

Ένα δύσκολο μάθημα για πολλούς είναι η «Μετοχή μας(των λαϊκών) στα δρώμενα της Εκκλησίας». Σίγουρα, τις αποφάσεις της Συνόδου τις καθορίζουμε όλοι μαζί οι πιστοί, όπου και εάν βρισκόμαστε στην διάσταση του χώρου, του τόπου, και του τρόπου… γιατί εν Πνεύματι είμεθα ούλοι (τροπικά) «απές συν Σύνοδον»! Απόδειξη! Όλοι όσοι είναι ενωμένοι με την Εκκλησία του Χριστού ,Ορθόδοξα και Ορθρότροπα, είναι αδύνατο να μην τους ακούει ο Πανταχού Παρών Θεός και τα πάντα πληρών, και να μην εκπληρώνει, να μην προσλαμβάνει και έτσι να μην μεταφέρει την εν αγωνία ‘’γλώσσα’’ μας στα ώτα των Αγίων Επισκόπων μας που είναι «απές», μέσα δηλαδή στην αυλή της Ανορθόδοξης Ορθόδοξης Ακαδημίας, στην Κρήτη. ( Αλήθεια  τι σημαίνει «Περαστής» και ποιος είναι;)

Πέρασμα είναι και η ζωή, αλλά μόνο μαζί με τον Χριστώ! «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν πάει κοντά στον Πατέρα εκτός αν περάσει από μένα” (Ιωάν. 14,6).

Η λέξη ‟Πάσχα” ,σημαίνει ‟Πέρασμα”. «Το χριστιανικό Πάσχα κατάγεται από το εβραϊκό. Οι Εβραίοι το Πάσχα γιόρταζαν την έξοδό τους από την Αίγυπτο. Η λέξη ‟Πάσχα” στ’ αραμαϊκά, σημαίνει ‟Πέρασμα”…Οι Χριστιανοί πήραν το Πάσχα από τους Εβραίους, αλλά του έδωσαν καινούργιο περιεχόμενο. Με το Πάσχα γιορτάζουμε το πέρασμα του Θεανθρώπου από τη γήινη ζωή, το μαρτυρικό θάνατο και την ένδοξη Του Ανάσταση»(Βικιπαίδεια). 

«Οι της οδού», «Οι περαστικοί από αυτόν τον κόσμο»!Αγαπητοί αδελφοί , πριν από την εβραϊκή εορτή του Πάσχα, «ξέροντας ο Ιησούς ότι ήρθε η ώρα του να φύγει από τον κόσμο τούτο και να πάει προς τον Πατέρα, αγάπησε τους δικούς του που ήταν στον κόσμο και ολοκληρωτικά τους αγάπησε». (Ιωάν. 13,1) Στις έσχατες μέρες που ζούμε είναι ανάγκη να προετοιμαστούμε κατάλληλα για την αντιμετώπιση ενός ακόμη εχθρού της Αλήθειας, που απειλεί τα «άπειρα έθνη» αλλά και τους ‘’οικείους’’  μας. Απειλείται βεβαίως όλος ο ‘’άπειρος’’ κόσμος ,τα έθνη, οι γλώσσες, οι βασιλείς…(που δεν  καταλαβαίνουν…λόγω ότι δεν γνωρίζουν το Άγιον Πνεύμα), αλλά κυρίως απειλούνται οι αγαπημένοι μας’  τα παιδιά μας(οι μαθητές μας), οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι συμπολίτες μας, οι άρχοντές μας, όλοι δηλαδή οι γεγραμμένοι στο βιβλίο της Εκκλησίας μας. 

Ο ευλογημένος αναίμακτος πόλεμος της αληθινής αγάπης!

Την Κυριακή της Πεντηκοστής γιορτάζουμε την συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει: <<Δύο εχθροί όταν συμφιλιώνονται στέλνουν δώρα ο ένας στον άλλο. Η ανταλλαγή των δώρων είναι βεβαίωση της συμφιλιώσεώς τους>>. Με το παράδειγμα αυτό ο ιερός Πατήρ εκφράζει την βεβαιότητα της Εκκλησίας μας για το «ότι σβήστηκε η αμαρτία μας και συμφιλιώθηκε ο Θεός μαζί μας».Ο Αρχ. Ιερεμίας Φούντας τονίζει: <<Εμείς  οι άνθρωποι με την Ανάληψη του Χριστού στείλαμε δώρο στον ουρανό, στον ουράνιο Πατέρα, την ανθρώπινη φύση μας΄ γιατί ο Χριστός αναλήφθηκε στους ουρανούς με το ανθρώπινο σώμα, το σώμα που έλαβε από ‘μας τους ανθρώπους, από «τα καθαρώτατα αίματα της αγίας Θεοτόκου», όπως λέγει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός>>.

Ο μαθητής της Αγάπης, ο Ιωάννης γράφει: «Και ο δράκος έχει σταθεί μπροστά στη γυναίκα που μέλλει να γεννήσει, για να καταφάει το τέκνο της όταν το γεννήσει. 5 Και γέννησε γιο, παιδί αρσενικό, ο οποίος μέλλει να ποιμαίνει όλα τα έθνη με ράβδο σιδερένια. Και αρπάχτηκε το τέκνο της προς το Θεό και προς το θρόνο του. 6 Και τότε η γυναίκα έφυγε στην έρημο όπου έχει εκεί τόπο ετοιμασμένο από το θεό, για να την τρέφουν εκεί χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες. 7 Και έγινε πόλεμος στον ουρανό, ο Μιχαήλ και οι άγγελοί του ήρθαν να πολεμήσουν με το δράκο. Και ο δράκος πολέμησε και οι άγγελοί του, 8 αλλά δεν υπερίσχυσε ούτε τόπος βρέθηκε γι’ αυτούς πια στον ουρανό. 9 Και ρίχτηκε ο δράκος ο μεγάλος, ο όφης ο αρχαίος, που καλείται Διάβολος και ο Σατανάς, αυτός που πλανά την οικουμένη όλη, ρίχτηκε στη γη και οι άγγελοί του ρίχτηκαν μαζί του. 10 Και άκουσα φωνή μεγάλη στον ουρανό να λέει: «Τώρα έγινε η σωτηρία και η δύναμη και η βασιλεία του Θεού μας και η εξουσία του Χριστού του, γιατί ρίχτηκε ο κατήγορος των αδελφών μας, που τους κατηγορεί μπροστά στο Θεό μας ημέρα και νύχτα. 11 Και αυτοί τον νίκησαν χάρη στο αίμα του Αρνίου και χάρη στο λόγο της μαρτυρίας τους, και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι το θάνατο. 12 Γι’ αυτό ας ευφραίνεστε ουρανοί και όσοι σ’ αυτούς κατασκηνώνετε. Αλίμονο στη γη και στη θάλασσα, γιατί κατέβηκε ο Διάβολος προς εσάς έχοντας θυμό μεγάλο, επειδή ξέρει ότι λίγο καιρό έχει».(Αποκ. Κεφ. 12) 

«Και ήταν τότε μόλις δεκαπέντε ετών». Λίγο πριν τον μεγάλο κίνδυνο να χωριστούμε από της συγγενείας μας, λόγω ‘’σχίσματος», ας προσευχηθούμε  στον Άγιο της ημέρας, κυρίως για του μικρούς μας μαθητές, ψάλλοντες το Απολυτίκιον του Αγίου Νεομάρτυρα Νικήτα, από τη Νίσυρο [Xίος - 21.6.1732]. [Ήχος δ΄]: «Ακαταγώνιστος όφθεις Αθλοφόρε, των εκ της Άγαρ μηχανάς ετροπώσω, και εναθλήσας ένδοξε στεῤῥότατα, ξίφος κατεπάλαισας, δυσμενών αοράτων, όθεν το διάδημα, ανεπλέξω της νίκης, υπὲρ ημών ικέτευε Χριστὸν, νέε Νικήτα των πίστει τιμώντων σε». ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ: «Ο άγιος γεννήθηκε στο Μανδράκι της Νισύρου των Δωδεκανήσων το 1716 από πλούσιους γονείς. Ο πατέρας του ήταν ένας από τους δημογέροντες του νησιού… ζητούσε εξηγήσεις γιατί τον κορόιδευαν και τον έλεγαν άπιστο. Παρόλο που η μητέρα του προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, εκείνος επέμενε και τελικά αναγκάστηκε (η μητέρα) να του αποκαλύψει την αλήθεια και ποιό ήταν το χριστιανικό του όνομα…Οι πατέρες δίσταζαν να του δώσουν ευλογία (να μαρτυρήσει) λόγω της ηλικίας του, μιας και ήταν τότε μόλις δεκαπέντε ετών. Φοβούνταν μήπως δεν αντέξει τα βασανιστήρια και επιστρέψει πάλι στην πλάνη. Εξάλλου θα μπορούσε ζώντας χριστιανικά να σωθεί… Τελικά αποφάσισαν να κάνουν μια παράκληση στην Παναγία και να τον αφήσουν… Την ώρα εκείνη πέρασε ένας γνωστός του ιερέας, ο παπα Δανιήλ, και τον χαιρέτησε ονομάζοντάς τον “Μεχμέτ” και τον ρώτησε γιατί είχε συλληφθεί. Όταν άκουσε για το χαράτσι απόρησε λέγοντας: “Καινούργιο είν’ αυτό, να πληρώνουν και οι Τούρκοι χαράτσι;” Ο Άγιος του απάντησε: “Τι λες άνθρωπέ μου, κάνεις λάθος, εγώ είμαι χριστιανός και ονομάζομαι Νικήτας”… Όταν οι βασανιστές του κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κάμψουν το φρόνημά του, τον έβγαλαν και τον παρέδωσαν στο έξαλλο πλήθος που τον άρπαξε ως πρόβατο επί σφαγή… Του έλεγαν συνέχεια να τουρκέψει και εκείνος έλεγε: “Χριστιανός είμαι, Νικήτας ονομάζομαι και Νικήτας θέλω να πεθάνω!”… οι πατέρες από το Ιβηρίτικο και Αγιοταφίτικο μετόχι που παρακολουθούσαν τον αγώνα του αγίου προσεύχονταν μήπως δειλιάσει. Κι εκείνος ο γενναίος αθλητής του Χριστού έλεγε: “Γιατί αργοπορείτε και δεν με θανατώνετε να πάω στην αιώνια ζωή ν’ απολαύσω τη μακαριότητα του Παραδείσου”;… Ο άγιος δεν είχε ακόμη συμπληρώσει ούτε τα δεκαέξι χρόνια στην επίγεια ζωή του!» ! (Από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο)

Αδελφοί μου ,οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης είναι’ «Πεπεισμένοι ότι ο Θεός στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού εκπλήρωσε όλες τις προφητείες και τις ελπίδες της μακράς ιστορίας του λαού Ισραήλ. Η πίστη ότι μια νέα και οριστική έξοδος εκπληρώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού διατρέχει σχεδόν όλη την Κ. Διαθήκη». Η κακία του κόσμου, προς την «Μίαν αγίαν καθολική και αποστολική Εκκλησία» μας, ας γίνει η καλή αφορμή  για να βάλουμε εναντίων του μόνου «Ανθρωποκτόνου».

Αδελφοί μου ας δεχτούμε αυτό το ‘’δώρο’’ που και στις μέρες μας, δίνεται από τον Ουρανό στα χέρια μας. Μπορούμε όλοι μαζί να νικήσουμε αυτόν τον «Καινοφανή Θεό» της νέας αταξίας. Να νικήσουμε την παρουσία του, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το κίνημα της Ανταρσίας της Εποχής μας, την Πανθρησκείας, όσο και αν φαίνεται δύσκολο! Στον Ιερό αυτό αγώνα των Χριστιανών, στο πλευρό τους, συμφέρει να σταθούν όλα τα «άπειρα « έθνη, καθώς και οι «άπειροι βασιλείς». Το ‘’κακό’’ των ημερών μας, και τα μικρά παιδιά του Χριστού, είναι σε θέση να το αντιπαλέψουν, και μόνο με το «Πιστεύω…»!

Ο μαθητής της Αγάπης, ο Ιωάννης πάλι γράφει «1 Καθένας που πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός έχει γεννηθεί από το Θεό, και καθένας που αγαπά τον γεννήτορα αγαπά και τον γεννημένο από αυτόν. 

2 Με αυτό γνωρίζουμε ότι αγαπούμε τα τέκνα του Θεού: όταν αγαπούμε το Θεό και κάνουμε τις εντολές του. 3 Γιατί αυτή είναι η αγάπη προς το Θεό: το να τηρούμε τις εντολές του. Και οι εντολές του δεν είναι βαριές, 

4 γιατί καθετί που έχει γεννηθεί από το Θεό νικά τον κόσμο. Και αυτή είναι η νίκη που νίκησε τον κόσμο: η πίστη μας. 5 Ποιος, λοιπόν, είναι αυτός που νικά τον κόσμο παρά μόνο εκείνος που πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού;» (Επιστ. Ιωάν. Α΄, Κεφ. 5)

Οι αιώνιοι σύμβουλοι, μαζί μας.« Να καθήσετε από πέντε, δέκα, να συνομιλήτε αυτά τα θεία νοήματα»!!! !(Άγιος Κοσμάς), διαφορετικά «Ιστό αράχνης υφαίνουμε, ένα λεπτὸ καλάμι θα μας διαλύσῃ.»!!!(π. Αυγουστίνος Καντιώτης)

-Τρεις συμμαθητές, από τα μικρά τους χρόνια, συναντήθηκαν την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, μετά την Θεία Λειτουργία , έξω από ένα μικρό Εκκλησάκι του δρόμου(του Αγίου Δημητρίου). Ο Ιορδάνης, που δεν γνώριζε πολλά για την μεγάλη Σύνοδο, είπε με την σειρά του’ ένας φίλος που βγήκε από το Άγιον Όρος μου είπε, αυτό που άκουσε από έναν γέροντα, που σε διαβάζει σαν ακτινογραφία’ «Μετανοήστε γρήγορα…».

 

Ο κ. Αθανάσιος  πάλι είπε: <<Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν πολύ βαθιά μέσα τους την πίστη ότι είναι περαστικοί από αυτόν τον κόσμο και προχωρούν με γοργά βήματα προς τη στιγμή που ο κόσμος αυτός θα παρέλθει και να ζήσουν τον Καινούργιο. Για το λόγο αυτό αποκαλούσαν τους εαυτό τους «οι της οδού», δηλαδή αυτοί που βαδίζουν το δρόμο. Αυτήν την πεποίθηση που έχει λείψει από εμάς σήμερα έρχεται να μας θυμίσει το Πάσχα. Η εβραϊκή λέξη «πεσάχ», από την οποία προέρχεται η λέξη Πάσχα, έχει μία σαφή σημασία κίνησης. Σημαίνει «περνώ», «προσπερνώ», «κινούμαι»>>. (ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ Δρ. ΘΕΟΛΟΓΟΣ) .(Ας προσπεράσουμε λοιπόν και αυτό το κίνημα, με τη βοήθεια της Θεοτόκου)  

Τέλος είναι καλό αδελφοί μου να δώσουμε και πάλι στις μέρες μας, λίγη παρηγοριά σ΄ αυτούς που τόσους αιώνες κράτησαν! Ο κύρος Αυγουστίνος Καντιώτης λέει πως «όταν ένας είναι αποφασισμένος να πεθάνει για τον Χριστό τότε η νίκη είναι βεβαία». Πράγματι τότε ένας υιός  ‘’Ισραήλ’’ μπορεί (να διώξει χιλίους και πλέον εχθρούς ή καλύτερα να πωματίσει) να κλείσει τα ‘’χείλι’’ αυτών που λαλούν την γλώσσα του ψεύδους… και δύο μαζί να ‘’τρέψουν’’ και να εκτρέψουν το  καινοφανή ποταμοθεό της πανθρησκείας! (Αλλά από εδώ και πέρα προσευχή και μετάνοια.)

Ο μαθητής της Αγάπης έκραξε: «Η υπομονή των αγίων…»

<<12 Εδώ είναι η υπομονή των αγίων, εκείνων που τηρούν τις εντολές του Θεού και την πίστη προς τον Ιησού». 

13 Και άκουσα φωνή από τον ουρανό να λέει: «Γράψε: “Μακάριοι οι νεκροί που πεθαίνουν με τον Κύριο από τώρα”». «Ναι», λέει το Πνεύμα, «για να αναπαυτούν από τους κόπους τους, γιατί τα έργα τους ακολουθούν μαζί τους»>>.(Αποκ. Κεφ. 8) 

 

Και ο μαθητής του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο π. Αυγουστίνος είπε «Ας ρωτήσουμε..». (Η ‘’Κρήτη’’ ακούει;)

«Αδελφοὶ Έλληνες! Με πόνο ψυχής και δάκρυα σας προσφωνώ κατά τη θλιβερή αυτή επέτειο. Ας βάλουμε το χέρι στην καρδιά κι ας ρωτήσουμε καθένας τον εαυτό του κι ο ένας τον άλλο· Ζη μέσα μας ἡ ορθή πίστι, η ανυπόκριτη αγάπη στον Κύριο και τον πλησίον;»

« Στη σημερινή εποχή, αδελφοί μου, υπάρχουν δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις· ἡ μία λατρεύει την ύλη, η άλλη –εμείς– λατρεύουμε το Πνεύμα το άγιο. Αυτοὶ λένε, εκ της ύλης το πνεύμα· εμείς λέμε, εκ του Πνεύματος η ύλη. Τελικώς θα νικήσῃ το Πνεύμα το άγιο….τα γράφει ἡ επιστολή. Χορτάσαμε, αηδιάσαμε. Η ζωή έτσι δεν έχει νόημα, και αυτοκτονούμε…
Ὦ πατέρες και μητέρες, δεν είνε έτσι ἡ ζωή. Ζωή ίσον καθήκον, θυσία! Μόνο όποιος αγωνίζεται και θυσιάζεται για μια ιδέα, για ένα ιδα­νικό, αυτός ζη, οι άλλοι αυτοκτονούν.

Ποιά είνε παρακαλώ η ιδέα σου, ποιό το ιδανικό σου; σπίτι, αυτοκίνητο, λεφτά…; Μικρὲς ιδέες. Υπάρχουν ιδέες μεγάλες που  γέννησε ο ουρανός και απεκάλυψε το πανάγιο Πνεύμα.
Εμάς το έθνος μας έζησε με μεγάλες ιδέες. Ας παρακαλέσουμε σήμερα το Θεό, να έρθῃ Πνεύμα άγιο στα σπίτια, στα σχολεία, στα δικαστήρια, στο στρατό, στη βουλή, στους άρ­χοντες και στο λαό, σε πλουσίους και φτωχούς. Ας έρθῃ πάλι το Πνεύμα το άγιο, να μας καθαρίσῃ, να μας αγιάσῃ, να μας ζωοποιήσῃ, να γίνουμε υπάρξεις πνευματικές, αντάξιοι αγί­ων προγόνων, να συνεχίσουμε την ιστορία του μικρού αλλά ενδόξου τούτου έθνους· αμήν».[(†) επίσκοπος Αυγουστίνος]

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Σεραφείμ Ρόουζ: Προς «φοιτητές».

«Ο ευλογημένος αναίμακτος πόλεμος της αληθινής αγάπης»!

«Το Μάιο του 1981, μόλις ένα χρόνο πριν αναπαυθεί, ο π. Σεραφείμ Ρόουζ προσεκλήθη να δώσει μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στη Σάντα Κρουζ. Το ακροατήριό του θα αποτελείτο από φοιτητές ενός τμήματος συγκριτικής των θρησκειών, που λεγόταν «Θρησκείες του κόσμου στις Ηνωμένες Πολιτείες».Η Σάντα Κρουζ ήταν ένα κέντρο της πνευματικής αναζήτησης που είχε εξαπλωθεί σ’ όλο το έθνος, και έφτασε στο αποκορύφωμά της στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Ίχνη της κίνησης αυτής συνέχισαν να υπάρχουν και στη διάρκεια του ’80. Οι νέοι που είχαν έρθει να ακούσουν την ομιλία του π. Σεραφείμ είχαν ταξιδέψει σε μια μεγάλη ποικιλία πνευματικών μονοπατιών. Εκείνη την εποχή ήταν δημοφιλείς στη Σάντα Κρουζ διάφοροι γκουρού που υπόσχονταν φώτιση ή θάμπωναν τους ανθρώπους με θαύματα: ο Ραζνίς, ο Μουκτανάντα, ο Σρι Τσινμόυ και πολυάριθμοι άλλοι που είχαν επιτύχει μια προσωρινή φήμη. Πολλοί αναζητητές στο Πανεπιστήμιο παρέκαμπταν τις πνευματικές πειθαρχίες που δίδασκαν οι γκουρού και ζητούσαν απ' ευθείας θρησκευτικές εμπειρίες μέσω των παραισθησιογόνων ναρκωτικών. Άλλοι πάλι, ανικανοποίητοι από την πνευματική φτώχεια της Δυτικής κουλτούρας, ζητούσαν την υψηλότερη πνευματικότητα στον θιβετιανό και στον Ζεν Βουδδισμό, ή σε δυτικοποιημένες μορφές του σαμανισμού των Ινδιάνων της Αμερικής. Τελικά απέμεναν και εκείνοι που επιθυμούσαν ν’ αναζητήσουν την αλήθεια στη χριστιανική κληρονομιά τους.»

Το διαφορετικό και μοναδικό είναι’ μόνο το «Πιστεύω...» «Ο π. Σεραφείμ στάθηκε μπροστά σε όλες αυτές τις βαθμίδες πνευματικών ρευμάτων έχοντας να πει κάτι διαφορετικό, κάτι που στους περισσότερους ακροατές του δεν είχε εκτεθεί ποτέ πριν. Εκπροσωπούσε το Χριστιανισμό, την παράδοση που (σχεδόν ασυναίσθητα) επηρέαζε όλη τη Δυτική κουλτούρα, και ακόμα περισσότερο ο Χριστιανισμός του δεν ήταν ο αναιμικός, υπερφίαλος αμερικανικός, τον οποίο τόσοι πολλοί αναζητητές είχαν αφήσει πίσω για να ψάξουν κάπου αλλού. Αντλούσε τη δική του εμπειρία από την πλήρη αποκάλυψη της αλήθειας του Χριστού, που είχε καταγραφεί από θεοφώτιστους διδασκάλους τους περασμένους 20 αιώνες. Ήξερε ότι ο Χριστιανισμός είχε βγάλει κακό όνομα στη Δύση’ κι όμως πόσοι έντιμοι αναζητητές…» (Στον 21^ο τι γίνεται;)

 

Είναι η πνευματική ζωή απόλαυση ή ένα είδος πεδίου μάχης;

«Ένας από τους σκοπούς του π. Σεραφείμ σ’ αυτή την ομιλία ήταν να δείξει στους φοιτητές ότι η πνευματική ζωή δεν ήταν απλώς μια απόλαυση, αλλά μάλλον ένα είδος πεδίου μάχης όπου η ψυχή εξαγνίζεται μέσω του πόνου. Για πολλούς από τους φοιτητές αυτό ήταν μια καινοφανής ιδέα γιατί ποιος από τις θρησκευτικές «μορφές» των μοντέρνων καιρών, που ήθελαν να κερδίσουν δημοτικότητα και ακολούθους, θα καλούσε τους ανθρώπους σ’ ένα δρόμο ακατάπαυστης ταλαιπωρίας και πάλης; Πάντως τέτοιος ήταν ο δρόμος που πήρε ο ίδιος ο Χριστός, και αυτόν προέτρεψε τους ανθρώπους ν’ ακολουθήσουν»(Δρόμος ακατάπαυστης ταλαιπωρίας και πάλης!)

 

Η έρευνα για την αλήθεια: «θέμα ζωής και θανάτου» ή «περιέργειας»;

«Δυστυχώς, κρίνοντας από τις ερωτήσεις που του έθεσαν μετά τη διάλεξη, η πλειονότητα των φοιτητών έμοιαζε να έχει «χάσει το στόχο». Εκείνος είχε μιλήσει για τη στοιχειώδη αλήθεια της χριστιανικής ζωής, για το τι σημαίνει να μεταστρέφεται και να μεταμορφώνεται η καρδιά ενός ανθρώπου από το Χριστό. Είχε αποκαλέσει την έρευνα για την αλήθεια «θέμα ζωής και θανάτου». Σε αντίθεση με αυτή την επείγουσα ανάγκη, πολλές από τις ερωτήσεις που του έγιναν φαίνεται να κινούνταν από κάτι λίγο περισσότερο από μάταιη περιέργεια. Τον ρώτησαν τι νομίζει για τα ποικίλα «σώματα του Χριστού», για το που πίστευε ότι υπάρχει Άγιο Πνεύμα και που όχι, για τις «χίλιες και μια μικρές διαφορές» μεταξύ της Ορθοδοξίας και του Ρωμαιοκαθολικισμού κ.τ.λ. – λες και αυτοί που έθεταν τις ερωτήσεις προσπαθούσαν μάλλον να «κατηγοριοποιήσουν» αυτά που είπε, παρά να αφεθούν ώστε να συγκινηθούν από αυτά. Αυτό που εμπνέει είναι το ότι, ακόμα κι όταν αναγκάστηκε να απαντήσει σ’ αυτές τις ερωτήσεις, συνέχισε να λέει την αλήθεια με αγάπη……»

 

ΜΕ ΤΙΜΗ. 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Β. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ, ΠΤΟΛΕΜΑϊΔΑ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016, (+Αγίου Νεομάρτυρα Νικήτα)