Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος: ἡ πνευματική κρίση, αἴτια, ἀποτελέσματα

Ἡ πνευματική κρίση- αἴτια- ἀποτελέσματα

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

Ὁμιλία κατά τήν ἀγρυπνία πρός τιμήν τῶν Φθιωτῶν Ἁγίων εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικό Ναό Λαμίας 19-03-2011

Μπροστά στίς σοβαρότατες, τραγικές καί πρωτόγνωρες δυσχέρειες τῆς ἐποχῆς πού ζοῦμε, τρεῖς λύσεις εὑρίσκονται ἐνώπιόν μας.

Ἡ μία λύση εἶναι νά κλείσουμε τά μάτια καί νά ποῦμε ὅτι δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα. Νά γίνουμε στρουθοκάμηλοι. Ἀλλά ἡ λύση αὐτή, μοιάζει μέ τό νά ἐπιχειρήσης, τήν θεραπεία τοῦ πυρετοῦ, σπάζοντας τό θερμόμετρο.

Ἡ ἄλλη λύση εἶναι, νά συμμορφωθοῦμε μέ τόν αἰῶνα τοῦτον. Νά γίνουμε ὄρνιθες. Δηλαδή, ἄς μοῦ ἐπιτραπῆ ἡ ἔκφραση –κοινῶς- ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΤΤΑ. Ὅταν ὅμως, εἶσαι ἀετός, δέν μπορεῖς νά πῆς: «Θά κόψω τά φτερά μου, καί θά γίνω ἑρπετό, γιά νά ζῶ κι ἐγώ, ὅπως ζοῦν τά ἑρπετά». Ἀλλά ὁ μαδημένος ἀετός, ὁ ἀετός χωρίς φτερά, δέν εἶναι κἄν ἀετός, εἶναι μελλοθάνατος.

Μένει μία τρίτη λύση, ἡ χριστιανική ἀντίσταση. «Ἀντιστῆναι τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ» λέγει ὁ Ἀπόστολος (Ἐφεσ. στ΄ 13). Τό ''ὄχι'', εἶναι μία πολύ μικρή λέξη. Ἔρχονται ὅμως στιγμές, πού ἀπαιτεῖται γιγάντιο χριστιανικό ἀνάστημα, γιά νά τήν προφέρης.

Μέ τήν βόήθεια τοῦ Θεοῦ, ἄς ἀποκτήσουμε ὅλοι αὐτό τό γιγάντιο ἀνάστημα, μέ προσευχή, μέ μετάνοια, μέ ἀντίσταση, πού θά ἔχει διάκριση, χωρίς ἀκρότητες καί φανατισμούς, μέ ὀρθή πίστη καί πειθώ, νά μήν δεχθοῦμε καί νά ποῦμε ΟΧΙ σ’ ἐκεῖνα πού θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλλουν!

Ποῦ φθάσαμε!..... Νά διεκδικοῦμε τά δεδομένα, τά προφανῆ, νά διεκδικοῦμε τά κεκτημένα!

Ὅσο βαρύ φορτίο κι ἄν προσπαθήσουν νά μᾶς φορτώσουν, νά μήν γονατίσουμε, ἁπλῶς νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά γερές πλάτες. Καί γερές πλάτες ἔχουμε, ὅταν ἔχουμε μέσα μας τόν Χριστό, ὅταν ζοῦμε κατά Θεόν.

 

Ὁ Χριστός μέ τήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση Του ἔθεσε τήν Ἐκκλησία μέσα στόν κόσμο. Ὁ Σατανᾶς ἐφρύαξε καί ἀγωνίζεται νά θέση τόν κόσμο, τήν ἐκκοσμίκευση, μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἐπιπλέον δέ, τώρα θέλει νά διώξη καί τούς ἐναπομείναντας πιστούς ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία ἱδρύθηκε μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσή Του θά συνεχίση τήν πορεία Της μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ὅπου ἐκεῖ ἀνήκει τό πραγματικό καί ὁριστικό εἶναι τῆς Ἐκκλησίας Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία οὐσιαστικά εἶναι ΕΙΚΩΝ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ. Καί πρέπει ὁ καθένας μας νά ἀναζωγραφῆ τά ὑστερήματα τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ, καί νά σηκώνη καί νά ἀντιμετωπίζη τούς σταυρούς, ἀπ’ ὅπου κι ἄν προέρχωνται.  Εἴτε εἶναι προσωπικοί, εἴτε ἀπό τόν Σατανᾶ, εἴτε ἀπό τόν κόσμο.

 "Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν 

καί ἀράτω τόν Σταυρόν καί ἀκολουθείτω μοι" 

( Μάρκ. η, 34 )

Ἡ πολιτική σημερινή ἀνθρωπίνη δικαιοσύνη μοιάζει μέ τήν ἀράχνη, πού μέ τόν ἱστό της (τούς νόμους της δηλαδή), μπορεῖ νά πιάνη τά μικρά ζωΰφια, τά κουνουπάκια καί τίς μυγοῦλες καί νά τά καταβροχθίζη. Ἀδυνατεῖ ὅμως νά συλλάβη τά μεγάλα θηρία τοῦ δάσους (δηλαδή τοῦ ΚΡΑΤΟΥΣ) τίς ΑΡΚΟΥΔΕΣ καί τά ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ, πού τήν ἀγνοοῦν –τήν περιφρονοῦν καί τήν ξεσκίζουν!...Καί μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ἔχουν τό θράσος νά ξεφωνίζουν: «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ», γιά νά καλύψουν τόν παράνομο, ἐξωφρενικό πλοῦτο, τά καμουφλαρισμένα συμφέροντά τους καί γιά νά προχωρήσουν στά διαβολο-κατευθυνόμενα σχέδιά τους.

Οἱ ἄνθρωποι σήμερα ζοῦν σάν νά πρόκειται νά μήν πεθαίνουν καί πεθαίνουν σάν νά μήν ἔχουν προλάβει νά ζήσουν.

Καί νομίζουν ὅλοι αὐτοί πού ζοῦν μέσα στήν κρυμμένη σατανική χλιδή ὅτι κοιμοῦνται ἥσυχα. Ἡ στιγμή τῆς πραγματικῆς ἡσυχίας, δέν εἶναι ἐκείνη πού κοιμόμαστε, ἀλλά ἐκείνη πού κοιμᾶται ἥσυχη ἡ συνείδησί μας.

ΟΥΑΙ! ΣΤΟΥΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ!...

Ἄνθρωποι μικροί, χωρίς Χριστό, χωρίς ἀξίες καί ἠθικό ἀνάστημα, πού κατάφεραν, ἀνέντιμα, νά ἀναρριχηθοῦν σέ μεγάλα κοσμικά ἀξιώματα. Τό μόνο πού πέτυχαν ἤ θά πετύχουν εἶναι ὅ,τι καί ὁ νᾶνος πού ἔκλεψε καί φόρεσε στολή γίγαντα –ΤΗΝ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ.

Ὁ κόσμος εἶναι σήμερα τόσο διεφθαρμένος, ὥστε ὑπάρχει ἕνα ἐπάγγελμα, πού μπορεῖ νά δοξάση ὅποιον τό ἐξασκήσει, γιατί λίγοι τό ξέρουν. Τό ἐπάγγελμα αὐτό εἶναι ἡ τιμιότητα.

Μέ θλίψη καί πόνο λέγω, ἀγαπτοί μου ἀδελφοί: Ποῦ φθάσαμε!....

Ἔλεγε ὁ Διογένης: «Μέ τό φανάρι ψάχνω νά βρῶ ἄνθρωπο».

Φοβᾶμαι καί λυπᾶμαι, μήπως στόν καιρό πού ζοῦμε, πρέπει νά λέμε, πρίν ζητήσεις τόν ἄνθρωπο, ψάξε γιά τό φανάρι.

Τόν ἄνθρωπο, λέει ὁ Ἀριστοτέλης, τόν ξεχωρίζουν ἀπό τό ζῶον, δύο πράγματα, «ὁ γέλως καί ἡ αἰδώς», δηλαδή τό γέλιο καί ἡ ντροπή. Τό ζῶον δέν γελάει ποτέ, καί δέν ντρέπεται γιά τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, πού δέν γελάει ποτέ, ρέπει πρός τήν ψυχοπάθεια ὅπως αὐτοί πού γελᾶνε χωρίς λόγο... Κοιτάξτε γύρω σας. Στήν κοινωνία πού ζοῦμε. Βλέπετε συχνά ὑγιῆ χαμόγελα; Πολύ σπάνιο.

Ὅπου δέν ὑπάρχει Χριστός -ὑπάρχει ψυχίατρος.  Καί ἐκεῖνος πού δέν ντρέπεται γιά τίποτε, ρέπει πρός τήν ἀποκτήνωση.  Καί ζοῦμε στήν ἐποχή πού δέν ὑπάρχει ντροπή. Πατᾶμε ἐπί πτωμάτων καί αὐτό εἶναι τραγικό καί κτηνῶδες. Ἐάν δέν συμμορφωθοῦμε, τά ἀποτελέσματα θά εἶναι ὀλέθρια.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΘΕΟΙ καί αὐτό μᾶς ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Στήν Ἀμερική, στόν τεράστιο ζωολογικό κῆπο τῆς Νέα Ὑόρκης, ὅπου ἐκτίθενται ὅλα τά θηρία τῆς γῆς, ὑπάρχει μία μικρή σπηλιά μέ τήν ἐπιγραφή: «Ἐδῶ κατοικεῖ, τό φοβερώτερο θηρίο πού ζεῖ στόν πλανήτη». Ὁ ἐπισκέπτης, περίεργος, προχωρεῖ στό βάθος τῆς σπηλιᾶς καί βλέπει ξαφνικά ἕνα πελώριο καθρέφτη πού μέσα του ἀντικρύζει, φυσικά, τό εἴδωλό του. Στήν βάση ὑπάρχει ἡ ἐπεξήγησι : «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό φοβερώτερο θηρίο τῆς γῆς, γιατί ἀπό τήν ἐμφάνισή του μέχρι σήμερα, ψάχνει νά βρῆ τρόπους, γιά νά ἀφανίση τό εἶδος του».

 

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί!  Ὁ ἄνθρωπος, στήν κλίματα τῶν ἀξιῶν, εἶναι προτελευταῖος. Ἐπάνω, στό πρῶτο, τό κορυφαῖο σκαλί, στέκει ὁ Θεός. Κατωθέν του, στό ἔσχατο σκαλί, κυλιέται τό κτῆνος, ἡ ἀθλιότητα.  Γιά τό ἐπάνω, γιά τόν Θεό, ἀπαιτεῖται ἅλμα ἀγωνιστικό (ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι μας).  Γιά τό κάτω, πήδημα θανάτου. Ἡ ἐπιλογή,  μεταξύ ἀθλιότητος καί Μεγαλείου ἀνήκει  στόν ΙΔΙΟ τόν ἄνθρωπο. Δυστυχῶς, πολλοί, σήμερα, ἔχουν ἐπιλέξει τήν ἀθλιότητα.

 

Οἱ πολιτικοί μας, οἱ ἄρχοντες, οἱ διοικοῦντες τήν διαλυμένη χώρα μας, διαμορφώνουν, λόγῳ συμφερόντων, καί γνωρίζουν καλά τίς τιμές γιά μισθούς, τίς τιμές γιά φόρους, τίς τιμές γιά περικοπές! ΜΟΝΟ ΤΙΜΕΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ!..  Δέν γνωρίζουν ὅμως ἀπό ἀξίες. Περιφρονοῦν, δέν ὑπολογίζουν, δέν σέβονται καί θέλουν νά ἀφανίσουν ἀξίες καί θεσμούς. Ὅπου δέν ὑπάρχει Χριστός, αὐτές δυστυχῶς εἶναι οἱ συνέπειες. Οἱ συνέπειες τῆς πνευματικῆς κρίσεως. ΑΥΤΗ εἶναι ἡ κρίση πού περνάει ἡ χώρα μας (καί γενικά ἡ ἀνθρωπότητα).

Φταίνε μόνο οἱ μεγάλοι; ΟΧΙ... Φταῖμε καί ἐμεῖς!... Οἱ μεγάλοι τήν δουλεία τους ἔκαναν! Ἐμεῖς τί κάναμε; Βάλαμε μετάνοια καί βοηθήσαμε τά σχέδιά τους!.... Γίναμε σκουλήκια καί παραπονιόμαστε καί ἀναρωτιόμαστε γιατί μᾶς πατοῦν!  Δέν μπορεῖ κανείς, νά ἀνεβῆ στήν πλάτη σου, ἐκτός ἐάν ΕΣΥ ὁ ΙΔΙΟΣ σκύψης. Σκύψαμε, λοιπόν, ὑπεκύψαμε, συμβιβαστήκαμε, ἀνεχτήκαμε, ὑπεχωρήσαμε, ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΜΕ, ΔΕΛΕΑΣΤΗΚΑΜΕ καί ἄλλα πολλά....

 

Γιατί ὅλα αὐτά;

Ἀπό τά πάθη μας, ἀπό τά λάθη μας. Ὑπάρχουν λάθη, πού τά δικαιολογῶ καί πάθη πού τά συγχωρῶ, εἶναι.... τά δικά μου. Ἐγωισμός, ὑπερηφάνεια, πλεονεξία, φιλαυτία, αὐταρέσκεια κ.λ.π. Εἶναι αὐτό τό φρόνημα Χριστιανικό; Τί ἔκαναν οἱ Ἅγιοί μας; Ταπείνωση, λιτότητα καί πολλά ἄλλα.

Μᾶς σερβίρανε τήν ὑπερκατανάλωση καί τήν δεχθήκαμε μέ σατανική εὐχαρίστηση.

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ: «Κάποιος, εἶχε τά πάντα, ὅλα ὅσα ἤθελε, ἐκτός ἀπό τά ἀναγκαῖα. Γι’ αὐτό ἤτανε φτωχός».

Ὁ Σατανᾶς δέν μᾶς παρασύρει ἀπότομα στήν καταστροφή. Μᾶς ἑλκύει λίγο-λίγο. Ἀλλά ἐμεῖς δέν χρειαζόμαστε μεγάλη ἕλξη, τρέχουμε ἀπό μόνοι μας. Καί μετά ἀπό τήν ὑπερκατανάλωση καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, μᾶς πασσάρανε καί τήν οἰκονομική κρίση.  Θά ὑπῆρχε οἰκονομική κρίση ἄν δέν προϋπῆρχε πνευματική κρίση;

Εἴμαστε λοιπόν συνυπεύθυνοι.  Καί κατά τά ἄλλα εἴμαστε Χριστιανοί.  Καί φθάσαμε σήμερα μέσα στό κράτος μας, μέσα στά σπίτια μας καί παντοῦ νά μᾶς σπέρνουν τόν φόβο καί τήν ἀνασφάλεια γιά νά μᾶς ἀποπροσανατολίσουν.  Καί τώρα πιά ὁ Σατανᾶς χορεύει, ἤ μᾶλλον ὁ Σατανᾶς τραγουδάει κι ἐμεῖς χορεύουμε στόν δικό του ρυθμό.

Φταίει μόνο ὁ Σατανᾶς; ΟΧΙ! .... Ἐμεῖς τοῦ δώσαμε τήν ἄδεια. ΕΜΕΙΣ, ἡ κακή μας προαίρεση, τά πάθη μας καί πάνω ἀπ’ ὅλα τό ΕΓΩ ΜΑΣ.

 Γνώσεις ἔχουμε πολλές. ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ἔχουμε. Ἡ ἐποχή μας πνίγεται ἀπό πληροφορίες ἀλλά πεθαίνει ἀπό δίψα γιά γνώση.  Γι’ αὐτό μία ζωή ὀρθολογισμό, ζοῦμε ἀνάμεσα στό πῶς, στό πότε, στό ποῦ καί στό γιατί. Τό πρῶτο βῆμα πρός τήν γνώση εἶναι νά καταλάβη κανείς τήν ἄγνοιά του.

Οἱ Ἀρχαῖοι ἔλεγαν: «Γνῶθι σαυτόν». ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ πρῶτα «Γνῶθι Θεόν», διότι χωρίς ''γνῶθι Θεόν'', δέν ὑπάρχει ''γνῶθι σαυτόν''. Ἀλλά ποῦ τέτοιο πρᾶγμα!.... Μᾶς ἀφήνει τό ἐγώ μας; Μᾶς ἀφήνουν οἱ πλάνες μας, μᾶς ἀφήνει ἡ κοσμική δόξα;

"γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν"

 Εἶπε ὁ Παστέρ: Θά ἔδινα εὐχαρίστως ὅλη τήν δόξα μου ὡς ἐπιστήμονας, γιά ἕνα ψίχουλο ἀπό τήν δόξα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ὁ ὁποῖος δέν ἤξερε οὔτε νά διαβάζη.

Ἐμεῖς καί μόνο στή σκέψη ὅτι θά χάσουμε τήν κοσμική δόξα, τίς ὑπερβολικές ἀνέσεις καί πολυτέλειες, μᾶς πιάνει κατάθλιψη.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ χριστιανισμός ἐκπολιτίζει, ἀλλά ὁ πολιτισμός δέν ἐκχριστιανίζει. Θεωροῦμε κατόρθωμα ὅτι φθάσαμε σέ μηχανές πού «σκέπτονται» καί ἐνεργοῦν σάν «ἄνθρωποι». Ὁ κίνδυνος ὅμως εἶναι νά καταντήσουν οἱ ἄνθρωποι νά σκέπτονται καί νά αἰσθάνωνται σάν μηχανές. Ἤ, μήπως ἤδη ἔχουμε καταντήσει ἔτσι; Διερωτῶμαι....

Τήν ἐποχή μας κατακλύζουν οἱ ''κομπιοῦτερς - μνῆμες''. Ὁ σύγχρονος ὅμως ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος χωρίς Χριστό, πάσχει κυρίως ἀπό ''κομπιοῦτερ - λήθης''. Δηλαδή, θέλει καί προσπαθεῖ νά ξεχάση τούς φόβους του, τίς ἀνασφάλειές του καί τίς ἐν γένει ἐνοχές του καί ΟΧΙ νά ἀποβάλλη τά πάθη του καί ὅλες τίς συνέπειες ἀπό αὐτά. Ἐνῶ, ὅταν καί ἐάν ζοῦμε κατά Θεόν, θέλουμε, ὄχι νά ξεχάσουμε τά πάθη μας, ἀλλά νά τά θεραπεύσουμε.  

Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, ἴασε τήν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν Σοί

 Πολλοί ἄνθρωποι καταναλώνουν τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς τους, γιά νά κάνουν ἄθλιο τό ὑπόλοιπο. Γι’ αὐτό, συχνά ἀντιπαθοῦμε τούς σωστούς ἀνθρώπους -ὄχι γιά τό τί εἶναι-ἀλλά γιά τό τί εἴμαστε ἐμεῖς! ....

Δέν μᾶς συμφέρει νά κυκλοφοροῦν σωστοί ἄνθρωποι στήν πιάτσα. Θίγεται τό λερωμένο ἐγώ μας καί φοβόμαστε μήν ἀποκαλυφθῆ καί τσαλακωθῆ...

Στό χτύπημα τῆς θύρας τοῦ Παραδείσου, βαρειά ἀντήχησε ἡ ἐρώτηση: «Ποιός εἶναι»; ρώτησε ἀπό μέσα ὁ Χριστός. «Ἐγώ», ἀπήντησε ὁ ἀσκητής. Ἡ πόρτα ἔμεινε κλειστή. Ἔφυγε πάλι ὁ ἀσκητής γιά τήν ἔρημο, ὑποβλήθηκε σέ νέες πνευματικές ἀσκήσεις καί ξαναγύρισε. Χτύπησε τήν πόρτα καί στό ἐρώτημα ''Ποιός εἶναι;'' αὐτήν τήν φορά ἀπήντησε «Ἐσύ». Ἄνοιξε, τότε, διάπλατα ἡ θύρα, γιατί εἶχε τώρα πιά ἀνακαλύψει ποιό ἦταν ἐκεῖνο τό ἐμπόδιο πού τήν κρατοῦσε πρίν κλειστή. Ἦταν τό ''ἐγώ'' τοῦ ἐγωιστή ἀνθρώπου, πού ἔπρεπε τώρα νά ἀντικατασταθῆ μέ τό ''Ἐσύ'' τοῦ Χριστοῦ.

Ὅποιος νίκησε τόν ἑαυτό του, δέν ἔχει νά φοβᾶται κανέναν ἀντίπαλο.

Εἶπε Γέρων: «Σέ ὅλη μου τήν ζωή πάλαιψα μέ τόν ἑαυτό μου, γιά νά σώσω τόν ἑαυτό μου ἀπό τόν ἑαυτό μου». Ψάχνουμε γύρω μας, ἔχουμε ἀτελείωτους λογισμούς μέ τούς πνευματικούς μας, μέ τούς φίλους, μέ τούς γνωστούς, μέ τούς ἄλλους, μέ ὅλους.  Πάντοτε φταῖνε οἱ ἄλλοι.  Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ψάξε μέσα σου, ψάξε γιά σένα. Ἀπό σένα πηγάζουν ὅλα, ἀπό τά πάθη σου, ἀπό τόν ἐγωϊσμό σου, ἀπό τίς ζήλειες σου, ἀπό τίς κακίες, τά κόμπλεξ σου καί τόσα ἄλλα. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ΕΑΥΤΟΣ.

Μή στάζεις δηλητήριο, δέν προξενεῖς τίποτε στούς ἄλλους. Ἐσύ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ αὐτοδηλητηριάζεσαι καί αὐτοτιμωρεῖσαι.

Ἐκεῖνοι πού μποροῦν, πράττουν. Ἐκεῖνοι πού δέν μποροῦν, σχολιάζουν.  

Ποιοί κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία, ὅτι ἀπαιτεῖ τυφλή ὑπακοή τό δόγμα της; Ἐκεῖνοι πού πιστεύουν στίς χειρότερες ἐφημερίδες, στά ἐντελῶς διεστραμμένα καί παραπλανητικά κανάλια τῶν τηλεοράσεων καί πιό συχνά στίς πιό γελοῖες δεισιδαιμονίες.

Ποιοί κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία ὅτι ὑποβιβάζει τόν ἄνθρωπο; Ἐκεῖνοι πού διεκδικοῦν τόν πίθηκο γιά πατέρα, ἤ γιά πεθερό - ὅπως θέλετε πάρτε το -, τήν τύχη γιά δάσκαλο, τήν ἡδονή γιά κανόνα τῆς ζωῆς, τό μηδέν γιά τέλος.

Ποιοί κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησία πώς δέν εἶναι ἐπιεικής; Ὅσοι δέν ἐπιτρέπουν σέ κανέναν νά ἔχη ἄλλη γνώμη ἀπό τήν δική τους.

Κατηγοροῦν ἐπισκόπους, παπᾶδες, μοναχούς, ἀλλά ποιό τό ὄφελος; Ἡ λάσπη πού ρίχνουμε στούς ἄλλους, λερώνει μόνον τόν ἑαυτό μας. Εἰρωνεύονται καί χλευάζουν ταπεινούς ἀνθρώπους, γνησίους Χριστιανούς πού ἀγωνίζονται γιά τήν πίστη τους. Ὅποιος μιλᾶ μέ καταφρόνηση γιά ταπεινό ἄνθρωπο, εἶναι σάν νά ἄνοιξε τό στόμα του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ...

.

Σέ μία λαϊκή ἐξέγερση, ὁ λαός εἶχε πετροβολήσει ἕνα ἄγαλμα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Οἱ αὐλικοί, τότε, συνέστησαν στόν Μέγα Κωνσταντῖνο νά προβῆ σέ παραδειγματική τιμωρία. «Ἔγκλημα διέπραξαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί», τοῦ εἶπαν. «Τόλμησαν νά λιθοβολήσουν τό σεπτό πρόσωπό σου». «Μά, τί λέτε;» εἶπε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος μέ ἀγαθότητα, φέρνοντας συγχρόνως τά δάκτυλά του στό πρόσωπό του. «Ἐγώ, δέν νοιώθω καμμία πληγή στό μέτωπό μου, λέγει ὁ Ἅγιος. Τούς συγχωρῶ ὅλους».

Ταπείνωση: αὐτός πού σκύβει, δέν πέφτει

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στήν ἐποχή μας ΛΙΓΑ μέτωπα καθαρά ὑπάρχουν!.... Ἀλλά ποῦ ἔχουμε καταντήσει!  Λερωμένα δάκτυλα νά δείχνουν καί νά κατηγοροῦν τά καθαρά μέτωπα.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σάν τό τζάκι. Ἄλλοι παίρνουν ἀπ’ αὐτό τήν φλόγα καί ἄλλοι τήν στάχτη. Οἱ πρῶτοι ἀσχολοῦνται καί ἐμβαθύνουν στά «θεῖα» καί ὑπερκόσμια καί ἀνεξάντλητα τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπολαμβάνουν ζεστασιά, καί ὄχι μόνο. Οἱ ἄλλοι, ἀπασχολοῦνται, ἀνασκαλεύουν, κουτσομπολεύουν καί ὄχι μόνο, τά ἀνθρώπινα, τά εὐτελῆ, πού συμβαίνουν ἀπό ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, καί γεύονται στάχτη.

Κάποιος, κουτοπόνηρος, πλησίασε ἕναν ἀσκητή καί τόν ρώτησε: «Τί εἶναι Γέροντα γιά τόν Θεό 1.000 χρόνια;» «Ἕνα λεπτό τῆς ὥρας, παιδί μου», ἀποκρίθηκε ὁ ἀσκητής.... «Καί τί εἶναι μία βαλίτσα χρυσάφι;» «ΤΙΠΟΤΕ, μία δραχμή», εἶπε ὁ ἀσκητής. «Τότε, παρακάλεσε, Γέροντα, τόν Θεό νά μοῦ δώση μία δραχμή!...».

Τόν λοξοκοίταξε ὁ ἀσκητής, σιώπησε, καί σέ λίγο τοῦ ἀπάντησε:

«Τό εἶπα στόν Θεό καί μοῦ εἶπε νά περιμένης ἕνα λεπτό τῆς ὥρας!..».

Ἕνας ἄλλος, ἐξυπνάκιας, θέλοντας νά κάνη φτηνό πνεῦμα καί νά εἰρωνευτῆ, πλησίασε μετά τό κήρυγμα τόν Ἱερέα καί τόν ρώτησε: «Πάτερ δέν μᾶς εἴπατε κάτι!  Στήν κόλαση, τούς ἁμαρτωλούς τούς ψήνουν ἤ τούς βράζουν;» «Δέν ξέρω φίλε μου», εἶπε ὁ Ἱερέας. «Αὐτό θά τό διαπιστώσεις μόνος σου»!

Ἅνθρωποι, ποὺ ἀντί νά ἀγωνίζωνται πῶς θά ζήσουν κατά Θεόν, ἀπεραντολογοῦν σέ σχολαστικές  συζητήσεις περί Θεοῦ καί Ἁγίων!  Ἄν τύχη καί δοῦν δύο πόρτες, πού στή μία εἶναι γραμμένο ''ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ'' καί στή ἄλλη ''Διάλεξις περί Παραδείσου'' θά προτιμήσουν νά μποῦν στήν δεύτερη πόρτα....

Νά μή λατρεύης τόν Θεό πού ΕΣΥ δημιούργησες, ἀλλά τόν Θεό πού δημιούργησε ἐσένα!... Μέ τίς ἀτέρμονες δογματικές συζητήσεις, ἐκζητήσεις καί ἐκκλησιολογικές φιλονεικίες ἐπιχειροῦμε νά μποῦμε στά οἰκογενειακά τοῦ Θεοῦ. Καί τό μόνο πού καταφέρομε εἶναι νά μένωμε, δυστυχῶς, ἔξω ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ.

Ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Ὅλοι εἴμαστε, ἀναμφισβήτητα, παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πόσοι ἀπό μᾶς βρίσκονται στό σπίτι τοῦ Πατέρα τους»;

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Θεός δέν ζητᾶ συνηγόρους, πού προβάλλουν μέ τά λόγια τους τήν ἀξία τοῦ Χριστιανισμοῦ.  Ζητᾶ πιστούς πού νά δείχνουν, μέ τόν ἄψογο βίο τους, τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ καλύτερη ὑπεράσπιση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί ἡ χειρότερη δυσφήμισή του, προέρχεται ἀπό τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν φερομένων ὡς πιστῶν του. Πολλοί μιλοῦν γιά τόν Χριστιανισμό μέ τό μέτρο, ἀλλά τόν ζοῦν μέ τόν πόντο. Ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ φανατισμοῦ καί τῆς πίστης εἶναι ὅτι τήν πίστη μπορεῖς νά τήν ἐξηγήσης, χωρίς νά γίνης ἔξω φρενῶν. Ὁ φανατικός ἄνθρωπος εἶναι σάν ἐκεῖνον πού φωνάζει δυνατά, μόνο καί μόνο γιά νά ἀκούη τόν ἀντίλαλο τῆς φωνῆς του ὁ ἴδιος. Ποιός εἶναι ὁ φανατικός; Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἀλλάζει γνώμη, ἀλλά δέν ἀλλάζει καί θέμα.

Πολλοί ἄνθρωποι φιλονεικοῦν γιά τήν θρησκεία, γράφουν περί αὐτῆς, μάχονται γι᾽ αὐτή, λένε ὅτι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν χάριν αὐτῆς, ἐκτός ἀπό τό νά ζοῦν σύμφωνα μέ αὐτήν.

Ἕνας σοφός εἶπε γιά τόν δραστήριο ἄνθρωπο, πού ἀγωνίζεται χωρίς σκοπό: «Τρέχει, τρέχει ἀκούραστα, πάνω - κάτω στό γήπεδο, μόνο πού ξεχνάει πώς ὑπάρχει καί μπάλα»!

Ὁ πιστός πού θέλει νά κάμη ἐναρμόνια τή ζωή του, πρέπει νά στρέψη τήν πλάτη του στίς παραφωνίες καί στά ἀτελείωτα φάλτσα τοῦ κόσμου.

Πολλοί θεολογοῦμε, ἀλλά πόσοι θεοπρακτοῦμε; Πόσοι δηλαδή κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Ἕνας Γέροντας ἀσκητής συνήθιζε νά λέη: «Ἄν ὁ Θεός μέ πρόσταζε νά περάσω διά μέσου ἑνός τοίχου, θά τό ἔκανα. Ἡ δική μου δουλειά θά ἦταν νά περάσω, ἡ δική Του, ἡ δουλειά τοῦ Θεοῦ, νά γκρεμίση τόν τοῖχο».

 

 

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐκεῖνα στά ὁποῖα σκοντάφτουμε εἶναι τά πετραδάκια. ΟΧΙ τό βουνό.

Οἱ κλέφτες, παλαιά, πεταλώνανε τά ἄλογά τους ἀνάποδα, ὥστε νά παραπλανοῦν τούς διῶκτες τους, πού ἔψαχνα τά χνάρια τους. Ἔτσι καί ὁ Διάβολος, δέν μᾶς κάνει μετωπική ἐπίθεση, ἀλλά μᾶς στήνει παγίδες.  Καί ὅταν μπαίνει στήν καρδιά μας, καί ὅταν προσποιῆται ὅτι τάχα φεύγει.

Ἔλεγε κάποιος Γέροντας: «Γι’ αὐτό χρειάζεται ΛΑΓΩΝΙΚΟ, γιά νά τόν πιάσης τόν Διάβολο, καί ΤΕΤΟΙΟ Λαγωνικό εἶναι ὁ καλός ἐξομολόγος». Ἀρκεῖ νά ἔχη προηγηθεῖ μετάνοια. Διότι, ἐξομολόγηση ΧΩΡΙΣ μετάνοια, δέν εἶναι κἄν ἐξομολόγηση. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἀμετανόητος, πού συνεχῶς ἁμαρτάνει καί οὔτε κἄν προσπαθεῖ νά μετανοήση, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν θέλει τελικά νά μετανοήση. Εἶναι σάν ἐκεῖνον πού σκότωσε τούς γονεῖς του καί στήν ἀπολογία ζήτησε ἀπό τό Δικαστήριο νά τόν λυπηθῆ, γιατί ἦταν ὀρφανός! 

Ἐκτός τῶν ἄλλων πού προανεφέραμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,  ἕνα πάρα πολύ σοβαρό θέμα, πού ἀπασχολεῖ τήν ἐποχή μας, εἶναι ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας. Ὑπάρχει σήμερα σωστή χριστιανική οἰκογένεια; Σπάνιο! ...

Ἡ καλή οἰκογένεια, εἶναι ὅπως ἡ κατοικία.  Δέν φυτρώνει, κατασκευάζεται ἀπό τήν χριστιανική ἀγωγή τῶν γονέων, πού δέν ξέρω σέ ποιό βαθμό ὑπάρχει σήμερα καί ἀπό τήν παιδεία τῶν σχολείων πού σήμερα εἶναι ἀνύπαρκτη ἕως πολύ ἀρνητική.

Παλαιότερα, τό ἀνδρόγυνο ἔπρεπε νά ἔχη ἕνα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά χωρίση.  Σήμερα, ἀναζητεῖ ἕνα πολύ σοβαρό λόγο γιά νά μή χωρίση.

Συζητᾶνε οἱ γονεῖς πολύ γιά τά παιδιά τους.  Δέν συζητᾶνε ὅμως μέ τά παιδιά τους.

Λέει ἕνα γνωμικό: «Σέ ὅποιο σπίτι δέν μπαίνει ὁ ἥλιος, μπαίνει ὁ γιατρός». Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι, στίς σημερινές οἰκογένειες, διαπιστώνουν ὅτι: «Σέ ὅποιο σπίτι δέν μπαίνει ὁ Χριστός, μπαίνει ὁ ψυχίατρος». Ἕνα παιδί, ἐπισκέφθηκε ἕναν ψυχίατρο, καί ὁ γιατρός τόν ρώτησε: «Σέ ἀγαπᾶνε, παιδί μου, οἱ γονεῖς σου;» Καί τό πληγωμένο παιδί ἀπάντησε: «Τό πρόβλημα δέν εἶναι ἄν μέ ἀγαπᾶνε, ἀλλά ἄν ἔχουν οἱ ἴδιοι ἀγάπη μεταξύ τους».

Μία κυρία εἶπε σέ κάποιο Γέροντα γιά τόν γυιό της, ὅτι δέν ἔδινε καμμία σημασία στά ὅσα αὐτή τοῦ ἔλεγε γιά τόν Θεό καί τήν πίστη. «Θά σᾶς δώσω μία συμβουλή», τῆς εἶπε ὁ Γέροντας. «Νά μιλήσετε στόν Θεό γιά τόν γυιό σας καί ὄχι μόνο στόν γυιό σας γιά τόν Θεό».

Μέ πόνο καί λύπη εἶπε κάποιος: «Μή καταπιέζετε τά παιδιά σας. Σκεφθεῖτε ὅτι ἔχουν ‟δίκαιο’’. Μεγαλώνουν σ’ ἕνα κόσμο ἐντελῶς ἀπάνθρωπο. Ἐσεῖς, μεγαλώσατε σ’ ἕναν κόσμο, ὅπου εἴχατε καί πεῖνα καί ἀνέχεια καί δυστυχία καί φτώχεια. Ἑπομένως μπορούσατε νά ἐλπίζετε!...  Σήμερα, τά παιδιά σας δέν ἔχουν σέ τί νά ἐλπίζουν, ὅταν τά ἔχουν πρό πολλοῦ ὅλα.  Καί τοῦ πουλιοῦ τό γάλα, χάμπουργκερ, χρήματα, τηλεόραση, ὑπολογιστές, κινητά, μηχανάκια, ἐπώνυμα ὡραῖα ροῦχα κ.λ.π.. εἶναι τά φτωχά, μπουκωμένα. Λυπηθεῖτε τα!» Καί μετά ψάχνουμε νά βροῦμε τί φταίει! ...

 

Οἱ σήμερα τιμώμενοι Ἅγιοι μας καί γενικά ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας, ἀπό τί ἔγιναν Ἅγιοι; Ἀπό τά θαύματα; ΟΧΙ! Αὐτό εἶναι δουλειά μόνο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά, ἀπό τήν προσωπική τους Ἀρετή ἔγιναν Ἅγιοι!

Ἡ ἀρετή εἶναι κατάσταση ἐμπόλεμη. Ἕνας πόλεμος διαρκής καί ἀκατάπαυστος κατά τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας.

Δέν ἔδωσε στόν Χριστό τίποτε ἐκεῖνος πού δέν τοῦ τά ἔδωσε ὅλα. Ὁ Χριστός  -μία λάθος ἀντίληψη πού ἔχομε - δέν ἀποτελεῖ ὑπόσχεση γιά τήν μή δημιουργία θύελλας. Ἀποτελεῖ ὅμως ἀσφάλεια μέσα στή θύελλα.

 

Ἄς συνετισθοῦμε καί ἄς ἀκούσωμε τόν συνεχῆ καί ποικίλλο συναγερμό μέ ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν τόν καιρό ἐτοῦτο. Διάλυση κράτους, οἰκογένειας, παιδείας, ἀνελέητος καί πονηρός πόλεμος κατά τῆς θρησκείας μας καί λοιπά. Ὅλα αὐτά, εἶναι σειρῆνες καί χτυπᾶνε.

Ἅς μετανοήσουμε καί ἄς προσευχηθοῦμε. Εἴμαστε ὅλοι συνυπεύθυνοι. Νά ἀρνηθοῦμε ὅλα ὅσα θέλουν νά μᾶς περάσουν.  Δέν διεκδικοῦμε κάτι, ἁπλῶς τά δεδομένα, τά ἀπαιτοῦμε. Ἄς ἀποκτήσουμε τό φρόνημα τῶν τοπικῶν προστατῶν Ἁγίων μας. Ταπείνωση –προσεύχή-μετάνοια.

Τί εἶναι μετάνοια; Ἀλλάζω νοῦ!  Παύω νά ἁμαρτάνω. Μίμησις τῶν Ἁγίων.

Ἄν οἱ δύσκολες περιστάσεις μᾶς βροῦν κοντά στό Θεό, τότε σίγουρα θά βροῦμε τόν Θεό μέσα στίς δύσκολες περιστάσεις.

Αὐτός ὁ ὁποῖος δέν εἶναι πνευματικός ἕως τήν σάρκα του, τελικά γίνεται σαρκικός ἕως τό πνεῦμα του. 

Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ἐλευθερίες. Ὑπαρχει ἡ ψεύτικη ἐλευθερία, ὁπότε εἶναι κανείς ἐλεύθερος νά κάνη ὅ,τι θέλει, καί ἡ ἀληθινή ἐλευθερία ὁπότε εἶναι κανείς ἐλεύθερος νά κάνη ὅ,τι πρέπει.  Κι ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ξέρουμε τί πρέπει νά κάνουμε.  Νά ἀναλάβουμε, λοιπόν, ὅλοι μας τίς εὐθῦνες μας πρίν εἶναι πολύ ἀργά.

Νά ψάξουμε νά βροῦμε τό σφουγγάρι πού θά σβύσει τίς ἀνορθογραφίες πού γεμίζουν τόν μαυροπίνακα πού ἔχουμε μέσα στήν ψυχή μας. Γιά πολλούς ἀνθρώπους τό πρόβλημα δέν εἶναι πού δέν μποροῦν νά βροῦν τήν λύση, ἀλλά πού δέν μποροῦν νά δοῦν οὔτε τό πρόβλημα.

Τό ἐρώτημα δέν πρέπει νά εἶναι ποιός ἔχει δίκαιο, ἀλλά ποιό εἶναι τό δίκαιο! 

Ὅταν οἱ θεσμοί διατρέχουν κίνδυνο, ἡ σιωπή δέν εἶναι χρυσός. Εἶναι κάρβουνο πού μουτζουρώνει!... Καί μία σπίθα, εἶναι ἀρκετή γιά νά δημιουργήσει πυρκαγιά. Καί στήν περίπτωσή μας ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ. Γιατί ὅπως εἴμαστε ὑπόλογοι γιά κάθε βλαβερό μας λόγο, ἔτσι εἴμαστε ὑπόλογοι καί γιά κάθε ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ μας. Εἶπε κάποιος: «Τήν ἐποχή μας βαραίνει ἡ ἐνοχή, ὄχι τόσο γιά τίς κακές πράξεις τῶν κακῶν ἀνθρώπων, ὅσο ἡ ἀποτρόπαιη, ἀπαράδεκτη, σιωπή τῶν καλῶν ἀνθρώπων γιά τίς κακουργίες τῶν κακῶν».

 

Στήν παρούσα ζωή, ὁ ἕνας, μικρός ἤ μεγάλος, θά κρίνεται πάντοτε ἀπό τούς ἄλλους. Στή μέλλουσα ὅμως ζωή οἱ πολλοί, δηλαδή οἱ πάντες, θά κριθοῦμε ἀπό τόν ΕΝΑ! Τό Θεόν. Ἡ ἀπόφαση γιά τούς πολλούς θά εἶναι τότε ἡ ἐτυμηγορία τοῦ ΕΝΟΣ. Ἐδῶ σ’ αὐτή τήν ζωή, οἱ κρίσεις τῶν ἀνθρώπων γιά τούς ἄλλους στηρίζονται σέ ὅ,τι βλέπουν μόνον ὡς θεατές. Ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους μας ὅμως βασίζεται σέ ὅσα γνωρίζει, ὡς τέλειος καρδιογνώστης ὁ Θεός.

Προσπάθησε, νά μήν ἐξογκώνης τά σφάλματα τῶν ἄλλων!  Νά μή σέ χαρακτηρίζη δηλ. ἡ τακτική τοῦ γελοιογράφου, πού ἐξογκώνει κάτι γιά νά τό σατυρίση.  Νά σέ διακρίνη, ἀντίθετα, ἡ εὐγένεια τοῦ καλοῦ ζωγράφου πού διορθώνει κάτι γιά νά τό ὀμορφήνη. Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό κακό πού βλέπεις πανεύκολα γύρω σου. Προσπάθησε νά ἀνακαλύψης τήν ἀρετή, πού εἶναι συνήθως κρυμμένη. Νά εἶσαι ἐξερευνητής τῶν μαργαριταριῶν τῆς ἀρετῆς στόν ἀπέραντο ὠκεανό τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι ρακοσυλλέκτης τῆς κακίας στόν σκουπιδοντενεκέ τῆς ἀνθρωπίνης ἀπέραντης ἀθλιότητας!....

Πολλοί ἄνθρωποι σέβονται καί τιμοῦν τούς πεθαμένους Ἁγίους, ἀλλά τούς βασάνιζαν καί τούς ἐδίωκαν, ὅταν ζοῦσαν. Μᾶς κουβαλήσανε καί τούς –δῆθεν Κυρίους- ἀπό τό Διεθνές Νομισματικό ταμεῖο σάν ἀθῶα περιστέρια πού θά φέρουν τήν λύση. Μόνο πού δέν εἶναι περιστέρια. Κόρακες, κοράκια εἶναι. Καί, ἐννοεῖται, ὅτι μεταξύ τους: Κόρακας, κοράκου μάτι δέν βγάζει ποτέ! Ὅσο μέ ἐμᾶς, τούς πῆρε ὁ πόνος!.... Ἄν ἔχουμε δάσκαλο καί ὁδηγό κοράκια, μέ μαθηματική ἀκρίβεια, θά μᾶς ὁδηγήσουν σέ ψοφίμια. Τέτοιους ὁδηγούς ΔΕΝ χρειαζόμαστε. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΜΕ.

Ἐμεῖς πρέπει νά ἔχουμε ὁδηγό τό ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ τόν Χριστό, τό ταμεῖο τῆς ἀστείρευτης Θείας Χάριτος. ΟΧΙ λοιπόν ΔΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ (ΔΝΤ), ἀλλά ΔΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥ, δηλαδή ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ. Σ’ αὐτό τό ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ, μέ χριστιανική αὐταπάρνησι, κατέθεταν οἱ σήμερα τιμώμενοι Ἅγιοι μας.  Καί ΤΩΡΑ, ΠΑΜΠΛΟΥΤΟΙ, μποροῦν καί θέλουν νά μᾶς δίδουν πλούσιες καί ἀνεξάντλητες ΔΩΡΕΕΣ, ἀπό τήν ἀστείρευτη τράπεζα τοῦ οὐρανοῦ, ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ, μέ μόνο ἀντάλλαγμα τήν δική μας ἀγαθή προαίρεση.

Ἄς μή χάσουμε, λοιπόν, τήν ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Ἰδού καιρός πνευματικῆς κατάθεσης. Ὁ δέ ΤΟΚΟΣ αὐτῆς τῆς συνδιαλλαγῆς, σύμφωνα μέ τήν ἀψευδῆ καί προφητική ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ εἶναι, γι’ αὐτή τήν ζωή, ὁ τόκος ὑπερπολλαπλάσιος, γιά δέ τήν ἄλλη ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΙΩΝΙΟΣ.

Ἡ σημερινή δέ θλιβερή κατάστασις μεγιστοποιεῖ  τελικά τήν μεγάλη σημασία, ὠφέλεια καί ἀνάγκη τῆς σημερινῆς ἐξαισίας ἑορτῆς. Ὁπότε καί ἡ εὐγνωμοσύνη μας, βεβαίως καί εἶναι ἀκόμα πιό μεγάλη πρός τόν Ἐπίσκοπό μας κ.κ. Νικόλαον, πού ὡς γνωστόν ἐθέσπισε τήν σημερινή ἑορτή.

Εὔχομαι, ὁλόθερμα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά πρεσβειῶν τῶν Φθιωτῶν Ἁγίων μας, στά δύσκολα χρόνια πού ζοῦμε, ἀντιστεκόμενοι θεοπρεπῶς, νικηταί τῆς ἁμαρτίας, νά εἰσέλθουμε εἰς τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἐκεῖ ὅπου ΟΛΩΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ μᾶς περιμένουν οἱ τοπικοί μας Ἅγιοι! ... Ἀμήν. Γένοιτο!...

Ἀμήν.

Γένοιτο.