Θλίψεις ( Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου )

Θλίψεις

( Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου 1989 )

 

Γεγονότα πού φαίνονται τώρα ὡς συμφορές, ἀργότερα ἀποδεικνύονται εὐλογίες Θεοῦ.

Ἐάν δέν ὑπῆρχαν οἱ θλίψεις, δέν θά  ἀναζητού­σαμε τόν Παράδεισο.

 

Τίς θλίψεις πρέπει νά τίς δεχόμαστε ὅπως δε­χόμαστε τήν ταλαιπωρία μιᾶς χειρουργικῆς ἐπεμ­βάσεως, προκειμένου νά ἐξασφαλίσουμε τήν ὑγεία μας. Ὁ πόνος ταπεινώνει τόν ἄνθρωπο καί ὅσο αὐτός ταπεινώνεται, τόσο πλησιάζει τόν Θεό.

Στίς μεγάλες θλίψεις μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά παρηγορήσει. Γι' αὐτό, τό καλύτερο εἶναι ἠ προσ­ευχή καί ὄχι τόσο οἱ λόγοι παρηγοριᾶς.

-                     Ἐρώτησις: Γέροντα, γιατί ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά ὑποφέρουν ἀπό φρικτές αρρώστιες δίκαιοι καί ἐ­νάρετοι ἄνθρωποι;

- Ἀπάντησις: Γιά νά καθαρισθοῦν καί ἀπό τά ἐ­λάχιστα ἴχνη τῶν παθῶν τους καί γιά νά πάρουν μεγαλύτερο στεφάνι στόν οὐρανό. Ἐξάλλου ἀφοῦ στόν Υἱό Του τόν Ἀγαπητό ἐπέτρεψε νά ὑποφέρει καί νά πεθάνει ἐπί τοῦ Σταυροῦ, τί νά ποῦμε γιά τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, ὅσο ἅγιοι κι ἄν εἶναι, ἔχουν ρύπους καί κηλίδες ἀπό ἁμαρτίες; 

«Ἡ μεγαλύτερη ἄσκησις εἶναι νά ὑπομένουμε ἀγόγγυστα ὅλα ὅσα ἔρχονται ἐπάνω μας μέσα σ' αὐτή τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος. Ὁ δε ὑπομείνας εἰς τέλος, οὖτος σωθήσεται».

«Ἐάν ὑπομείνεις τήν θλίψη μέ μακροθυμία, μαρτυρεῖς τήν πιστότητά σου στόν Χριστό, τήν ἀφοσίωσή σου στόν Σωτῆρα καί τήν ἀγάπη σου σ' Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος ἀνεστήθη ἐκ τῶν νεκρῶν καί μᾶς καλεῖ πλησίον Του». 

«Μήν ἀφήνετε σέ καμμία περίπτωση τήν θλίψη νά σᾶς κυρίευση... Ἡ κατάθλιψης εἶναι ὁ δήμιος πού σκοτώνει τήν πνευματική ἐνεργητικότητα, ποὐ εἶναι ἀναγκαῖα γιά τήν ὑποδοχή τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος μέσα στήν καρδιά. Ἕνας καταθλιμμένος ἄν­θρωπος χάνει τήν δυνατότητα νά προσεύχεται καί εἶναι νεκρός γιά τούς πνευματικούς ἀγῶνες».

Μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη νά ἀναφωνοῦμε καί νά ζοῦμε τό:

«ἑαυτούς καί ἀλλήλους

καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».