Τά ἁμαρτήματα τῆς γλώσσης
(β΄ μέρος)
Πρωτοπρ. Παρασκευᾶς Ἀναστ. Ζωγράφου
2). Ἡ κολακεία.
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἀγάπη, ἀπό συμπαράστασι, ἀπό συμμετοχή τῶν ἄλλων στή χαρά καί τή λύπη του. Θέλει νά τοῦ τονώσουν τό ἠθικό καί το αὐτοσυναίσθημά του. Αὐτήν τήν ἀνάγκη ἐκμεταλλεύονται πολλοί καί τόν πλησιάζουν μέ τή μάσκα τῆς ἀπάτης, μέ τό μεθυστικό ἄρωμα τῶν ἐπαίνων.
Καί λένε ὅτι μᾶς θαυμάζουν οἱ ἄλλοι γιά τό τάδε χάρισμα, πολλές φορές ἀνύπαρκτο, ὅτι ἡ τάδε ἐκδήλωσι καί ἐνέργειά μας ἦταν θαυμάσια, ὅτι ἀδικούμεθα γιά τή θέσι πού ἔχουμε, γιατί τά προσόντα μας εἶναι γιά ἀνώτερα "πόστα" κ.λ.π. Μᾶς φουσκώνουν ἔτσι τά μυαλά μας μέ νοσηρές καί πλανεμένες φαντασίες. Κι ἐμεῖς τό παίρνουμε ἐπάνω μας καί μεθᾶμε μέ τούς καπνούς τῆς ὐπερηφανίας.
Καί δέν καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ ἀπαίσιος κόλακας μέ τή μάσκα τῆς ὑποκρισίας ὐπονομεύει τή ζωή μας. Παρουσιάζεται σάν φίλος, ἀλλά οὐσιαστικά εἶναι ἐχθρός μας. Ἐκμεταλλεύεται τήν εὔνοιά μας, πού ἀπέκτησε μέ πονηρία γιά δικούς του ἰδιοτελεῖς σκοπούς, ἐνῶ μᾶς ἀπογειώνει ἐπικίνδυνα, μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τά νερά μας, μᾶς μεθάει θανάσιμα.
Ἄνθρωπέ μου, γιατί μέ δόλο ἐθόλωσες τίς σκέψεις μας καί ἐμόλυνες τά αἰσθήματά μας; Θά προτιμούσαμε νά σ' εἴχαμε φανερό ἐχθρό. Θά ξέραμε τότε νά προφυλαχθοῦμε ἀπό τά σχέδιά σου.
Ἀλλά κι ἐμεῖς νά εἴμεθα προσεκτικοί. Νά προφυλασσώμεθα ἀπό γλοιώδεις τύπους. Ὅπου ἀκουμε πολλούς ἐπαίνους, κάποια ὑστεροβουλία κρύβεται. Αὐτούς τούς τύπους νά τούς κρατοῦμε σέ ἀπόστασι.
(συνεχίζεται...).
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
ΤΟΜΟΣ Δ'
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1998
Μή μιλᾶς
ἄν δέν ἔχεις νά πεῖς
κάτι καλύτερο
ἀπό τήν σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου