"ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ"
Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐπιστολῶν ἐκ τοῦ βιβλίου
Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής
Ἐπιστολή Α΄
Πρός νέον ἐρωτήσαντα περί τῆς "εὐχῆς"
...Λοιπόν ἡ πρᾶξις τῆς νοερᾶς προσευχῆς εἶναι νά βιάσῃς τόν ἑαυτόν σου νά λέγῃς συνεχῶς τήν εὐχήν μέ τό στόμα, ἀδιαλείπως. Εἰς τήν ἀρχήν γρήγορα· νά μήν προφθάνῃ ὁ νοῦς νά σχηματίζῃ λογισμόν μετεωρισμοῦ. Νά προσέχῃς μόνον στά λόγια: "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με". Ὅταν αὐτό πολυχρονίσῃ, τό συνηθίζει ὁ νοῦς καί τό λέγει. Καί γλυκαίνεσαι ὠσάν νά ἔχῃς μέλι στό στόμα σου. Καί θέλεις ὅλο νά τό λέγῃς. Ἄν τό ἀφήνῃς, στενοχωρεῖσαι πολύ.
Ὅταν τό συνηθίσῃ ὁ νοῦς καί χορτάσῃ-τό μάθῃ καλά-τότε τό στέλνει εἰς τήν καρδίαν. Ἐπειδή ὁ νοῦς εἶναι ὁ τροφοδότης τῆς ψυχῆς καί ὅ,τι καλόν ἡ πονηρόν ἰδῇ ἤ ἀκούσῃ ἡ δουλειά του εἶναι νά τό κατεβάσῃ εἰς τήν καρδίαν, ὅπου εἶναι τό κέντρον τῆς πνευματικῆς καί σωματικῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου, ὀ θρόνος τοῦ νοῦ· λοιπόν, ὅταν ὁ εὐχόμενος κρατάῃ τόν νοῦν του νά μήν φαντάζεται τίποτε, ἀλλά προσέχει μόνον στά λόγια τῆς εὐχῆς, τότε ἀναπνέοντας ἐλαφρά μέ κάποιαν βίαν καί θέλησιν ἐδικήν του τόν κατεβάζει εἰς τήν καρδίαν· καί τόν κρατεῖ μέσα δίκην κλεισούρας, καί λέγει μέ ρυθμόν τήν εὐχήν:
-Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με!
Εἰς τήν ἀρχήν λέγει μερικές φορές τήν εὐχήν καί παίρνει μίαν ἀναπνοήν. Κατόπιν, ὅταν συνηθίσῃ νά στέκῃ ὁ νοῦς εἰς τήν καρδίαν, λέγει εἰς κάθε ἀναπνοήν μίαν εὐχή. "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ": ἐμβαίνει ἡ ἀναπνοή, "ἐλέησόν με": ἐβγαίνει. Αὐτό γίνεται μέχρις ὅτου ἐπισκιάσῃ καί ἀρχίσῃ νά ἐνεργῇ ἡ χάρις μέσα εἰς τήν ψυχήν· μετά πλέον εἶναι θεωρία.
Αὐτά λέγοντια "πρᾶξις". Δεικνύεις τή προαίρεσίν σου εἰς τόν Θεόν· τό δέ πᾶν ἔγκειται εἰς Αὐτόν, ἐάν σοῦ δώσῃ. Ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀρχή καί τό τέλος. Ἡ χάρις Του ἐνεργεῖ ὅλα. Αὐτή εἶναι ἡ κινητήριος δύναμις.
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου