ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ πρώην Φιλοθεΐτου
4ο μέρος
(Ἡ ἁμαρτία εἶναι φωτιά καί ἡ μετάνοια πέλαγος)
(Ἡ ἁμαρτία εἶναι φωτιά καί ἡ μετάνοια πέλαγος)
"Ἄν δέν μετανοήσουμε δέν σωζόμεθα"
Διαβάστε τό:
2ο μέρος (Ἡ μετάνοια εἶναι τό δεύτερο Βάπτισμα) ,
3ο μέρος (Ἡ μετάνοια εἶναι χαροποιό πένθος) ,
7ο μέρος (Τό τσεκούρι τῆς μετανοίας κόβει τό δένδρο τοῦ πάθους) , 8ο μέρος (Μήν ντρέπεσια νά πεῖς τίς ἁμαρτίες σου)
Χωρίς μετάνοια δέν σωζόμεθα.
Ἡ ἁμαρτία εἶναι φωτιά. Καί οἱ κρουνοί πού σβήνουν αὐτή τή φωτιά, εἶναι τά δάκρυα τῆς μετανοίας.
Ἄν πιάσῃ φωτιά τό διπλανό σπίτι, δέν θά τρέξης καί ἐσύ γιά νά σβήσῃ ἡ φωτιά; Ἄν ἀδιαφορήσῃς, ἡ φωτιά θά ἐπεκταθῆ καί στό δικό σου σπίτι. Ἔτσι δέν μπορεῖς ν' ἀδιαφορήσης ὅταν ὁ ἄλλος καίγεται ἀπό τή φωτιά τῆς ἁμαρτίας. Ρίξε τά δάκυρά σου γιά νά σβεσθῆ ἡ φωτιά. Ἄν ἀδιαφορήσης, θἄχης καί σύ κρῖμα, ἁμαρτία. Κι ἄν ὄχι μόνο ἀδιαφορήσης, ἀλλά γελᾶς κι' ὅλας κάι σχολιάζης τήν ἁμαρτία τοῦ ἄλλου καί τήν διαπομπεύης, τότε πιά θά ἐπιτρέψη ὁ Θεός νά πέσης καί ἐσύ, καί ἡ φωτιά τῆς δικῆς σου ἁμαρτίας, μπορεῖ νά εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς κολάσεως, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο.
Ἐπιμένει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅτι πρέπει νά θρηνοῦμε γιά τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων, ἄν ἀληθινά τούς ἀγαπᾶμε. Ἄν ὁ ἄλλος βρίσκεται στό στόμα τοῦ λύκου, θά τόν ἀφήσουμε νά κατασπαραχθῆ; Ἄν ὀ ἄλλος κινδυνεύη νά πνιγῆ, θά τόν ἀφήσουμε νά καταποντισθῆ;
Ἡ μετάνοια, ἐξαλείφει ὅλα τά ἁμαρτήματα. Ἔχουμε δύο πραγματικότητες: ἡ μία εκἶναι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄλλη εἶναι ἡ ἁμαρτωλότητα τοῦ ἀνθρώπου. Σᾶς ἐρωτῶ: Ποιαί ἀπό τίς δύο εἶναι μεγαλύτερη; Τά ἁμαρτήματά μας, ὅσα κι ἄν εἶναι, εἶναι ὡρισμένα καί συγκεκριμένα. Ἡ Φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη, ἀμέτρητη. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος γιά νά παρηγορήση τούς ἁμαρτωλούς, παρουσιάζει τό παράδειγμα μέ τό κάρβουνο. Ἔχεις ἕνα ἀναμμένο κάρβουνο. Σέ καίει. Ἄν ὅμως ριξης τό κάρβουνο αὐτό μέσα στό πέλαγος, ποιός θά νικήση; τό πέλαγος ἤ τό κάρβουνο; Ἀσφαλῶς τό πέλαγος. Ἕνα τσάφ θ' ἀκουσθῆ καί θά ἐξαφανισθῆ τό ἀναμμένο κάρβουνο.
Κάρβουνο, πού κατακαίει τά σωθικά μας, εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τί πόνος! Μήν τό ἀφήνεις. Πάρτο τήν ὥρα τῆς σωστικῆς ἐξομολογήσεως καί ρίξε το στό πέλαγος τῆς Φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Ἀμέσως τό κάρβουνο τῆς ἁμαρτίας σου θά σβήση καί θά ἐξαφανισθῆ. Κι ἄν μοῦ πῆς πώς δέν ἔχεις ἕνα κάρβουνο, ἀλλ' ἔχεις πολλά ἁμαρτήματα πού σέ καῖνε, θά σοῦ πῶ κι ἐγώ, ὅτι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἁπλῶς πέλαγος· εἶναι Ὠκεανός· εἶναι κάτι ἀπείρως μεγαλύτερο. Τό πέλαγς καί ὁ Ὠκεανός ἔχουν κάποιο μέτρο, κάποια ὅρια, κάποιο τέλος. Ἡ Φιλανθρωπία ὅμως τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπροσμέτρητη, ἀπεριόριστη, ἀτέλειωτη.
(συνέχεια...)
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Γιά τό διαδίκτυο, πληκτρολόγηση-δημοσίευση:
