ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Αναμφίβολα, ο παλαιός – ασκητικός Μοναχισμός, με την τέχνη του στις πνευματικές μάχες, είναι οδηγός μας στο δρόμο της σωτηρίας των ψυχών, της υπάρξεως∙ είναι βρύση πραγματική για τη δίψα της εν Χριστώ ελευθερίας και της αιώνιας ζωής.
Το βιβλίο «Λειμωνάριον το Παλαιόν» (Τα Μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου – Διηγήματα των Οσίων Πατέρων) είναι ιδιαίτερα χρήσιμο «στην εποχή μας όπου παρατηρείται μια καθ’ υπερβολήν έξαρση του δαιμονικού και της μαγείας, της πλάνης και της αιρέσεως, της πανθρησκείας και της ειδωλολατρείας» (π. Μιχαήλ Καρδαμάκης – βιβλίο «Η σοφία λέγει» - Σελ. 10)∙ στην εποχή του οικουμενισμού προσθέτουμε εμείς.
Δυστυχώς, σήμερα, έχει (πλην εξαιρέσεων) λησμονηθεί από τον Μοναχισμό η Παλαιά ασκητική – ομολογιακή εγρήγορση έναντι των αιρέσεων.
Οι παλαιοί Ασκητές κατέχουν την πείρα – εμπειρία της ομολογίας της ορθής πίστεως, ως αδιαχώριστα ενωμένη (στη ζωή της Εκκλησίας) με την άσκηση, την μητέρα του αγιασμού.
Δεν πρέπει οι νέες γενιές να μείνουν έξω από τους παλμούς της ορθής εκκλησιολογίας των παλαιών μοναχών, γι’ αυτό και θα παραθέσουμε (επιλεκτικά) ορισμένα κείμενα από το «παλαιό Λειμωνάριο», ως θησαυρό εμφιλόσοφης κατά Θεόν ζωής.
Κεφ. ΙΖ (17): «Εις άγιος γέρων, Κυριακός καλούμενος, εκάθητο εις τον άγιον Ιορδάνην ποταμόν, ένθα ήλθε προς αυτόν εις μοναχός ίνα συμβουλευθή περί λογισμών πορνείας. Ωφεληθείς δε ούτος πολλά είπε προς τον γέροντα, ότι, εάν δεν ήτο Νεστοριανός, ήθελε μείνει μετ’ αυτού∙ ο δε γέρων ως ήκουσε, παρεκάλει αυτόν να χωρισθή από την τοιαύτην δεινήν αίρεσιν, διότι άλλη σωτηρία δεν υπάρχει αν δεν πιστεύση τα ορθά δόγματα και ομολογήση Θεοτόκον αληθώς την Κυρίαν Παρθένον Μαρίαν. Λέγει αυτώ εκείνος∙ Βέβαια, κύριε Αββά, πάσαι αι αιρέσεις ούτω λέγουσιν, ότι, εάν δεν συγκοινωνήση τις με αυτάς δε σώζεται∙ και τι ποιήσας ουκ είδα∙ αλλά θέλω να δεηθής εις τον Κύριον να πληροφορηθώ με έργον ποία είναι η αληθινή πίστις». Εξήλθε δε ο γέρων προς την Νεκράν Θάλασσαν και εδεήθη εις τον Θεόν υπέρ εκείνου∙ και μετά δύο ημέρας είδεν ο μοναχός εκείνος τινά, φοβερόν κατά την μορφήν, όστις λέγει αυτώ∙ «Ελθέ να ίδης την αλήθειαν. Και έφερεν αυτόν εις τόπον σκοτεινόν και βρωμερόν, ένδον του οποίου ήταν ο Νεστόριος, Διόσκουρος, Απολινάριος, Σεβήρος, Άρειος, Ωριγένης και άλλοι πολλοί. Λέγει δε εις αυτόν∙ «Ο φανείς ούτος τόπος διωρίσθη δια τους αιρετικούς έως την δευτέραν παρουσίαν του Κυρίου, οπόταν θα παραδοθούν εις το αιώνιον πυρ με όσους ακολουθούσι τα δόγματα αυτών. Βλέπε λοιπόν, εάν σου αρέση μείνον με τους αιρετικούς, ει δε μη, πρόσελθε εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, καθώς ο γέρων σε διδάσκει. Διότι σου λέγω τούτο∙ ότι, εάν και όλας τας εντολάς φυλάξη ο άνθρωπος του Θεού και δεν πιστεύει ορθώς, εις αυτόν τον τόπον καταδικάζεται. Όταν δε ήλθεν ο γέρων, διηγήθη εις αυτόν την οπτασίαν και έγινε ορθόδοξος, μείνας δε με τον όσιον χρόνους τεσσαράκοντα, απήλθε προς Κύριον εν ειρήνη».
1ο Σχόλιο: Η Αμμάς Μελανία (η νέα) τόνισε (Μητερικόν, σελ. 198) «Προ δε πάντων την αγίαν και Ορθόδοξον πίστιν απλώς φυλάξωμεν, αύτη γαρ εστιν η κρήπις και ο θεμέλιος πάσης ημών της εν Κυρίω ζωής, τον τε αγιασμόν της ψυχής και του σώματος ημών αγαπήσωμεν, ότι χωρίς τούτου ουδείς όψεται τον Κύριον». Συμπερασματικά, ετεροδοξία και σωτηρία ψυχής δεν είναι συμβατά μεγάθη, παρ’ όλο που η ψευδοσύνοδος στην Κρήτη τα ενσωματώνει ως εκκλησιολογικό μοντέλο στη «νέα εκκλησία του οικουμενισμού.
Κεφ. ΚΕ΄ (25) – «δια να μη έχωμεν αυτόν ως ορθόδοξον»
«Μας διηγήθη ο αββάς Βασίλειος, ο ιερομόναχος της Μονής των Βυζαντίων, ότι, όταν ευρίσκετο εις Αντιόχειαν ήλθεν ο αββάς Κοσμάς ο ευνούχος από την λαύραν Φαράν προν τον αββάν Γρηγόριον (όστις έγινε και Πατριάρχης τότε εκεί), ανήρ ενάρετος και ορθοδοξότατος και διαμείνας ολίγας ημέρας εκείσε (ο αββάς Κοσμάς) ετελεύτησεν. Ο δε Πατριάρχης (ο αββάς Γρηγόριος) ώρισε να ενταφιασθή εις το Μοναστήριον, ένθα έκειτο και ο Επίσκοπος (μάλλον της περιοχής), όπως τιμήση το λείψανον του οσίου γέροντος (Κοσμά). Μίαν δε ημέραν απελθών ο Ιωάννης Ευκρατάς (o συγγραφεύς του Λειμωναρίου) ίνα ασπασθή τον τάφον αυτού, εύρε πτωχόν τινά καθήμενον επάνω του τάφου και ζητούντα ελεημοσύνην, όστις ιδών αυτόν ποιούντα μετανοίας τρεις και ευχήν, επειδή ήτο ιερεύς (ο Ιωάννης), είπεν αυτώ. «Όντως, κύριε αββά, μέγας ήτο ο γέρων (Κοσμάς), όστις ενεταφιάσθη εδώ προ δύο μηνών». Λέγει αυτώ ο Ευκρατάς. «Πόθεν το γινώσκεις;». Ο δε πτωχός είπεν. «Εγώ, πάτερ, ήμην παράλυτος επί δώδεκα έτη και δι αυτού με ιάτρευσεν ο Θεός∙ όθεν, όταν στενοχωρούμαι έρχομαι εδώ και με παρηγορεί. Όμως τον ακούω αφ’ ότου τον ενεταφιάσατε, λέγοντα εις τον Επίσκοπον ταύτα. «Μη με εγγίσης, μη μου άπτου, αιρετικέ, διότι είσαι εχθρός της αγίας καθολικής Εκκλησίας και του Θεού».
Ταύτα ακούσας ο Ιωάννης παρά του πτωχού, ανέβη εις το Πατριαρχείον και ανήγγειλε ταύτα τω Πατριάρχη, παρακαλών αυτόν ίνα μεταθέσωσι το λείψανον του αγίου γέροντος εις άλλον τάφον. Ο δε Πατριάρχης, λέγει εις αυτόν. «Πίστευσόν με, τέκνον, ότι ο γέρων ουδόλως βλάπτεται του αιρετικού, αλλ’ αυτό έγινεν ίνα φανή ο ζήλος του οσίου Κοσμά και φανερωθή η κακοδοξία του Επισκόπου, δια να μη έχωμε αυτόν ως ορθόδοξον».
2ο Σχόλιο: Γνωρίζει ο Κύριος να δοξάζει τα επίλεκτα μέλη της Εκκλησίας Του, όπως τον αββά Κοσμά∙ Τους ιερείς και μοναχούς απίστευτου Ορθοδόξου μεγέθους και να εκμηδενίζει τις επιρροές των κακοδόξων – αιρετικών επισκόπων. Προφανώς ο αιρετικός Επίσκοπος δεν είχε στερηθεί την ιερωσύνη με συνοδική απόφαση, γι’ αυτό και τον αποκαλούν «Επίσκοπο». Έκρινε, όμως, ο Θεός να μην απολαμβάνει τιμές Ορθοδόξου Επισκόπου – ποιμένος.
Σήμερα οι αιρετικοί επίσκοποι, που υπηρετούν την παναίρεση του οικουμενισμού, απολαμβάνουν τιμές (= πληγή για την Εκκλησία) ορθοδόξων, χωρίς να έχουν δυναμική ορθοδόξου φρονήματος, όπως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια. Και όμως, ούτε το Άγιο Όρος τους είπε: (Βαρθολομαίε, Ελπιδοφόρε) «Μη με εγγίσης, μη μου άπτου, αιρετικέ, διότι είσαι εχθρός της αγίας Καθολικής Εκκλησίας» (τέλος σχολίου).
Κεφ. ΚS΄ (26): «Τον αββά Κοσμάν συνήντησε ζώντα αυτός ο Ιωάννης Ευκρατάς εις την Μονήν Φαράν, διότι έμεινεν εκεί έτη δώδεκα. Μίαν δε ημέραν ενώ συνωμίλουν, ελθόντος λόγου περί του Μ. Αθανασίου, είπεν ο γέρων. “Όταν εύρης λόγον του αγίου Αθανασίου, εάν δεν εύρης χάρτην να τον αντιγράψης, γράψον αυτόν επί του φορέματός σου προς ζήλον Ορθοδόξου ομολογίας”. Τοιαύτην πίστιν είχε ο αοίδιμος εις τους αγίους πατέρας και διδασκάλους».
Κεφ. η΄ (90) – Για το κελλίον του αιρετικού – κακοδόξου Ευαγρίου
«Ο αββάς Ιωάννης ο Κίλιξ μας διηγήθη, ότι καθεζομένου αυτού εις το ένατον Αλεξανδρείας, ήλθε προς αυτούς μοναχός τις Αιγύπτιος, ζητών άδειαν να καθήση εις το κελλίον του αιρετικού Ευαγρίου, αλλ’ αυτός έλεγεν αυτώ, ότι δεν τον ωφελεί να καθήση εκεί, επειδή εκείνος, όστις επλάνησε τον κακόδοξον Ευάγριον, και εξέβαλεν αυτόν από τα ορθά της Εκκλησίας, δεν αφήνει άλλον τινά να καθήσει εκεί. Ο δε μοναχός επέμενε λέγων, ότι εάν δεν καθήση εκεί θα υπάγη αλλαχού. Τότε του είπεν∙ «Ό,τι κακόν πάθης, το κρίμα επάνω σου να είναι. Ύπαγε». Απελθών ουν εκείνος έμεινε μίαν εβδομάδα, την δε Κυριακήν ήλθεν εις την ΕΚκλησίαν, και εχάρησαν οι αδελφοί ως τον είδον. Την άλλην Κυριακήν όμως δεν εφάνη. Δι’ ό απήλθον δύο αδελφοί, ίνα ίδωσι τι έπαθε και εύρον ότι έλαβε σχοινίον και απηγχονίσθη, διότι ο σατανάς κατώκησεν εις το οίκημα της πλάνης, και απωλέσθη ο άθλιος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου