«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Αποστολική Εκκλησία – Περί Επισκόπων)
ΜΕΡΟΣ ΙΔ΄
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Σήμερα, κάτω από το ρητορικό επιφανειακό επίστρωμα των λόγων των οικουμενιστών επισκόπων περί Ορθοδοξίας, αναδύεται (σε συνθήκες απόστασης από την Πατερική παράδοση) το νέο οικουμενιστικό νόημά της∙ παράδειγμα το βιβλίο του τ. Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλινίκου με τίτλο: «ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» - Έκδοση «Χρυσοπηγής» - 1987.
Παράδειγμα, επίσης, και το βιβλίο «ΥΠΑΚΟΗ» του τ. Μητροπολίτου Σηλυβρίας Αιμιλιανού Τιμιάδου – Έκδοσις Ι. Μ. Καλαβρύτων – 2003. Στο βιβλίο «Υπακοή» ο τ. Μητροπολίτης Αιμιλιανός, σε μια γενική θεώρηση περί οικουμενισμού, που συνυφαίνεται με ειρωνική – περιπαιχτική διάθεση, γράφει:
«Οξείς μερικοί, μεταδίδουν την απαισιοδοξία και τις εκκεντρικότητές τους σε πνευματικά τους παιδιά, ωσάν η Δευτέρα Παρουσία και η καταστροφή του κόσμου να είναι επί θύραις. Η έξαψις και η υστερία φουντώνουν με συνθήματα αντι-οικουμενικά, ή με τα διαδιδόμενα οικουμενικά σχέδια, όπως η παγκοσμιοποίησις, κ.ά. Η κρίσις τους δεν λειτουργεί, καταντά αφελής, ανεύθυνη» (Σελ. 125).
1ο Σχόλιο: Η παρουσίαση του οικουμενισμού σε αφηρημένη μορφή, ως νοητική κρίσις – διαταραχή στους απαισιόδοξους και εκκεντρικούς, εύκολα γίνεται αποδεκτή από την πλειοψηφία των πιστών. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι σημερινοί επίσκοποι προβάλλουν και εξισώνουν την αίρεση του οικουμενισμού ως προέκταση αγάπης και ποιμαντικής μέριμνά τους, στο όνομα της Ορθοδοξίας!
Η ανάγνωση τοιούτων κειμένων επιδρούν υπνωτικά και σε εκλεκτές ψυχές, οι οποίες καλή τη πίστει, δέχονται την κοινωνία μετά της αιρέσεως, παρά τις σχετικές διδασκαλίες των Πατέρων. (τέλος σχολίου)
Στο βιβλίο του τ. Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλινίκου «ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ουδεμία, επίσης, συνοπτική αναφορά ή ιστορική σκιαγράφηση γίνεται περί οικουμενισμού ως αιρέσεως∙ αντίθετα, η διαμόρφωση των κειμένων του, ως μια συστηματική ανάλυση του πιστεύω του, έχει προσαρμοστεί στα όρια που επιβάλλει ο οικουμενισμός. Πιο συγκεκριμένα:
Α) Οι θέσεις τους περί Εκκλησίας
Οι έννοιες «αίρεση» και «οικουμενισμός» είναι θεολογικά ξεκαθαρισμένες στην Ορθοδοξία, την οποία επαινούν και τονίζουν στα κείμενά τους, τόσο ο τ. Μητροπολίτης Αιμιλιανός Τιμιάδης, όσο και ο Μητροπολίτης Καλλίνικος Πειραιώς. Όμως, δεν εκρήγνυνται οι συνειδήσεις τους στα κείμενά τους, σοφοίς λόγοις και γραμματική τέχνη εστολισμένα, προς ανάπτυξη αντιαιρετικού λόγου.
Ο Ορθοδοξοκεντρισμός, που έτρεφε συνειδησιακά τους Πατέρες και αγωνιστές Ιεράρχες, έχει αντικατασταθεί από επιπόλαιους εκλετισμούς∙ δεν νομίζω ότι έχουν αυτοσχεδιάζουσα αμάθεια. Τη «μακαριότητα» του σεναρίου τους περί Εκκλησίας – Ορθοδοξίας έρχονται να ταράξουν κάποιες σκέψεις τους, που υπαγορεύονται από τους αιχμηρούς – αντικειμενικούς προβληματισμούς.
Παράδειγμα: Ο Μητροπολίτης Καλλίνικος, γράφει: «Η Εκκλησία μας είναι και η Αλήθεια. Και αυτό είναι που την διαφοροποιεί από την ετεροδοξία. Πίστις μας είναι πως η Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία ανήκουμε, φυλάσσει ακέραιη την αλήθεια, που είναι μία.
Και χωρίς διάθεσι μισαλλοδοξίας ή αλαζονείας κηρύσσουμε την πίστι μας αυτή» (Σελ. 17).
2ο Σχόλιο: Περιθωριακά μόνο θίγονται στο βιβλίο του τα θέματα που δημιουργεί η αίρεση (η λέξη αυτή απουσιάζει, ως σύγχρονος κίνδυνος)∙ οι αντιρρήσεις τους περικλείονται στον όρο «ετεροδοξία»∙ λέξη πολύ βολική στους οικουμενιστές.
Οι Πατέρες, όμως, ξεκαθαρίζουν τις έννοιες.
Ο Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ικονίου, αποφαίνεται: «Αλλά και ο φθονερός διάβολος δια της κακίας του και της αρχαίας του τέχνης δεν παύει να απατά τους αστηρίκτους∙ διότι, καθώς παλαιότερα απεπλάνησε τους ανθρώπους από τον πραγματικόν Θεόν με το να ονομάση τα είδωλα θεούς, ομοίως και τώρα με το να ονομάση πολλές εκκλησίες, μάλλον, εάν πρέπει να ειπούμε την αλήθειαν (όχι εκκλησίες, αλλά) είδωλα εκκλησιών αναστήσας (απεπλάνησε) δια της απομακρύνσεως από του Χριστού όσους πείθονται εις αυτόν…
Ομοίως και τώρα, δια των λεγομένων μεταξύ των Εκκλησιών αποσπά τους λαούς από την όντως Εκκλησίαν» (τέλος σχολίου).
3ο Σχόλιο: Δυστυχώς, χωρίς καμία διάκριση, ο Μητροπολίτης Πειραιώς την υγιή δυνατότητα αντιλόγου στις αιρέσεις την αποσιωπά. Μάλλον την αποκλείει με τη γενική θέση του: «χωρίς διάθεσι μισαλλοδοξίας ή αλαζονείας κηρύσσουμε την πίστι μας αυτή» (Σελ. 17)∙ την δε αίρεση, από τη φύση της εχθρική στην ορθοδοξία, της δίνει απλά μια ονομασία αντίθεσης προς την Ορθοδοξία, δηλ. ετεροδοξία!
Ευτυχώς, η εκκλησιολογική σαφήνεια του Αγίου Αμφιλοχίου (και των Πατέρων) μας τοποθετεί, τον πιστό λαό, στις φυσιολογικές διαστάσεις – λειτουργίες του αντι-οικουμενιστικού αγώνα.
Να υπογραμμίσουμε, ότι και στα κείμενα «Υπακοής» του Μητροπολίτου Αιμιλιανού Τιμιάδη, ο σημερινός κίνδυνος των αιρέσεων μεταμφιέζεται, διότι δεν αντέχει στο βαθύτερο έλεγχο της εκκλησιολογικής διδασκαλίας των Πατέρων» (τέλος σχολίου).
Απαραίτητη, θεωρώ, την νοηματοδότηση που υπογραμμίζει (περί Εκκλησίας) ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης:
«Η Ορθοδοξία νίκησε όλους τους αιρετικούς, τους απίστους και τους αθέους όλων των εποχών και των αιώνων∙ Κανένας δεν μπόρεσε να την νικήση.
Αλλά για να νικήση η Ορθοδοξία χύθηκε το αίμα των μαρτύρων ποτάμι. Μαρτύρησαν όχι μόνο ιερείς και επίσκοποι, αλλά και λαός πολύς. Έγγαμοι και άγαμοι, άντρες και γυναίκες, νέοι και νέες, ασπρομάλληδες γέροντες και μικρά παιδιά στις δύσκολες μέρες των διωγμών, που πέρασε η Εκκλησία, δεν δείλιασαν, αλλά ωμολόγησαν την πίστι τους στο Χριστό και μαρτύρησαν» (Βιβλίο «Μυρίπνοα Άνθη» - Σελ. 65).
Και ερωτά κάθε απλή Ορθόδοξη ψυχή: Ποίων επισκόπων οφείλομεν υπακοήν; των οικουμενιστών – φιλοοικουμενιστών ή των επισκόπων (για παράδειγμα) Αμφιλοχίου Ικονίου και τ. Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου;
Δεν βλέπουμε καμμία δυσκολία περί την εκλογήν, διότι ο Άγιος Ιγνάτιος είναι σαφής:
Α) «Σπουδάσατε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασι του Κυρίου και των αποστόλων» (Προς Μαγνησίους ΧΙΙΙ, 21 – 22).
Β) «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» (Τραλλιανοίς VI, 36-38).
Γ) Φεύγετε ουν τας κακάς παραφυάδας, τας γεννώσας καρπόν θανατηφόρον, ουν εάν γεύσηται τις, παρ’ αυτά αποθνήσκει. Ούτοι γαρ ουκ εισιν φυτεία πατρός» (Τραλλιανοίς ΧΙ, 24-26).
Ο Άγιος Αμφιλόχιος, ο Φλωρίνης Αυγουστίνος και ο Αγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, δεν ασφάλισαν την Σωτηρία – Ορθοδοξία μέσα από «τυπολογίες» και «καθωσπρεπισμούς», όπως επιχειρούν οι οικουμενιστές.
Φυσιολογικό λοιπόν είναι να ξεδιψάμε με την διδασκαλία τους (παράδειγμά τους). (Συνεχίζεται)
Καλός ο αντιοικουμενισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚακή και λάθος η άποψη για υποχρεωτική αποτείχιση, που αν δεν κάνω λάθος έχει επαναλάβει ο μαθηματικός Ν. Σακαλάκης.