ANOIKTH ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΣΥΜΕΩΝ – ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ! (Περί φεμινιστικῆς ἑρμηνείας τοῦ μαρτυρίου τῶν Ἁγίων Σοφίας, Πίστεως, Ἐλπίδος κι Ἀγάπης σέ πρόσφατο κήρυγμα)

ANOIKTH ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΣΥΜΕΩΝ – ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ

Σεβασμιώτατε

Και εις τον πλέον Συνοπτικό – μικρό Συναξαριστή της Ορθοδοξίας, διαβάζουμε:

«Τη μνήμη τριών αδελφών αγίων παρθένων και της μητέρας των εορτάζει και τιμά σήμερα (17 Σεπτ.) η Εκκλησία, της Πίστεως, της Ελπίδος και της Αγάπης και της μητέρας των Σοφίας. Οι τρεις αδελφές στάθηκαν με γενναιότητα μπροστά στον ειδωλολάτρη τύραννο, ωμολόγησαν το Χριστό κι επεσφράγισαν την ομολογία τους με μαρτυρικό θάνατο… ακολούθησε κι αυτή (η Σοφία), τέταρτη στο μαρτύριο, τα τέκνα της» (Επισκόπου Σερβίων – Κοζάνης Διονυσίου∙ Μικρός Συναξαριστής, 1980).

Σύντομη διατύπωση που επιδρά θεραπευτικά στα ουσιαστικά μέρη της ψυχής μας∙ λίγες γραμμές, όπου η αλήθεια παρουσιάζεται με διαχρονικές λάμψεις, που φανερώνουν το επέκεινα, το αιώνιο και όχι το περαστικό∙ απλά – μεστά λόγια για την Θεολογία του Μαρτυρίου! Χωρίς παιχνιδίσματα ιδεών και φράσεων το κείμενο φέρνει κατανυκτική πειθάρχηση στη σκέψη και στη ψυχή. Πλησίασμα στο Χριστό.

Παρατήρησα (παράλληλα) το εόρτιο κήρυγμά σας (17 Σεπτ.), στο οποίο έχουμε αναφορές: «στη βία κατά των γυναικών», στις «γυναικοκτονίες και παιδοκτονίες», στα «δικαιώματα της ζωής» και στα «δικαιώματα των γυναικών».

Ακόμη το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, που έχει ουσιαστική ενδοκοσμική κοινωνική λειτουργία και είναι μέγεθος αντινομικό με το νόημα του Μαρτυρίου και της εν Χριστώ πνευματικής ζωής, το παρουσιάσατε υπό την πνευματική καθοδήγηση – στάση της ζωής των Μαρτυρησάντων παρθένων αγίων. Είπατε: «Αυτές οι Αγίες αποτελούν τις ηγέτιδες δυνάμεις αυτού του κινήματος (φεμινιστικού) που και σήμερα φωνάζει» για κοινωνία «ίσων ευκαιριών, ίσων δικαιωμάτων αλλά πριν από εμάς κάποιες ψυχές δώσαν το αίμα τους για αυτά τα δικαιώματα».

Στις ημέρες μας, Σεβασμιώτατε, πλήθος γυναικοκτονιών έχει επιδείξη η κοινωνία μας, ως ταμείο αποστασίας, ως φθοροποιού έργου των δαιμόνων.

Τα δε Μ.Μ.Ε. εμφανώς παρουσιάζουν το ηδονοθηρικό σύστημα αναφοράς των γυναικοκτονιών∙ την παραστρατημένη αρρενωπότητα.

Από το 1927 (ακόμη) η Βιρτζίνια Γουλφ τόνιζε στις τελειόφοιτες των κολεγίων, για την εξανθρώπιση της γυναίκας: «Πριν η γυναίκα αποκτήσει ένα δικό της δωμάτιο, ένα χώρο που θα της ανήκει και θα τον ελέγχει, δηλαδή, μια βασική οικονομική ανεξαρτησία απέναντι στον άντρα, δεν μπορεί να γίνει καμμιά σκέψη για τη χειραφέτησή της».

Το ίδιο τόνιζε και η Σιμόν ντε Μπουβουάρ, με περισσότερα – συγκεκριμένα παραδείγματα, χωρίς βέβαια (και οι δύο) να υποστηρίζουν ότι αυτές οι «κοινωνικές βελτιώσεις» θα έλυναν τα προβλήματα της γυναίκας, μιας και η θέση της εκτείνεται στις σχέσεις της με:

α) με τον άνδρα (άλλο φύλλο) β) με την οικογένεια γ) με την συνολική κοινωνία και (τέλος) δ) με την αυτοσυνειδησία της (κοσμοθεωρία – βιοθεωρία της).

ο Κύριος, Σεβασμιώτατε, τόνισε «τοις εαυτού Μαθηταίς»: «Προσέχετε από των ανθρώπων∙ επιβαλούσι γαρ εφ’ υμάς τας χείρας αυτών, και διώξουσι, παραδιδόντες εις συναγωγάς και φυλακάς, αγομένους επί βασιλείες και ηγεμόνας, ένεκεν του ονόματός μου. Αποσβήσεται δε υμίν εις μαρτύριον» (Λουκ. κα΄ 12-13).

Το Μαρτύριο, όπως των τριών – τεσσάρων Αγίων γυναικών, Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, βρίσκει την ύψιστη εκδήλωσή του στο όνομα του Χριστού, που η «ερμηνευτική» προσέγγισή σας στο Μαρτύριό τους δεν το άγγιξε∙ βάλατε στη θέση του, ως κατ’ εξοχήν αναπαλλοτρίωτη αξία, τους σκοπούς των κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών. Είναι γνωστό, ότι τα γυναικεία κινήματα δραστηριοποιούνται – μόνο – στους άξονες της Ισότητας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας, γύρω από τους οποίους πλέκουν την ηθική, την πολιτική, την φιλοσοφία και την νομική (γενικά) σκέψη του υλιστικού δυτικού πολιτισμού, χωρίς αναφορές στο όνομα του Χριστού.

Έτσι έχει αναπτυχθεί ο ναρκισσισμός της ανθρώπινης λογικής – σκέψης.

Εύστοχα ο Γ.Δ. Δασκαλάκης τόνισε (Ευθύνη 1983): «…ο ναρκισσιστικός άνθρωπος, παίρνει τη μορφή υλοποιήσεων ενός Λεβιάθαν του Εγώ».

Γι΄ αυτό στις γυναικοκτονίες ο θύτης είναι βίαιος, διότι περιφρόνησε την Γυναίκα ως Θεϊκή δημιουργία, πράγμα – γεγονός που και η σημερινή Γυναίκα δεν το κατανόησε∙ αυτό είναι το πνευματικό έλλειμα του φεμινισμού, ως έλλειμα της αυτοσυνειδησίας ότι η γυναίκα είναι θεϊκό δημιούργημα, με αποστολή τη σωτηρία του κόσμου και τον Αγιασμό του.

Οι γυναίκες Μάρτυρες του Χριστιανισμού έχουν υπερκεράσει (απαντητικά) με την πίστη τους (την Ζώσα), τα ερωτήματα:

α) Γιατί υπάρχουμε; β) Γιατί έχει τόση θαυμαστή ρύθμιση – αρμονία ο κόσμος, το Σύμπαν; γ) Που οφείλεται το Μυστήριο της Ζωής; και τέλος δ) Τι είναι η ψυχή;

Ποια σχέση, Σεβασμιώτατε, έχουν οι γυναικείες δικαιωματικές – φεμινιστικές κινήσεις με τις Αγίες που μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού; Που μαρτύρησαν «ένεκεν του ονόματός Του»;

Έχουν τα ίδια βιοθεωρητικά – κοσμοθεωριακά θεμέλια;

Ασφαλώς, όχι!

Ευχώμεθα, Σεβασμιώτατε, όπως οι Άγιες: Σοφία, Πίστις, Ελπίδα και Αγάπη, με τη Μαρτυρική πρεσβεία τους, σας βοηθήσουν – φωτίσουν για μια δημόσια αναίρεση των βλάσφημων προσεγγίσεών σας στο Μαρτύριό τους.

 

Με σεβασμό και αγάπη Χριστού

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ