Μέ ποιά γλώσσα καί μέ ποιόν τρόπο πρέπει νά ἀπευθυνόμαστε στόν Θεό; (ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ)

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Μέ ποιά γλῶσσα καί μέ ποιόν τρόπο

πρέπει νά ἀπευθυνόμαστε στόν Θεό;

Συμβαίνει μέ τούς πλείστους: Δέν ἀσχολούμαστε μαζί Του...νά μήν ἀσχολεῖται μαζί μας!...

Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ἄς δοῦμε ἀρχικῶς, μέ ποιά γλῶσσα νά μιλᾶμε στόν Θεό:

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔπαψαν νά ὁμιλοῦν στόν Θεό. Ἔπαψαν νά ρωτοῦνε τόν Θεό. Ἔπαψαν νά ἀναζητοῦνε τόν Θεό, νά προσεύχονται στόν Θεό, νά ἀκοῦνε τόν Θεό, νά νοιώθουν τόν Θεό,  νά ὑπακοῦνε στόν Θεό, νά ζοῦνε μέ τόν Θεό, νά ζοῦνε γιά τόν Θεό, νά ἀγαποῦνε τόν Θεό. Διέκοψαν κάθε σχέση κι ἐπαφή μαζί Του, σά νά μήν ὑπάρχει ὁ Ὥν, τό Ὕδωρ τό Ζῶν, ἡ Ὄντως Ζωή! Τόν ἀπορρίπτουνε σά νά εἶναι ἕνας σκάρτος καί προδότης φίλος, ἤ ἕνας ἐπικίνδυνος ἐχθρός, ἤ ἕνας στραβός παραξενιάρης γείτονας! Τόν ἀποφεύγουνε πλήρως σά νά εἶναι ἕνα "κακό κι ἐπικίνδυνο σημαδάκι" ψηλά στόν οὐρανό! Τόν ἀποφεύγουνε σά νά εἶναι ἕνα ἄπιαστο καί μακρινό ἄστρο πού θά μείνει γιά πάντα ἀπλησίαστο, ἄρα μάταιο πρᾶγμα νά ἀσχοληθεῖ κανείς μαζί Του! Αὐτός ἐκεῖ πάνω (ὁ Πανταχοῦ Παρών) κι ἐμεῖς ἐδῶ κάτω, ἀπό μακριά κι ἀγαπημένοι...! Συνεννόηση μηδέν! Ἀπόσταση....ἔτη φωτός!

Ἀλλά ἀκόμη καί σέ ἐμᾶς, "τούς λεγομένους πιστούς", πού δέν κόβουμε τά νήματα ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό καί πού θεωρούμαστε (λόγοις μᾶλλον...) δοῦλοι Του καί μαθητές Του, παραμένει ἀκόμη ἄγνωστος ὁ κώδικας στόν ὁποῖον ἀρέσκονται τά ὦτα Του καί στόν ὁποῖον πρόθυμα ἀνταποκρίνεται ὅταν μιά φωνή ἀπευθύνεται πρός Αὐτόν. Τά μπερδέψαμε αὐτά τά νήματα καί τά κάναμε κόμπους ἄλυτους καί περίπλοκους:

• εἴτε γεμάτους παράσιτα, 
• εἴτε μή δυναμένους ἀπό τή σύγχυσή τους νά μεταφέρουν κἄν δεήσεις, αἰτήσεις, εὐχαριστίες καί ὁ,τιδήποτε ἄλλο πρός τόν Κύριο! 

Βλέπετε, ἐνῶ ὁ Θεός ὡς Παντογνώστης καταλαβαίνει ὅλες τίς γλῶσσες, ὅμως, σέ συγκεκριμένη γλώσσα ἀναπαύεται, μέ συγκεκριμένη συχνότητα συντονίζεται καί σέ συγκεκριμένη γλῶσσα ἀπαντᾶ καί μάλιστα ἄμεσα, ὡς προσεχτικός ἀκροατής καί Φιλάνθρωπος-Πολυεύσπλαγχνος συνομιλητής! Νά μήν ἀποροῦμε λοιπόν καί λέμε παραπονετικῶς:  
-Ὁ Θεός δέ μέ ἀκούει. Ἐμένα μέ ξέχασε.
-Ὁ Θεός δέν ἀπαντᾶ. Εἶναι κουφός καί σκληρός μαζί μου.
-Τοῦ Θεοῦ ἄλλα Τοῦ ζητῶ καί ἄλλα παίρνω. Γιατί; (Ἄχ αὐτό τό βλάσφημο, ἀδιέξοδο κι ἀνούσιο αὐτοδικαιωτικό "γιατί"....)!
Καί ἄλλα παρόμοια καί αἴολα...

Ἄς μποῦμε λιγάκι γιά ἕνα λεπτό στήν θέση τοῦ Θεοῦ, παρ' ἀνθρώποις τό λεγόμενον...
Ἐρώτηση:
-Ἄν ἐμεῖς, οἱ εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, μιλήσουμε μέ ἄσχημο τρόπο σέ κάποιον, τί γίνεται κατά τό σύνηθες;
Ἀπάντηση:
-Ἤ θά μᾶς περιφρονήσει αὐτός ὁ κάποιος (γιά νά μή γίνει καυγάς καί μέχρι νά συνετιστοῦμε), ἤ θά μᾶς συμπεριφερθεῖ ἐπιθετικά κι αὐτός κι ἀπρόσμενα πολλές φορές.  Καί τότε, ὄχι μόνο δέν θά ὑπάρξει ἡ ποθούμενη συνεννόηση, ἀλλά μᾶλλον "ἡ κουβέντα" θά ὁδηγήσει σέ ἀντίθετα ἀπό τά προσδοκώμενα ἀπό ἐμᾶς ἀποτελέσματα.
Τό ἴδιο συμβαίνει λοιπόν καί μέ τόν Θεό πού μᾶς ἔπλασε κατ' εἰκόνα Του! Τοῦ μιλᾶμε συνήθως μέ ἄσχημο κι ἀνάρμοστο τρόπο καί Αὐτός μέ τήν σειρά Του:

"Ο Θεός κλείνει τά αὐτιά Του στόν φαρισαϊσμό!"

• εἴτε τραβᾶ τήν χάρη Του ἀπό ἐμᾶς καί ἐσκεμμένα κωφεύει (προκειμένου νά ἀναβάλλει τήν ὅποια τιμωρία-παιδαγωγία μας καί μέχρι νά συνετισθοῦμε),
• εἴτε μᾶς ἀπαντᾶ μέ αὐστηρό παιδαγωγικό τρόπο πρός σωφρονισμό μας, ἐφόσον δέν συνήλθαμε "εἰς ἑαυτόν" κι ἐμεῖς  τό ἐκλαμβάνουμε αὐτό ἐσφαλμένως πώς: ἄλλο Τοῦ ζητᾶμε (δέν καταλαβαίνει κιόλας ὀ Πάνσοφος...) κι ἄλλο παίρνουμε (ἀπό αὐτό πού ἐγωιστικά νομίζουμε πώς μᾶς ἄξιζε...).

"Αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε..." (Ἰάκ. 4, 3), λέγει ξεκάθαρα τό Εὐαγγέλιο. Μιλοῦμε μέ λάθος γλῶσσα καί μέ ἀνάρμοστο ὕφος στόν Ὕψιστο Θεό καί ἐπιπρόσθετα, πολλές φορές ζητοῦμε καί πράγματα ζημιογόνα τόσο γιά ἐμᾶς, ὅσο καί γιά τούς ἄλλους, εἴτε ἐπίγεια, εἴτε ἐπουράνια.
"Αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε, ἵνα ἐν ταῖς ἡδοναῖς ὑμῶν δαπανήσητε", συμπληρώνει τό Εὐαγγέλιο. Ἔχει σημασία καί γιά ποιόν λόγο μιλοῦμε στόν Θεό. Τοῦ ἀπευθυνόμαστε μέ ἐφαλτήριο τήν ἀγάπη καί τόν πόθο σωτηρίας ἤ μέ ἐφαλτήριο τό θέλημά μας καί τά πάθη μας;...

Ἡ γλῶσσα πού ἐμεῖς μιλᾶμε συνήθως στόν Θεό, εἶναι ἡ ἑξῆς:
ὑπερήφανα, ἀναίσχυντα, μέ ὕφος ἔντονο, ἀπαιτητικά, ὑποκριτικά-ψευδοταπεινωτικά-φαρισαϊκά, σά νά εἶναι δοῦλος μας καί ὀφείλει νά μᾶς ὑπακούει, σά νά εἶναι χρεώστης μας καί ὀφείλει νά μᾶς ἀποδίδει, Τόν μαλώνουμε, Τοῦ ὑποδεικνύουμε, Τόν διορθώνουμε, Τόν περιφρονοῦμε ὅταν δέν γίνεται τό θέλημά μας καί σέ ἀκραῖες περιπτώσεις μάλιστα, πού ἔχουμε παρεκτραπεῖ τελείως καί δαιμονικῶς, Τόν ὑβρίζουμε καί Τόν βλασφημοῦμε παρακαλῶ...

Τήν γλῶσσα ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, μᾶς τήν δίδαξαν λόγῳ καί ἔργῳ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, προπαντός δέ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, καθώς καί πλεῖστοι μετανοηθέντες πρώην βαριά ἁμαρτωλοί.  Ἡ γλῶσσα ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, ὀνομάζεται: ταπείνωση-ἀγάπη! 

Ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη βαδίζουν πάντα καί ἁρμονικά σφιχταγγαλιασμένες. Δέν γίνεται νά χωρίσουν ἄν ἐπιθυμοῦμε ὄχι μόνο οὐσιαστική καί ὁμαλή συνομιλία μέ τόν Θεό, ἀλλά καί μέ τούς συνανθρώπους μας. Διότι ἄν λείψει ἡ ταπείνωση, τότε στό κενό ποὐ ἀφήνει πίσω της παρεισφρύει ἡ ὑπερηφάνεια πού διώχνει τήν ἀγάπη. Ἄν λείψει ἡ ἀγάπη, τότε στό κενό πού ἀφήνει πίσω της παρεισφρύει τό μίσος πού διώχνει τήν ταπείνωση. Ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη, λοιπόν, ἐνεργοῦν σωστά μόνο ὡς σιαμαῖες ἀδελφές. Μέ αὐτές τίς δύο μίλησε ὁ τελώνης στόν Θεό μέσα στόν Οἶκο Του καί ἐνῶ δέν εἶχε ἔργα καλά, παρά ἁμαρτίες, εἰσακούσθηκε, συγχωρέθηκε, δικαιώθηκε καί σώθηκε! 

Τό κλειδί πού ξεκλειδώνει τά ὦτα τοῦ Θεοῦ: ταπείνωση-ἀγάπη!

Ὁ καρδιακός πόνος, ἡ μετάνοια, τά δάκρυα, ἡ αὐτομεμψία, οἱ στεναγμοί καί τό ἱκευτικό ὗφος, στέλνουν τή φωνή μας στά ὦτα τοῦ Ὕψίστου τόσο γρήγορα, σά νά εἶναι ὁ λόγος μας ἤδη μέσα σέ αὐτά! Τίποτε ἄλλο δέν ταξιδεύει τίς προσευχές μας πρός τόν Θεό μέ τέτοια ταχύτητα καί δέν ἐξασφαλίζει τόσο ἄριστη εὐκρίνεια στήν ἐπικοινωνία μας μαζί Του, ὅσο τό "καλωδιακό δίδυμο μεταφορᾶς": ταπείνωση-ἀγάπη! Καί τίποτε ἄλλο δέν γεννᾶ τήν καλή παρρησία καί δέν προκαλεῖ τήν φιλάνθρωπη προσοχή τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς, ὅσο ἡ: ταπείνωση-ἀγάπη! Ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη εἶναι, ἄς ποῦμε μέ τούς σύγχρονους τεχνολογικούς ὅρους, "ὁ κωδικός τοῦ Θεοῦ", "τό password τοῦ Θεοῦ", τό ὁποῖο μᾶς ἐπιτρέπει τήν εἴσοδο σέ διάλογο μαζί Του καί τήν ἄμεση κι εὐμενῆ ἀνταπόκρισή Του!  Μέ τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση, γλυκά- γλυκά δεσμεύουμε Θεό κι ἀνθρώπους καί τούς αἰχμαλωτίζουμε μέ τήν θέλησή τους! Μᾶς παραδίδονται οἰκειοθελῶς! Εἶναι ἀφοπλιστικές κι ἀνίκητες!

Ἄς δοῦμε στή συνέχεια, μέ ποιόν τρόπο νά ἀπευθυνόμαστε στόν Θεό.

Τό παράδειγμα ἱκεσίας τοῦ τελώνη πρός τόν Θεό, ὄπως περιγράφεται στό Εὐαγγέλιο, μᾶς ἀγγίζει ὅλους πολύ,  διότι κι ἐμεῖς οἱ περισσότεροι εἴμαστε πολύ ἁμαρτωλοί  καί ἴσως λιγότερο, ὅλοι ἀνεξεραίτως! Εἶναι πολύ παρήγορο γιά ἐμᾶς, νά γνωρίζουμε ὅτι ἔχουμε ἕναν δυνατό (στό θέμα ταπείνωσης) ἐκπρόσωπο (τόν τελώνη), ὁ ὁποῖος τράβηξε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, παρά τό βαρύ του ποινικό μητρῶο ἁμαρτιῶν! Μᾶς γεμίζει ἐλπίδα αὐτό τό παράδειγμα.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ  τήν περίπτωση τῆς ἄγνωστης πόρνης. Μάλιστα μέ αὐτή τήν πολύ ἁμαρτωλή γυναῖκα, συμβαίνουν τά ἑξῆς ἀξιοπρόσεχτα: 

1. Δέ φαίνεται πουθενά μέσα στό Εὐαγγέλιο, νά μίλησε στόν Κύριο. Οὔτε μία λέξη! Βουβῷ τῷ τρόπῳ, ἔδειξε τήν ἀγάπη της καί τήν ταπείνωσή της στόν Κύριό της. Ὅμως, ὁ ἱκετευτικός τρόπος της καί ἡ λατρεία πού Τοῦ ἔδειξε ἔμπρακτα, ἦταν γλῶσσα καρδιᾶς καί "ἄλαλα λόγια" στάζοντα ἀπό ἀγαπητική-ἐν μετανοίᾳ πληγή ψυχῆς, ἠχηρότερα ἀπό κάθε φωνή, λόγο καί κραυγή διά στόματος. Οἱ μελίρρυτες πράξεις της ποτισμένες στά κλάματά της, ἦταν ὁ καλύτερος τρόπος γιά νά ἀπευθυνθεῖ στόν Θεό. Καί ὁ πιό ἀποτελεσματικός ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος.
2. Εἶχε τόση ταπείνωση δέ, πού ὄχι μόνο δέν τόλμησε νά βγάλει λαλιά καί νά ὑψώσει τή ματιά της πιό πάνω ἀπό τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά ὅπως λέγει τό Εὐαγγέλιο, κάτι πού περνᾶ ἀπαρατήρητο, δέν ἔσκυψε κάτω ἁπλῶς γιά νά κλάψει, νά φιλήσει, νά πλύνει, νά σκουπίσει τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ μέ τά μαλλιά της καί νά τά μυρώσει, ἀλλά στάθηκε καί "ὀπίσω" τῶν ποδῶν Του! "Καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ" (Λουκ. 7, 38). Κάτω, στά πόδια Του, καί ὀπίσω Τους, σάν μαύρη ντροπαλή κι ἀσήμαντη σκιά πού δέν ἀξίζει νά ἀκούει καί νά βλέπει κανείς! Ταπεινώθηκε πλήρως. Ἱκέτεψε πλήρως. Ἀγάπησε ὑπερβαλλόντως.
3. Εἶχε τόση ἀγάπη δέ, πού ἀψήφησε τόν ὅποιο κίνδυνο πού πιθανόν θά διέτρεχε μέ τήν ἐμφάνισή της στό σπίτι μέ τούς "εὐϋπόληπτους" καλεσμένους, μιά πού ἦταν γνωστό τό κακό ποιόν της δημοσίως. Ρίσκαρε τόν ὅποιον πιθανό ἐξευτελισμό της μπροστά στόν κόσμο, γιά μιά μονάχα πολύτιμη ἀγαπητική στιγμή μέ τόν Χριστό, πού δέν ἤθελε νά χάσει μέ κανένα κόστος εἰς βάρος της! Ἐπίσης, Τοῦ ἀγόρασε καί δῶρο, ἕνα πανάκριβο μύρο! Προέβην σέ αὐτήν τήν λεπτή, εὐωδιαστή χειρονομία, χωρίς νά γνωρίζει ἄν θά κατάφερνε τελικά νά ἀλείψει τό μύρο στά πόδια Του, ὅπως ποθοῦσε, καί χωρίς νά ὑπολογίσει τήν ἀπώλεια τοῦ κομποδέματός της. Ρίσκαρε τήν περιουσία της. Ὅλα γιά τόν Χριστό.
4. Καί κάτι ἄλλο πού ἐπίσης περνᾶ ἀπαρατήρητο, ἀλλά εἶναι σημαντικότατον: κανένας ἄλλος, ἐκτός ἀπό τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, δέν φαίνεται πουθενᾶ στό Εὐαγγέλιο καί στήν ἐπίγεια ζωή Του, νά Τόν κατεφίλησε τόσο, ὅσο αὐτή ἡ ταπεινωθεῖσα κι ἀγαπῶσα πόρνη! Τί εὐλογία τῆς ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς μέ αὐτήν τήν ἀξιοζήλευτη παραχώρηση! Ὁ Κύριος, ὄχι μόνο ἐπέτρεψε στήν πόρνη νά Τόν καταφιλεῖ, ἀλλά ἐπιπλέον εἶπε γιά αὐτήν σέ ὅλους: «Ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ» (Λουκ. 7,47)! Μέ αὐτόν τόν λόγο Του, φανέρωσε δύο τινά ὁ Χριστός στούς παρευρισκομένους πού κοιτοῦσαν ἄναυδοι τίς ἐκδηλώσεις τῆς πόρνης: τόσο ὅτι συγχωρέθηκε, ὅσο καί τό γιατί συγχωρέθηκε. Ταυτόχρονα, ἀμέσως τήν παρουσίασε ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν ὁ Ἴδιος Αὐτοπροσώπως!

Ἄς παραδειγματιστοῦμε, λοιπόν, ὑπάκουα κι ἐμεῖς ἀπό ὅλους αὐτούς πού κατάφεραν νά ἑλκύσουν τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά λάβουν συγχώρεση καί ζωή αἰώνια, 

1. μιλῶντας μέ τήν γλῶσσα τῆς ἀγάπης καί τῆς ταπείνωσης 
2. καί φερόμενοι μέ τόν ἱκετευτικό ἐν δάκρυσιν τρόπο τους στόν Θεό! 

Ἄς ρίχνουμε κι ἐμεῖς ἀγαπητικά καί ταπεινά τόν ἑαυτό μας στό ὑποπόδιον τῶν ποδῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό διαλυμένο σέ βίδες μηχάνημα ἐπάνω στόν πάγκο τοῦ συνεργείου ἐπισκευῆς καί στά χέρια τοῦ ἔμπειρου τεχνίτη, πρός ἐπιδιόρθωσιν.

Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας στήν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου, στήν Παναγία καί στούς Ἁγίους, ὅπως ρίχνεται ὁ βαρειά ἀσθενής στό κρεβάτι τοῦ νοσοκομείου καί στά ἔμπειρα χέρια τῶν ἰατρῶν, πρός ἴασιν κι ἀποκατάστασιν.

Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό ἀδύναμο μωρό, πού μέ ἐμπιστοσύνη κι ἀσφάλεια ἀποκοιμιέται στήν μητρική ἀγκαλιά, πρός κοίμησιν τῶν παθῶν μας.
Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας στίς ἐντολές καί στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό εὔθραστο πουλάκι πού περιμένει κρυμμένο στήν φωλιά καί μέ ἀνοιχτό τό στόμα, τήν πολύτιμη τροφή του ἀπό τόν κηδεμόνα του, πρός πνευματικήν μας τροφοδοσία.

Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας ὑπάκοα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τά φύλλα τῶν δένδρων πού χορεύουν ἁρμονικά, ἀκολουθώντας ἀναντίρρητα τά βήματα τῶν φυσηγμάτων τοῦ ἀνέμου, πρός ἀσφάλειάν μας καί ὀρθήν καθοδήγησιν καί πορεία μας.
Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό κύμα πού ὁρίζεται ἀπό τά ρεύματα τῆς ἀπέραντης θαλάσσσης καί πού τελικά τό ταξιδεύουν στά πιό ὄμορφα καί μοναδικά ἀκρογιάλια καί λιμάνια τοῦ κόσμου, πρός σωτηρίαν μας καί κατάληξιν καί ἡμῶν στόν εὔδιον λιμένα τοῦ Θεοῦ!

Μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη γλῶσσα ἀπευθυνθοῦμε στόν Θεό ἐκτός τῆς ταπείνωσης-ἀγάπης καί μέ ὁποιονδήποτε ἄλλον τρόπο Τοῦ ἀπευθυνθοῦμε  ἐκτός ἀπό τό ὑπάκουο ἱκετευτικό ἀκούμπισμά μας σέ Αὐτόν, θά μᾶς ὁδηγήσουν σέ χωρισμό μαζί Του καί θά μᾶς μετατρέψουν σέ μαῦρες σκιές πού θά ἀκολουθήσουν ἁμαρτωλά μονοπάτια, ὁδηγοῦντα σέ κρημνούς ἀποτυχίας κι ἀπωλείας. Ἄς πατήσουμε ἐν σοφίᾳ ἐπάνω στά χνάρια τοῦ Προφητάνακτος Δαυΐδ κι ἄς ἑνώσουμε καί τήν δική μας φωνή μέ τήν δική του, δηλώνοντας κι ἐμεῖς ἀποφασιστικά στήν ψυχή μας καί στόν Ἀγαπημένο Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας μας:

«Ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἤ οἰκεῖν μέ ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν» (Ψαλμ. 38). 

Πετᾶμε ἐπιπόλαια τόσα χρόνια πολύτιμης ζωῆς τόν ἑαυτό μας στήν ἀποστασία ἀπό τόν Θεό καί στήν ἀσυνενοησία μαζί Του, στίς ἁμαρτίες καί σέ ἀπόκρημνους τόπους, μέ ἀποτυχημένα καί δεινά πολλές φορές ἀποτελέσματα. Καιρός πιά νά τόν "παραπετάξουμε", ἐμπιστευτικά κι ἄνευ ὅρων, στόν Τέλειο Θεό καί στήν Ἐκκλησία Του! Καί τότε, Αὐτός θά μᾶς ἀναστηλώσει κατά τήν ὑπόσχεσή Του: "ὑποστηρίζει Κύριος πάντας τοὺς καταπίπτοντας καὶ ἀνορθοῖ πάντας τοὺς κατερραγμένους" (Ψαλμ. 144, 14). Θά μᾶς ἀναλάβει στοργικά ὑπό τῶν πτερύγων Του καί θά πετάξουμε μαζί Του καί μέ πᾶσα ἀσφάλεια στήν Οὐράνια Βασιλεία Του, ᾧ ἠ δόξα καί ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων! Ἀμήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ! 

 

Τό κείμενο γράφτηκε ἀπό:

Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ (http://kaiomenivatos.blogspot.gr/)