Οἱ δύο ἀπελπισμένοι καί ὁ ἕνας πού σώζεται.
Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ
Ἡ λέξη ἀπελπισία εἶναι μία,
οἱ τρόποι πού ἐνεργεῖ ὅμως, εἶναι δύο
καί ἡ ἐπιλογή τοῦ τρόπου πού ἀπελπίζεται κανείς, εἶναι στήν προαίρεσή του.
Ὡς ἐκ τούτου,
ὑπάρχουν δύο ἀπελπισμένοι:
ὁ ἀπελπισμένος κατά Διάβολον
καί ὁ ἀπελπισμένος κατά Θεόν.
Ὁ πρῶτος ἀπελπίζεται ἀπό τό ναυάγιο τῶν θελημάτων του
καί πνίγεται στόν ἀνικανοποίητο ἐγωισμό του.
Ὁ δεύτερος ἀπελπίζεται ἀπό τό ναυάγιο τῶν ἁμαρτιῶν του
καί βουτᾶ ἀγαλλόμενος στά δροσιστικά ὕδατα τῆς μετανοίας.
Ὁ πρῶτος δειλιᾶ, σκεπτόμενος τόν θάνατο καί τήν αὐτοκτονία.
Ὁ δεύτερος ἀναθάλλει, σκεπτόμενος τήν αἰώνιο ζωή καί κάνει ὑπομονή ἕως τέλους.
"Ὁ ὑπομείνας ἕως τέλους, οὗτος σωθήσεται"
(Ματθ. 24, 13).
Ὁ πρῶτος ρίχνεται σέ ἐπιπλέον ἀσύνετες πράξεις καί ἁμαρτίες,
γιά νά κοροϊδέψει τόν πόνο του.
Ὁ δεύτερος ρίχνεται σέ ἐντατικώτερο πνευματικό ἀγώνα,
γιά νά ἐπουλώσει μέ ἐπιμέλεια
τίς αἱμορραγοῦσες πληγές τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν του.
Ὁ πρῶτος βαδίζει μέσα στήν μαυρίλα, μέ συνοδό του τόν ἀνθρωποκτόνο Διάβολο.
Ὁ δεύτερος βαδίζει μέσα στό φῶς τῆς ἐλπίδας,
μέ συνοδό του τήν ἴδια τήν Ἐλπίδα καί τό Φῶς τοῦ κόσμου, τόν Σωτῆρα Χριστό.
Ὁ πρῶτος μεμψιμοιρεῖ καί γογγύζει ἀγέλαστος,
προσθέτοντας περισσότερο πόνο πάνω στόν πόνο του.
Ὁ δεύτερος χαίρεται "ἐν ταῖς παθήμασί του"
καί θεραπεύει τόν πόνο του μέ τήν δοξολογία κι εὐχαριστία τοῦ Θεοῦ "πάντων ἕνεκεν".
Ὁ πρῶτος ὀργίζεται γιά τίς ἀδικίες πού τόν κατατρέχουν
καί πιστεύει πώς ὁ Θεός τοῦ ὀφείλει.
Ὁ δεύτερος εἰρηνεύει
πού οἱ θλίψεις αὐτῆς τῆς ζωῆς
γίνονται τά σχισμένα χρεωλύσια τῶν ἁμαρτιῶν του
καί ἀντιλαμβάνεται
πώς αὐτός εἶναι μεγάλος ὀφειλέτης πρός τόν Δίκαιο καί Πανάγαθο Θεό.
Ὁ πρῶτος κοιτάζει πλανεμένα τό ψεύτικο ἀδιέδοξο πού ἔστησε ὁ Διάβολος στήν ζωή του
καί τοῦ φαίνεται ἀσήκωτο τό βάρος τῆς δοκιμασίας του.
Ὁ δεύτερος ἀτενίζει μέ πίστη τήν θύρα τῆς Βασιλείας πού τοῦ ἀνοίγει ὁ Οὐράνιος Βασιλεῦς
καί τρέχει πρός αὐτήν βαστάζοντας τόν Σταυρό του μέ χαρά.
Ὁ πρῶτος βλέπει αὐτούς πού δέν ὑποφέρουν καί τούς ζηλεύει.
Ὁ δεύτερος βλέπει τόν Χριστό πού ὑπέφερε ἀδίκως γιά ὅλον τόν κόσμο καί παρηγορεῖται.
"Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ὑμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν"
(Πράξ. 14,22),
λέγει ὁ Κύριος.
Καί τό πιό συναρπαστικό ταξίδι γιά νά γίνει, ἔχει τόν κόπο του.
Ὅμως, ὁ ταξιδιώτης δέν τόν σκέπτεται, γιά τήν ἀπόλαυση τοῦ τελικοῦ προορισμοῦ.
Καί τό ταξίδι τῆς ζωῆς γιά νά γίνει, ἔχει τίς θλίψεις της.
Ὅμως, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέν τίς σκέπτεται,
γιά τήν ἀπόλαυση τῆς αἰωνίας καί μακαρίας κατάπαυσης.
Ὁ ἀπελπισμένος κατά Διάβολον,
βλέπει τίς θλίψεις σάν μαύρη τρύπα ἀβύσσου καί χάνεται στήν κόλαση.
Ὁ ἀπελπισμένος κατά Θεόν,
βλέπει τίς θλίψεις σάν πέρασμα πρός τόν Παράδεισο
καί σώζεται!
Καλό κι εὐλογημένο πέρασμα!
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
 |
"Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ὑμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν"
(Πράξ. 14,22) |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου