Σύνταξη-πάπυρος:
Εἰδικά τά τελευταῖα ἐσχατολογικότερα χρόνια λόγῳ μεγαλύτερης ἀποστασίας κλήρου καί λαοῦ καί ὡς ἐκ τούτου συχνότερων ἀντιδράσεων στά κακῶς κείμενα, ἔγινε "πνευματική" μόδα νά ἐπιπλήττονται οἱ πιστοί (περισσότερο οἱ λαϊκοί, ἀλλά καί οἱ κληρικοί πρός τούς ἐκκλησιαστικά ἀνωτέρους τους) ὅταν ἀντιδροῦν στίς ἐκπτώσεις Πίστεως, δηλαδή στήν ἀλλοίωση τῶν δογμάτων, ἐλέγχοντας ἀσεβεῖς Ἱερωμένους πού σφάλλουν ὡς πρός αὐτά.
Ἡ ἐντολή τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι νά μήν κακολογήσεις Ἄρχοντα, δηλαδή νά μήν τόν ὑβρίσεις καί νά μήν τοῦ ἀπευθυνθεῖς ἀπρεπῶς ὡς ἄνθρωπο καί ὡς νόμιμο θεσμό, ὄχι ὅμως νά μήν φέρεις ἀντίρρηση καί νά μήν ἐλέγξεις σέ περίπτωση πού πειράζονται κι ἀλλοιώνονται τά θέματα τῆς Πίστεως τοῦ Θεοῦ!· Πραξ. 23,2 ὁ δὲ ἀρχιερεὺς
Ἀνανίας ἐπέταξε τοῖς παρεστῶσιν αὐτῷ
τύπτειν αὐτοῦ τὸ στόμα.
Πραξ. 23,2 Αλλ' ο αρχιερεύς Ανανίας διέταξε τους υπηρέτας, που
εστέκοντο κοντά στον Παύλον, να του κτυπήσουν το στόμα.
Πραξ. 23,3 τότε ὁ Παῦλος
πρὸς αὐτὸν εἶπε· τύπτειν σε μέλλει ὁ Θεός,
τοῖχε κεκονιαμένε· καὶ σὺ κάθῃ κρίνων με κατὰ
τὸν νόμον, καὶ παρανομῶν κελεύεις με τύπτεσθαι!
Πραξ. 23,3 Τοτε ο Παύλος είπε· “θα σε κτυπήση και σε ο Θεός,
τοίχε ασβεστωμένε· και συ κάθεσαι να με κρίνης σύμφωνα με τον νόμον και αυτόν
τον νόμον (ο οποίος δίδει το δικαίωμα στον κατηγορούμενον ν' απολογήται
ελεύθερα και δεν επιτρέπει να τον κτυπούν) τον καταπατείς, με το να διατάσσης
να με κτυπήσουν”.
Πραξ. 23,4 οἱ δὲ παρεστῶτες
εἶπον· τὸν ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ λοιδορεῖς;
Πραξ. 23,4 Αυτοί δε, που εστέκοντο κοντά στον Παύλον, είπαν· “τον
αρχιερέα του Θεού υβρίζεις;”
Πραξ. 23,5 ἔφη τε ὁ Παῦλος·
οὐκ ᾔδειν, ἀδελφοί, ὅτι ἐστὶν ἀρχιερεύς·
γέγραπται γάρ· ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου οὐκ ἐρεῖς
κακῶς.
Πραξ. 23,5 Και ο Παύλος είπε· “δεν εγνώριζα, αδελφοί, ότι είναι
αρχιερεύς· διότι έχει γραφή· Δεν θα είπης λόγια κακά και υβριστικά εναντίον
άρχοντος του λαού σου”.
Καλοῦνται, λοιπόν, οἱ δικαίως καί φυσιολογικῶς ἐνιστάμενοι νά κλείνουν τό στόμα, νά ἀσχολοῦνται μόνο μέ τήν προσευχή καί μέ τό κομποσχοίνι καί τήν δική τους μετάνοια καί νά μή βλέπουν τί κάνουν οἱ ἄλλοι καί κυρίως οἱ Ἐκκλησιαστικοί Ἄρχοντες. Θαρρεῖς καί παρακολουθοῦν ἀπό τήν κλειδαρότρυπα τήν προσωπική τους ζωή καί τά πάθη τους καί ὄχι τά δημόσια λεγόμενα καί ἐνεργούμενα πού ἀφοροῦν τήν κοινή Πίστη κι ἑπομένως καί τούς ἴδιους καί ὅλο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας!
Δηλαδή τούς ὑποδεικνύεται ἐπί τῆς οὐσίας νά ζοῦν στόν κόσμο τους, κατά τό κοινῶς λεγόμενον, νά ζοῦν μεμονωμένα μέσα στήν Ἐκκλησία σάν σέ ἄλλο ἀτομικό κι ὄχι συλλογικό πλανήτη καί νά μήν ἀντιδροῦν ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἐξ ὁλοκλήρου σέ ὅ,τι ἀφορᾶ ὀντολογικῶς ὅλο τό πλήρωμα!
Διότι ὡς γνωστόν στόν καθένα, ὅταν νοσεῖ ἕνα μέλος στό σῶμα μας συμπάσχει ὁλόκληρο, δηλαδή συμπάσχουν καί ὅλα τά ὑπόλοιπα μέλη μας κι ὅλη μας ἡ ὕπαρξη καί δέν αὐθαιρετοῦν ὅταν αὐτό συμβαίνει, ἀντιθέτως εἶναι ἰατρικῶς φυσιολογικό.
Ὅταν λοιπόν νοσεῖ ἕνα μέλος στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί εἰδικά στήν ἀκραία περίπτωση πού ἀλλοιώνεται ἡ κοινή Πίστη-ὅ,τι χειρότερο νά συμβεῖ στήν πνευματική ζωή προσωπικῶς καί συλλογικῶς, διότι θέτει σέ κίνδυνο τήν σωτηρία μας-πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν συμπάσχουν καί νά μήν ἀντιδροῦν καί τά ὑπόλοιπα μέλη; Νεκρά εἶναι; Ἤ σέ κῶμα; Ἤ λιπόθυμα;... Διότι ἄν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε αὐτό δέν εἶναι πνευματικῶς φυσιολογικό. Δείχνει χλιαρούς καί χαμένους Χριστιανούς.
Α Κορ. 12,12 Καθάπερ γὰρ τὸ
σῶμα ἕν ἐστι καὶ μέλη ἔχει πολλά, πάντα δὲ
τὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλὰ ὄντα, ἕν
ἐστι σῶμα, οὕτω καὶ ὁ Χριστός·
Α Κορ. 12,12 Διότι όπως ακριβώς το σώμα ένα είναι και έχει πολλά
μέλη, όλα δε τα μέλη του ενός σώματος, καίτοι είναι πολλά, αποτελούν ένα σώμα,
έτσι και ο Χριστός μαζή με όλους τους πιστούς, ανεξαρτήτως των χαρισμάτων και
δωρεών που έχουν, αποτελεί ένα πνευματικόν σώμα.
Μά ἐπειδή ἀλλοιώνονται τά δόγματα ἀπό κάποιους καί δέν ἐνδιαφέρει ὅλους τούς ἄλλους (νεκρά, κωματώδη, λιπόθυμα μέλη...), κατά κανόνα τούς περισσότερους Χριστιανούς (δυστυχῶς...), γιά διάφορους λόγους (ἐλλιπής κατήχηση, ἀδιαφορία, πάθη, ἔλλειψη τακτικοῦ ἐκκλησιασμοῦ καί συμμετοχῆς στά Μυστήρια κ.λ.π.) φθάσαμε στήν κακοδοξία, στήν πλάνη, στήν αἵρεση, στήν ἑτεροθρησκεία, στήν ἀθεΐα, στήν ὀλιγοπιστία, στήν ἀμετανοησία καί στήν ἀποστασία καί ὅλα αὐτά μαζί τελικῶς θά μᾶς ὁδηγήσουν μέχρι τόν Ἀντίχριστο, γιατί δέν συνάδουν μέ τόν Χριστό!
Τίθεται δέ καί τό ἐπιχείρημα ἐν ὀλίγοις· "πρῶτα νά ἁγιάσεις ἐσύ καί μετά δικαιοῦσαι νά ἐλέγξεις". Συνάμα δέ μέ αὐτό τό ἐπιχείρημα ὁ ἔλεγχος βαπτίζεται "κατάκριση"!
Δηλαδή οἱ Ἅγιοι πού ἀντιδροῦσαν στά θέματα ἀλλοίωσης Πίστεως, ὅσο ζοῦσαν γνώριζαν ὅτι ἦταν Ἅγιοι καί τό ἔκαναν αὐτό; Ἐπιπρόσθετα, κατέκριναν ἐπειδή ἤλεγχαν;...
Ἄν δηλαδή κάποιος μπροστά μας πετάξει στόν δρόμο μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ κι ἀρχίσει νά τήν πατᾶ, ἐσύ κι ἐγώ δέν θά ἀντιδράσουμε γιατί πρῶτα πρέπει νά ἁγιάσουμε;... Κι ἐπειδή λίγα ἤ πολλά πράγματα τά κάνουμε λάθος στήν ζωή μας κι ἔχουμε ἁμαρτίες καί πάθη, νά μήν κάνουμε τό σωστό ὅποτε κι ἐφόσον μποροῦμε καί θέλουμε;...
Εἶναι σά νά λέμε σέ πιό κοσμικό, καθημερινό ἐπίπεδο, ἄν δοῦμε κάποιον νά κρέμεται σέ ἕναν γκρεμό δέν θά πᾶμε νά τόν βοηθήσουμε, οὔτε θά φωνάξουμε γιά βοήθεια, γιατί πρῶτα πρέπει νά γίνουμε ἀρσιβαρίστες καί πτυχιοῦχοι φωνητικῆς....
Ὅταν ἡ Ἁγία Γραφή ἀναθεματίζει τόν ὁποιονδήποτε ἀλλάξει ἔστω καί ἕνα γράμμα στά ζητήματα Πίστεως·
Γαλ. 1,8 ἀλλὰ καὶ
ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ
εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν,
ἀνάθεμα ἔστω.
Γαλ. 1,8 Αλλά προσέξατε τούτο· Εάν και ημείς ακόμη οι
Απόστολοι η και άγγελος από τον ουρανόν σας κηρύττη Ευαγγέλιον διαφορετικόν από
εκείνο, το οποίον ημείς απ' αρχής σας έχομεν κηρύξει, ας είναι αυτός
αναθεματισμένος και χωρισμένος από τον Θεόν.,
πῶς εἶναι
δυνατόν καί φυσιολογικό σέ κάτι τόσο βαρύ πού σηκώνει ἁγιογραφικῶς ἀναθεματισμό καί μάλιστα σέ προστακτική ἔγκλιση, τό ὁποιοδήποτε
μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά μήν νομιμοποιεῖται νά ἀντιδρᾶ, παρά μόνο κι ἀποκλειστικά νά σιωπᾶ;
Ποῦ ὑπάρχει τέτοια ἐντολή
ἐκ Θεοῦ πρός τούς πιστούς (λαϊκούς ἤ κληρικούς πρός ἀνώτερό τους);
Ἀντιθέτως, στά θέματα ἀληθείας ὁ Κύριος νομιμοποιεῖ καί τίς πέτρες νά μιλήσουν. Ὅταν μαθητές τοῦ Κυρίου τόν αἰνοῦσαν ὡς τόν Ἐρχόμενο Μεσσία, οἱ Φαρισαῖοι ὡς κακόδοξοι καί ὑπερήφανοι δαιμονίζονταν μέ τόν Ἀληθινό Θεό καί τήν δόξα Του καί ζητοῦσαν ἀπό τόν Κύριο νά τούς κάνει νά σιωπήσουν.
Ὅμως ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρός αὐτούς τούς εἶπε·
"λέγω ὑμῖν ὅτι ἐάν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται" (Λουκ. 19, 40)
Ἑπομένως, σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τόν Ἀληθινό Θεό καί στά τῆς ἀληθείας Του, νομιμοποιούμαστε ὅλα τά μέλη νά ἀντιδρᾶμε στό ψεῦδος! Μᾶλλον δέ, θά ἔπρεπε νά φλεγόμαστε νά τό κάνουμε αὐτό ἀπό ἀγάπη καί πόνο κι ὄχι ὡς τυπικό χρέος καί ὀφειλή. Εὐπρεπῶς ἀπέναντι στούς σφάλλοντες, μέ ἱερά ἀγανάκτιση συνοδευόμενη πάντα μέ ταπείνωση γιά τήν δική μας πνευματική ἀσθένεια κι ἐλλιπή μετάνοια, ὥστε νά μήν γίνουμε κι ἐμεῖς Φαρισαῖοι ὑποκριτές.
Ἡ προσωπική μας ἀδυναμία κι ἀθλιότητα ποτέ δέν πρέπει νά χάνεται ἀπό τό πνευματικό μας ὁπτικό πεδίο καί οὔτε νά παύουμε νά ἀγωνιζόμαστε γι' αὐτήν, εἰδικά ἐφόσον μᾶς πονᾶνε τά θέματα Πίστεως κι ἀντιδροῦμε γιά αὐτά.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου