Από τα «μυξομάντιλα» και τις «ανθρωποκάμπιες» στα…«λαμόγια».
Δημήτρης Νατσιός
Δημήτρης Νατσιός Δάσκαλος Κιλκίς -Θεολόγος
«Τον ψεμματά τσαί τον γκλεφ’ γατιέζουν ντα σως το θύρι»![https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiGbfMoAvoqwrit1sHXHjnKtUWnZqXyv_VLONojNpp16wShU2E65GHhXw-mnJYiYgTrrK_4sGxBi2L8KbJOmE-KUGN_u-e7jFK0UEYXd4zn040K9GBFACjgw6OASCeSYw6KEtoZ56ehbGU/s1600/parakato.gr.jpg](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiGbfMoAvoqwrit1sHXHjnKtUWnZqXyv_VLONojNpp16wShU2E65GHhXw-mnJYiYgTrrK_4sGxBi2L8KbJOmE-KUGN_u-e7jFK0UEYXd4zn040K9GBFACjgw6OASCeSYw6KEtoZ56ehbGU/s320/parakato.gr.jpg)
(ποντιακή παροιμία)
Τον ψεύτη και τον κλέφτη τους κυνηγούν ως την πόρτα. Άλλως, τα λαμόγια δεν γλιτώνουν...
«Πιάνουμε την μύτη μας», μάς πνίγουν οι αναθυμιάσεις, η δυσωδία, όχι των τζακιών, αλλά του κομματικού υπόνομου. Ξεβράζονται οι ατιμίες και οι πομπές των αλητήριων, κάποιοι αφήνονται ελεύθεροι με εγγύηση τα εκατομμύρια που ενθυλάκωσαν και... φουσκώνει το ποτάμι της οργής.
Η οργή, όταν δεν αποτελεί πάθος, αλλά εξέγερση της ψυχής υπέρ των αδικουμένων, είναι ένα είδος «εμβριμήσεως» (=επί προσώπων, σημαίνει δυσφορώ, δυσανασχετώ, γογγύζω, κατά το λεξικό των Liddel και Scott), που χαρακτηρίζει τις ζωντανές ψυχές, όπως λέει και ο Αριστοτέλης: «Οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει, ηλίθιοι δοκούντες είναι». Αοργησία, έναντι της αδικίας και του κακού, φανερώνει ευήθεια.
![https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiGbfMoAvoqwrit1sHXHjnKtUWnZqXyv_VLONojNpp16wShU2E65GHhXw-mnJYiYgTrrK_4sGxBi2L8KbJOmE-KUGN_u-e7jFK0UEYXd4zn040K9GBFACjgw6OASCeSYw6KEtoZ56ehbGU/s1600/parakato.gr.jpg](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiGbfMoAvoqwrit1sHXHjnKtUWnZqXyv_VLONojNpp16wShU2E65GHhXw-mnJYiYgTrrK_4sGxBi2L8KbJOmE-KUGN_u-e7jFK0UEYXd4zn040K9GBFACjgw6OASCeSYw6KEtoZ56ehbGU/s320/parakato.gr.jpg)
(ποντιακή παροιμία)
Τον ψεύτη και τον κλέφτη τους κυνηγούν ως την πόρτα. Άλλως, τα λαμόγια δεν γλιτώνουν...
«Πιάνουμε την μύτη μας», μάς πνίγουν οι αναθυμιάσεις, η δυσωδία, όχι των τζακιών, αλλά του κομματικού υπόνομου. Ξεβράζονται οι ατιμίες και οι πομπές των αλητήριων, κάποιοι αφήνονται ελεύθεροι με εγγύηση τα εκατομμύρια που ενθυλάκωσαν και... φουσκώνει το ποτάμι της οργής.
Η οργή, όταν δεν αποτελεί πάθος, αλλά εξέγερση της ψυχής υπέρ των αδικουμένων, είναι ένα είδος «εμβριμήσεως» (=επί προσώπων, σημαίνει δυσφορώ, δυσανασχετώ, γογγύζω, κατά το λεξικό των Liddel και Scott), που χαρακτηρίζει τις ζωντανές ψυχές, όπως λέει και ο Αριστοτέλης: «Οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει, ηλίθιοι δοκούντες είναι». Αοργησία, έναντι της αδικίας και του κακού, φανερώνει ευήθεια.