"ΥΙΕ ΜΟΥ ΔΟΣ ΜΟΙ ΣΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ..."
11. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης
(Ψυχωφελῆ ἀποσπάσματα ἐκ τοῦ βιβλίου)
Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
Διαβάστε ὅλα τά ἀποσπάσματα ἐδῶ:
"Ἄλλοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν νά λέγωμεν τήν εὐχήν μέ τό στόμα καί ἄλλοι μέ τόν νοῦν, ἐγώ δέ λέγω καί μέ τά δύο· διατί πότε ὁ νοῦς ἀμελεῖ καί δέν ἠμπορεῖ νά τήν λέγῃ μόνος του, πότε πάλιν τό στόμα κουράζεται· διά τοῦτο πρέπει νά προσευχώμεθα καί μέ τό στόμα καί μέ τόν νοῦν· πότε μέ τό Ἕνα πότε μέ τό ἄλλο. Πλήν ὅταν προσεύχεται μέ τό στόμα πρέπει νά λέγῃ τήν εὐχήν ἥσυχα, ταπεινά καί ἀτάραχα, διά νά μή γίνεται σύγχυσις μέ τήν φωνήν καί συγχύζεται ἡ προσοχή τοῦ νοός, ἕως ὅταν νά συνηθίσῃ ὁ νοῦς μέ τήν ποληκαιρίαν καί νά προκόψῃ εἰς αὐτό τό ἔργον τῆς προσευχῆς, λαμβάνοντας δύναμιν ἀπό τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τό νά λέγῃ μόνος του τήν προσευχήν· καί τότε πλέον δέν εἶναι χρεία νά τήν λέγωμεν μέ τό στόμα, ἀλλά μήτε εἶναι δυνατόν, διατί τότε μέ μεγάλην μας εὐχαρίστησιν καί χαράν θέλομεν νά λέγωμεν τήν εὐχήν μέ τόν νοῦν μας μοναχά".