π. Τ. Η.
ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ-2025
Ἑορτάζουμε σήμερα τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ὁ ὁποῖος ἀπὸ μικρὸς ἔδειξε τὰ πρῶτα σημάδια τῆς ἐναρέτου καὶ κατὰ Θεὸν μετέπειτα ζωῆς του. Ὑπῆρξε τέκνο εὐσεβῶν γονέων καὶ ἀπὸ μικρὸ παιδί ἀγάπησε τὴν πνευματικὴ ζωή, γι’αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὰ ὀκτώ του χρόνια ἀφιερώθηκε στὸν Θεὸ καὶ εἰσῆλθε στὸ κοινόβιο τῶν Φλαβιανῶν, στὴν πατρίδα του τὴν Καππαδοκία.
Σὲ ἡλικία 16 χρονῶν περίπου, πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ συναντήσῃ τὸν Μέγα Εὐθύμιο. Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν ἀκόμη νεαρός, ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος προτοῦ τὸν δεχθῇ κοντά του, τὸν ἔστειλε, γιὰ νὰ τὸν προγυμνάση, στὴν μονὴ τοῦ Ἁγίου Θεοκτίστου, ὅπου ἐκεῖ προόδευσε ἀκόμη περισσότερο στὴν προσευχὴ καὶ στὴν ἀσκητικὴ ζωή.
Μιμούμενος τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου καὶ τοῦ ἁγίου Εὐθυμίου, ἀνεδείχθη κι αὐτὸς Μέγας Ἀσκητής. Ἡ ἐνάρετη καί ἁγία, σχεδὸν ἀγγελική, ζωή του, ἦταν ὑπόδειγμα γιὰ ὅλους καὶ γρήγορα ἔγινε γνωστή, προσελ-κύοντας πλήθη ἀνθρώπων ποὺ ἤθελαν νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Θεό, κι ἔτσι ὁ ἅγιος ἀνεδείχθη πατέρας καὶ ποιμένας πολλῶν μοναχῶν τῆς ἐρήμου.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἵδρυσε κοντὰ στὰ Ἱεροσόλυμα, μέσα σ’ἕνα σπήλαιο ποὺ τοῦ ὑπέδειξε ὁ Θεός, τὴν ὁμώνυμη Μονή του ἡ ὁποία, παρ’ ὅλο ποὺ ἦταν τὸ πιὸ αὐστηρὸ μαναστήρι στὴν ἐποχή του, ἔφτασε νὰ ἔχῃ σχεδὸν μέχρι καὶ πέντε χιλιάδες μοναχούς, τὸ 614 μ.Χ., τοὺς λεγομένους Σαββαΐτες. Μάλιστα, ἡ περίφημη Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα ὑπῆρξε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες μεγάλο κέντρο τοῦ μοναχισμοῦ καὶ πρωτοπόρος στὴν διαμόρφωση τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας μας, καθὼς εἶχε δική της τάξη καὶ δικό της λειτουργικὸ τυπικό. Τὸ τυπικὸ τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν ποὺ χρησιμοποιεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, βασίζεται στὸ τυπικὸ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα.
Πολλὰ θὰ μποροῦσαμε νὰ ποῦμε γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὰ θαύματα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἁγίου, ὁ ὁποῖος μέχρι τέλους τοῦ ἐπιγείου βίου του, ὑπῆρξε παράδειγμα ἐγκρατείας, ὑπακοῆς καὶ ταπεινοφροσύνης. Ὅμως, αὐτὸ ποὺ ἴσως δὲν γνωρίζουμε οἱ περισσότεροι, εἶναι ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς καὶ ἀσκητικοὺς ἀγῶνες του, χαρακτηρίστηκε καὶ ἀπὸ τοὺς ὁμολογητικούς του ἀγῶνες γιὰ τὴ διάσωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ.
Διότι, ἐνῶ ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (451 μ.Χ.), εἶχε καταδικάση τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ ἀρχιμανδρίτου Εὐτυχοῦς, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι μόνο Θεὸς καὶ ὄχι Θεάνθρωπος, οἱ Μονοφυσίτες συνέχιζαν νὰ διαδίδουν τὶς πλάνες τους καὶ νὰ ἐπηρεάζουν τοὺς ὑπολοίπους Χριστιανούς.
Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ φήμη τοῦ ὁσίου Σάββα ἦταν μεγάλη, ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων τὸν ἔστειλε δύο φορὲς πρεσβευτὴ στὴν Κωνσταντινούπολη πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Ἀναστάσιον καὶ ἔπειτα στὸν Ἰουστινιανό, γιὰ νὰ ὑπε-ρασπίσῃ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία ἀπὸ τὶς κακοδοξίες τῶν μονοφυσιτῶν, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο καὶ ἔκανε.
Μάλιστα, ἐπειδὴ ὁ αὐτοκράτορας Ἀναστάσιος, γιὰ λόγους πολιτικοὺς δὲν κράτησε τὴν ὑπόσχεσί του νὰ σταματήσει τὴν αἵρεση, καὶ ἐπιπλέον τοποθέτησε ὡς πατριάρχη Ἀντιοχείας τὸν αἱρετικὸ Σεβῆρο, δὲν δίστασε ὁ ἅγιος Σάββας, μαζὶ μὲ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων νὰ ἀναθεματίσουν καὶ τὸν Σεβῆρο καὶ τὸν αὐτοκράτορα, χωρὶς νὰ φοβηθοῦν τὶς συνέπειες.
