Γράφει : Ο Αθανάσιος Τσόκας
Μαθηματικός-Ερευνητής
Εξαιτίας του κορωνοϊού, βλέπουμε όλοι μας, κάθε μέρα να χάνονται δεκάδες συμπατριώτες μας!.
Γιατί λοιπόν σ' αυτή τη μάχη με τον ιό, δεν χρησιμοποιείτε όλα τα μέσα?. (εμβόλια και αντϊικά φάρμακα)?.
Γιατί επιμένετε μόνο στα εμβόλια?.
Γιατί χρησιμοποιείτε με το σταγονόμετρο, το θαυματουργό φάρμακο regeneron (μονοκλωνικών αντισωμάτων), που όταν δοθεί έγκαιρα στους νοσούντες από τον ιό, θεραπεύονται με επιτυχία 100%?.
Δρ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΝΕΦΡΟΛΟΓΟΣ
ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΑΠΘ
ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΘΕΙΣ ΣΤΙΣ Η.Π.Α., BOSTON, MATUFTS MEDICAL CENTER – TUFTS UNIVERSITY
Δρ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΘ
ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ
Η έρευνα που βασίζεται σε ανθρώπινα έμβρυα αποτελεί αντικείμενο έντονων αντιπαραθέσεων παγκοσμίως. Πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες της Εμβρυολογίας παραδέχονται ότι το θαύμα της ανθρώπινης ζωής αρχίζει από τη στιγμή της σύλληψης [1]. Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει ότι το έμβρυο αποτελεί την πιο ευάλωτη μορφή ανθρώπινης ύπαρξης και επομένως δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται για ερευνητικούς σκοπούς, ανεξάρτητα από τα πιθανά οφέλη. Σύμφωνα με τη δογματική διδασκαλία της, το έμβρυο είναι άνθρωπος αποτελούμενος από σώμα και ψυχή “ἅμα τῇ συλλήψει” ή “ἐξ ἄκρας συλλήψεως” και συνιστά ανεπανάληπτη και ανεκτίμητη ύπαρξη ενταγμένη στην προοπτική της αιωνιότητας. Για το λόγο αυτό η Εκκλησία αντιμετώπιζε πάντοτε τις εκτρώσεις ως φόνους και τη συνεργία σε έκτρωση ως συνεργία σε φόνο, επιβάλλοντας τα επιτίμια που προβλέπονται από τους ιερούς κανόνες, ανεξάρτητα από την ηλικία του εμβρύου (2ος κανόνας Μ. Βασιλείου, 91ος κανόνας Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου).
Ὁ π.Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ἰουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος.
Ξ – Μνήμη θανάτου και αδιαφορία για τα φθαρτά.
«Ξένος και παρεπίδημος ει επί της γης» (πρβλ. Εβρ. 11. 13). Δεν θ’ αργήσεις ν’ αποδημήσεις από τον μάταιο τούτο κόσμο. Να θυμάσαι λοιπόν πάντοτε τον θάνατο, και τότε ούτε με τα παρόντα και πρόσκαιρα θα δεθείς, ούτε θ’ αμαρτήσεις: «μιμνήσκου τα έσχατά σου, και εις τον αιώνα ουχ αμαρτήσεις» (Σοφ. Σειρ. 7. 36).
Φέρνε συχνά στον νου σου με φόβο και τρόμο την ώρα της εμφανίσεώς σου στο αδέκαστο κριτήριο του Θεού. Εκεί θα κριθούν όλοι δίκαια και απροσωπόληπτα, «βασιλεύς ή στρατιώτης ή πλούσιος ή πένης». Εκεί θα βρίσκονται όλοι εξισωμένοι, γυμνωμένοι από τη δόξα, τον πλούτο, την εξουσία. «Επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται». Η βασιλεία των ουρανών θα είναι ανοιχτή για όλους. Όμως «ου μη εισέλθη εις αυτήν παν κοινόν και ο ποιών βδέλυγμα» (Αποκ. 21. 27).
